ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 428

16/2/2022
«Είναι αξιοσημείωτο το πώς κανείς μπορεί να θυμάται, όταν από την εποχή του πρώτου ενσυνείδητου σχηματισμού εντυπώσεων είχε αποφασίσει να μη ξεχνάει στο εξής ορισμένα γεγονότα.
Θυμάμαι έτσι από την εποχή που θα ’μουν ως έξη χρόνων. Μου συνέβαινε να σκεφθώ να μη ξεχνώ ό,τι θα ’ταν σχετικό με όσα ζούσα εκείνες τις ώρες. Ένοιωθα για πρώτη φορά να λειτουργεί μέσα μου ένας μηχανισμός για συμπεράσματα, που θα μου χρειαζόταν για το μέλλον. Οπόταν είχα πει στον εαυτό μου, πως, αν ξεχνούσα τα όσα τότε βεβαιωνόμουν πως κέρδιζα, θα είχα να κινδυνέψω από κάτι το πολύ σοβαρό. Από κάτι που θα με παράλλαζε από κείνο, που είχα κατορθώσει για κείνες τις στιγμές να είμαι. Έκτοτε το συμβάν παρέμεινε αδιάσειστο στις αναμνήσεις μου. Και αυτό γινόταν μια αρχή για να καταφέρνω να συγκρατώ τα όσα έκρινα πως θα μου χρειάζονταν για το μέλλον, στο οποίο προσέβλεπα.
Ήταν δειλινό. Βρισκόμουν σε μια εκτεταμένη υπόστεγη εγκατάσταση γύψινων αντιγράφων, από φημισμένα μουσειακά αποκτήματα. Δεν έπαυα τους αναγνωριστικούς ελιγμούς ανάμεσά τους. Είχα καταλήξει να νοιώθω ότι υπήρχε άλλη μια πραγματικότητα. Ένοιωθα επίσης ότι και τα αγάλματα με πλησίαζαν και με εξέταζαν. Επειδή είχαν να μου φανερώσουν άγνωστα, ακόμα για μένα, δικά τους πράγματα. Και επειδή πιθανόν να ’χε κιόλας αποδειχτεί ένα είδος συγγένειάς μου με τον κόσμο τους.
Είχα ήδη αρχίσει να εμπιστεύομαι όσο ποτέ άλλοτε. Ας μ’ άφηναν τουλάχιστο μιαν ολόκληρη μέρα εκεί ανάμεσα. Το κατάστημα όμως θα ’κλεινε, και με ξαναφώναξαν να το εγκαταλείψω. Ενώ ήδη είχα καταφέρει δύο υποβλητικές γνωριμίες. Με δυο γυναίκες. Η μία ήταν ολοσκέπαστη και η άλλη ολόγυμνη. Έμοιαζαν σαν δίδυμες. Ένοιωθαν φαίνεται το κρίσιμο της θέσης μου, και πρόφταιναν να με βεβαιώσουν ότι όπως και να ’χαν τα πράγματα, θα τις ξανάβρισκα.
Περπατούσα σε μια παράλογη διεύρυνση του ανανάπτυκτου δρόμου που αρχίζοντας από το κατάστημα, εξέθετε κιόλας λίγο πιο κάτω το αποφασισμένο τέρμα του. Θυμάμαι πως είχα διερωτηθεί: Για ποιον λόγο, όλο εκείνο το πλάτος; Γύριζα συνεχώς πίσω και κοίταζα. Πίστευα ότι οι δύο αγαλμάτινες γυναίκες θα μ’ ακολουθούσαν. Το πλάτος του έρημου δρόμου έχαινε σαν ανάμνηση του κόσμου που είχε άλλοτε χωρέσει, και που ’χε φύγει».

[Από το διανοητικό μυθιστόρημα του Ερρίκου Τόμπρου «Η Επιστροφή Ι» (1971) ενός μοναδικού, αλλά εντελώς αγνοημένου στυλίστα της ελληνικής πεζογραφίας]

15/2/2022
Πριν από τέσσερις μέρες πέθανε στα 73 του ένας άξιος μουσικός της τζαζ και του ροκ στην Ισπανία, ο Jordi Sabatés.
Είχα την τύχη να «γνωρίζω» τον Sabatés από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 ήδη, πολλά χρόνια πριν οι δίσκοι του αρχίσει να επανεκδίδονται και να γίνονται όλο και πιο γνωστοί σ’ ένα ευρύτερο κοινό, και μάλιστα είχα γράψει γι’ αυτόν και για το συγκρότημά του Jarka, τουλάχιστον δύο φορές στο «Jazz & Τζαζ» (πριν από το 2005). Μάλιστα, ένα τυπωμένο «δισκορυχείον» το πέρασα κάποια στιγμή και στο blog και έγινε... το σώσε!

Πήγε να αναπτυχθεί μια ωραία κουβέντα (καμία σχέση με Sabatés, Jarka, ισπανικό τζαζ-ροκ και τα σχετικά) , αλλά μπήκε στη μέση ένας ανεκδιήγητος σχολιαστής, που άρχισε να λέει βλακείες, και το θέμα πήρε σκληρή τροπή...
Τέλος πάντων... εγώ προτείνω την ανάρτηση στη μνήμη του Jordi Sabatés. Από ’κει και πέρα αν ενδιαφέρεστε να διαβάσετε 59 σχόλια, για άσχετα, αλλά όχι αδιάφορα θέματα, είστε ελεύθεροι να το κάνετε...
https://diskoryxeion.blogspot.com/2015/12/jarka-progressive-jazz-rock-seventies.html

14/2/2022
Ευρωμαϊντανοί, δηλαδή... γιουρομάινταν στρατο-φασίστες δολοφόνησαν ομογενείς στην Ουκρανία και στην... μπατρίδα το έχουμε ρίξει στην τρελή, καθότι εδώ προέχει το τι θα πούνε οι στόκοι και οι πλιάτσικες. Έτσι και τους σκότωναν οι Ρώσοι, εν τω μεταξύ, θα είχε γίνει το σώσε.
Υπάρχουν πιο γελοίες δηλώσεις από εκείνες του Δένδια; Ναι, της ευρωνατοϊκής «αριστεράς» (βλ. Σύριζα).

14/2/2022
Μου ήρθε στο μέηλ μια πληροφορία, πως στις επόμενες μέρες (18-21) θα εμφανιστεί στο Half Note η Θεοδοσία Τσάτσου, και κάπως έτσι θυμήθηκα πως πριν από 13 χρόνια κάτι είχα γράψει για την τελευταία τότε (και ακόμα;) δουλειά της το CD «Α Γαπήσου».
Ξαναδιάβασα τώρα το κείμενο και... δεν ξέρω... μου φαίνεται κάπως υπερβολικό (μάλλον θα είχα ενθουσιαστεί από τον δίσκο της, και αυτό δεν είναι κακό) ή ίσως και κάπως προχωρημένο, γιατί γράφω και κάτι περί «πατριαρχικού τραγουδιού», στο τέλος, καθότι η Τσάτσου ήταν από τις ελάχιστες γυναίκες τραγουδοποιούς, από το ’80 και μετά, που έσπαγε, τότε, αυτό το κέλυφος, προτείνοντας κάτι «άλλο» και κυρίως κάτι δικό της.
Τέλος πάντων... μια επανάληψη από τα άδυτα του blog με κάποιο νόημα.
https://diskoryxeion.blogspot.com/2009/10/blog-post_11.html

11/2/2022
Βλέπω διάφορους εδώ μέσα να ανεβάζουν «Παΐσιο», φωτό από κάποιο σίριαλ εννοώ.
Σχολιάζουν διάφορα, υπέρ, κατά, με περιπαικτικό τρόπο κ.λπ., προβάλλοντας βασικά τη φωτό του καλόγερου Νικήτα Τσακίρογλου.
Κανέναν, όμως, δεν είδα να γράφει κάτι για τα γένια του καλόγερου, τα οποία είναι τελείως ψεύτικα και εντελώς αστεία, και άρα να μην ανταποκρίνονται σε καμία πνευματικότητα (την οποίαν υποτίθεται πως διεκδικεί ο ρόλος).
Ούτε στους χειρότερους αγιοβασίληδες δεν βλέπεις τέτοια γένια (και μαλλιά).
Ακόμη και στις ταινίες του ’60, όταν έκαναν τον παπά ο Ζερβός και ο Καλλέργης, αυτά τα πρόσεχαν κάπως περισσότερο...

(έχουν και τσάκιση τα γένια - κάπου θα είχαν στριμωχτεί)

10/2/2022
«Μικρή αγαπημένη» Πόπη Αστεριάδη (στίχοι, μουσική: Πάνος Σαββόπουλος)
https://www.youtube.com/watch?v=mCwNbpTzgFE