KARAKORUM / MANU LOUIS / BJORN RIIS progressive rock και synth-wave από την κεντρική και βόρεια Ευρώπη

KARAKORUM: Fables and Fairytales [Tonzonen Records]

Βαυαροί προγκρεσιβάδες (από την πόλη Mühldorf am Inn), οι Karakorum έχουν έτοιμο το δεύτερο άλμπουμ τους, το “Fables and Fairytales”, που κυκλοφορεί δύο χρόνια μετά το “Beteigeuze”.

Το άλμπουμ περιλαμβάνει τρία μόλις tracks, ένα περίπου 10λεπτο, ένα περίπου 14λεπτο (στην πρώτη πλευρά του βινυλίου αμφότερα) κι ένα ακόμη 23λεπτο (που καταλαμβάνει όλη τη δεύτερη πλευρά). Μέλη των Karakorum είναι οι Axel Hackner όργανο, σύνθια, φωνή, Max Schörghuber κιθάρα (από το δεξί κανάλι), φωνή, Bernhard Huber κιθάρα (από το αριστερό κανάλι), φυσαρμόνικα, φωνή, Jonas Kollenda μπάσο, φωνή και Bastian Schuhbeck ντραμς, βιμπράφωνο και λοιπά κρουστά. Τούτη είναι η βασική πεντάδα, καθότι στο μεσαίο track υπάρχουν και δύο guests (σε τούμπα ο ένας, ενώ ο άλλος… κραυγάζει).

Οι Karakorum είναι στενά συνδεδεμένοι με το κάπως πιο hard progressive rock (και) του γερμανικού παρελθόντος, και συγκροτήματα όπως τα Jane, Epitaph και Birth Control φαντάζομαι πως πολύ θα τα εκτιμούν. Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν ακούγονται σαν αντιγραφείς εκείνων, καθότι προβάλλουν ανάμεσα στα ποικίλα passages και «ζαππισμούς», βασικά στα φωνητικά, όπως και σε κάποιες «άκομψες» και απότομες εναλλαγές στο (μεσαίο) “Smegmahood”, ενώ στις liner notes κάνουν λόγο, εν είδει επιρροής, και για τους Dave Brubeck, Klaus Doldinger, Tigran Hamasyan, καθώς και για τον… electric sufi Dhafer Youssef (αν ακούσεις το “Fables and Fairytales”, με προσοχή, θα μπορέσεις σίγουρα να ταυτοποιήσεις πότε το ένα και πότε το άλλο).

Μια γερή, στιβαρή, old school progressive μπάντα είναι οι Karakorum, χωρίς αναίτιες αισθητικές παραχωρήσεις. 

MANU LOUIS: Cream Parade [Igloo Records]

Ο Manu Louis είναι Βέλγος, που ζει εναλλάξ σε Γερμανία (Βερολίνο) και Ισπανία. Έχει ηχογραφήσει έως ώρας ένα άλμπουμ, το “Kermesse Machine” [BEL. Igloo, 2016], το οποίο, το discogs, το περιγράφει ως “synthwave, vocal, leftfield”, με το “Cream Parade” να αποτελεί τη δεύτερη δουλειά του.

Δεν ξέρω για το πρώτο του, αλλά αυτό το δεύτερό του είναι ένα πολύ περίεργο άλμπουμ. Οπωσδήποτε το eighties-electro (πείτε το και “synthwave”) αποτελεί, και εδώ, μία πολύ βασική επιρροή για τον Manu Louis, όπως και το “vocal” εξάλλου, υπό την έννοια πως δεν έχουμε να κάνουμε με τυπικά τραγούδια, αλλά με «πλατφόρμες» πάνω στις οποίες αραδιάζονται (γαλλικά και αγγλικά) λόγια – λόγια, που τραγουδιούνται από ελαφρώς έως καθόλου, καθώς απαγγέλλονται, συνήθως, έστω και με έναν επιτηδευμένο τρόπο. Τώρα, εκείνο το “leftfield” δεν μπορώ να το επεξηγήσω και τόσο (και δεν μ’ ενδιαφέρει να το κάνω… εδώ που τα λέμε).

Υπάρχει, λοιπόν, αυτή η διάθεση για ψάξιμο σχετικώς με το “Cream Parade”, την οποία θα μπορούσες να την αποκαλέσεις ακόμη και experimental, μέσα από τις ακόμη-και-jazz ακόμη αποκλίσεις της (και δεν αναφερόμαστε, εδώ, μόνο στο εισαγωγικό “Saxophone”), μια διάθεση που κατορθώνει να δημιουργήσει και κάποια ωραία τετελεσμένα.

Ο λόγος, σε πρώτη φάση, για το 5λεπτο “Data farm”, ένα track κάπως moody και bluesy, που διαθέτει, πέραν των φωνών, των synths και των προγραμματισμών, άλτο σαξόφωνο, όργανο και κρουστά, και το οποίον οπωσδήποτε ξεχωρίζει και, σε δεύτερη (φάση), για το πιο poppy και πιο lo-fi “Internet”.

Δυστυχώς, δεν υπάρχουν πολλά tracks στο “Cream Parade” αυτής της ευφράδειας και τούτο, οπωσδήποτε, είναι ένα ζήτημα. 

BJØRN RIIS: A Storm is Coming [Karisma Records, 2019]

Για το προηγούμενο άλμπουμ τού νορβηγού συνθέτη, κιθαρίστα και τραγουδιστή Bjørn Riis, το “Forever Comes to an End”, είχαμε γράψει τον Αύγουστο του 2017, τονίζοντας μαζί με ό,τι άλλο (και) τις πολύ βασικές Floyd-ικές αναφορές του.

Μέλος των επίσης Floyd-ιστών Airbag (με καλή progressive δισκογραφία), ο Riis επανέρχεται στο προσκήνιο με το πιο πρόσφατο “A Storm is Coming”, ένα γεμάτο άλμπουμ – γεμάτο με όλα εκείνα τα τυπικά prog χαρακτηριστικά, μιας μπάντας (γιατί ο Riis δεν είναι μόνος του εδώ), που θέλει να σέβεται αυτό το τόσο επιδραστικό genre. Ναι, γιατί οι Pink Floyd υπήρξαν/είναι «είδος» από μόνοι τους, με χιλιάδες κατοπινούς ζηλωτές, που πίνουν νερό στ’ όνομά τους σε κάθε γωνιά του κόσμου. (Και στην Ελλάδα έχουν υπάρξει βεβαίως ποικίλοι Floyd-ιστές, αλλά αυτό δεν είναι της ώρας).

Στο “A Storm is Coming” ο Riis δέχεται βασικές βοήθειες σε ντραμς, πλήκτρα, κιθάρες και φωνητικά, κι ας είναι ο ίδιος επαρκέστατος ως κιθαρίστας και τραγουδιστής. Όλες οι συνθέσεις του, δε, είναι πολύ καλές, με έφεση στις μελωδίες και στα μεγαλόπνοα σόλι, που πάνε παραλλήλως με τα αργά και μέσα τέμπι και με τα εντελώς Floyd-ικά, ώρες-ώρες, φωνητικά.

Όλα τα κομμάτια μετράνε, όπως προείπαμε, με το 14λεπτο “Stormwatch” να ξεχωρίζει για τις πολλές και ποικίλες μεταλλαγές του (φωνητικές, ακουστικές, περιβαλλοντικές, προγκρεσιβάδικες), όπως και το 7λεπτο “Icarus”, για τη χρήση των κιθαρών (ακουστικών τε και ηλεκτρικών).

Επαφή: www.creative-eclipse.com