YOKO MIWA TRIO πιάνο-τρίο για πολύ υψηλό βαθμό

Για το τρίο της ιαπωνίδας πιανίστριας Yoko Miwa (γεννημένη στο Κόμπε, εγκατεστημένη από χρόνια στην Βοστώνη) έχουμε γράψει άλλες δύο φορές στο παρελθόν. Πιο συγκεκριμένα για το άλμπουμ της “Live at Sculler’s Jazz Club” [Private Pressing, 2011], με Greg Loughman κοντραμπάσο και Scott Goulding ντραμς και επίσης για το “Pathways” [Ocean Blue Tear Music, 2017] με Will Slater κοντραμπάσο και Scott Goulding ντραμς. Τώρα, στο πιο καινούριο CD της, το “Keep Talkin’” [Ocean Blue Tear Music, 2019], η Miwa συναντιέται ξανά με τους Slater και Goulding, ενώ σ’ ένα κομμάτι, στο έσχατο 10λεπτο (και μεγαλύτερο σε διάρκεια) “Sunshine follow the rain”, μπασίστας είναι ο Brad Barrett.

Το “Keep Talkin’” είναι ένα πολυδιάστατο, από πλευράς τζαζ ιδιωμάτων άλμπουμ, και σε κάθε περίπτωση απολαυστικό. Να το πούμε από την αρχή αυτό, επειδή εδώ έχουμε ένα τρίο σφόδρα προσανατολισμένο προς τις διάφορες φάσεις της ιστορίας της jazz, δίχως να ενδιαφέρεται (αυτό ακριβώς το τρίο) για ανατροπές και για καινοτομίες. Δεν υπάρχουν ηλεκτρονισμοί, δεν υπάρχουν παράξενα παιξίματα, δεν υπάρχουν οι επιμέρους ευρωπαϊκές αναφορές, αν και «κλασικοί» πιανιστικοί υπαινιγμοί παρατηρούνται, όπως παρατηρούνται και ποικίλες αναφορές στην pop (μέσω διασκευών κομματιών των Beatles και της Joni Mitchell, αλλά όχι μόνο).

Το CD ανοίγει εντυπωσιακά με το “Keep talkin’” (σύνθεση της Miwa), που είναι ένα ξεσηκωτικό jazz-boogaloo (με πολλά soul-funk στοιχεία), χαρακτηριστικό του ήχου της Blue Note των μέσων του ’60 και καλλιτεχνών όπως οι Lou Donaldson, Stanley Turrentine κ.ά. Ακολουθεί το “In walked bud” του Thelonious Monk, που δείχνει το πλέον βασικό και προφανές (πως η… τζαζ-Βοστώνη απλώς Monk-κρατείται, κάτι γνωστό παλαιόθεν). Φοβερό το “Secret rendezvous”, ωραία η μελωδία κι ένα jazz-track εδώ σκέτη απόλαυση. Καθαρός Bill Evans στο επόμενο “Sunset lane”. Έξοχη ιμπρεσιονιστική προσέγγιση, σε μια επίσης θαυμάσια πρωτότυπη μελωδία.  Η δεύτερη διασκευή αφορά στο “Boogie stop shuffle” του Charles Mingus (από το κλασικό “Mingus Ah Um”). Ο τίτλος του κομματιού φανερώνει με τι έχουμε εδώ να κάνουμε, με τα δύο χέρια τής Miwa κυριολεκτικώς να οργιάζουν. Ακολουθούν οι Beatles (“Golden slumbers / You never give me your money”), κι ένα γλυκό ιντερμέτζο κυριεύει τ’ αυτιά μας, πριν πέσουμε στο μαγικό “Tone portrait” με το υπέροχο unisonο πιάνου-μπάσου και την πάντα τραβηχτική μελωδία. Ακολουθεί ένα κομμάτι (“Casa pré-fabricada”) ενός βραζιλιάνικου ροκ γκρουπ, των Los Hermanos, που δείχνει την αγάπη της Miwa (και) για τη βραζιλιάνικη μουσική, καθώς εδώ η ιαπωνίδα πιανίστρια έχει την ευκαιρία να αυτοσχεδιάσει πάνω σε latin ηχοχρώματα, για να ακολουθήσει το “Conversation” της Joni Mitchell, το οποίο η Miwa μετατρέπει σ’ ένα πιανιστικό, πνευματικό, Jarrett-ικό αριστούργημα.

Οι δύο δικές της συνθέσεις που θα ολοκληρώσουν το άλμπουμ, αποδεικνύουν και την αγάπη της για τον Monk, όπως και την λυρική πλευρά της (που αναδεικνύεται και από το παίξιμο με δοξάρι του μπασίστα Barrett).

Ένα απλό, αλλά συναρπαστικό τζαζ άλμπουμ έχουμε εδώ. Ένα άλμπουμ που μένει στη μνήμη σου για ώρες, μετά το πέρας της ακρόασης.

Επαφή: www.yokomiwa.com