Με αφορμή τον
πρόωρο χαμό του τραγουδοποιού Λαυρέντη Μαχαιρίτσα αναπτύχθηκε μια κουβέντα στα
σόσιαλ μίντια σχετική με το αν ο Μαχαιρίτσας αντιπροσώπευε το ελληνικό ροκ, στη
μακρόχρονη καριέρα του, ή κάτι άλλο. Τι άλλο; Κάτι που δεν είχε την παραμικρή σχέση
με το ροκ. Κάτι πιο... συμβατικό – πιθανώς το «έντεχνο», σε μια πιο εξελιγμένη
μορφή του.
Η αλήθεια είναι
πως γύρω από το ροκ έχει υφανθεί μια μυθολογία στη χώρα, από πολύ παλιά, από τα
σέβεντις ακόμη, που εξακολουθεί, μετά από 40 plus χρόνια, να «δουλεύει» με τις όποιες
μικρο-παραλλαγές της.
Χοντρικά, έχει
δημιουργηθεί η εντύπωση πως ο rocker (ας μην χρησιμοποιήσουμε ακόμη τη λέξη ροκάς, που κατά βάση αναφέρεται
στους οπαδούς του ροκ, που ακούνε ροκ, επειδή νομίζουν πως έτσι κάνουν
επανάσταση) θα πρέπει να είναι κάποιο είδος ασκητή. Υπάρχουν διάφορα tips, που πλαισιώνουν αυτό τον φαινότυπο. Να
μερικά:
Καλό θα είναι, ο rocker, να ηχογραφεί για μικρές ανεξάρτητες
εταιρείες και όχι για τις... αιμοβόρες πολυεθνικές, στις συνεντεύξεις του
θεμιτό είναι να τα χώνει στο κατεστημένο, οπωσδήποτε να καπνίζει και να πίνει,
ακόμη και πάνω στη σκηνή, να κάνει επίσης ναρκωτικά, να ντύνεται ροκ, να έχει
μακριά μαλλιά, να είναι «πρωτοπόρος» και να μη μασάει, να απαξιώνει συλλήβδην κόμματα
και πολιτικούς, να αρνείται τον πλούτο, την καλοπέραση, να αναφέρεται σε μικρο-ομάδες,
σε θύλακες και ποτέ στη μάζα, στους πολλούς, να υπερασπίζεται την (ανύπαρκτη) ροκ
ιδεολογία, να ομνύει στον επίσης (ανύπαρκτο) ροκ τρόπο ζωής και άλλα τέτοια
σημειολογικά, άπειρα στον αριθμό, που θα του δίνουν μόνιμα το πασαπόρτι του
ορίτζιναλ.
Παραμύθια. Όλα
αυτά είναι παραμύθια από τότε που ο John Lennon, στο μακρινό 1964,
είχε δηλώσει πως το μεγαλύτερο όνειρό του ήταν να κάνει πολλά λεφτά και να
γίνει εκατομμυριούχος (16 Magazine / Μοντέρνοι Ρυθμοί, 1 Ιουλ. 1964). Και αφού έκανε λεφτά ο άνθρωπος,
και αφού έγινε πολυεκατομμυριούχος, αγοράζει και την Rolls-Royce του (δαπανώντας το απίστευτο υψηλό ποσό για την εποχή, των 11 χιλιάδων
λιρών) και φωτογραφίζεται μ’ αυτήν.
Στη ροκ
παραϊστορία τέτοιου τύπου περιστατικά, γεγονότα, ντοκουμέντα, είναι απειράριθμα.
Παρά ταύτα οι ροκάδες είτε τα αγνοούν (ας έρθουμε και στους οπαδούς σιγά-σιγά) είτε
τα παρασιωπούν (πιο σπάνιο αυτό), χτίζοντας τους δικούς τους μύθους και δημιουργώντας
τις δικές τους δοξασίες. Αυτά τα μυθεύματα ήταν και είναι ακόμη εν ισχύι στην
Ελλάδα, καθορίζοντας και διαχωρίζοντας εν πολλοίς καλλιτέχνες, ακροατήρια και
από ’κει και πέρα πωλήσεις δίσκων (παλιότερα αυτό), ακροαματικότητες,
δημοφιλίες κ.λπ.
Η συνέχεια εδώ...
Σχόλια από το fb...
ΑπάντησηΔιαγραφήVassilis Konstandopoulos
Ήμουνα νιος και γέρασα.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Ας πούμε πως ποτέ δεν είναι αργά για να καταλάβει κάποιος ορισμένα βασικά πράγματα.
Vassilis Konstandopoulos
Θυμάμαι, τω καιρώ εκεινω, στα πιο δημοφιλή έντυπα, ξεκατινιαζονταν για το "περιθώριο"
Giwrgos Kalogirou
Πέρα από όλα αυτά, και συμφωνώ ότι δεν μπορεις να διαφωνείς και να καυγάδιζεις για την ταμπελα/είναι ενδεικτικό του επαρχιωτισμού μας, η αλήθεια παραμένει πως άλλο Rolling Stones άλλο Elvis Priestley.. άλλο Τρύπες άλλο Μαχαιριτσας.. Υπάρχει διαφορά εδώ. Και στη μορφή και στο περιεχόμενο. Μιλώντας αυστηρά αισθητικά αυτή είναι η αλήθεια. Και τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα όταν φτάνουμε στους Πυξ Λαξ.. Το κριτήριο της απήχησης στο μαζικό κοινό είναι κατά τη γνώμη μου άλλο καπέλο, αφορά την κοινωνιολογία της τέχνης, όχι την αισθητική, κι αν ακουμπάει ίσως την τελευταία είναι εντελώς παραπλεύρως..
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Δεν υπάρχει κυρίαρχη αισθητική στο ροκ. Τι σχέση έχουν οι Motorhead με τους Fairport Convention; Ένα γκρουπ καταξιώνεται όταν φθάνει στο μεγάλο κοινό. Όλοι θέλουν να κάνουν ροκ για να τους μάθουν όσο το δυνατόν πιο πολλοί. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά πως και τα επισκιασμένα συγκροτήματα, που δεν το καταφέρνουν, δεν αξίζουν.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
>>άλλο Τρύπες άλλο Μαχαιριτσας..<<
Kαθόλου άλλο δεν είναι. Αφήνω το γεγονός πως ο Αγγελάκας σχεδόν πάντα λέει ανυπόστατα πράγματα στις συνεντεύξεις του. Κοινώς κουταμάρες.
Giwrgos Kalogirou
Όχι, δεν είπα αυτό. Είπα ότι υπάρχουν αναπόφευκτα συγκρίσεις και αξιολογήσεις. Στη μορφή και στο περιεχόμενο. Και ειπα και συγκεκριμένα παραδείγματα (αυθαίρετα δικά μου έστω). Και πιστεύω πως αυτή η σύγκριση-αξιολόγηση, και η ενδεχόμενη «απόρριψη» της μορφής/περιεχομένου κάποιου σε σύγκριση με κάποιον άλλο φέρνει στα δικά μας επαρχιώτικα συμφραζόμενα και την αφαίρεση της ταμπέλας..
Για μένα είναι πολύ μακριά το ένα απ το άλλο αξιολογικα
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Με μπερδεύεις κάπου μ' αυτά που λες, αλλά ok. Εγώ δεν πιστεύω ότι υπάρχει ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στις Τρύπες, στον Μαχαιρίτσα, στο Σιδηρόπουλο, στους Πυξ Λαξ και στους Last Drive. Αυτό λέω. Και το αιτιολογώ. Δεν εκφράζω το γούστο μου.
Giwrgos Kalogirou
Ναι δεν ξέρω Φωντα εσυ είσαι μάλλον μεγάλος εραστης της μουσικής και συνακόλουθα αρκετά επιεικής με ολους- οσους τουλάχιστον έχουν κατακτήσει ένα επίπεδο. Τοχω παρατηρήσει και σε σινεφίλ. Ενθουσιάζονται με μέτριες ταινίες επειδή λατρεύουν και χαίρονται το ίδιο το σινεμά. Εγώ απλά λεω ότι υπάρχουν διάφορες αξίας. Και μάλιστα άμα μου βάζεις μαζί Πυξ λαξ και τρύπες είναι τεράστιες..
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Τα έγραψα όλα στο κείμενο. Δεν είμαι επιεικής με όλους. Με τον Αγγελάκα ή με τους Last Drive δεν είμαι καθόλου επιεικής. Ειδικά αυτοί μου τη σπάνε, επειδή λένε συχνά ασυναρτησίες, που δείχνουν ότι έχουν μαύρα-μεσάνυχτα για το ροκ. Σαν τραγουδοποιούς όμως, αν τους πάρω, δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Έχουν γράψει καλά τραγούδια. Όλοι έχουν γράψει καλά τραγούδια. Η αισθητική δεν με απασχολεί και τόσο. Δεν είναι καθοριστικό, για να ξεσκαρτάρεις τους rockers, το να βγαίνει κάποιος στον Σπύρο Παπαδόπουλο ή όχι. Τέτοια κριτήρια είναι τελείως λανθασμένα. Αυτά γράφω στο κείμενο.
Maria Pappa
ΔιαγραφήΑκριβώς όπως τα λες Φώντα! Τα σκεφτόμουν και τα συζήταγα τις προάλλες πολύ σημαντικό κείμενο το συγκεκριμένο!
Rigas Diplas
Παντως ο εν λογω μακαριτης μια χαρα πλουσιοτατος ητο...
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Δεν έχω δει τη φορολογική του δήλωση. Ούτε κανενός άλλου.
Rigas Diplas
ειναι γνωστα αυτά
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Σε σένα... μπορεί, σ' εμένα όχι.
Yiannis Stamatiou
ΔιαγραφήΠόσα νέα παιδιά ξεκινούν να παίζουν μουσική επηρεάζομενα από πυξ λαξ και πόσα από τις τρύπες και για ποιους λόγους; Ποια είναι τα κριτήρια τους; Γιατί έχει τέτοια περάση το hip hop, το stoner , το metal και όχι ο Πλιάτσικας;
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Δεν μπορεί να επηρεάζει ο Πλιάτσικας μια ζωή. Ούτε ο Σαββόπουλος δεν επηρέασε μια ζωή. Επηρέασε, ο Πλιάτσικας, τότε στα 90s. Κάθε φουρνιά επηρεάζεται από τους σύγχρονούς της, κυρίως. Εγώ δεν βλέπω να επηρεάζονται πολλοί σήμερα από τις Τρύπες και καλύτερα δηλαδή.
Να σταματήσουμε να νομίζουμε ότι οι Πυξ-Λαξ ήταν τίποτα τυχάρπαστοι και πως οι Τρύπες ήταν οι μεγάλοι καλλιτέχνες. Δεν ισχύει κανένα από τα δύο.
https://www.youtube.com/watch?v=Pv4tZmZM0qc
Yiannis Stamatiou
Συμφωνώ σε αρκετά σημεία με το άρθρο.
Alexandros Koukoulis
Ο Παπακωνσταντινου είναι ροκάς?
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Εγώ δεν είμαι "ινστρούχτορας", όπως λέει και ο Μαχαιρίτσας, για να αποδίδω ροκόσημα, γαλόνια. Αφού διάβασες το κείμενο, κάτσε τώρα και σκέψου μόνος σου. Και πες εσύ, αν είναι ή δεν είναι.
Alexandros Koukoulis
αυτό που κατάλαβα από το κείμενο είναι πως η απάντηση στην συγκεκριμένη ερώτηση δεν είναι απλή...
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Αν πίστευες ότι δεν είναι ροκάς και τώρα, μετά το κείμενο, νομίζεις πως η απάντηση δεν είναι απλή, εγώ είμαι ικανοποιημένος. ��
Η απόκτηση ρόλου και ήθους υπερβαίνει τις ταμπέλες που βάζουμε ως ακροατές, αναγνώστες ή θεατές. Αν η κριτική ματιά μας χρειάζεται απαραίτητα το ύφος για να δώσει απαντήσεις, μην μας ενοχλεί που το ακροατήριο μας δεν θα συμφωνεί ακριβώς με την άποψη μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήSpyros Zoupanos
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς αίσθηση πάντως νομίζω , άλλο stooges άλλο mitch ryder, άλλο velvet άλλο mamas and the papas. Και δεν χρειάζεται και να το αναλύσουμε τύπου Βιτγκεστάιν. Ταπεινή μου αίσθηση
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Το κάθε ένα είναι κάτι άλλο. Αυτό λέμε.
Βασίλης Καπετανίδης
Αυτό το ποστ είναι πολύ ουσιαστικό, γιατί απαντάει σε πολλά ζητήματα. Θυμάμαι τον Πουλικάκο που τον ρωτάγανε: είναι ροκ ο Λάκης, ο Γιοκαρίνης κλπ κλπ (και έλεγε με νόημα καπνίζοντας: όχι δεν είναι) και πάνω που έψαχνα να βρω το απόσπασμα, βρήκα αυτό το επίσης καλό:
https://www.youtube.com/watch?v=ZvCA2qBDHao
Νταλάρας - Πουλικάκος – Πολύτιμος
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Παίζανε μαζί στα mid sixties, το Απάτσι εδώ είναι από τα mid-eighties. Τι να πει ο Πουλικάκος για τον Γιοκαρίνη και τον Λάκη, όταν ο ίδιος τραγούδαγε με την Τσανακλίδου; Σχεδόν όλοι οι έλληνες rockers εν τω μεταξύ έχουν παίξει σε λαϊκά μαγαζιά, σκυλάδικα, αναψυκτήρια, βαριετέ, επιθεωρήσεις κ.λπ. Το ψωμί να βγαίνει. (Δεν κατηγορώ κανέναν εγώ για τέτοια θέματα).
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
(αφίσα με Πουλικάκο, Λ. Παπαδόπουλο, Γιοκαρίνη για live στο Κύτταρο)
Βασίλης Καπετανίδης
Ακριβώς. Το σχόλιο του Πουλικάκου ήταν από εκπομπή των 80s. Τραγικό
Βασίλης Καπετανίδης
Διόρθωση: το βρήκα το απόσπασμα δε λέει για Λάκη. Λέει για Παπακωνσταντίνου, Μπουλά, Γιοκαρίνη.
https://www.youtube.com/watch?v=DcnzUxWf4EU
Μουσική Τομή - Rock στην Ελλάδα_Η άλλη όψη (1988).avi
21:45 και μετά
Ε, κι επειδή είναι "καταιγιστικές οι εξελίξεις" χαχαχα, ιδού: https://www.ogdoo.gr/.../to-ogdoo-music-group-kalosorizei...
Το Ogdoo Music Group καλωσορίζει τον Γιάννη Αγγελάκα
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Για τον Μπουλά είχε δίκιο. Ο Μπουλάς ήταν μαοϊκός, και ως μαοϊκός το σιχαινόταν το ροκ. Μετά τα eighties αυτοί σιγά-σιγά ανοίχτηκαν.
Βασίλης Καπετανίδης
Για τον Μπουλά συγκεκριμένα, δεν γνωρίζω τις απόψεις του περί ροκ στα 80s.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Μπανάκι-μανάκι, μέχρι εκεί.
Βασίλης Καπετανίδης
Aυτό λέω, επειδή διάβαζα παλιά τεύχη της ΜΟΥΣΙΚΗΣ, δε θυμάμαι τον Μπουλά να υποστηρίζει κάτι διαφορετικό, μάλλον την πλάκα του έκανε. Υπάρχει κι ένα περιβόητο αφιέρωμα στο ροκ με πολλούς που λένε τις απόψεις τους... αν το βρω θα το βάλω, το χεις διαβάσει μάλλον.
Νίκος Σούρσος
Τον Μπουλά δεν τον ήξερα ποτέ, αλλά "μαοικός=συχαινόταν το ροκ" πως προκύπτει; όλη η αριστερά τα χρόνια εκείνα παρόμοιες απόψεις είχε για το ροκ, λίγο οι Ρηγάδες ήταν πιο χαλαροί.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Οι μαοϊκοί ήταν οι χειρότεροι απ' όλους σ' αυτά τα θέματα. Οι πιο αντιαμερικανοί. Ακόμη και στο ΚΚΕ ακούγονταν και άλλες απόψεις.
Διάβασε αυτό...
https://diskoryxeion.blogspot.com/2016/06/hippies.html
η ΡΟΖΑ ΙΜΒΡΙΩΤΗ για τους hippies
Νίκος Βουρεκάς
Ματαξανακάνουμε like, και για τον επίκαιρο (και διαχρονικό) σχολιασμό !
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Πιο πολύ το ξανα-ένθεσα το κείμενο επειδή τώρα, με τις ρουτίνες του fb, άλλοι μπορεί να το βλέπουν το πρωί και άλλοι το βράδυ.
Νίκος Βουρεκάς
'Όσοι σε παρακολουθούν, σε παρακολουθούν.
και αν δεν μπουν στο fb σήμερα, σίγουρα αύριο, ή μεθαύριο ...
Άγις Θεοδωρίδης
Αν έχεις δίκιο φαντάσου τι είναι το ελληνικό ροκ.
Win Berry
έχει να κάνει και με την φύση του μέσου πάντως...όχι μόνο λόγω φαστ-φουντ λογικής, αλλά και εξ αιτίας του αλγόριθμου. Όσο ο μαχαιρίτσας είναι trending topic, εμφανίζει το πρώτο (ας πούμε εν θερμώ) κείμενο σου στους πάντες και τα πάντα - όταν πλέον έχει αντικατασταθεί από άλλο trending topic (π.χ. την πασπίτισσα αστροναύτη...), ό,τι και να ποστάρεις για μαχαιρίτσα θα θαφτεί στις χρονογραμμές, ακόμα και αν είναι εξαιρετικό (όπως είναι το δεύτερο κείμενό σου). Και μια παρατήρηση σχετικά με αυτά που λες στο ποστ: ίσως ο μύθος του "καταραμένου ρόκερ" να ήταν απαραίτητος στην Ελλάδα της Αλλαγής, δηλαδή σε μια κοινωνία καλπάζοντος κονφορμισμού. Όσο πιο πολύ ανακαλύπτεις την μαγεία του μπιντέ, τόσο πιο αυστηρός γίνεσαι με τις επιλογές που κάνουν δημόσια πρόσωπα, μουσικοί κτλ και δεν σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου. To make sure they're still real, που λέει και ο στίχος...
Nikos Mitrogiannopoulos
ΔιαγραφήΈχω γράψει και αλλού για εκείνη τη συναυλία στη φοιτητική εστία Ζωγράφου το 1981. 1000, 1500 άτομα, αδιαχώρητο, και πέφτανε μπουκάλια στους Φατμέ να σταματήσουν να παίζουν για να αρχίσουν οι Ταξιαρχίες. Ο Πορτοκάλογλου προς τιμήν του το κατάλαβε, και πάνω στο σόλο του Άσωτου Υιού σταμάτησε και μας είπε "ρε παιδιά, μισό λεπτό να τελειώσω το σόλο και κατεβαίνουμε". Έτσι κι έγινε. Θεωρούσαμε ροκ τον Πορτοκάλογλου; Δεν ξέρω. Νομίζω θεωρούσαμε ότι προσπαθούσε να παίξει ροκ, αλλά ήταν λίγος μπροστα σ' αυτό που μας "έπιανε". Θέλω να πω το τι είναι ροκ το καταλαβαίνανε όσοι αυτοπροσδιορίζονταν ως ροκάδες και καθρεφτίζονταν στα αγαπημένα τους συγκροτήματα: ήχος, επανάσταση, μόδα, ντύσιμο, οκ. Όλα αυτά παίζανε. Υπήρχε μια εποχή που το να αυτοπροσδιορίζεσαι ως "κάτι", ροκάς, καρεκλάς, πανκ, σκυλάς, κόστιζε. Έπαιζες ξύλο, σ' έδιωχναν απ' το σπίτι σου, έβρισκες γκόμενα ή σε άφηνε η γκόμενα. Και οι μυθολογίες επίσης κομμάτι του ροκ είναι. Ποιος θα τις αφαιρέσει; Το ότι ο Σιδηρόπουλος έπαιρνε χρήματα από το ΠΑΣΟΚ για να τραγουδάει δεν το μαθαίνουμε σήμερα. Από τότε το ξέραμε, γιατί φρικιά εμείς, πηγαίναμε στα φεστιβάλ του ΠΑΣΟΚ να τον ακούσουμε. Μα μήπως και το ΠΑΣΟΚ τότε δεν ήταν κάτι άλλο; Μας ενοχλούσε; Απαντω: όχι. Μαγκιά το θεωρούσαμε. Οτι έχουμε κάτι τόσο δυνατό που δεν μπορούν να το περιορίσουν. Δεν σκεφτήκαμε ποτέ ότι ο Παύλος "εξαγοράζεται", πολυ απλά γιατί αυτό που ακούγαμε δεν ήταν εξαγορασμένο. Τέλος πάντων. Θέλω να πω ότι καλό είναι να αφήσουμε τον κόσμο στην ησυχία του ή στο μπλεξιμό του να αποφασίσει τι είναι και αν είναι κάτι, γιατί σε λίγο θα ζητήσουμε πτυχίο πανεπιστημίου για να κατατάξουμε κάποιον στους ροκάδες ή στους ροκαμπιλάδες. Ο Μαχαιρίτσας μου ήταν μια περίπτωση αδιάφορη. Δε με ενόχλησε, δε με κέρδισε. Με αφορμή το λυπηρό γεγονός του θανάτου του είδα και κάτι δηλώσεις του: συγγνώμη από τον Νταλάρα, αποθέωση του Μάτσα και κάτι τέτοια. Δε με αφορούν. Την τιμή του ελληνικού ροκ ωστόσο δεν την έσωσε ο Μαχαιρίτσας με τις κοινοτοποίες του στυλ "και οι Κινγκ Κρίμσον είναι ροκ", λες και δεν το ξέραμε όταν χορεύαμε το Έπιταφ.Τη σώζουν οι πιτσιρικάδες που παίζουν ραπ της προκοπής σήμερα, κάτι άγνωστα συγκροτήματα πανκ (προφανώς δεν αναφέρομαι σε ρυθμούς και κλίμακες, αν είναι πεντατονικές, λύδιες, μυξολύδιες, φρυγικές ή φρυγανιές, αλλά στο γενικότερο κλίμα: βροχερό, ομιχλώδες, συννεφιασμένο κλπ), γενικώς όσοι παίζουν μουσική περισσότερο και κάνουν δημόσιες σχέσεις λιγότερο.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Νίκο δεν συμφωνώ με τα πιο πολλά απ' αυτά που έγραψες, αλλά τώρα δεν έχει νόημα να ανοίξουμε διάλογο. Και αργά είναι και το βαριέμαι (είμαι κουρασμένος δηλαδή). Εξάλλου, τα περισσότερα που έπρεπε να πω τα έγραψα. Άσε να τα πούμε από κοντά κάποια στιγμή, για πιο πολλές λεπτομέρειες...
Nikos Mitrogiannopoulos
Φώντα μου, δεν υπάρχει κάτι για να συμφωνήσεις ή όχι. Είναι η άποψή μου. Κι εγώ βαριόμουν να απαντήσω, αλλά υπερέβην την κούραση και τη βαριεστημάρα μου. Σε καταλαβαίνω. Θα τα πούμε από κοντά.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
>>δεν υπάρχει κάτι για να συμφωνήσεις ή όχι.<<
μην το λες αυτό, με κάθε τι που διαβάζουμε συμφωνούμε, διαφωνούμε ή μας είναι αδιάφορο - δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι άλλο. Εγώ τα διάβασα αυτά, και με τα περισσότερα διαφωνώ. Δεν έχει σημασία ότι είναι οι απόψεις σου. Σέβομαι τις απόψεις σου.
Παντελής Αμπαζής
ΔιαγραφήΌσο πιο καλά τα ξέρεις, τόσο πιο απλά τα λες. Εύγε Φώντα!
Alfa Bhta
όλο το νόημα του άρθρου σε 2 λεπτά !
Alfa Bhta
https://www.youtube.com/watch?v=xP4wsURn3rw
Frank Zappa - Decline of the Music Industry
Periklis Kanaris
Εξαιρετικό
Tα ειπες όλα με την αναφορα στον lennon. O ανθρωπος ηθελε να γινει ζαμπλουτος,και να ζησει ανετη ζωη.Και καλα εκανε αν ο πλουτος του δεν ηταν προιον κοινωνικης υποκλοπης(να ριξω και λιγο πανκ μεσα.)Σιγα να μην το θελει κατι τετοιο το 99,9% της ροκ νομεκλατουρας ντοπιας και ξενης, του τοτε και του τωρα και του μετα και ας σφυρανε κλεφτικα.Η αισθητικη φυσικα διαφερει ανα εποχη,αλλα και μεσα στην ιδια την εποχη(και καλα κανει).Αλλο οι hawkwind του ’72 άλλο οι Chicago την ιδια εποχη και ουτω καθεξης.Φυσικα όλα τα κομματια μετεχουν και συνθετουν το ροκ παζλ.Απλα καποια από αυτά ασταφτουν,αλλα απλα συμπληρωνουν.Στην χωρα μας όπως συμβαινει παντα,τα απλα πραγματακια και τις εννοιες τις μπουρδουκλωνουμε,ισως γιατι ποτε δεν τις καταλαβαμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μην παραβλέπουμε όμως πως λίγα χρόνια αργότερα ο Λένον (με την Γιόκο) έδιναν σοβαρά ποσά για την ενίσχυση εργατικών συνδικάτων (Upper Clyde Shipbuilders κ.λπ.).
ΔιαγραφήΑυτά είναι γνωστα.Μα και βεβαια,ο ανθρωπος ειχε σοσιοαλιστικη κουλτουρα και δραση ( και όταν χοντροπιαστηκε οικονομικα).Δεν εμεινε μονο στο working class hero σαν απλό τραγουδι.Να τα βλεπουν οι εδώ μεντορες ανα τις δεκαετιες που θελουν τον ροκα,τον αριστερο ένα χαμινι,μια γραφικη φιγουρα στα ορια του τρελλου,ναρκομανη,ποτη, ατημελητο μακρυμαλλη,μπατιρη,και αλανιαρη.Και που δυστηχως βρηκαν ακροατηριο,καποιους χαχολους που διασυρουν εννοιες και αξιες,διεκδικωντας μετα μανιας το τοπ ροκοσημο.
ΔιαγραφήΚαλά τα λες.
Διαγραφή>>Αυτά είναι γνωστα<<
Δεν μπορώ να ξέρω κάθε φορά τι είναι γνωστό και τι δεν είναι. Δεν υπάρχουν αυτονόητα, δυστυχώς.
Περίεργος αυτός ο ιστορικός αναθεωρητισμός του άρθρου και των περισσότερων σχολίων που το συνοδεύουν. Πολύ φοβάμαι όμως ότι ο κ. Νίκος Μητρογιαννόπουλος έχει δίκιο. Δεν μπορούμε να αποτιμούμε το χθες με την ματιά του σήμερα. Το τέλος εποχής που συνέπεσε με την αρχή των '90's μπορεί να στρογγύλεψε πολλές γωνιές, μπορεί να άμβλυνε τις γνώμες και τις οπτικές, να ένωσε διαφορετικά στρατόπεδα, να έριξε τείχη, όμως ας μην το πανηγυρίζουμε κιόλας. Μπορεί και όλη αυτή η ισοπεδωτική συναδέρφωση να μην ήταν μόνο για καλό. Γιατί πως να το κάνουμε τώρα, άλλο πράγμα το Valley of death,άλλο πράγμα το "Πόσο σε αγάπησα σκληρή μουσική". Και χωρίς να είμαι οπαδός της καθαρότητας κανενός είδους, καλό να είναι ακόμα και σήμερα να ξεχωρίζουμε τον John Cougar από τον Johnny Thunders, ή τους Clash από τους Romantics ή τον Πάριο από τον ..Μουφλουζέλη. Γιατί γνωρίζοντας κάθε φορά για τι μιλάμε, τελικά αντιλαμβανόμαστε και πιο καθαρά τον κόσμο που μας περιβάλλει. Αυτά με την ελπίδα σε τριάντα χρόνια από τώρα ο μελλοντικός μελετητής του ελληνικού τραγουδιού να μην τσουβαλιάσει μαζί τον The boy με την Ελεονώρα Ζουγανέλη ως παραφυάδες του ..ελληνικού σύγχρονου εναλλακτικού μοντέρνου τραγουδιού των 10'ς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "Valley of death" για μένα δεν κομίζει τίποτα. Είναι απλώς ένα καλό τραγούδι, χωρίς κανένα κοινωνικό αντίκρισμα. Αναπαράγει φόρμες ξένες και δεν εφάπτεται της ελληνικής πραγματικότητας. Απεναντίας τα τραγούδια των Τερμιτών εξέφραζαν συγκεκριμένες αγωνίες (και άλλα θέματα) μιας συγκεκριμένης εποχής. Το ένα είναι σκέτη φόρμα, το άλλο έχει και κάποια ουσία. Νοιώθω να με αφορά περισσότερο.
ΔιαγραφήΦυσικά, υπάρχουν επιμέρους διαφορές. Γι' αυτό λέμε ότι στο ροκ υπάρχουν τα πάντα, και ο John Cougar και οι Clash.
please οχι αλλο αυτο και αλλο εκεινο,αλλο το ενα και αλλο το αλλο.Αλλο βουδας αλλο Κουδας αλλο Ιησους και Ιουδας?
ΑπάντησηΔιαγραφή