DAVIDE RINELLA ό,τι ακούς είναι (χρωματική) φυσαρμόνικα

Πριν λίγο καιρό έλαβα το εξής e-mail από την Ιταλία (μεταφράζω από τ’ αγγλικά):
«Το όνομά μου είναι Davide Rinella, είμαι αυτοσχεδιαστής, στην τζαζ φυσαρμόνικα, συνθέτης και δάσκαλος. Παίζω χρωματική, διατονική, μπάσο, προετοιμασμένη και τροποποιημένη φυσαρμόνικα πάντα μέσα στο πλαίσιο της τζαζ και του αυτοσχεδιασμού. Τον Απρίλιο του 2019 κυκλοφόρησε το άλμπουμ μου “Quando ero un bambino farò l'astronauta”, διαθέσιμο από την ιταλική ετικέτα Setola di Maiale. Πρόκειται για ένα σπάνιο πρότζεκτ, ή καλύτερα να πω πως δεν φαίνεται να υπάρχουν άλλα ριζοσπαστικά έργα αυτοσχεδιαστικής προσέγγισης, που να αφορούν στη χρωματική φυσαρμόνικα, ούτε σε σόλο, ούτε από ζωντανές παραστάσεις ή μη. Και είναι γιατί, ξαφνικά, ένιωσα την ανάγκη να προχωρήσω πέρα ​​από τη συμβατικότητα και τη βασική μελωδική προσέγγιση του οργάνου, παρόλο που έπαιζα τζαζ και μπλουζ μουσική για πολλά χρόνια.
Λοιπόν, και δεδομένου πως δεν είχα σημεία αναφοράς πάνω σ’ αυτό που ήθελα να επιχειρήσω, σκέφτηκα να προτείνω τούτη τη διαφορετική προσέγγιση, δουλεύοντας νέους τρόπους και νέες τεχνικές, διατηρώντας παράλληλα τον χαρακτήρα της φυσαρμόνικας και τις ιδιαίτερα αναγνωρίσιμες ιδιαιτερότητές της.

Σας έστειλα ένα αντίτυπο του άλμπουμ μου, το οποίο ελπίζω ότι θα βρείτε ενδιαφέρον».

Κατ’ αρχάς να πούμε πως το “Quando ero un bambino farò l'astronauta” Setola di Maiale, 2019] (δηλ. «Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω αστροναύτης») του Davide Rinella είναι ένα πολύ περιποιημένο άλμπουμ – με ωραίο triple folded digipak, ωραία σχεδίαση, ωραίες γραμματοσειρές, τέλεια χαρτιά και ιδανική εκμετάλλευση του άσπρου-μαύρου. Αυτά τα βλέπεις πριν ρίξεις το άλμπουμ στο player και οπωσδήποτε σε προδιαθέτουν θετικώς – βλέπεις, δηλαδή, πως έχεις να κάνεις με μια σοβαρή δουλειά προς πάσα κατεύθυνση. Και όντως, γιατί εκείνο που ακούς με το που αρχίζει να κυλάει το CD, είναι και σοβαρό, και περίεργο, και πρωτάκουστο και ανήκουστο και ό,τι άλλο, παρόμοιο, θέλετε.

Πάντως δεν μπορώ κι εγώ, τώρα, να θυμηθώ αν έχω ακούσει κάτι σχετικό ή παρεμφερές, αυτή τη στιγμή, αν και σίγουρα θα υπάρχει κάτι. Και δεν αναφέρομαι σε πειραματικές προσεγγίσεις της φυσαρμόνικας μέσα σε άλμπουμ της jazz ή του blues, σε επιμέρους κομμάτια, αλλά ένα ολοκληρωμένο project χτισμένο πάνω στη… διαφορετική χρήση της φυσαρμόνικας.

Δεν είναι εύκολο να περιγράψεις τι ακριβώς συμβαίνει εδώ, σ’ αυτό το άλμπουμ τού Davide Rinella, και τούτο επειδή δεν διανοείσαι τι γκάμα ήχων μπορεί να παραχθεί από μια χρωματική φυσαρμόνικα. Μια φυσαρμόνικα, δηλαδή, διαφορετική από την κοινή διατονική, μια φυσαρμόνικα που μπορεί να παίζει κλίμακες και άρα αυτός που την χειρίζεται αξίζει να ξέρει μουσική, ώστε να μπορεί να ασκηθεί στη διαδρομή σε ποικίλους πειραματισμούς και επινοήσεις. Παρότι η χρωματική φυσαρμόνικα έχει συνδεθεί με την «κλασική», το blues και την jazz για πολλές δεκαετίας (και ίσως ακόμη), η διατονική φαίνεται πως έχει καλύψει μεγάλο διάστημα από τη δεκαετία του ’80 και μετά, καθώς είναι πιο απλή στη γενικότερη χρήση της (ακόμη και στο καθάρισμά της) και μπορεί κι αυτή να παίζει κλίμακες (και δεν εννοούμε μόνο ματζόρε ή μινόρε). (Τέτοια φυσαρμόνικα είναι η Hohner XB-40, που είναι ιδανική και για blues).

Αυτό λοιπόν που παράγει, εδώ, ο Rinella δεν φαίνεται να έχει, εύκολα, όμοιό του. Και τούτο, γιατί και η τεχνική του είναι αδιαμφισβήτητη (όπως αποδεικνύεται από τα φυσήματά του, τις ανάσες του, τη χρήση της γλώσσας κ.λπ.), όπως και αυτό που ακούς είναι... ανήκουστο – καθώς, συχνά, τα τίμπρε που βγάζει είναι δύσκολο να τα ταυτίσεις με τον ήχο της φυσαρμόνικας και με ό,τι έχεις συνηθίσει ν’ ακούς απ’ αυτό το μικροσκοπικό όργανο.

Όχι ακριβώς ένα άλμπουμ για απόλαυση, αλλά ένα άλμπουμ που το ακούς, οπωσδήποτε, με… ανοιχτό το στόμα.

Επαφή: www.setoladimaiale.net