Η
Ροζίτα Σώκου, που έφυγε από τη ζωή πριν από λίγο καιρό (14 Δεκεμβρίου) είχε
γράψει πολύ ωραία κείμενα στα παλιά περιοδικά, όταν δούλευε σαν δημοσιογράφος
επί των κινηματογραφικών – κείμενα παντελώς άγνωστα και ξεχασμένα σήμερα.
Τα κινηματογραφικά κείμενα της Ροζίτας Σώκου είχαν κάτι το ιδιαίτερο. Ήταν έξυπνα, εμπεριστατωμένα, προκλητικά, με μια ιδεώδη ανάμειξη πληροφορίας, κριτικής, ρεπορτάζ και παρασκηνίου, εξάπτοντας την περιέργεια ή την φιλομάθεια του αναγνώστη, κρατώντας τον εύκολα αγκιστρωμένο στις σελίδες τους.
Η Ροζίτα Σώκου έγραφε για θέματα, για τα οποία δεν έγραφαν άλλοι συνάδελφοί της – που μπορεί να είχαν μεγαλύτερη θεωρητική κατάρτιση από εκείνην, αλλά αδυνατούσαν να «κρατήσουν» το απλό, αλλά σκεπτόμενο λαϊκό κοινό, που ήθελε να κρίνει μόνο του, διαβάζοντας έγκυρες πληροφορίες από έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν τις αντέγραφε από ’δω κι από ’κει, βιώνοντάς τες με την δική του μέθοδο.
Το να είσαι «μέσα στα πράγματα» λοιπόν και αυτό να το μεταφέρεις στους αναγνώστες σου μ’ έναν τρόπο ελκυστικό και ουσιαστικό, όχι περιαυτολογικό και φτηνό, ούτε «σκληρό» και ανελαστικό, διακρίνοντας, συγχρόνως, τα όρια από το κουτσομπολιό και από το «μάτι στην κλειδαρότρυπα», κρατώντας πάντα, με την πένα σου, ένα υψηλό επίπεδο, δεν είναι κάτι εύκολο. Απαιτεί ιδιαίτερο ταλέντο, και την ικανότητα να ελίσσεσαι όπως ο μαίανδρος στην ζωοφόρο – να κάνεις αισθητή την παρουσία σου, εννοούμε, δίχως να προκαλείς ή να γαργαλάς ποταπά αισθήματα.
Διαβάζοντας, έτσι, τις αφηγήσεις της Ροζίτας Σώκου από την επίσκεψή της στο Χόλλυγουντ, στα τέλη της δεκαετίας του ’60 μας δημιουργήθηκε ξαφνικά η αίσθηση (μπορεί να ακούγεται λίγο υπερβολικό αυτό, αλλά έχει και δόσεις αλήθειας) πως διαβάζαμε κομμάτια, εδάφια, από την περιώνυμη «Βαβυλώνα του Χόλλυγουντ» (1959) του Kenneth Anger, που εκδόθηκε κάποια στιγμή και στη γλώσσα μας [Θαυματρόπιο, 1983 / Αιγόκερως, 1984 / Αιγόκερως 2002], εκείνο το συναρπαστικό ανάγνωσμα γύρω από τα παρασκήνια τής μήτρας τού κινηματογράφου, με τον Anger να τραβά την κουρτίνα και να περιγράφει σκάνδαλα, όργια, περίεργους θανάτους, αυτοκτονίες, δολοπλοκίες, την αντικομμουνιστική υστερία και οτιδήποτε άλλο, που θα μπορούσε να προσβάλλει την κυρίαρχη άποψη ή ηθική.
Πριν
παραθέσουμε ορισμένα αποσπάσματα από τα «χολλυγουντιανά» κείμενα της Ροζίτας
Σώκου, ας πούμε δυο λόγια για το «Πρώτο».
Το «Πρώτο» ήταν το «Φαντάζιο» της δεκαετίας του ’60. Το περιοδικό ξεκίνησε να εκδίδεται στις 24 Ιουνίου 1960, από τα αδέλφια Νάσο και Διονύσιο Μπότση («Ακρόπολις», «Απογευματινή» κ.λπ.) και τερμάτισε με το τεύχος #475, στις 25 Ιουλίου 1969, όταν η αγορά δεν μπορούσε πλέον να το συντηρήσει, μετά από την κυκλοφορία του «Φαντάζιο» (6 Μαρτίου 1969), που σάρωνε ό,τι ανάλογο εύρισκε στο διάβα του.
Περισσότερο λαϊκό από τις «Εικόνες» και περισσότερο εστέτ από το «Ρομάντσο», το «Πρώτο» υπήρξε ένα καλό περιοδικό ή και πολύ καλό σε επιμέρους φάσεις του, τεύχη ή άρθρα, με πολλή καλλιτεχνική ύλη, και με πολλή οικογενειακή λογοτεχνία (αστυνομική, αισθηματική κ.λπ.), μια συνταγή που αναπαρήγαγε θεληματικά και εκτόξευσε, στην πορεία, το «Φαντάζιο».
Το εισαγωγικό κείμενο της Ροζίτας Σώκου, στο τεύχος #470 του «Πρώτου», έχει τίτλο «Έρχομαι από το Χόλλυγουντ», διανθίζεται με φωτογραφίες του Γιάννη Μπεγάκη κι ένα μεγάλο μέρος του το μεταφέρουμε τώρα εδώ, ώστε να γίνει περισσότερο κατανοητό το στυλ γραφής της ελληνίδας δημοσιογράφου. Μικρές παρεμβάσεις σε θέματα εκσυγχρονισμού της ορθογραφίας, όπως και οι αναφορές κάποιων κύριων ονομάτων και με τις λατινικές γραφές τους, μέσα σε παρενθέσεις, βοηθούν οπωσδήποτε στην καλύτερη κατανόηση. Το αφιέρωμα ξεκινάει έτσι...
ΚΑΛΗ
ΧΡΟΝΙΑ!
Η συνέχεια
εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/ti-eide-i-rozita-sokoy-sto-hollygoynt-1969
Τα κινηματογραφικά κείμενα της Ροζίτας Σώκου είχαν κάτι το ιδιαίτερο. Ήταν έξυπνα, εμπεριστατωμένα, προκλητικά, με μια ιδεώδη ανάμειξη πληροφορίας, κριτικής, ρεπορτάζ και παρασκηνίου, εξάπτοντας την περιέργεια ή την φιλομάθεια του αναγνώστη, κρατώντας τον εύκολα αγκιστρωμένο στις σελίδες τους.
Η Ροζίτα Σώκου έγραφε για θέματα, για τα οποία δεν έγραφαν άλλοι συνάδελφοί της – που μπορεί να είχαν μεγαλύτερη θεωρητική κατάρτιση από εκείνην, αλλά αδυνατούσαν να «κρατήσουν» το απλό, αλλά σκεπτόμενο λαϊκό κοινό, που ήθελε να κρίνει μόνο του, διαβάζοντας έγκυρες πληροφορίες από έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν τις αντέγραφε από ’δω κι από ’κει, βιώνοντάς τες με την δική του μέθοδο.
Το να είσαι «μέσα στα πράγματα» λοιπόν και αυτό να το μεταφέρεις στους αναγνώστες σου μ’ έναν τρόπο ελκυστικό και ουσιαστικό, όχι περιαυτολογικό και φτηνό, ούτε «σκληρό» και ανελαστικό, διακρίνοντας, συγχρόνως, τα όρια από το κουτσομπολιό και από το «μάτι στην κλειδαρότρυπα», κρατώντας πάντα, με την πένα σου, ένα υψηλό επίπεδο, δεν είναι κάτι εύκολο. Απαιτεί ιδιαίτερο ταλέντο, και την ικανότητα να ελίσσεσαι όπως ο μαίανδρος στην ζωοφόρο – να κάνεις αισθητή την παρουσία σου, εννοούμε, δίχως να προκαλείς ή να γαργαλάς ποταπά αισθήματα.
Διαβάζοντας, έτσι, τις αφηγήσεις της Ροζίτας Σώκου από την επίσκεψή της στο Χόλλυγουντ, στα τέλη της δεκαετίας του ’60 μας δημιουργήθηκε ξαφνικά η αίσθηση (μπορεί να ακούγεται λίγο υπερβολικό αυτό, αλλά έχει και δόσεις αλήθειας) πως διαβάζαμε κομμάτια, εδάφια, από την περιώνυμη «Βαβυλώνα του Χόλλυγουντ» (1959) του Kenneth Anger, που εκδόθηκε κάποια στιγμή και στη γλώσσα μας [Θαυματρόπιο, 1983 / Αιγόκερως, 1984 / Αιγόκερως 2002], εκείνο το συναρπαστικό ανάγνωσμα γύρω από τα παρασκήνια τής μήτρας τού κινηματογράφου, με τον Anger να τραβά την κουρτίνα και να περιγράφει σκάνδαλα, όργια, περίεργους θανάτους, αυτοκτονίες, δολοπλοκίες, την αντικομμουνιστική υστερία και οτιδήποτε άλλο, που θα μπορούσε να προσβάλλει την κυρίαρχη άποψη ή ηθική.
Το «Πρώτο» ήταν το «Φαντάζιο» της δεκαετίας του ’60. Το περιοδικό ξεκίνησε να εκδίδεται στις 24 Ιουνίου 1960, από τα αδέλφια Νάσο και Διονύσιο Μπότση («Ακρόπολις», «Απογευματινή» κ.λπ.) και τερμάτισε με το τεύχος #475, στις 25 Ιουλίου 1969, όταν η αγορά δεν μπορούσε πλέον να το συντηρήσει, μετά από την κυκλοφορία του «Φαντάζιο» (6 Μαρτίου 1969), που σάρωνε ό,τι ανάλογο εύρισκε στο διάβα του.
Περισσότερο λαϊκό από τις «Εικόνες» και περισσότερο εστέτ από το «Ρομάντσο», το «Πρώτο» υπήρξε ένα καλό περιοδικό ή και πολύ καλό σε επιμέρους φάσεις του, τεύχη ή άρθρα, με πολλή καλλιτεχνική ύλη, και με πολλή οικογενειακή λογοτεχνία (αστυνομική, αισθηματική κ.λπ.), μια συνταγή που αναπαρήγαγε θεληματικά και εκτόξευσε, στην πορεία, το «Φαντάζιο».
Το εισαγωγικό κείμενο της Ροζίτας Σώκου, στο τεύχος #470 του «Πρώτου», έχει τίτλο «Έρχομαι από το Χόλλυγουντ», διανθίζεται με φωτογραφίες του Γιάννη Μπεγάκη κι ένα μεγάλο μέρος του το μεταφέρουμε τώρα εδώ, ώστε να γίνει περισσότερο κατανοητό το στυλ γραφής της ελληνίδας δημοσιογράφου. Μικρές παρεμβάσεις σε θέματα εκσυγχρονισμού της ορθογραφίας, όπως και οι αναφορές κάποιων κύριων ονομάτων και με τις λατινικές γραφές τους, μέσα σε παρενθέσεις, βοηθούν οπωσδήποτε στην καλύτερη κατανόηση. Το αφιέρωμα ξεκινάει έτσι...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/ti-eide-i-rozita-sokoy-sto-hollygoynt-1969
Υπέροχο, κοσμοπολίτικο κείμενο, μας αφήνει θαυμασμό και έκπληξη για τη Ροζίτα Σώκου και έντονη την αύρα του Χόλλυγουντ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην ίδια ατμόσφαιρα, λόγω των ημερών, ας σηκώσουμε τα ποτήρια μας, να γευθούμε τη ζωή. Ευοί ευάν!
Καλή χρονιά!