ο ENNIO MORRICONE και η καλλιτεχνική σχέση του με την Ελλάδα – με αφορμή το θάνατο του μεγάλου ιταλού συνθέτη επικεντρωνόμαστε στο κομμάτι εκείνο του έργου του, που έμμεσα ή άμεσα, σχετίστηκε με την χώρα μας

Η ανακοίνωση του θανάτου του μέγιστου Ιταλού συνθέτη Ennio Morricone, την 6η Ιουλίου, λύπησε και συγκίνησε εκατομμύρια θαυμαστές του σε όλο τον κόσμο. Δύσκολα θα συναντήσεις φίλο του σινεμά και της μουσικής που να μην σκύβει με σεβασμό στο έργο αυτού του απίστευτου καλλιτέχνη, που έντυσε με τους ήχους του από αριστουργήματα της έβδομης Τέχνης έως... όχι και τόσο.

Γιατί, για τον επαγγελματία Morricone δεν υπήρχε καλή και κακή ταινία, αλλά μόνο ταινία. Όπως δούλευε με τον Pier Paolo Pasolini, τον Mauro Bolognini, τον Sergio Leone και τον Gillo Pontecorvo, για τις σπουδαίες καλλιτεχνικές ταινίες τους, με τον ίδιο τρόπο δούλευε και για τα έργα «της σειράς», τα b-movies, τα θρίλερ και τις αισθηματικές κωμωδίες.

Εξάλλου, όταν συνθέτεις μουσικές για 520 παραγωγές, κινηματογραφικές και τηλεοπτικές –τόσες καταγράφονται στην βάση IMDb– σημαίνει πως σαν συνθέτης δεν ξεχωρίζεις, δεν διαλέγεις, σημαίνει πως είσαι αυστηρός επαγγελματίας και μάλιστα άριστος, για να φθάνεις στο σημείο να σε προτιμούν οι πάντες.

Και ήταν άριστος ο Ennio Morricone με ό,τι και να καταπιάστηκε. Και δεν καταπιάστηκε μόνο με σάουντρακ και επενδύσεις, καθώς έχει να επιδείξει, ως συνθέτης, κι ένα πολύ σοβαρό μη-κινηματογραφικό έργο, που εντάσσεται στο χώρο της «σύγχρονης μουσικής» και της πρωτοπορίας (ας μην ξεχνάμε, εδώ, την ισχυρή παρουσία του στο μοναδικό σούπερ συγκρότημα της avant-garde / αυτοσχεδιαστικής μουσικής Il Gruppo di Improvvisazione Nuova Consonanza).

Ψάχνοντας λίγο παραμέσα, την δισκογραφία του Μαέστρου, διαπιστώνω πως η πρώτη φορά που κυκλοφορεί κάτι δικό του στην Ελλάδα ήταν το 1959 (ή έστω το 1960), όταν τυπώνεται στη χώρα μας ένα τραγούδι του Domenico Modugno, το “Apocalisse” (45άρι της Fonit), την ενορχήστρωση του οποίου είχε αναλάβει ο Morricone. 

Στα πρώτα χρόνια του ’60 θα κυκλοφορούν στην Ελλάδα κάποια τραγούδια, στα οποία ο Morricone με την ορχήστρα του, θα αναλαμβάνει την διεκπεραίωσή τους (όπως του Gianni Meccia, του Nico Fidenco, του Edoardo Vianello, το κλασικό “O mio signore” κ.ά.), πριν σκάσει, το 1965, όλη αυτή η ιστορία με το spaghetti western, μέσα από το οποίο ο Ennio Morricone θα αποκτήσει αμέσως παγκόσμιο στάτους.  

Τυπώνoνται λοιπόν στην Ελλάδα 45άρια με μουσικές από το Una Pistola per Ringo (1965) του Duccio Tessari, από το Per Qualche Dollaro in Più (1965) του Sergio Leone, όπως και από το Il Buono, il Brutto, il Cattivo (1966) ξανά του Sergio Leone. Μαζί μ’ αυτά τα δισκάκια, την ίδιαν εποχή, ακούγεται πολύ και το τραγούδι του Μαέστρου “Se telefonando…” (1966), που απέδιδε η Mina.

Προς το 1967 τυπώνεται κι ένα LP, στην RCA Victor του Ελληνικού Οίκου Φωνογραφικών Δίσκων, υπό τον τίτλο “Per Qualche Dollaro in Più / Un Pugno di… West”, μια συλλογή βασικά με συνθέσεις του Ennio Morricone και άλλων, που έκανε επιτυχία και που επανατυπώθηκε πολλές φορές, μέσα στα επόμενα χρόνια. Βασικά αυτό ήταν το άλμπουμ, που, πρώτο απ’ όλα, έφερε σε επαφή το ελληνικό κοινό με τις μουσικές τού Morricone.

Η συνέχεια εδώ...

https://www.lifo.gr/articles/music_articles/289014/o-enio-morikone-kai-i-kallitexniki-sxesi-toy-me-tin-ellada