ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 485

17/1/2023
Ο Κουτσούμπας την υπέρβαση την έχει κάνει προ πολλού. Δεν περίμενε τον Ξαρχάκο...

17/1/2023
>>Ντιλέμ ντελέ ντιλέμ<<
Γράφουνε εκθέσεις για ό,τι να ’ναι –όλα τα σφάζουν όλα τα μαχαιρώνουν– και ανάμεσα σε άλλα το παίζουνε και «σαββοπουλικοί». Όμως τον δίσκο δεν τον έχουνε, για να τον γυρίσουν από πίσω και να δούνε πως ο ίδιος ο Σαββόπουλος γράφει «Ντιλεντέμ».
Και στον Μπάλλο ακούμε «Ντιλεντέμ λεντιλέμ» και όχι αυτά που γράφουνε...
Μαμακό μαμασά μακομακοσά... ή για να το πω και στα ελληνικά... μαλακό μαλακά μαλαμακωσιά...

17/1/2023
Η πάλη των τάξεων συνεχίζεται απρόσκοπτα και με δίχως καθυστερήσεις...

17/1/12023
Ο τέως, η τέα, το τέιον. Λέγονται και τα τρία...

17/1/2023
Δεν είναι με τον Χένρι Κίσινγκερ, με τον Φιντέλ Κάστρο είναι...

16/1/2023
Πολλές φορές οι ακριβείς ημερομηνίες κυκλοφορίας των δίσκων παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο. Εγώ επιμένω σ’ αυτό, αλλά πάντα θα βρεθούν οι διάφοροι, που δεν μπανίζουν και πολλά, και θα σε πούνε... ληξίαρχο.
Λοιπόν, το «Άσπρο Μαύρο» του Γιώργου Χατζηνάσιου και της Σώτιας Τσώτου μπορεί να κυκλοφόρησε το 1974, αλλά ακριβή ημερομηνία δεν έχω.
Επειδή όμως βλέπω στο εξώφυλλο το πιόνι του βασιλιά πεσμένο, θέλω να λέω πως κυκλοφόρησε στις γιορτές του 1974, στις τελευταίες μέρες εκείνου του χρόνου, μετά την διεξαγωγή του μεταπολιτευτικού δημοψηφίσματος (8 Δεκ. 1974), που είχε βγάλει «όχι» στην βασιλευομένη δημοκρατία.
Λοιπόν όποιος-α μπορεί να βρει ακριβή ημερομηνία κυκλοφορίας του «Άσπρο Μαύρο» θα τον/την παραδεχθώ. Εγώ, ξαναλέω, δεν την ξέρω. Και θα πρέπει να ψάξω πολύ, με αμφίβολα αποτελέσματα...
Περιττό να πω πως ο δίσκος αυτός έχει μέσα το ωραιότερο... βασιλικό τραγούδι της ελληνικής δισκογραφίας (που το έχω ξαναποστάρει φυσικά). Ή έστω ένα από τα 2-3 ωραιότερα... 

https://www.youtube.com/watch?v=lRIAuFCRQRE

16/1/2023
Τίποτα... συνειρμοί...
Ένα μεγάλο ελληνικό ποίημα του Τάκη Σινόπουλου, για έναν άλλο Κωνσταντίνο...

ΟΙ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ

Ο Κωνσταντίνος είναι μια πόρτα.
Είναι ένα πρόσωπο πίσω απ’ την πόρτα.
Είναι μια πόρτα που κλείνει ξαφνικά και σου τσακίζει τα δάχτυλα.
Ο Κωνσταντίνος είναι μια κάμαρα.
Κραυγή κινδύνου σε μιαν άδεια κάμαρα.
Είναι ένα σπίτι σκυθρωπό που μέσα του καπνίζουν ανεξερεύνητες θρησκείες αιμάτων.
Ο Κωνσταντίνος είναι το αύριο το αύριο το αύριο. (Το αύριο επαναλαμβανόμενο άπειρες φορές).
Ο Κωνσταντίνος χάνεται άμα τον κοιτάξεις κατάματα.
Ο Κωνσταντίνος φανερώνεται άμα τον ονειρευτείς.
Χτυπιέται με τη νύχτα πέφτει απάνω της τυφλός από θυμό κι έτσι γεμίζει με πληγές που συνεχώς αφορμίζουν.
Βασανίζεται με τα πρόσωπα, η αοριστία τον δυναστεύει, ψηλαφά το κορμί μου, το φως του προσώπου μου και τον τσακίζουν ασταμάτητοι λυγμοί.
Ο Κωνσταντίνος είναι ο ήλιος που καθορίζει τον ίσκιο του χορταριού με τη συνεχή κίνησή του.
Ο Κωνσταντίνος είναι ένα κλειστό δάσος σχέδιο χαλιού με βλάστηση αποπνιχτική.
Ο Κωνσταντίνος είναι ο αγώνας με τις κάμαρες και τα πουλιά.
Μιλάει συνεχώς για ένα ποτάμι που θα πλύνει το κορμί του από τα χώματα και τις βρωμιές της γης.
Συνέρχεται από τις αιτίες που ερεθίζουν το αίμα του κι ύστερα κοιμάται.
Ο Κωνσταντίνος έχει πολλές ακαθαρσίες μέσα στη φανταστική του ζωή.
Ο Κωνσταντίνος είναι ένα αμφισβητούμενο γεγονός.
Είναι ένας μισοφαγωμένος κήπος.
Είναι μια σκούρα καταθλιπτική μέρα που ο άνεμος φέρνει σκόνη στα τζάμια.
Φοράει αυτό το χειμωνιάτικο σακάκι και θαρρεί πως συνεχώς μεταμορφώνεται.
Πίσω απ’ το πρόσωπο του Κωνσταντίνου σαλεύει ο άλλος Κωνσταντίνος.
Που καίγεται τις νύχτες σε μια παραφορά φριχτότερη απ’ τα λόγια του.
Οι αυστηροί θεοί τον ακούνε και σκοτεινιάζουν.
Το ξαναλέω ο Κωνσταντίνος είναι ένα σπίτι.
Ένα σπίτι γιομάτο επινοήσεις που χύνονται και σου ξεσκίζουν το κορμί με τα νύχια τους.
Ο Κωνσταντίνος μεταμελείται για πράξεις που ποτέ δεν έγιναν.
Μπερδεύει εκείνο που έκαμε με κείνο που λογάριαζε να κάμει.
Έχτισε πελώρια οικοδομήματα και τα κρατούσε απελπισμένος με τα χέρια του
ώσπου γκρεμίστηκαν και μας τσάκισαν.
Ο Κωνσταντίνος είναι υπεύθυνος για ό,τι συνέβη μέσα μας.
Θρυμματίζεται σ’ ατελείωτες παρακρούσεις φωνάζοντας το πρόσωπό μου σκοτεινή χαράδρα του φεγγαριού. (Το πρόσωπό μου εμένα είναι ίδιο φως).
Ο Κωνσταντίνος είναι τρομαχτικός όταν γδύνεται μια-μια τις φλούδες του.
Δεν ξέρω πώς να γαληνέψω τον Κωνσταντίνο.
Ώρες ώρες τον παραστέκει η τρέλα και τα σπλάχνα του φωτίζονται από μέσα σαν να καίει εκεί μια ριζωμένη λάμπα.

Αυτός είναι ο Κωνσταντίνος.

15/1/2023
ΔΙΣΚΟΙ ΓΚΡΟΥΕΖΑΣ
Οι άνθρωποι δεν ήθελαν να δυσαρεστήσουν κανέναν, ούτε το Κέντρο, ούτε τη Δεξιά, ούτε ακόμη και τη Χούντα λίγο αργότερα, φροντίζοντας να δισκογραφούν κομμάτια με-και-για τους πάντες. Για τον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο, για τον ανερχόμενο πολιτικό αστέρα Ανδρέα Παπανδρέου, για την ΕΔΗΝ (τη Νεολαία του Κέντρου) και την ΕΡΕΝ (τη Νεολαία της ΕΡΕ), για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, για τους πραξικοπηματίες... 

Λεπτομέρειες εδώ... 

https://www.lifo.gr/blogs/retronaut/ti-doyleia-kaneis-re-gkroyeza

15/1/2023
Ένα κινηματογραφικό κείμενο, που κολλάει και με τον Σταύρο Ξαρχάκο...
>Επ' αυτού υπάρχει η εντυπωσιακή σκηνή-βιντεοκλίπ, όταν ο Παπαμιχαήλ τραγουδά το «Μάτια βουρκωμένα» (στους ρόλους των μπουζουξήδων το τρίο Σταμάτης Κόκοτας – Βασίλης Αυλωνίτης – Πέτρος Λοχαΐτης), με τον Σκαλενάκη να κινηματογραφεί με δύναμη το ρυθμό του τραγουδιού, έτσι όπως εκείνος αποτυπωνόταν στον χασάπη που κρεμάει τα κρέατα στα τσιγκέλια, στις μαθήτριες που τρέχουν πηδώντας... κάτω στον Πειραιά στα Καμίνια, στους οικοδόμους που δουλεύουν στις ταράτσες και τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών, στους ψαράδες που τραβάνε τη βάρκα τους στη στεριά κ.λπ. Η κίνηση-κινητικότητα αυτού του κλιπ είναι... τζαζ, κατ' ευθείαν βγαλμένη από τα κλαμπ της Πράγας.<
https://www.lifo.gr/culture/cinema/monterno-laiko-kai-kosmopolitiko-sinema-toy-giorgoy-skalenaki

15/1/2023
>>POP FESTIVAL '73 (1973). Από τους πιο σπάνιους ελληνικούς δίσκους κάτι σαν "Schoolwave Fest" στην εποχή του. Δεν έχει επανεκδοθεί ποτέ , ούτε έχει κυκλοφορήσει σε cd . Κάποια τραγούδια ίσως να ακούγονται παιδικά σήμερα, αλλά έχει και "διαμάντια".<<

-Κάνουνε λάθη και στα πλέον προφανή.
-Μα αφού ήταν κάτι σαν "Schoolwave Fest", τότε πού είναι το πρόβλημα αν κάποια τραγούδια ακούγονται παιδικά σήμερα; Παιδιά δεν τα γράψανε; Και τα "διαμάντια" επίσης παιδιά τα γράψανε, δεν τα γράψανε μπαρμπάδες.

15/1/2023
I had the blues before sunrise, with tears standing in my eyes…
https://www.youtube.com/watch?v=dOL7z6dwjn4

14/1/2023
Μισή ώρα μίλαγε για τον Σταύρο Ξαρχάκο ο Δημήτρης Κουτσούμπας. Δεν μου κάνει εντύπωση, από τη στιγμή όπου ο Ενβέρ Χότζα είχε μιλήσει, κάποτε, διπλάσιο χρόνο για την Μαρινέλλα...
Τα’ πε όλα για τον Ξαρχάκο, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ θα γράψει και για τον Θάνο Μικρούτσικο στο επερχόμενο βιβλίο. Πάει να μας φάει τη δουλειά, δηλαδή, ο γραμματέας... Αν και από πότε θεωρείται «δουλειά» αυτό που κάνουμε εμείς, θα είναι πάντα ένα ερώτημα...
Το κατέχει το «έντεχνο» ο Κουτσούμπας, παρότι επί του προκειμένου εντόπισα ορισμένες... αγκυλώσεις σε σχέση με τον ποπ, ροκ και αβάντ παράγοντα, που επηρεάζει το «έντεχνο» του Ξαρχάκου ήδη από τα σίξτις.
Η άπονη ζωή της φτωχολογιάς είναι σκέτος εφιάλτης...
https://www.youtube.com/watch?v=7Q7K3ydK1PM

14/1/2023
"Αντικομμουνιστική Ελλάς", Φλεβάρης-Μάρτης '61. Με τον διάδοχο στο εξώφυλλο ως "Το καμάρι του ελληνικού λαού".

Έγραφε και ο Θανάσης Τσόγκας μέσα, αντικομμουνιστικά διηγήματα, που τρία χρόνια αργότερα θα έβγαζε τους "Μοντέρνους Ρυθμούς" (Μ.Ρ.) και στην πορεία τις "Καλλιτεχνικές Επικαιρότητες", τον "Κόσμο του Τραγουδιού", το "Σώου" (διευθυντής σύνταξης), το "Pop Express" κ.λπ.
Όταν μαθεύτηκε από τους περισσότερους, τα μεταγενέστερα χρόνια τώρα λέμε, πως ο Τσόγκας υμνούσε το πραξικόπημα στο τεύχος των Μ.Ρ., μετά την 21η Απριλίου '67, θα έβγαιναν "κάποιοι" και θα λέγανε πως είχε πιεστεί για να το κάνει.
Ο άνθρωπος δεν είχε πιεστεί από πουθενά. Είχε ήδη πίσω του μεγάλο παρελθόν στον αντικομμουνισμό, από την δεκαετία του '40 ήδη.
Κι ούτε είναι τυχαίο πως διάφοροι ποπ/ροκάδες της εποχής (και όχι μόνο μουσικοί, μα και μουσικόφιλοι) είναι ακροδεξιοί, χουντικοί, βασιλόφρονες κ.λπ., επηρεάζοντας έτσι και κάποιους επικίνδυνα αφελείς νεότερους, που γουστάρουν το ελληνικό ποπ/ροκ.

14/1/2023
Από συνέντευξη του Γιάννη Πετρίδη στην A.V.
>>Ερώτηση: Είναι 1975, έρχεστε εδώ στην ΕΡΤ και κάνετε το «Ποπ Club». Δεν ακούγεται παράξενα έξω, αυτή η ξένη μουσική σε μία εποχή που θέλει αντάρτικα από τη μια πλευρά και Θεοδωράκη από την άλλη;<<
Τα αντάρτικα και ο Θεοδωράκης είναι από την ίδια πλευρά, δεν είναι από την μία και από την άλλη. Από την άλλη είναι η ξένη μουσική. Το 1975 ο κόσμος δεν είχε σταματήσει ν’ ακούει ξένη μουσική. Εκατοντάδες ελληνικοί δίσκοι (μικροί και μεγάλοι) κόβονταν σε όλα τα στυλ (ποπ, ροκ, σόουλ, φανκ κ.λπ.). Ορισμένοι αφελείς νομίζουν πως ο κόσμος άρχισε ν’ ακούει ξένη μουσική λόγω Πετρίδη.
>>Έκανα την παρένθεση για να σου εξηγήσω γιατί δεν ήμουν τόσο κολλητός με τα ελληνικά συγκροτήματα όπως άλλοι τότε. Και δεν τα υποτιμώ καθόλου γιατί μέσα από αυτά τα ελληνικά συγκροτήματα βγήκαν καταπληκτικοί μουσικοί μετά. Άρχισα να ασχολούμαι με τα ελληνικά συγκροτήματα προς το τέλος, αρχές του ’70, με τους Socrates. Δηλαδή τους πήρα πρώτα σαν Persons στη Music Box…<<
Ο Πετρίδης οργάνωνε συνεχώς συναυλίες, ως Μουσική Επιθεώρηση, στη Θεσσαλία από το 1967 ήδη, ενώ συνεργαζόταν και με την M Plus M του Μαστοράκη παρουσιάζοντας γκρουπ από τον Μάιο του ’67. Αργότερα, όταν έκλεισε η M Plus M, συνέχισε μόνος του να παρουσιάζει γκρουπ «ζωντανά» (και όχι μόνο ραδιοφωνικά από το Στρατιωτικό Ραδιόφωνο της Λάρισας, στο οποίο είχε μπει λίγο πριν την χούντα, αλλά επί χούντας θα αυξάνονταν οι ώρες των εκπομπών του). Στον «Κόσμο του Τραγουδιού» (Φλεβάρης 1969) υπάρχει πλήρες ρεπορτάζ από live σε Λάρισα και Βόλο, με MGC, Idols, Esquires, Strangers, Ζωή Κουρούκλη κ.ά. με φωτό δίπλα-δίπλα Πετρίδης-Πουλικάκος κ.λπ. Γενικά ο Πετρίδης ασχολιόταν τότε πολύ έντονα με το ελληνικό ποπ-ροκ, πολύ πριν το ’70 εννοώ, και ήταν από τους βασικούς που το προμόταραν. Πιο βασικός και από τον Μαστοράκη, που τότε τα είχε ψιλο-εγκαταλείψει, γιατί ασχολιόταν με την τηλεόραση.
>> (Πετρίδης). Και εσύ θα έχεις διαπιστώσει με τα χρόνια ότι δεν σημαίνει και τόσα πολλά πράγματα ο Steve Winwood στην Ελλάδα. (Και σε στυλ ερώτησης ο δημοσιογράφος) Ελάχιστοι τον ξέρουν, ειδικά την ιστορία του από Spencer Davis, Traffic, Blind Faith κ.λπ<<
Ελάχιστοι ξέρουν την ιστορία του Steve Winwood στην Ελλάδα; Δεν είμαστε καλά! Λες και μιλάμε για τον Lonnie Donegan ή τον Ken Colyer... Εκτός και αν το "δεν σημαίνει και τόσα πολλά πράγματα" έχει την έννοια πως δεν του έχουμε στήσει άγαλμα, σαν του Κολοκοτρώνη. Ναι, αυτό δεν το έχουμε κάνει ακόμη...
Βαριέμαι να γράψω άλλα, γιατί θα το πάμε για κείμενο και όχι για ποστ. Ο Πετρίδης μπορεί να λέει όσα θέλει να πει, αλλά ο άλλος τον ακούει δίχως να έχει υπ’ όψη του το παρελθόν του, που ξεκινάει την άνοιξη του ’67, με τις ποπ-ροκ δραστηριότητές του να θεριεύουν επί δικτατορίας. Και γι’ αυτό οι ερωτήσεις του είναι ερωτήσεις ανούσιες και κατά βάση ατόμου που δεν έχει ουσιαστική σχέση με αυτά τα ζητήματα. Το αποτέλεσμα είναι ο αναγνώστης να πληροφορείται τσάτρα-πάτρα, για κάποια πράματα, παραμένοντας, κατά βάθος, στο σκοτάδι.

13/1/2023
Σπ. Β. Μαρκεζίνη "Αναμνήσεις 1972-1974, Τόμος Ζ"
[εκδόσεις Σπ. Β. Μαρκεζίνη Α.Ε., Αθήναι 1979]

13/1/2023

Καθημερινές ιστορίες απλών ανθρώπων...
[Ντέλλα Ρουφογάλη-Ρούνικ: Να γιατί...]