ANDREW CYRILLE, WILLIAM PARKER & ENRICO RAVA δύο blues για τον Cecil Taylor

Μπορεί ο πιανίστας και αυτοσχεδιαστής Cecil Taylor, μία από τις πιο μεγάλες τζαζ-προσωπικότητες του περασμένου αιώνα (βασικά), να πέθανε το 2018, όμως το έργο του εξακολουθεί και θα εξακολουθεί να εμπνέει.
Ρηξικέλευθος, αλλά με αιτία, ο Cecil Taylor μεγαλούργησε για 3-4 δεκαετίες, ηχογραφώντας με μικρά και μεγαλύτερα σχήματα, δίνοντας τα δικά του πατήματα στην ανάπτυξη του new thing (της jazz), στα χρόνια του ’60, πρωτοστατώντας στην free εξέλιξή της, δίχως ποτέ να υποστείλει την σημαία, επηρεάζοντας κάθε δημιουργικό μουσικό σε κάθε ήπειρο. Δεν χρειάζεται να πούμε πως ειδικώς στην Ευρώπη ο Cecil Taylor υπήρξε ιδιαιτέρως αγαπητός, «αγκαλιάστηκε» θα λέγαμε, συμπράττοντας με δεκάδες Ευρωπαίους και ηχογραφώντας σε πάμπολλα euro-labels, σημαντικότατους δίσκους.
Σ’ ένα τέτοιο euro label, την φινλανδική TUM Records, τρεις εξέχοντες συνεργάτες του Cecil Taylor (σε διαφορετικές φάσεις της διαδρομής του), ο ντράμερ Andrew  Cyrille, ο κοντραμπασίστας William Parker και ο φλουγκελχορνίστας Enrico Rava συνευρίσκονται, σ’ ένα στούντιο στο Παρίσι (1 και 2 Φεβρουαρίου 2021), προκειμένου να τον τιμήσουν.

Εξ ου και “2 Blues for Cecil” [TUM Records Oy, 2021] ο τίτλος του άλμπουμ, που δεν περιλαμβάνει μόνον τα “Blues for Cecil No.1” και “Blues for Cecil No.2”, μα και οκτώ ακόμη tracks – όλα συνθέσεις των Cyrille, Parker και Rava, πλην της εκδοχής των τριών στο κλασικό “My funny Valentine”.
Έτσι για την ιστορία να πούμε πως Andrew Cyrille και Cecil Taylor συνευρέθηκαν ήδη από τα sixties και μερικά από τα άλμπουμ που συνέπραξαν είναι και τα ακόλουθα: Cecil Taylor: “Unit Structures” [Blue Note, 1966], Cecil Taylor: “Conquistador!” [Blue Note, 1968], Cecil Taylor Unit: “Akisakila” [Trio, 1973], Cecil Taylor Unit: “Spring of Two Blue-J’s” [Unit Core, 1974] κ.λπ.
Ο William Parker βρέθηκε στις ομάδας του Cecil Taylor στα χρόνια του ’80 και μερικά από τα κοινά άλμπουμ τους είναι και τα ακόλουθα: Cecil Taylor: “Calling It the 8th” [hat MUSICS, 1983], Cecil Taylor Segments II (Orchestra Of Two Continents): “Winged Serpent (Sliding Quadrants)” [Soul Note, 1985], Cecil Taylor: “Tzotzil Mummers Tzotzil” [Leo, 1988], Cecil Taylor: “In Berlin ’88” [FMP, 1989], Cecil Taylor: “In Florescence” [A&M, 1990].
Τέλος και ο Ιταλός Enrico Rava είχε ξεκινήσει να συνεργάζεται με τον Cecil Taylor από τα χρόνια του ’80, συμμετέχοντας στα Cecil Taylor Segments II (Orchestra Of Two Continents): “Winged Serpent (Sliding Quadrants)” [Soul Note, 1985], Cecil Taylor: “In Berlin ’88” [FMP, 1989] κ.λπ.
Έχουμε λοιπόν τρεις μουσικούς, που έχουν ζήσει και δουλέψει δίπλα στον τρανό Αμερικάνο, ηχογραφώντας κομμάτια που τον τιμούν και συναρπάζουν.
Κατ’ αρχάς να πούμε πως από τα δέκα tracks του CD τέσσερα αποτελούν ομαδικούς αυτοσχεδιασμούς. Πρόκειται για τα “Improvisation No.1”, “Blues for Cecil No.1”, “Improvisation No.2” και “Blues for Cecil No.2”. Τα κομμάτια αυτά έχουν μεγάλες διάρκειες, από τις μεγαλύτερες στον δίσκο (10:55, 10:09, 6:28, 8:42 αντιστοίχως), είναι εντυπωσιακά με φοβερή ροή, ακαταπόνητα παιξίματα, υψηλό αίσθημα προσφοράς και προς την improv-jazz γενικότερα και προς τον Cecil Taylor ειδικότερα, απογειώνοντάς σε σαν ακροατή, από την αρχή και για κάθε μέρος τους. Διαθέτουν, δε, ευρύ μελωδικό πλεονέκτημα, ανάμεσα σε άλλα, με τον Rava να εντυπωσιάζει με τα παιξίματά του, τοποθετημένα πάνω σ’ ένα ρέον ρυθμικό τμήμα, με το κοντραμπάσο να πετάει φωτιές.
Το “Ballerina” τώρα, σύνθεση του Enrico Rava, γνωστό σε όσους, από μια κυκλοφορία του 1991, με το συγκρότημα Quatre, είναι ένα γρήγορο, όσο και περίτεχνο track, που επιχειρεί να πιάσει κάτι από την κινητικότητα των μπαλαρινών, με τις δικές του πιρουέτες να αποτυπώνονται τόσο στις περιδινήσεις στο φλούγκελχορν, όσο και στο εκπληκτικό μπάσο-ντραμς, που κάποια στιγμή αυτονομείται και αναπτύσσεται μόνο του.
Στο “Top, bottom and what’s in the middle” του Andrew Cyrille, o William Parker είναι ξανά εντυπωσιακός και στο παίξιμο με δοξάρι, όπως και o Cyrille βεβαίως, που δίνει και αυτός κάποια ιδιαίτερα σόλι, παίζοντας στην άκρη (στο γύρω-γύρω) ή στα πλάγια μέρη των τυμπάνων του, με τον Rava επίσης να παίζει μόνος του και αυτός. Γενικώς, αυτή είναι μια παράξενη σύνθεση, αποτελούμενη βασικά από συνεχή και απτόητα σόλι.
Απεναντίας, το “Enrava melody” του Andrew Cyrille, είναι γραμμένο –το μαρτυρά και ο τίτλος του–, ειδικώς για τον Enrico Rava και απ’ αυτή την άποψη δεν εκπλήσσουν οι αυτοσχεδιασμοί του Ιταλού, ούτε η ευχέρειά του να αναπλάθει και να παραλλάσσει το μελωδικά θέματα, εφευρίσκοντας συνεχώς νέους τρόπους.
Συνθέτει και ο Rava εδώ όμως, και μετά το “Ballerina” έχουμε το δεύτερο δικό του track, στο “2 Blues for Cecil”, που αποκαλείται “Overboard”. Κλασικό κομμάτι του Rava αυτό, αφού είναι καταγραμμένο σε 4-5 δίσκους του (αρχής γενομένης το 1994 σ’ ένα άλμπουμ του με τον Enrico Pieranunzi, το “Nausicaa”), το “Overboard” διαθέτει τέλεια μελωδία, και συγχρόνως εκπληκτική συνοδεία από μπάσο-ντραμς, με συνεχή breaks και από τα δύο όργανα, που για κάποιο διάστημα (ξανα)παίζουν μόνα τους.
Προτελευταίο track του δίσκου είναι το “Machu Picchu” του William Parker, που βασικά είναι μια ογκώδης μπασογραμμή (το έχει ηχογραφήσει και σόλο ο Parker, στο άλμπουμ του “Lifting the Sanctions” το 1998), πάνω στην οποία αυτοσχεδιάζουν οι Cyrille και Rava.
Το “2 Blues for Cecil” θα ολοκληρωθεί με την σύντομη (τρίλεπτη) εκδοχή του “My funny Valentine” – μία μάλλον παράξενη επιλογή, καθώς το κομμάτι δεν ταιριάζει εκ πρώτης με τα υπόλοιπα, ούτε αποτελούσε μέρος του ρεπερτορίου του Cecil Taylor. Επιλέγεται προφανώς σαν μια σπονδή στην ίδια την ιστορία της jazz, καθώς η μελωδία αυτή έχει καταγραφεί σε κάποιες χιλιάδες εκτελέσεις.
Επαφή: www.tumrecords.com