RICARDO GRILLI ένα τζαζ άλμπουμ με αναφορές στο... 1962

Για τον 35χρονο γεννημένον στο São Paulo, αλλά εγκατεστημένον από χρόνια στις ΗΠΑ (Νέα Υόρκη) κιθαρίστα της jazz Ricrado Grilli έχουμε ξαναγράψει. Ήταν για το άλμπουμ του “1954” [Tone Rogue Records, 2016], όπου «1954» ήταν το έτος γεννήσεως τού πατέρα του. Σήμερα, τώρα, ο Grilli έχει ένα καινούριο άλμπουμ το οποίον αποκαλεί “1962” [Tone Rogue Records, 2020], όπου «1962» είναι το έτος γεννήσεως της μητέρας του (τα δύο CD έχουν παρεμφερή εξώφυλλα), ένα άλμπουμ τέλος πάντων στο οποίο συνεργάζεται με τους Mark Turner τενόρο σαξόφωνο, Kevin Hays πιάνο, Joe Martin μπάσο και Erick Harland ντραμς. Το “1962” περιέχει δέκα συνθέσεις, όλες πρωτότυπες και όλες του Grilli κι είναι ένα άλμπουμ που, γενικώς, θα το χαρακτηρίζαμε hard bop.

Λέμε «γενικώς», επειδή το «1962», κατ’ αναλογίαν με το «1954», εκφράζει κάτι γενικότερο σε σχέση με την εποχή του, και σε σχέση με την jazz. Αν το πρώτο άλμπουμ αντανακλούσε τις πολυποίκιλες καταστάσεις των fifties, και όχι μόνον στην jazz (φερ’ ειπείν την απαρχή της space-age, το ξεπέταγμα του rock n’ roll κ.λπ.), το δεύτερο έχει να κάνει με πολλά και διαφορετικά, που άλλοτε φαίνονται μέσα στις μουσικές τού Grilli (π.χ. η τρέλα της bossa nova, μέσω της σύνθεσής του “Lunàtico”) και άλλοτε υπονοούνται (“Mars”, “Voyager” κ.λπ.).

Και δεν είναι μόνον αυτά, είναι και άλλα. Για παράδειγμα το εισαγωγικό, μικρής διάρκειας, “1954-1962”, που δρα σαν «γέφυρα» ανάμεσα στα δύο CD, διαθέτοντας κιθαρισμούς επίσης... διευρυμένους χρονικά. Σε σχέση με το “Mars” και το “Voyager” είναι εύκολο να αντιληφθείς το διαστημικό concept, με το δεύτερο track, που ολοκληρώνει το άλμπουμ να περιλαμβάνει κι ένα ωραίο open drum break από τον Harland, με την σύνθεση γενικότερα να διαθέτει έξοχες καταδείξεις από τους Grilli και Turner, βασισμένες πάνω σ’ ένα άπιαστο τέμπο. 

Εξαιρετική blues ballad είναι και το “Sings (Blues for Peter Bernstein)”, αφιερωμένη προφανώς στον κιθαρίστα Peter Bernstein, με το 6λεπτο “E.R.P.” να φέρνει στη μνήμη το άλμπουμ “E.S.P.” του Miles Davis από το 1965 ή την φερώνυμη σύνθεση του Wayne Shorter αν θέλετε, αλλά στην πράξη είναι τα αρχικά του πλήρες ονοματεπωνύμου του πιανίστα Bud Powell (Earl Rudolph Powell), που είχε πεθάνει το 1966.

Γενικώς, με τέτοιες φανερές και κρυμμένες αναφορές προχωρά το “1962” του Ricardo Grilli, ένα άλμπουμ που περιέχει από πολύ καλές έως και απολαυστικές συνθέσεις, με ξεκάθαρο sixties άρωμα, ερμηνευμένες από ένα συγκρότημα κλάσης. Δεν χρειάζεται να πούμε τι έχει πράξει ένας-ένας από τους συμμετέχοντες μουσικούς. Εξάλλου τα ονόματα κάποιων (Mark Turner, Kevin Hays) είναι πασίγνωστα στους jazz fans, με τους Joe Martin (μπάσο) και Erick Harland (ντραμς) να συμμετέχουν και στο παλαιότερο “1954”.

Επαφή: www.ricardogrilli.com