ANASTAZIOS υποβρύχια θέα

Τρίτο άλμπουμ για τον έλληνα πιανίστα και συνθέτη Anastazios. Λέμε για το «Υποβρύχια Θέα» [Καθρέφτης, 2019], που ακολουθεί τα “The Remains of Shade” (2008) και «Τον κήπο που έσβησε κι εχάθη» [Οδός Πανός, 2016].

Υπάρχει κάποια διαφορά, εδώ, σ’ αυτό το CD, σε σχέση με τα δύο προηγούμενα; Μια βασική, ναι, υπάρχει. Το «Υποβρύχια Θέα» είναι ένα σόλο-πιάνο άλμπουμ, εν αντιθέσει με τα παλαιότερα, που είχαν φωνή ή ήταν ενορχηστρωμένα για περισσότερα όργανα.

Μπορεί να φαίνεται κάπως παρακινδυνευμένο αυτό που θα γράψω, αλλά θα υποστήριζα πως ένα σόλο-πιάνο άλμπουμ, από τον συγκεκριμένο συνθέτη (το λέω, επειδή έχω κατά νου τα προηγούμενα CD του), προεξοφλεί κατά κάποιο τρόπο και το τι θ’ ακούσεις. Και ναι, έτσι συμβαίνει. Και όχι, δεν λάθεψα γενικώς. Και όχι, δεν το θεωρώ μειονέκτημα αυτό – το ν’ ακούσω κάτι πάνω-κάτω αναμενόμενο.

Οι συνθέσεις τού Anastazios είναι ευφραδείς, διαθέτοντας μιαν εκφραστική ηδύτητα. Είναι ωραία επεξεργασμένες και διαρρυθμισμένες μέσα στο χρόνο διάρκειας τού άλμπουμ του, ενώ, όπως συχνά συμβαίνει με τις εγγραφές αυτού του τύπου, οι τίτλοι μπορούν να δράσουν και με προγραμματικό τρόπο. Όταν διαβάζεις π.χ. «Σμιλεύοντας τη νύχτα» περιμένεις ν’ ακούσει κάτι «ήσυχο», κάτι ευγενές και λυρικό, κάτι minimal. Όταν διαβάζεις π.χ. «Στη βροχή ακροβατούν λουλούδια» αναμένεις κάτι… ιμπρεσιονιστικό, κάτι με αναφορές στην jazz του Keith Jarrett ας πούμε. Και όντως. Εντάξει, μπορεί να μην είναι όλοι οι τίτλοι προγραμματικοί –ούτε εγώ «έπεσα μέσα», εξάλλου σε κάθε έναν απ’ αυτούς, σε κάθε μαντεψιά που επιχείρησα–, αλλά όλα τούτα είναι κάπως δευτερεύοντα ζητήματα. Σημασία έχουν οι συνθέσεις τού Anastazios, η προσπάθειά του να συγκεράσει διαφορετικές αναφορές (jazz, folk, «κλασικές», minimal, cinematic κ.λπ.) σ’ ένα ενιαίο μουσικό σώμα, μέσα από το παίξιμό του στο πιάνο.

Έχει και μιαν αίσθηση σοφίας αυτό που πράττει εδώ ο Anastazios.

Συχνά μια ενορχηστρωμένη τέτοια δουλειά μπορεί να ξεστρατίσει, αν ιδωθεί διαφορετικά. Τα πολλά όργανα, φερ’ ειπείν, μπορεί να οδηγήσουν προς μια παρέκκλιση. Οι ενδεχόμενες σολιστικές καταδείξεις, η πολυδιάστατη στρατηγική τού ήχου, μπορεί να εκληφθούν και ως παρέμβαση (όχι αναγκαστικά ανεπανόρθωτη) στην πρώτη ύλη.

Αν ο Anastazios είναι πιανίστας, όπως και είναι, τίποτα περισσότερο από ένα σόλο-πιάνο άλμπουμ δεν θα μπορούσε να συμβάλλει στην αμεσότητα και την αρτιότητα εκείνου, που εδώ ακούμε.

Επαφή: www.anastazios.com