THE DEAD ENDS ένα έλληνικό «ψυχεδελικό» γκρουπ από την Καβάλα

Οι Dead Ends είναι μια καινούρια τριπλέτα από την Καβάλα. Ένα συγκρότημα εννοούμε, που σχηματίστηκε το 2015 και που αποτελείται από τους Δημήτρη Αποστολίδη ντραμς, φωνή, ξύλινα πνευστά, Σείριο Σαββαΐδη κιθάρες, φωνητικά και  Γιώργο Σεχίδη κιμπορντικό μπάσο, hammond, πιάνο, φωνητικά. (Εννοείται πως ο Σαββαΐδης είναι ο γνωστός μας τραγουδοποιός, για τα άλμπουμ του οποίου έχουμε γράψει τα καλύτερα, εδώ, στο δισκορυχείον). Οι Dead Ends κυκλοφόρησαν ένα πρώτο άλμπουμ το 2017 (“Deeper the Dark, The Brighter We Shine”), ενώ τώρα ένα δεύτερό τους, το “Distant Shores” [Sound Effect Records, 2019] βρίσκεται σε κίνηση.

Οι Dead Ends θέλουν να λογαριάζονται σαν ένα σύγχρονο «ψυχεδελικό» γκρουπ, αλλά δεν ξέρω κατά πόσον αυτό μπορεί να ευσταθεί (αν κρατήσουμε πολύ υψηλά στάνταρντ). 

Θέλω να πω πως οι συνθέσεις του γκρουπ, οι περισσότερες τουλάχιστον, ακούγονται «σφιγμένες» και απομακρυσμένες από ’κείνο που έχουμε στο νου μας, όταν σκεφτόμαστε το ψυχεδελικό rock των sixties. Χωρίς να είναι σώνει και καλά περισπούδαστες και μπερδεμένες, είναι κάπως ιδιότροπα δομημένες – ένα γεγονός που σε εμποδίζει, ως καλόπιστο πάντα ακροατή, να τις απολαύσεις. Έχω τη γνώμη πως το «πρόβλημα» εντοπίζεται στις μελωδίες, τις οποίες το γκρουπ θέλει να τις κάνει να φαίνονται κάτι παραπάνω απ’ αυτό που θα έπρεπε, κανονικά, να είναι. Ίσως να υπάρχει φλερτ και με πιο progressive καταστάσεις (φαίνεται αυτό σε κομμάτια όπως το “Imaginary friend” για παράδειγμα), με τα φωνητικά, πάντα, να κρατούν τις περισσότερο sixties ισορροπίες. 

Υπάρχει δουλειά, θέλω να πω, στις αρμονίες και στις φωνές, που συντελούν οπωσδήποτε προς ένα «ταξιδευτικό» κλίμα, όμως κάτι, κάπου, συμβαίνει και το «πράγμα» ξεστρατίζει. Άλλοτε θυμίζει πιο nineties καταστάσεις, άλλοτε τις εγγραφές του Σαββαΐδη (το «Αξιακό Σύστημα των Άστρων» π.χ.), ενώ άλλοτε οι επιρροές από Velvets δεν βοηθούν προς το ξεδίπλωμα της ποθούμενης ψυχεδελικότητας (όσο αυτό μπορεί να είναι εφικτό, από μια σημερινή μπάντα). Δεν χρειάζεται να ξαναπώ πως, προσωπικώς, τους Velvet Underground δεν τους θεωρώ ψυχεδελικό γκρουπ (για πολλούς και διαφόρους λόγους).

Το “Distant Shores” κυλάει ομοιόμορφα, εμφανίζει ενότητα σαν ηχητικό οικοδόμημα, διαθέτει ενδιαφέροντα λόγια (προσανατολισμένα ίσως προς έναν κόσμο χωρίς ενοχές, εκεί όπου το «εγώ» θα αντικαθίσταται από το «εμείς»), όμως δύσκολα θα βρεις ένα κομμάτι, που να σε πιάσει από την αρχή και να σε ταρακουνήσει.

Ίσως να μην ήταν και ο σκοπός αυτός του γκρουπ – δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι πως το “Distant Shores” δεν σε απογειώνει ούτε με την πρώτη, ούτε με τη δεύτερη, ούτε με την τρίτη ακρόαση… Υπάρχει μια περιδίνηση οπωσδήποτε, που διαθέτει πάντα στοιχεία καλού γούστου (οι Dead Ends δεν είναι αδιάφοροι μουσικοί, είναι ακριβώς το αντίθετο), με το επιστέγασμα, όμως, να σε αφήνει μετέωρο.

Θέλω να είμαι ειλικρινής. Ακούω σημερινά «ψυχεδελικά» γκρουπ από κάθε μεριά του κόσμου. Δεν είναι καλύτερα από τους Dead Ends. Πολλές, δε, φορές, είναι χειρότερα.

Επαφή: www.soundeffect-records.gr