ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 482

5/1/2023
Αν γίνονταν οι εκλογές τον Μάιο του ’67 και τις κέρδιζαν (δηλαδή σίγουρα θα τις κέρδιζαν) η Ένωση Κέντρου με την ΕΔΑ/παράνομο ΚΚΕ (ως γνωστόν τους πρόλαβαν, ένα μήνα νωρίτερα, οι Αμερικάνοι), τότε θα πίναμε κοκακόλα επί Σημίτη («Θέλω να ευχαριστήσω την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών...») και θα είχαν γεμίσει τα ξερονήσια με ροκάδες (γέλιο).
Αυτά δεν τολμάνε να τα πούνε οι φιλελέδες, ακροκεντρώοι κ.λπ. (κάτι ψελλίζουν ορισμένοι), γιατί φοβούνται την καζούρα που θα φάνε από την... αριστερά του καναπέως.

4/1/2023
Τους είχα δει live στον Λυκαβηττό αυτούς. Μαζί με άλλους βέβαια. Ήταν και ο φοβερός κιθαρίστας Jim Mullen εκεί, των Piblokto!. Δεν λέω τους άλλους τώρα...
[Ωραίο κομμάτι, έχει και... μπλουζ αναφορές (γέλιο)]
https://www.youtube.com/watch?v=xNFGBGIVBCs

4/1/2023
Δεν με διακρίνει το θράσος... το ξέρω αυτό και το ομολογώ.
Μαγειρεύω για περισσότερο από 20 χρόνια και είναι η πρώτη φορά που αναγκάζομαι να κοινοποιήσω αυτή την... τεράστια πληροφορία.
Ποτέ, όμως, δεν μου πέρασε από το μυαλό να κάνω ένα κείμενο για το πώς πρέπει να βράζονται τα όσπρια π.χ.
Κακώς ίσως, εδώ που τα λέμε, αλλά είπαμε... Δεν με διακρίνει το θράσος.
Θέλω να γράφω για λίγα πράματα, που νομίζω ότι τα ξέρω καλά. Και δεν θέλω να μπαίνω σε ξένα χωράφια. Παρότι κι εκεί θα έγραφα με άνεση πάνω από τη βάση, και πάνω από το μέσο όρο. Αλλά δεν με καλύπτει ο μέσος όρος. Επιζητώ το κάτι παραπάνω... Που το βρίσκω μόνο στα κείμενα που γράφω για τη μουσική, τον κινηματογράφο, τα βιβλία κ.λπ.
Και για άλλα θέματα μπορώ να γράψω, όχι μόνο για μαγειρική εννοώ, αλλά δεν μ’ ενδιαφέρει να το κάνω.
Πού και πού θα ήθελα να γράφω κανα πολιτικό κείμενο, και όχι μόνο ποστ εδώ στο facebook, αλλά κι αυτό το ψιλο-βαριέμαι.
Χίλιες φορές να γράψω για τον Freddie King και για το πόσο επηρέασε το blues του Stan Webb και των Chicken Shack, παρά να γράψω για τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη.

4/1/2023
Βαθμός γνώσης του αντικειμένου; Υπό το μηδέν.
Βαθμός έκφρασης; Κάτω από τη βάση.
Κοντολογίς... πολυοργανική ανεπάρκεια.

[γράψε καλύτερα τίποτα για μπλούζες]

4/1/2023
Αν θεωρείς ότι ο Νότης Μαυρουδής ήταν όντως γνωστός –όπως και ήταν φυσικά–, τότε δεν χρειάζεται να το γράψεις (γράφεις σκέτο «σκοτώθηκε ο συνθέτης Νότης Μαυρουδής»).

Όταν όμως γράφεις «γνωστός», ουσιαστικά το κάνεις για να προλάβεις όσους σκράπες σε διαβάζουν (πολλά μάτσα) να μην ρωτήσουν... «ποιος είναι αυτός;». Τους λες λοιπόν ότι ήταν «γνωστός» κι έτσι τους καθησυχάζεις. Μπορούν να κοιμούνται δηλαδή τον ύπνο του δικαίου, δίχως τύψεις...

4/1/2023
Νότης Μαυρουδής RIP. Top greek "psychedelic" folk...
https://www.youtube.com/watch?v=FGznuDprwxI

4/1/2023
Το άλμπουμ «Βούλα Πάλλα» [Olympic SBL 1092, 1973] το ανακάλυψα πριν από κάμποσα χρόνια επειδή… πρέπει να είχα άστρο. Μάλιστα, όπως είχα διαπιστώσει εκείνη την εποχή (ήταν 2003) το αγνοούσαν όλοι οι φίλοι και γνωστοί (ανάμεσά τους και συλλέκτες του ελληνικού ροκ), όταν άρχισα να τους λέω, έστω και με μία δόση υπερβολής, πως ήταν εφάμιλλο των πρώτων LP της Μαρίζας Κωχ (τόσο καλό!), ενταγμένο σε μία γενικότερη, να την πούμε έτσι, αντίληψη της περιόδου, να παρουσιαστούν δηλαδή γνωστά σε όλους δημοτικά τραγούδια μ’ ένα δυτικό ροκάδικο τρόπο...
[κείμενο από το 2011]
https://diskoryxeion.blogspot.com/2011/12/blog-post_14.html

4/1/2023
>>Κάποτε οι μαλάκες ήταν ανάμεσά μας, τώρα μήπως είμαστε εμείς ανάμεσά τους;<<
Τζώννυ Βαβούρας
Διαβάζεις πού και πού και κανα έξυπνο στις συνεντεύξεις. Το λέω, γιατί έχουμε κολλήσει από το ζαχαρόνερο και τα σιρόπια...

3/1/2023
Δύο περιοδικά σε ένα. Το νέο Yellow Box στα περίπτερα...

3/1/2023
Κάπως υπερφίαλος τίτλος για Οκτώβρη '64... αλλά ok. Έχουν κι ένα δίκιο... Ο Dick γαζώνει...

2/1/2023
Είναι τόσο διαλυμένα πλέον τα πράγματα, που ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει και να περνιέται για «σωστό». Η μπαρούφα του καθενός, ανακατεμένη με ποιητικές αρλούμπες και εξυπνακισμούς, αποκτάει οντότητα και βρίσκει οπαδούς. Για τα μουσικά θέματα μιλάω. Τα υπόλοιπα δεν μ’ ενδιαφέρουν.
Ενώ όλοι ξέραμε από παλιά, πως το fusion ή jazz-rock οριοθετείται από τρία άλμπουμ, το “Bitches Brew” του Miles Davis, το “Hot Rats” του Frank Zappa και το ‘Third” των Soft Machine, σήμερα έρχεται ο ένας κι ο άλλος και σου λέει ό,τι του κατέβει.
Αυτή η τριάδα, που έχει τεθεί από διαφόρους μέσα στα χρόνια, είναι όντως «οριακή», γιατί πιάνει το jazz-rock και από την πλευρά της jazz (Davis), και από την μεριά του ροκ (Soft Machine), έχοντας ανάμεσα και την ιδιαιτερότητα (με τις πολλές και διαφορετικές επιδράσεις δηλαδή), που συμβολίζει ο Zappa. Ό,τι άλλο μπορεί να ταμπελοποιηθεί ως jazz-rock, δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στα ενδιάμεσα αυτών των τριών δίσκων.
Έτσι, όταν βγαίνει ο άλλος και σου λέει ότι το “Hot Rats” δεν είναι jazz-rock, αλλά... freak out με κονσερβατόρια από πίσω, σου εξηγεί απλώς το όνειρό του που έβλεπε τη νύχτα... ότι άνοιγε ληγμένες κονσέρβες να φάει δηλαδή και φρίκαρε.
Η κατάσταση έχει ξεφύγει. Ο πας τις στο πλαίσιο της «ελευθερίας της έκφρασης» λέει ό,τι μ@λακία περάσει από το κεφάλι του, έχοντας την απαίτηση να μπαίνει σε μια κουβέντα και να συζητάει σοβαρά. Αν είναι δυνατόν!
Εγώ με τέτοιους τύπους κόβω την κουβέντα, στα ίσια και απότομα. Δηλαδή απαξιώ να συζητήσω μαζί τους, για τέτοια θέματα, για να το πω πιο απλά.
Στην Βίβλο του jazz-rock, στο έξοχο 450 σελίδων βιβλίο του Stuart Nicholson “Jazz Rock / A History” [Canongate, 1998] διαβάζουμε κάπου:
“Even so, among rock artists who experimented with the jazz-rock concept was Frank Zappa, whose album Hot Rats from 1969 numbers among the classic early jazz-rock albums”.
Όταν λοιπόν κάποιος σου λέει ότι το “Hot Rats” δεν είναι jazz-rock, αλλά... κονσερβατορικές φρικαριότητες, μπορείς να τον εκλάβεις ας πούμε για φανφαρο-ποιητή, και πάντως όχι για σοβαρό μουσικογραφιά ή απλό ενημερωμένο fan, με τον οποίον θα μπορέσεις να συζητήσεις.
Επίσης στο ίδιο βιβλίο, στην αρχή του υπάρχει και μία ρήση του Bill Laswell για το fusion, που λέει:
“These were artists who wanted to expand, to travel, to collaborate, to experience.(…) The result was given the name of “fusion”, which has its own bad connotations today, but back in the 60s roads were opening up”.
Εδώ ο Laswell τοποθετεί το fusion του ’60, στη θέση που του πρέπει, αφήνοντας υπαινιγμούς για την ανεξέλεγκτη χρήση του «σήμερα», συνδέοντάς το καθαρά με τα σίξτις και με τους «ανοιχτούς δρόμους» εκείνης της εποχής.
Πολλοί συνθέτες μπορεί να είναι άξιοι, λόγω εκείνων που προτείνουν, αλλά ταυτοχρόνως πιάνονται πολλές φορές αδιάβαστοι σε πολλά θέματα, όταν αποφασίζουν να βγουν και να μιλήσουν.
Ο συνθέτης όπως έλεγε ο μέγας τουμπίστας Γιάννης Ζουγανέλης, είναι «το πιο εύκολο πράγμα. Είναι μια αμφιλεγόμενη υπόθεση. Γράφεις και δεν κρίνεσαι. Κρίνει ο χρόνος».
Φυσικά, γιατί ο καθένας μπορεί να βαράει τενεκέδες ας πούμε και να λέει πως είναι συνθέτης – και άιντε εσύ μετά να τον πείσεις ότι δεν είναι.
Το να λέει όμως ο συνθέτης ότι το fusion είναι κάτι που συμβαίνει ανά τους αιώνες (κάτι τελείως γενικόλογο και συνεπώς αδιάφορο), φτύνοντας όσους συνδέουν το fusion, με το jazz-rock του ’60, τότε που ήταν «ανοιχτοί οι δρόμοι», όπως λέει κι ο Laswell, γιατί τώρα οι δρόμοι έχουν διπλο-κλείσει (αυτό το λέω εγώ), λέει κάτι εκτός τόπου και χρόνου, που δείχνει, εντελώς να πούμε, την αμάθειά του έναντι βασικών παραμέτρων της μουσικής εξέλιξης.

2/1/2023
O Ρωμανός έφερε πρώτος τον Καραγκιόζη στο ελληνικό ροκ (εννοούμε πριν από τον Σαββόπουλο), ενώ και το Κύτταρο δεν ήταν το πρώτο κλαμπ, που παίχθηκε Καραγκιόζης επί σκηνής. Περισσότερα στο μέλλον...
https://www.youtube.com/watch?v=1Iosy-KeMWI

2/1/2023
Όσοι περίμεναν ν’ ακούσουν… μπητ, υπερρεαλισμούς και ψυχεδέλειες μπορεί να απογοητεύτηκαν από το “Dans le Grenier”, αλλά... καλά να πάθουν.
https://diskoryxeion.blogspot.com/2014/11/dans-le-grenier.html