CORY SMYTHE jazz-avant πειραματισμοί με φωνές

Πιανίστας της jazz και της jazz-avant είναι ο Cory Smythe, ένας μουσικός, σε κάθε περίπτωση, που δίνει στίγμα κάποια χρόνια τώρα με ιδιαίτερους έως και παράξενους δίσκους. Το πιο πρόσφατο CD τού Cory Smythe αποκαλείται “Accelerate Every Voice” (2020) και κυκλοφορεί τώρα από την Pyroclastic Records.

Σ’ αυτό το άλμπουμ ο Smythe πειραματίζεται βασικά με τις φωνές. Εξάλλου και η line-up τού συγκροτήματός του αυτό δηλώνει. Ας την αναφέρουμε λοιπόν: Kyoko Kitamura φωνή, Michael Mayo φωνή, looper, Raquel Acevedo Klein φωνή, Steven Hrycelak μπάσο φωνή (εννοεί πως με τη φωνή αντικαθιστά το μπάσο), Kari Francis φωνή κρουστά (εννοεί πως με τη φωνή αντικαθιστά τα κρουστά) και Cory Smythe πιάνο, ηλεκτρονικά. Το άλμπουμ περιλαμβάνει εννέα συνθέσεις, όλες του Smythe.

Αυτό που θέλει να πράξει ο Smythe, εδώ, είναι να καταστήσει τη φωνή κυρίαρχο όργανο στην εγγραφή. Και μάλιστα όχι μέσω του συμβατικού τραγουδιού –κάτι που δεν θα εμπεριείχε σώνει και καλά κάποια εκ των προτέρων καινοτομία–, αλλά μέσω μιας αυτοσχεδιαστικής φωνητικής προσέγγισης, η οποία να απαρτίζεται σχεδόν αποκλειστικώς από βοκαλισμούς. Όχι ακριβώς scat singing, γιατί εδώ δεν υπάρχει τραγούδισμα με συλλαβές, τοποθετημένο πάνω σ’ ένα ρυθμικό σχήμα, αλλά κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό τέλος πάντων και όχι συνηθισμένο. Οι φωνές επεκτείνονται προς κάθε διάσταση της σύνθεσης, υποστηρίζοντας αρμονίες, μελωδίες, ρυθμό, μα και τραγούδι-όπως-το-ξέρουμε, όχι όμως μέσω κατανοητού λόγου (υπάρχουν κάποια ελάχιστα τέτοια σπαράγματα), αλλά μέσω βοκαλισμών, που δεν σημαίνουν τίποτα. Δεν σημαίνουν τίποτα σ’ ένα επίπεδο άμεσης νοηματικής αποκρυπτογράφησης, γιατί σαν ήχος ό,τι και ν’ ακούς πάντα θα έχει μιαν «επίπτωση» στο αυτί και από ’κει και πέρα στην ψυχή σου.

Ο Cory Smythe έχει για τροχιοδεικτικό ένα μεγάλο άλμπουμ από το παρελθόν, προκειμένου να προχωρήσει στο δικό του αποκαλυπτικό CD. Και αυτό είναι το “Lift Every Voice” [Blue Note, 1970] του πιανίστα Andrew Hill. Εκεί βεβαίως μπορεί να υπήρχε ένα πλήρες τζαζ γκρουπ (με πιάνο, μπάσο, ντραμς, τενόρο και τρομπέτα), αλλά υπήρχε και επταμελές βοκαλιστικό σχήμα, που απαιτούσε και είχε τον δικό του χρόνο συμμετοχής, πηγαίνοντας «αλλού» τις συνθέσεις. Βεβαίως, οι δύο περιπτώσεις δεν είναι ίδιες, δεν μπορεί να είναι ίδιες –άλλο το κοινωνικοπολιτικό background και οι «ανάγκες» ενός δίσκου του 1970, άλλες οι σημερινές– όμως δεν παύει εκείνο το παλαιό ακαταμάχητο άλμπουμ να εμπνέει, σήμερα, σχεδόν μισόν αιώνα μετά, τον πιανίστα Smythe, έναν σύγχρονο δημιουργικό μουσικό, που έχει τον τρόπο να πρωτοτυπεί και να εκπλήσσει.

Αν σκεφθούμε, λοιπόν, πως πέραν των φωνών, εδώ, στο “Accelerate Every Voice”, o Cory Smythe είναι μόνος του, ως μουσικός, χειριζόμενος μόνον πιάνο και ηλεκτρονικά, τότε εύκολα μπορεί κάποιος να αντιληφθεί την ειδική ικανότητα που χρειάζεται προκειμένου να «χτίσει» ένα τέτοιο avant σκηνικό, μέσα στο οποίο οργανική συνοδεία και φωνές εμφανίζονται εντελώς ισότιμες. Εννοούμε πως στο αισθητικό πλαίσιο που οικοδομείται συμβάλλουν, με την ίδιαν ένταση, και τα δύο μέρη – πλην του έσχατου 19λεπτου track “Piano and ocean waves for deep relaxation” (ο τίτλος τα λέει όλα), που μας αποδεικνύει μιαν άλλην ικανότητα του Smythe, να στήνει παντελώς μόνος του (με τη βοήθεια της τεχνολογίας, ok) ιδιότυπους, όσο και υποβλητικούς ηχητικούς κόσμους. Ξεκομμένο από το υπόλοιπο άλμπουμ, αλλά φοβερό τελείωμα...

Επαφή: www.corysmythe.com, www.pyroclasticrecords.com