οι τουριστικές ταινίες του ΦΡΑΝΣΙΣ ΚΑΡΑΜΠΟΤ στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 – νησιά, ήλιος, θάλασσα, γνωστοί ηθοποιοί και οι μουσικές του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ και του ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΙΤΣΙΛΑΔΗ

Ο κινηματογράφος ήταν ένας από τους πλέον σημαντικούς παράγοντες καθιέρωσης της Ελλάδας ως παγκοσμίου τουριστικού προορισμού από την δεκαετία του ’60 ήδη – για να μην πούμε πως τούτο είχε ξεκινήσει να συμβαίνει από την δεκαετία του ’50, με ταινίες όπως το Boy on a Dolphin (1957) του Jean Negulesco. Χωρίς το Never on Sunday (1960) του Ζυλ Ντασέν και κυρίως χωρίς το Zorba the Greek (1964) του Μιχάλη Κακογιάννη όλο εκείνο το «πακέτο» του ελληνικού τουρισμού, εκεί στο ξεκίνημά του, θα ήταν οπωσδήποτε χαμηλότερης έντασης.

Φυσικά οι ετήσιες καμπάνιες του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού (ΕΟΤ), με το διαχρονικό design των Φρέντυ Κάραμποτ και Μιχάλη Κατζουράκη σε πόστερ, φυλλάδια, προγράμματα κ.λπ. να πρωτοστατεί και να βραβεύεται διεθνώς, το Φεστιβάλ Αθηνών με τις τρανού βεληνεκούς μετακλήσεις του, το Ράλλυ Ακρόπολις, η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, η αναπτυσσόμενη επιβατηγός ναυτιλία και αεροπλοΐα (Ολυμπιακή Αεροπορία), όπως και άλλα επιμέρους γεγονότα ήταν εκείνα που θα έπλεκαν σιγά-σιγά το μύθο της τουριστικής Ελλάδας, σ’ ένα πρώτο υψηλό και κάπως classy επίπεδο. Κάτω όμως απ’ αυτό το επίπεδο συνέβαιναν πολλά και διάφορα...

Μία από τις βασικότερες μέριμνες του τότε ΕΟΤ ήταν να χρηματοδοτεί, ανάμεσα σε άλλα, και ταινίες μικρού μήκους, ικανές να μεταφέρουν το μήνυμα της τουριστικής Ελλάδας σε κάθε γωνιά του κόσμου. Φυσικά, στις ταινίες εκείνες προβάλλονταν η ιστορία του τόπου, οι Τέχνες από την αρχαιότητα έως τις μέρες μας, οι τοπικές γιορτές, η φύση, οι θάλασσες και τα νησιά μας, και άλλα πολλά και όχι πάντα αμιγώς τουριστικά.

Μία από τις πιο παλαιές τέτοιες ταινίες ήταν η Επίδαυρος (1958) του Ρούσσου Κούνδουρου, για να ακολουθήσουν από τον ίδιον η Αργολίς (1964) και η Κρήτη (1964), που ήταν βεβαίως έγχρωμες. Το κράτος, δηλαδή, δεν φειδόταν να επενδύσει σε χρώμα, και μάλιστα σε μιαν εποχή όπου οι κινηματογραφικές ταινίες των (ιδιωτών) παραγωγών ήταν κατά βάση ασπρόμαυρες.

Ένας από τους σκηνοθέτες που ασχολήθηκαν από νωρίς με τις τουριστικές ταινίες (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ήταν και ο Φράνσις Κάραμποτ (1933-1996). Μάλιστα μία από τις πρώτες ταινίες του, αν όχι η πρώτη, ήταν η 14λεπτη Αναμνήσεις από την Ελλάδα (δικής του παραγωγής), που είχε καταφέρει να φθάσει μέχρι τις Κάννες (προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Καννών, τον Μάιο του 1965). Στην ταινία ένα ερωτευμένο ζευγάρι περιφερόταν σε τόπους αρχαιολογικούς ή μη, για να χωρίσει με φόντο τα ερείπια της αρχαίας Ολυμπίας.

Το 1968 ο Φράνσις Κάραμποτ θα γυρίσει μιαν 25λεπτη ταινία, με χρηματοδότη τον ΕΟΤ αυτή τη φορά, που είχε τίτλο Νεράιδες της Ελλάδος.

Η συνέχεια εδώ...

https://www.lifo.gr/articles/cinema_articles/290420/oi-toyristikes-tainies-toy-fransis-karampot-stis-dekaeties-toy-60-kai-toy-70