ACT MUSIC + VISION μια γερή τετράδα

LANDGREN, WOLLNY, DANIELSSON, HAFFNER: 4WD [ACT Music + Vision, 2019]

Ας αποκαλύψω κι εγώ κάποια… αδυναμία μου. Δεν είναι και τόσο κακό. Έχω λοιπόν αδυναμία στο τρομπόνι, στον ήχο του τρομπονιού (είτε ολκωτό είτε με βαλβίδες…). Τον θεωρώ, τον ήχο του τρομπονιού, εντελώς groovy και ξεσηκωτικό, εφάμιλλο ή και ανώτερο της τρομπέτας και κάθε είδους σαξοφώνου, φλάουτου κ.λπ. Δεν υπάρχει «γιατί» σ’ αυτό. Γιατί «έτσι». Γιατί τη βρίσκω με το τρομπόνι και τρελαίνομαι με τον ήχο του. (Και) δεν μπορώ να το εξηγήσω, ούτε να το εκλογικεύσω.

Τώρα, από τους πιο αγαπημένους μου σύγχρονους τρομπονίστες (αν και ο ίδιος δεν είναι πια πιτσιρικάς, καθώς έχει καβατζάρει τα 63) είναι ο Σουηδός Nils Landgren. Φοβερός funky παίκτης και πάντα απολαυστικός τόσο στα live, όσο και στη δισκογραφία, βρίσκει τον τρόπο να μας τροφοδοτεί, τακτικά, με έξοχα sessions. Να όπως αυτό, το ηχογραφημένο τον Οκτώβριο του ’18 στο Γκέτεμποργκ, που μυρίζει «γιορτή» από μακριά. Γιατί, όπου εμφανίζεται ο Landgren το παραγόμενο αποτέλεσμα είναι γιορτή.

Nils Landgren τρομπόνι, φωνή, Michael Wollny πιάνο, Lars Danielsson μπάσο, τσέλο και Wolfgang Haffner ντραμς είναι οι διεκπεραιωτές (με τον υψηλότατο βαθμό διεκπεραίωσης – να εξηγούμεθα) σ’ αυτό το “4 Wheel Drive” CD, που σφύζει από δημιουργική ορμή.

Και δεν φταίει γι’ αυτό το ρεπερτόριο με τις συνθέσεις-τραγούδια των Phil Collins, The Beatles, The Police, Billy Joel, Genesis κ.λπ., αλλά ο τρόπος που αποδίδονται-διασκευάζονται, κοντά πάντα στα πρωτότυπα, αλλά και τόσο μακριά ταυτοχρόνως όσον αφορά στις ενοργανώσεις, στη διαρρύθμιση του χρόνου, στα σόλι κ.λπ.

Να πούμε, λοιπόν, πως από τα δώδεκα κομμάτια του “4 Wheel Drive”, που ακούγονται εδώ, τα οκτώ είναι versions και τα τέσσερα μόλις πρωτότυπα. Τώρα, αν δίπλα στα κλασικά “Lady Madonna”, “Another day in paradise”, “Shadows in the rain”, “She’s always a woman”, “If you love somebody set them free” κ.λπ. τοποθετήσουμε και τα τέσσερα πολύ ωραία originals (“Polygon”, “Lobito”, “Le chat sur toit”, “4WD”), τότε αντιλαμβάνεστε με τι ακριβώς έχουμε, εδώ, να κάνουμε.

JOACHIM KÜHN: Melodic Ornette Coleman, Piano Works XIII [ACT Music + Vision, 2019]

Τι να πει κανείς για τον γερμανό πιανίστα Joachim Kühn, τι να πει κανείς για τον Joachim Kühn στην ACT ειδικότερα και περαιτέρω τι να πει κανείς για τη μουσική σχέση Joachim Kühn και Ornette Coleman, έτσι όπως εκείνη καταδείχτηκε σε live και στη δισκογραφία – βασικά στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90. Μεγάλα «κεφάλαια», που δύσκολα θίγονται στο πλαίσιο που παρέχει μια δισκοπαρουσίαση / δισκοκριτική. Γι’ αυτό, αφήνουμε κατά μέρος τις παλαιές ιστορίες προκειμένου να έρθουμε στην παρούσα, που διατηρεί όμως, και αυτή, ορισμένα στοιχεία παλαιότητας. Τι εννοούμε;

Πως το “Melodic Ornette Coleman, Piano Works XIII” έχει μια πορεία, που αφορά και στο παρελθόν. Παρότι, λοιπόν, πρόκειται για μια σημερινή εγγραφή (Ιανουάριος-Μάρτιος 2018) σόλο πιάνου (από τον Kühn), που αποτελείται από συνθέσεις τού Coleman, στην πράξη το όλον project ξεκινά στο διάστημα 1995-2000, χοντρικώς, όταν ο Kühn είχε συνεργασθεί με τον Coleman σε μια σειρά δέκα έξι κονσέρτων. Πριν από κάθε ένα από εκείνα τα κονσέρτα, όπως σημειώνει ο ίδιος ο Kühn στο triple folded cover, ο Coleman συνέθετε δέκα καινούρια κομμάτια, τα οποία και ηχογραφούσε (με τον Kühn) στο δικό του Harmolodic στούντιο (κάπου στο Harlem). Αυτές, τις 170 περίπου συνθέσεις τις έχει στο αρχείο του ο Kühn, και απ’ αυτό το «βιβλίο» αποφασίζει να προτείνει δεκατρείς σ’ τούτο εδώ το σόλο-πιάνο άλμπουμ του. Σημειωτέον, πως από τα δεκατρία tracks μόνο το “Lonely woman” ηχογραφήθηκε από τον Coleman, με όλα τα υπόλοιπα να παραμένουν ανέκδοτα (σε οποιαδήποτε εκδοχή τους). Το σετ συμπληρώνεται με μιαν ακόμη, δέκατη τέταρτη, σύνθεση τού Kühn, που είναι αφιερωμένη στον Coleman, έχοντας κιόλας την πιο μεγάλη διάρκεια.

Οι συνθέσεις τού Coleman μπορεί να ακούγονται φαινομενικώς απλές, αφού αν «κοιτάξει» κάποιος τις συγκεκριμένες μελωδίες θα διαπιστώσει πως είναι βασισμένες πάνω σε λίγες νότες, δίχως κάποια ιδιαίτερη, συνολική, επεξεργασία, όμως στην πράξη σαν μελωδίες είναι πλήρεις. Το μόνο που μένει είναι να «πέσουν» τα σχετικά ακόρντα, πράγμα που επιτελεί ο Kühn, αναπτύσσοντας τις δικές του διαδοχές και ολοκληρώνοντας, κατά κάποιο τρόπο, το συνολικό «πακέτο», που στέκεται άψογα (εννοείται) και προς όλα τα επίπεδα.

Μοιάζει «ειδικού περιεχομένου» το “Melodic Ornette Coleman, Piano Works XIII”, όμως tracks σαν τα “Hidden knowledge” και “Love is not generous, sex belongs to woman” δείχνουν πως δεν είναι.

Πρόκειται για ένα άλμπουμ απλό, μέσα στην επεξεργασία του, που θα το χαρούν οι πάντες.

CÆCILIE NORBY: Sisters in Jazz [ACT Music + Vision, 2019]

Η δανή τραγουδίστρια Cæcilie Norby δεν είναι τωρινή ούτε στην ACT, ούτε γενικότερα. Βρίσκεται στη σκηνή από τις αρχές των eighties, παίζοντας με electro-rock και funk σχήματα, πριν στρίψει προς την jazz με τα πρώτα CD της στην Blue Note, στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Στην ACT από το 2010, η Norby έχει διάφορα άλμπουμ εκεί, άλμπουμ στα οποία είχε την ευκαιρία να δείξει τόσο τις συνθετικές, όσο και τις ερμηνευτικές δυνατότητές της.

Στο παρόν “Sisters in Jazz” η Cæcilie Norby συνεργάζεται μόνο με συναδέλφισσές της, δηλαδή τις Rita Marcotulli πιάνο, Nicole Johänntgen σαξόφωνα, Hildegunn Øiseth τρομπέτα, Lisa Wulff μπάσο, Dorota Piotrowska ντραμς και Marilyn Mazur κρουστά, παρουσιάζοντας λίγες δικές της συνθέσεις και πολλές διασκευές (σε κομμάτια των Rickie Lee Jones, Betty Carter, Joni Mitchell, Bonnie Raitt, Nina Simone, Abbey Lincoln, Carole King & Gerry Goffin κ.λπ.), δημιουργώντας ένα άλμπουμ που στοχεύει στο… απολαυστικό άκουσμα. Και μάλιστα σ’ ένα άκουσμα από τους πολλούς, καθώς διαθέτει, ανάμεσα σε άλλα ηχητικά προτερήματα, και μια jazz-pop χροιά (ακόμη κι αν είναι κάπως σοφιστικέ), που το φέρνει, δυνητικώς, ακόμη πιο κοντά στα πλήθη.
Το ανεπιτήδευτο τού στυλ, η ενορχηστρωτική και τραγουδιστική απλότητα και βεβαίως η παρουσία όλων αυτών των οργανοπαικτριών προσδίδουν στο “Sisters in Jazz”, μαζί με ό,τι άλλο, και μιαν αίσθηση υψηλού γούστου, που δεν υπογραμμίζεται μόνον από τις έξοχες versions (στο “Man from Mars” της Joni Mitchell π.χ.), αλλά και από τα λιγοστά πρωτότυπα, που είναι και αυτά τού αυτού υψηλού (το blues της Norby “Naked in the dark” π.χ.).

RIGMOR GUSTAFSSON: Come Home [ACT Music + Vision, 2019]

Στο πιο καινούριο άλμπουμ της η σουηδή συνθέτρια-τραγουδίστρια Rigmor Gustafsson συνεργάζεται με τους Jonas Östholm πιάνο, Martin Höper μπάσο και Chris Montgomery ντραμς (αυτό είναι το βασικό σχήμα της), ενώ σε λίγα tracks ακούγονται επίσης άρπα (Margareta Bengtsson) και ακορντεόν (Lisa Långbacka).

Η Gustafsson έχει μεγάλη καριέρα στην ACT, μια καριέρα που την έχει τοποθετήσει στις πρώτες σειρές των γυναικείων ονομάτων, που ηχογραφούν για τη γερμανική εταιρεία, κάτι όχι παράξενο, αφού η Σουηδή και ωραία φωνή διαθέτει και το ταλέντο έχει να γράφει και να υποστηρίζει jazz ballads, με τον γνωστό, μεστό, σκανδιναυικό τρόπο.

Χωρίς να είναι μια ακραιφνής τζαζ τραγουδοποιός, καθώς η Gustafsson αναφέρεται και στην pop (Joni Mitchell, Kate Bush, Tanita Tikaram), η σουηδή ερμηνεύτρια κατορθώνει, με το ταλέντο και τις γνώσεις της, να δημιουργεί πειστικές jazz / pop καταστάσεις, αφήνοντας να φανεί από τις ερμηνείες της εκείνη η αίσθηση της οικειότητας, που είναι απαιτητή για τέτοιου τύπου ακούσματα.

Το επίπεδο παραμένει πάντα υψηλό στο έσχατο δικό της άλμπουμ “Come Home”, ακόμη και όταν αναφερόμαστε στα πιο προφανή (χορευτικά) άσματα, όπως στο… βραζιλοπρεπές “Lovely” για παράδειγμα, ενώ σε συνθέσεις όπως η “The light years” αντιλαμβάνεσαι, απλώς, το πόσο μπροστά μπορεί να βρίσκονται αυτοί οι βορειοευρωπαίοι τραγουδοποιοί (γυναίκες και άντρες), που βλέπουν τις δουλειές τους να τυπώνονται για τόσο καταξιωμένα labels. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, θέλω να πω. 

 

Η ACT Music + Vision εισάγεται από την AN Music