ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 486

23/1/2023
>>Πετάνε όλοι αφειδώς στην αμερικανόπληκτη αποικία Γκραικυλία μια μαλακία για τη ροκ και νομίζουν ότι καθάρισαν. Ανάθεμα και να ήξεραν τί είναι ροκ!<
Εγώ γουστάρω τις προκλητικές απόψεις. Μου αρέσει ο άλλος να εκφράζεται προκλητικά, ακόμη και αν δεν συμφωνώ μαζί του. Και αυτό, που διαβάσατε από πάνω, το έχω γράψει κι εγώ με άλλα λόγια. Ότι πετάει ο ένας μια αντιχουντική κορώνα, και νομίζει ότι καθάρισε, ότι μετατρέπεται αυτομάτως σε προοδευτικό.
Θέλω να πω πως καλά τα λέει ο φίλτατος στην αρχή, αλλά μετά του γ@μεί το κέρατο... Διαβάστε...
>>Η πολιτιστική έκφραση του New Deal του Ρούσβελτ για την βίαιη ομογενοποίηση, καταστροφή και τυποποίηση της λαϊκής κουλτούρας των μειονοτήτων στην πορεία του χρόνου στον αμερικάνικο τρόπο ζωής, την πιο χυδαία και πιο βάρβαρη συμπεριφορά αφότου ο πίθηκος έγινε άνθρωπος. Αυτό είναι το ροκ. Τώρα πια είναι πιστοποιημένο πολύτροπα και από την κατάντια της ανθρωπότητας, που σε ταξικό λήθαργο μασώντας δηλητηριώδεις «ροκ» αμερικάνικες τσιχλόφουσκες. Κλείνει η ταξική παρένθεση<<
Σίγουρα υπάρχει «δηλητηριώδες» ροκ, και ποπ και τραπ, και ό,τι να ’ναι απ’ όλα αυτά, όπως υπάρχουν και... τσικλομασάδες (όπως τους έλεγε ο Σκαρίμπας), αλλά υπάρχουν και υγιείς διαστάσεις σ’ αυτές τις μουσικές, και δεν είναι όλα κατευθυνόμενα από τη γέννα τους. Και πρέπει να έχεις τις γνώσεις, την άνεση, την παρρησία και την ορθή κριτική σκέψη να τα εντοπίζεις όλα αυτά και να τα προβάλλεις.
Πολλοί, απ’ αυτούς που κινούν τα νήματα, μπορεί να ενδιαφέρονται, φυσικά, μόνο για την «κατεύθυνση», αλλά δεν μπορούν πάντα να ελέγξουν τις διάφορες καταστάσεις – οι οποίες τους ξεφεύγουν και μετά... τραβάνε τα μαλλιά τους (για να το πω κάπως εμφατικά).
Και το ροκ, μια εποχή, στα τέλη των σίξτις, μπήκε στο μάτι της πολεμοχαρούς (αμερικανικής) εξουσίας, και ασχολήθηκε μαζί του και η CIA, και το FBI, και μουσικοί περιθωριοποιήθηκαν για τις ιδέες τους, και επιχειρήθηκε καπέλωμα για τελείως ταπεινούς και ύποπτους λόγους, και μουσικοί του ροκ βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων για ειρήνη, δικαιώματα, νέες ευκαιρίες και όλα αυτά, και με το εργατικό και φοιτητικό κίνημα συνοδοιπόρησαν, και την Κούβα υποστήριξαν, και την Χιλή του Αλιέντε κ.λπ.
Είναι γνωστά θέλω να πω όλα αυτά, και άλλα περισσότερα, και όποιος δεν τα βλέπει... δύο τινά. Ή δεν τα ξέρει (κάτι κατανοητό) ή τα ξέρει, αλλά δεν μπορεί να τα εκτιμήσει και τα παραβλέπει (κάτι πολύ χειρότερο).

23/1/2023
Πολλοί που καταφέρονται κατά των ταινιών της ΚΛΑΚ Films δεν έχουν κάτσει ποτέ να δούνε μια ταινία ολόκληρη. Η γνώμη που διατυπώνουν προέρχεται από περιστασιακά κοιτάγματα, λίγο από τη μια ταινία, λίγο από την άλλη κι έτσι νομίζουν πως μπορούν να αποφαίνονται συνολικά.
Αν μια λαϊκή ταινία δεν μπορείς να την «δεις» και να την τοποθετήσεις, αρχικά, μέσα στο πλαίσιο της εποχής της, την καταδικάζεις χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα – και τούτο ασχέτως αν την βλέπεις μισή ή ολόκληρη. Και το να βάζεις το θέμα το οικονομικό στη μέση, ότι οι ταινίες αυτές έκαναν λεφτά και οι παραγωγοί-πρωταγωνιστές της «εκμεταλλεύτηκαν» τον πόνο του ανθρώπου και πλούτισαν, δείχνει αφέλεια, μαζί με πικρία, μα και με μια εθελοτυφλία σε σχέση με τις λεγόμενες «ταινίες τέχνης», που δήθεν τάχα δεν γίνονταν (και) για το χρήμα.

Ξεχνάνε ορισμένοι πως ο κινηματογράφος εκτός από τέχνη είναι και δουλειά, επάγγελμα, και πως και ο Παζολίνι και ο Μπέργκμαν και ο Γκοντάρ ενδιαφέρονταν να πουλήσουν το προϊόν τους, γιατί ζούσανε απ’ αυτό.
Το ότι μια λαϊκή ταινία μπορεί και πιάνει το αίσθημα του κόσμου δεν είναι έγκλημα, είναι μαγκιά. Και αυτό δεν είναι λαϊκισμός, είναι απλή λαϊκότητα – γιατί ο λαϊκισμός δεν είναι ίδιον των λαϊκών, αλλά των κουλτουριάρηδων, που θέλουν να το παίξουν λαϊκοί. Ο λαϊκισμός, δηλαδή, συνδέεται με την υποκρισία.
Λαϊκιστής θα μπορούσε να είναι ο Αγγελόπουλος π.χ. (όταν δείχνει τους αριστερούς με τα φλάμπουρα να τους παίρνει ο ύπνος μέσα στο λεωφορείο) και όχι ο Τεγόπουλος που βάζει την αρκούδα-Ανέστη Βλάχο να επιτίθεται στον Ξανθόπουλο. Λαϊκιστής μπορεί να ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ας πούμε, αλλά όχι ο Χαρίλαος Φλωράκης. Ο λαϊκισμός είναι κάτι που εκπορεύεται από τα πάνω εννοώ και όχι από τα κάτω.
Ο Καζαντζίδης όταν τραγουδούσε για τη φτώχεια και τη ξενιτιά, δεν ήταν λαϊκιστής, λαϊκός ήταν.
Η φόρμα, δε, είναι ένα καθαρά τεχνικό-διανοητικό θέμα (που μπορεί να συνδέεται με διαβάσματα κ.λπ.), δεν είναι ουσιαστικό, με την έννοια του απαραίτητου. Δηλαδή πρωτεύουσα σημασία έχει το τι θα πεις και όχι ο τρόπος που θα το πεις. Εντάξει και ο τρόπος μετράει (δεν μηδενίζω, ούτε εξισώνω τους τρόπους), αλλά ποτέ ο τρόπος δεν μπορεί να υποσκελίσει την ουσία, όσο εμπεριστατωμένος και να είναι. Το αν συμβαίνει, τότε μιλάμε για ελιτισμό, που για μένα είναι πιο αποκρουστικός από τον λαϊκισμό. Γιατί στον λαϊκισμό, προσωπικά, βλέπω και κάποια θετικά χαρακτηριστικά (αν το δεις και ιστορικά δηλαδή), ενώ στον ελιτισμό δεν βλέπω απολύτως τίποτα (ποτέ).
Ας πούμε, όταν ο Καραμανλής έβγαλε την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, το 1974, λόγω των γεγονότων στην Κύπρο, είχε προβεί σε μια λαϊκίστικη κίνηση, που την δεδομένη εποχή, όμως, είχε ένα νόημα.
Περιττό δε να πω πως συμφωνώ 100% με όσα έλεγε ο Κώστας Φέρρης, επί των κινηματογραφικών θεμάτων, ήδη από το 1985...
«Εγώ έχω άποψη, είναι δηλωμένη, είναι ξεκάθαρη πάνω σ’ αυτό το πράγμα. Εγώ πιστεύω ότι αυτός υπήρξε ο ελληνικός κινηματογράφος (σ.σ. ο λαϊκός) και ο νεότερος ελληνικός κινηματογράφος δεν είναι παρά συνέχεια αυτού του ίδιου. Σαν παράδειγμα, σου θύμισα την “Ξεριζωμένη Γενηά” (σ.σ. του Απόστολου Τεγόπουλου, με τον Νίκο Ξανθόπουλο), που προηγείται του “Θιάσου” του Αγγελόπουλου κάμποσα χρόνια. Βέβαια ο “Θίασος” είχε μια άλλη φόρμα, ίσως και άρτια φτιαγμένη τεχνικά και αισθητικά και νοηματικά και όλα αυτά τα πράματα. Παρ’ όλα αυτά η “Ξεριζωμένη Γενηά” είναι μια εξαιρετικά δυνατή ταινία, δεν ξέρω τι άλλο χαρακτηρισμό να της δώσω, και η πρώτη ελληνική διαχρονική, που περνάει μέσα απ’ όλη την Eλληνική Iστορία, μέσα, βέβαια, από αυτά τα ανθρώπινα συναισθήματα που αγγίζουν τον απλό λαό, τον απλό κόσμο. Νομίζω μάλιστα ότι ένας από τους σημαντικούς κινηματογραφικούς κριτικούς μας, ο Γιάννης Μπακογιαννόπουλος, έχει αναγνωρίσει την “Ξεριζωμένη Γενηά” ως ένα αριστούργημα της ιστορίας του ελληνικού κινηματογράφου»
[Κώστας Φέρρης]

22/1/2023
"Σαν θα γίνεσαι ένας ξένος, πιο βαθιά να σ' αγαπώ"...
["άλλη" ερμηνεία από τον Νίκο Ξανθόπουλο]
https://www.youtube.com/watch?v=QYYcsg2tWa4

22/1/2023
Τι ακριβώς άνθρωπος ήταν ο Νίκος Ξανθόπουλος (εν ειρήνη...) φάνηκε, επίσης, μέσα από μια σειρά σύντομων διηγημάτων που είχε γράψει και τυπώσει σ’ ένα βιβλιαράκι (εκδόσεις Πεντάς), υπό τον τίτλο «Φτωχογειτονιά Αγάπη μου / Λαϊκές Ιστορίες», το 1968. Υπήρχε και ταινία με τον ίδιο τίτλο (και με συμπρωταγωνίστρια την Κατερίνα Βασιλάκου – μία από τις καλύτερες του Ξανθόπουλου), αλλά το γραπτό είναι άλλο πράγμα. Διαβάστε την Παλτουδιά του...
[γ@μώ τους βαριούς χειμώνες]
https://www.lifo.gr/blogs/retronaut/mia-laiki-istoria-toy-nikoy-xanthopoyloy

21/1/2023
80
https://www.youtube.com/watch?v=4134LbsNLRc

21/1/2023
Πάλι καλά που δεν τον γράψανε "θείο Φώντα"...

21/1/2023
Πέθανε ο σκηνοθέτης Ερρίκος Ανδρέου. Εν ειρήνη... Ήταν ένας από τους αγαπημένους μου.
Ήδη έχω γράψει δύο μεγάλα κείμενα για τις ταινίες του «Εφιάλτης» και «Αναζήτησις...», ενώ έχω κάνει ποστ και για διάφορες άλλες (π.χ. για την «Ανταρσία των 10»).
Θέλω να γράψω μεγάλα κείμενα και για άλλες ταινίες του Ανδρέου. Γουστάρω να γράψω και για το «Εκείνος κι Εκείνη» (με Καρέζη, Γεωργίτση) και για τον «Παπαφλέσσα» και για το «Ψυχή και Σάρκα» (με Πρέκα, Τσοπέη) και για το «Αγκίστρι». Ακόμη και για το πρώτο TV-σίριαλ που σκηνοθέτησε θέλω να γράψω, το «Στησιχόρου 73» κ.λπ. Έχει πολύ ψωμί ο Ανδρέου, και δεν χρειάζεται να το πω πως παραμένει υποτιμημένος από πολλούς επαΐοντες.
https://www.lifo.gr/culture/cinema/anazitisis-i-cult-tainia-toy-errikoy-andreoy-apo-1972-me-tin-exohi-moysiki-toy

20/1/2023
Κι ένα δεύτερο ποστ, σήμερα, για τον σπουδαίο Καρυοφύλλη Δοϊτσίδη που πέθανε χθες. Τον άνθρωπο που ταύτισε το όνομά του με το πασίγνωστο «Δω στα λιανοχορταρούδια».
Γράφοντας τις προάλλες το κείμενο για «Το Βρώμικο Ψωμί» του Σαββόπουλου και με αφορμή την «Μαύρη Θάλασσα» έψαξα λίγο τα του τραγουδιού, από βιβλία και από το δίκτυο, πέφτοντας συν τοις άλλοις και σε μια συνέντευξη του Δοϊτσίδη, στην οποία έλεγε τα ακόλουθα:
>>Κατεβήκαμε στην Αθήνα το 1968, μετά από πρόσκληση της Δόρας Στράτου. Είχε γίνει μια μεγάλη γιορτή στο Παναθηναϊκό Στάδιο για τον ένα χρόνο της χούντας. Ο Γιώργος Οικονομίδης είχε αναλάβει τα θεατρικά δρώμενα, με τη συμμετοχή του Ντίνου Ηλιόπουλου και πολλών άλλων ηθοποιών, και η Δόρα Στράτου οργάνωσε το μουσικοχορευτικό κομμάτι της εκδήλωσης. Συμμετείχαν παραδοσιακές ορχήστρες και χορευτικοί σύλλογοι απ’ όλη την Ελλάδα. Και από την περιοχή μας, επέλεξαν εμάς ως το καλύτερο μουσικοχορευτικό συγκρότημα της Θράκης. Ακριβώς την επόμενη μέρα μας πρότεινε να συνεργαστούμε (σ.σ. η Δόρα Στράτου). Κι έτσι εγκατασταθήκαμε μόνιμα στην Αθήνα και δουλέψαμε μαζί της, από το 1969 έως το 1973, στο περίφημο «Θέατρο Δόρας Στράτου».<<
>>Οι απόψεις διίστανται για το αν η στρατιωτική δικτατορία (1967-1974) έκανε καλό ή κακό στο δημοτικό τραγούδι. Ποια είναι η γνώμη σας;
Κατά τη γνώμη μου, έκανε καλό. Και θα σου εξηγήσω γιατί. Η χούντα έψαχνε στην επαρχία παραδοσιακούς μουσικούς και τραγουδιστές και τους υποστήριζε μέσα από το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και τις διάφορες εκδηλώσεις. Έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς καλλιτέχνες να ηχογραφήσουν παραδοσιακά τραγούδια. Έκανε καλό σ’ αυτόν τον τομέα, κατά τη γνώμη μου πάντα.<<
>>Σας αρέσουν οι διασκευές παραδοσιακών τραγουδιών που έγιναν από τους γνωστούς ερμηνευτές του έντεχνου και λαϊκού τραγουδιού (π.χ. Νταλάρας, Μητσιάς, Πάριος, Αλεξίου, Βιτάλη, Γλυκερία, κ.ά.);
Είναι σημαντικοί τραγουδιστές, αλλά κατά τη γνώμη μου τα χάλασαν, έκαναν ζημιά με όλες αυτές τις διασκευές. Ειδικά ο Σαββόπουλος τα σκότωσε. Υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να ακούς την παραδοσιακή μουσική από τους αυθεντικούς και γνήσιους ερμηνευτές, που έχουν δώσει την ψυχή τους σ’ αυτό το πράγμα; Δε νομίζω!<<

Ο Δοϊτσίδης θίγει πολλά εδώ πέρα. Εν τάχει λίγα λόγια...
Το αν έκανε καλό ή κακό η χούντα στο δημοτικό τραγούδι (πέρα από τα τσάμικα, που χορεύανε οι πραξικοπηματίες το Πάσχα και στις επετείους της «επανάστασης») αυτό είναι ένα θέμα, που χρήζει διερεύνησης. Υπό την έννοια πως για ν’ απαντήσεις θα πρέπει να εξετάσεις τι κονδύλια φεύγανε προς τα ’κει, τι θεσμοί δημιουργήθηκαν (αν δημιουργήθηκαν) ή στηρίχτηκαν, πόσο ανοιχτό ήταν το ραδιόφωνο, βασικά, μα και η τηλεόραση, στους ήχους της υπαίθρου κ.λπ. Μονολεκτική απάντηση εγώ δεν έχω.
Πάντως τα δημοτικά και ιδίως τα χορευτικά η χούντα τα αντιμετώπιζε μέσα στο πλαίσιο της «συνέχειας» του ελληνικού πολιτισμού, παίρνοντας τη σκυτάλη από το δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Είναι γνωστό, εξάλλου, πως η σπουδαία χορογράφος Κούλα Πράτσικα είχε δουλέψει για τους «μεταξικούς», κάνοντας ανάλογες επιδείξεις, με εκείνες της Δόρας Στράτου, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, μεταξύ 1937 και 1940.
Επίσης είναι σίγουρο πως η χούντα πούλαγε και τουριστικοποίηση, μαζί με ό,τι άλλο, μέσω του λαϊκού πολιτισμού – σε μιαν εποχή, όπου το τουριστικό προϊόν είχε αρχίσει να απασχολεί ευρύτερα. Δεν ξέρω, δηλαδή, αν από δικό της «δάκτυλο» έσκασαν στο πανί ακόμη και οι φουστανελάδες της Δόρας Στράτου(?) στην ταινία Le Casse του Ανρί Βερνέιγ, με Μπελμοντό, Ομάρ Σαρίφ κ.ά. (στη σκηνή της αυτοκινητικής καταδίωξης), που γυριζόταν Φλεβάρη-άνοιξη του ’71 στον Πειραιά και την Αθήνα (και την Κέρκυρα).
Συμφωνώ, όμως, από την άλλη, με τον αείμνηστο Δοϊτσίδη, πως την παραδοσιακή μουσική θα πρέπει να την ακούς και να την απολαμβάνεις από πιστούς ερμηνευτές της και όχι από «έντεχνους» και «λαϊκούς», οι οποίοι τραγουδάνε τελείως έξω από το πνεύμα της και προφανώς αστικοποιημένα - αν και κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει σε κάποιον να επηρεαστεί από την παράδοση και να την μετασχηματίσει προς κάτι άλλο υψηλής αξίας, δανειζόμενος ορισμένες μελωδίες ή ρυθμούς της. Διαφωνώ, δηλαδή, με την άποψή του ότι «ο Σαββόπουλος τα σκότωσε» στη «Μαύρη Θάλασσα». Πιθανώς να κρύβει και μια πικρία αυτή η αναφορά στον Σαββό, που θέλει λίγο ψάξιμο. Ίσως επειδή δεν είχε περάσει, τότε, στο κοινό τού Σαββόπουλου η δική του άποψη (του Δοϊτσίδη) για τον ζωναράδικο, μα εκείνη της Δόμνας Σαμίου... Ποιος να ξέρει...

20/1/2023
Παιδιά μην του γράφετε τέτοια πράματα... ακόμη δεν τον χώσανε, γιατί θα βρυκολακιάσει και θα σας κυνηγάει στον ύπνο σας, σαν τον Φρέντι Κρούγκερ...

[άκου...άφησε εποχή στη μουσική βιομηχανία - δηλαδή πόσο εκτός τόπου και χρόνου πρέπει να ‘ναι κάποιος, για να γράψει τέτοια π@παρία]

20/1/2023
Ένα από τα... πιο χειρότερά μου είναι να διαβάζω νεκρολογίες για μουσικούς του ροκ και να γράφεται εκεί μέσα πόσες φορές έχουνε μπει στο Rock & Roll Hall of Fame.
Δεν ξέρω ρε φίλε τι σκ@τά αμερικανιά είναι αυτό το πράμα, και δεν μ’ ενδιαφέρει ούτε να το ψάξω, ούτε να μάθω, αλλά έχω τις εξής απορίες...
Τους ρωτάνε όλους αυτούς αν θέλουνε να μπούνε, κι εκείνοι λένε «ναι»; Ή τους βάζουνε παρά τη θέλησή τους; Ή τους βρίσκουνε στα τελευταία τους, όταν οι ίδιοι έχουν... παραδώσει οπλισμό και οι τιμές τους καλαρέσουν, παρότι επέχουν ρόλο εν ζωή ταφόπλακας;
[μην απαντήσετε, δεν υπάρχει λόγος, είναι ρητορικές οι ερωτήσεις]

20/1/2023
>>«Δω στα λιανοχορταρούδια», που είχε γίνει ευρύτερα γνωστός, πέραν της Θράκης, όταν το ηχογράφησε το συγκρότημα του Καρυοφύλλη Δοϊτσίδη, μαζί με τις κόρες του Λαμπριάνα και Θεοπούλα Δοϊτσίδη, σ’ ένα 45άρι της Music-box το 1969 (το 1971 και σε LP) και που, στις εμφανίσεις της στο Rodeo, θα το τραγουδούσε προφανώς και η Δόμνα Σαμίου.<<
Κι άλλη μεγάλη απώλεια χθες. Μετά τον Μάρκο Δραγούμη και τον David Crosby. Καρυοφύλλης Δοϊτσίδης RIP
Εκπληκτική ραδιοφωνική εκτέλεση αυτή από το 1959 - την τρώει εκείνη του single από το 1969... ενός τραγουδιού που μας εξανάγκασαν να το σιχαθούμε οι συνεχείς άσχετες τηλε-εκτελέσεις του τα πολλά τελευταία χρόνια...
https://www.youtube.com/watch?v=u59-3yCiKEs

20/1/2022
>>Οι Κώστας Τουρνάς, Robert Williams, Σταύρος Λογαρίδης και Κώστας Παπαϊωάννου φτιάχνουν ωραία τραγούδια, και καθώς είναι μέσα στο πνεύμα του ελληνικού χιπισμού, κατορθώνουν να ξεσηκώσουν τη νεολαία, με τα ελληνικά λόγια και τις μουσικές τους α λα Crosby, Stills, Nash & Young.<<
>>Οι Ιωνάθαν ήταν ένα καλό συγκρότημα, αν κρίνουμε από το μοναδικό 45άρι τους με τα τραγούδια (συνθέσεις του Παύλου «Ιωνάθαν» Βακατάτση) «Στο τσίρκο / Αναγνώρισις» [Olympic, 1971], παίζοντας συχνά σε συναυλίες, μαζί με τους Socrates Drank the Conium και άλλες μπάντες της εποχής. Σε μια συνέντευξή τους στο περιοδικό «Φαντάζιο», στην Όλγα Μπακομάρου, εκείνη την εποχή (φθινόπωρο του ’71) έλεγαν οι Ιωνάθαν: «Θαυμάζουμε τους Pink Floyd, τους Procol Harum, τους Crosby, Stills, Nash & Young.<<
David Crosby RIP

19/1/2023
Με αφορμή την είδηση του θανάτου του μουσικολόγου και άλλα τινά Μάρκου Φ. Δραγούμη...
[ΚΑΤΑΚΑΗΜΕΝΕ ΣΚΟΠΕΛΕ... τραγούδια από την Σκόπελο/ Επιτόπιες ηχογραφήσεις του Μάρκου Φ. Δραγούμη (1967) για λογαριασμό του Μουσικού Λαογραφικού Αρχείου Μέλπως Μερλιέ]
https://diskoryxeion.blogspot.com/2016/07/1967.html

18/1/2023
To πανεπιστήμιο του ροκ. Επιλογή τραγουδιού, ήχος, παιξίματα... όλα. CREAM Crossroads 1968…
https://www.youtube.com/watch?v=7HfkSzsyh1E

18/1/2023
Όπως ο Γιώργος Σκαλενάκης γυρνούσε στα κλαμπ της Πράγας και κινηματογραφούσε τη νεολαία και τα συγκροτήματα στις αρχές του ’60 (“Prazské Blues”), το ίδιο θα έκανε και η Márta Mészáros, μια δεκαετία αργότερα, στην ταινία της “Szép lányok, ne sírjatok!” (Όμορφα κορίτσια, μην κλαίτε!).
Στην ταινία εμφανίζονται μερικά από τα καλύτερα ουγγρικά ποπ και ροκ γκρουπ, εκεί γύρω στο 1970, όπως οι Illés, οι Kex, οι Metro, οι Syrius κ.λπ.

Η ταινία της Márta Mészáros “Szép lányok, ne sírjatok!” θα προβληθεί, όπως διαβάζω, την Δευτέρα στην Ταινιοθήκη. Εδώ βλέπετε την ποπ-ψυχεδελική αφίσα τής ταινίας και στα σχόλια ακούτε κιόλας Syrius (από την ταινία) και Kex…