ο QUINSIN NACHOFF παρουσιάζει ένα σύνθετο τζαζ έργο

Όπως έχουμε γράψει και παλαιότερα, ο μεγαλωμένος στο Τορόντο, αλλά πλέον κάτοικος Νέας Υόρκης, τενόρο και σοπράνο σαξοφωνίστας Quinsin Nachoff δεν είναι καινούρια περίπτωση. Ηχογραφεί από το 2006 και στο δισκορυχείον έχουμε ήδη αναφερθεί σε τρία δικά του άλμπουμ – με τη σειρά στο “Flux” (25 Σεπ. 2016), στο CD του με τους Quinsin Nachoff’s Ethereal Trio (18 Ιουν. 2017) και τέλος στο “Path of Totality” (14 Φεβ. 2019) με τους Quinsin Nachoff’s Flux.

Η πιο νέα δουλειά τού Quinsin Nachoff έχει τίτλο “Pivotal Arc” [Whirlwind Recordings, 2020] και είναι αρκετά σύνθετη. Τουλάχιστον εκεί μας οδηγεί το γεγονός ότι ο Nachoff συνεργάζεται, στο παρόν CD, με την αμερικανίδα βιολίστρια (και συνθέτρια) Nathalie Bonin (Nachoff και Bonin έχουν βρεθεί μαζί σε άλλα δύο άλμπουμ, στα 00s), με το Molinari String Quartet (δύο βιολιά, βιόλα, τσέλο, κατά το τυπικόν), μα και μ’ ένα 11μελες σύγχρονο τζαζ γκρουπ (με πολλά πνευστά) υπό τον JC Sanford, μεταξύ των μελών του οποίου συναντάμε τον μπασίστα Mark Helias, τον ντράμερ Satoshi Takeishi και άλλους διαφόρους. Το “Pivotal Arc” αποτελείται βασικά από τρία tracks (ασχέτως αν αυτά είναι οκτώ), τα οποία είναι: α. το τριμερές 46λεπτο “Violin Concerto”, β. το 16λεπτο τετραμερές “String Quartet” και γ. το 15λεπτο φερώνυμο “Pivotal Arc”. Συζητάμε λοιπόν για ένα άλμπουμ που ξεπερνά τα 77 λεπτά σε διάρκεια... και πάμε να το ακούσουμε...

Κατ’ αρχάς να πούμε, ή μάλλον να ξαναπούμε, πως η σχέση τού Quinsin Nachoff με την «κλασική», όπως και με την «σύγχρονη κλασική», είναι ιδιαιτέρως σοβαρή – όσο σοβαρή, τέλος πάντων, είναι και η σχέση του με την jazz. Κατά βάση ο Nachoff επιχειρεί να συνθέσει πάνω σ’ αυτό το αισθητικό σκηνικό, κάτι που σε κάθε περίπτωση μπορεί να μην συνιστά πρωτοτυπία, αλλά δεν θα παύσει ποτέ να αποτελεί... ιδιοτυπία. Και τα έργα του Nachoffε είναι ιδιότυπα.

Το “Violin Concerto” αποτελείται όπως είπαμε από τρία μέρη. Εδώ οι αναφορές από Στραβίνσκι, Bartók και Προκόφιεφ είναι μάλλον προφανείς (χωρίς να είναι και οι μόνες). Πέραν, λοιπόν, των «σύγχρονων κλασικών» στο πρώτο μέρος ουσιαστικώς αποδομείται και επαναδομείται ένα tango. Υπάρχει μια αυτοσχεδιαστική προσέγγιση από το βιολί, αλλά υπάρχει και μια ταυτόχρονη συνομιλία με την ορχήστρα, η οποία μέσα από τα ποικίλα «γεμίσματά» της δημιουργεί ένα περιβάλλον με πολλά στοιχεία έντασης. Το αποτέλεσμα είναι μια παράξενη ισορροπία ανάμεσα σ’ ένα λυρικό και σ’ ένα περισσότερο δυναμικό πλαίσιο. Στο δεύτερο μέρος τα ηχοχρώματα είναι πιο «καθησυχαστικά», με την σύνθεση να εξελίσσεται περισσότερο σαν μια τζαζ μπαλάντα (με πολλά blues στοιχεία φυσικά). Τέλος, στο τρίτο μέρος εκείνες που φαίνεται να κυριαρχούν είναι οι ethnic αναφορές (πάντα με μελωδικό άξονα το βιολί), και μάλιστα από τις μουσικές της περιοχής μας (των Βαλκανίων εννοούμε). Η μπάντα επιχειρεί με μεγάλη δεξιοτεχνία είναι αλήθεια, να συνοδεύσει το «πρώτο όργανο», κρατώντας, βασικά, τη ρυθμική εξέλιξη της σύνθεσης. Εντάξει, η σύνθεση (το τρίτο μέρος της εννοούμε) περνάει από πολλά στάδια (διαρκεί εξάλλου 19 λεπτά), υπάρχουν ακόμη και σόλι από άλλα όργανα (κοντραμπάσο, βιμπράφωνο κ.λπ.), χωρίς, πάντως, να χάνεται το αρχικό πρόταγμα.

Το τετραμερές “String Quartet” αποδίδεται φυσικά από το Molinari String Quartet και είναι μια... σύγχρονη, κλασική σύνθεση, με πολλά στοιχεία οργανωμένου αυτοσχεδιασμού. Όπως λέει και ο ίδιος ο Quinsin Nachoff: «Μου αρέσει να συμβαδίζω με αυτό που συμβαίνει τώρα στο γράψιμο ενός κουαρτέτου και αυτό μου δίνει την ευκαιρία να εξερευνήσω μερικές ιδέες – όπως ας πούμε το τονικό κέντρο, γύρω από το οποίο περιστρέφεται μια μελωδία, χρησιμοποιώντας τέταρτα τόνων κ.λπ.».

Η τελευταία σύνθεση του άλμπουμ αποκαλείται “Pivotal Arc”, όπως προείπαμε, και κινείται στο χώρο της σύγχρονης jazz, με πολύ ιδιαίτερη παρουσία από το μπάσο και τα κρουστά (και το βιμπράφωνο ανάμεσα), και με έντονο το αυτοσχεδιαστικό στοιχείο. Εξαιρετική και ό,τι έπρεπε για κλείσιμο σ’ αυτό το κάπως βαρύ, αλλά οπωσδήποτε ενδιαφέρον άλμπουμ.

Επαφή: www.quinsin.com