ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ 22 Βήματα στη Σύγχρονη Τζαζ / 2001-2022 / 22 Συνεντεύξεις / 22 Άλμπουμ

Η βιβλιογραφία ελλήνων συγγραφέων για την jazz, που είναι λίαν περιορισμένη ούτως ή άλλως, εμπλουτίζεται τώρα μ’ ένα νέο βιβλίο, γραμμένο από τον Βαγγέλη Αραγιάννη. Ο τίτλος του είναι «22 Βήματα στη Σύγχρονη Τζαζ / 2001-2022 / 22 Συνεντεύξεις / 22 Άλμπουμ» (2022) και κυκλοφορεί από την ΑΜΚΕ Re-Solution, που έχει την έδρα της στην Ερμούπολη. Συριανός, εξάλλου, είναι και ο συγγραφέας.

Ο Βαγγέλης Αραγιάννης δεν είναι ένα άγνωστο προς εμένα πρόσωπο – καθώς υπήρξε σταθερός συνεργάτης του Jazz & Τζαζ, από το 2007 έως και το 2013, όταν το περιοδικό έβαλε λουκέτο.
Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς γνωριστήκαμε με τον Β. Αραγιάννη, αλλά κατά πάσα πιθανότητα (ίσως θυμάται εκείνος καλύτερα) θα πρέπει να με κάλεσε στο τηλέφωνο, στα γραφεία του Jazz & Τζαζ, λέγοντάς μου πως είναι από την Ερμούπολη, πως γράφει κριτικές για τζαζ δίσκους, πως κάνει συνεντεύξεις με έλληνες και ξένους μουσικούς και πως τέλος πάντων ενδιαφερόταν για συνεργασία. Προφανώς του είπα ok, λέγοντάς του να στείλει κάτι, ώστε να δω κι εγώ περί τίνος επρόκειτο.
Δεν θυμάμαι, αυτή τη στιγμή, ποια ήταν τα πρώτα κείμενα που είχε στείλει ο Β. Αραγιάννης για το περιοδικό, αλλά εκείνο που είναι σίγουρο είναι πως είχα εντυπωσιαστεί και από το ωραίο γράψιμό του και βεβαίως από την επαφή του με το αντικείμενο (την jazz), που ήταν ώριμη και βαθιά (η επαφή του).
Χάρηκα, γιατί πέραν του Γιώργου Χαρωνίτη που είχε επ’ ώμου το... jazz κομμάτι του περιοδικού (εγώ ήμουν πασπαρτού, αν και περισσότερο του... & τζαζ) θα υπήρχε τώρα ένας ακόμη συνεργάτης, ώστε να προχωρήσει κάποια θέματα, που να σχετίζονταν με την jazz του καιρού μας, από ανεξάρτητες διευθύνσεις, και ο οποίος θα βασιζόταν στις δικές του προσωπικές επιλογές. 

Σαν αρχισυντάκτης έψαχνα, πρέπει να πω, για τέτοια άτομα, που να μπορούν να στηρίξουν δικά τους κείμενα, που να είναι fans, και που να έχουν και μια συνέπεια στη συνεργασία. Όχι λίγα... όλα αυτά.
Ο Β. Αραγιάννης θα αποδεικνυόταν... λίρα-100 και σε τούτο το θέμα –της συνέπειας– που είναι πολύ βασικό, για να στήσεις μια κατάσταση σ’ ένα περιοδικό. 

Πολλοί θα γράψουν ένα-δυο κείμενα, άιντε τρία-τέσσερα και μετά θα σταματήσουν. Δεν έχουν όρεξη; Δεν έχουν αρχείο; Δεν έχουν κίνητρο; Κάτι δεν έχουν τέλος πάντων... και η συνεργασία βαλτώνει. Με τον Βαγγέλη Αραγιάννη δεν βάλτωσε. Απεναντίας εκτοξεύτηκε! 

Τα τελευταία έξι χρόνια του περιοδικού, τα καλύτερα έξι χρόνια στην ιστορία του περιοδικού, για να λέμε τα πράγματα ως έχουν, του χρωστούν πολλά (όπως πολλά χρωστά το περιοδικό σε κάθε συνεργάτη του). Και τώρα που τα θυμάμαι αυτά τα πράγματα... λυπάμαι. Λυπάμαι, γιατί το Jazz & Τζαζ σταμάτησε, καθώς πετούσε ψηλά, πολύ ψηλά. Σαν ύλη, σαν προτάσεις, σαν κείμενα, σαν... τα πάντα. Μας μένει, έτσι, η ικανοποίηση πως πέσαμε, χωρίς να συρθούμε. Κι αυτό, όσο να ’ναι, μετράει...

Τον Βαγγέλη Αραγιάννη δεν τον είχα συναντήσει όσο συνεργαζόμασταν στο περιοδικό. Τον είδα, για πρώτη και τελευταία φορά, από κοντά, σε μια συναυλία της Ορχήστρας των Κυκλάδων (υπό τον Νίκο Κυπουργό) στην «Αλέκα» στου Ζωγράφου, τον Δεκέμβριο του 2015 – γιατί, ξέχασα να το πω, ο Β. Αραγιάννης είναι και κοντραμπασίστας. Έχει, δηλαδή, με την μουσική και μία άλλη σχέση.
Μετά το περιοδικό συνεργαστήκαμε σε κάτι ωραίo, on line, που ετοίμασε ο ίδιος στο διαδίκτυο, το σάιτ για την ελληνική jazz www.jazzlibrary.gr, ενώ τώρα επικοινωνούμε ξανά μέσω αυτού του πρώτου βιβλίου του.

Σ’ αυτό το πολύ ωραίο αισθητικώς και οπωσδήποτε ενδιαφέρον πόνημα ο Β. Αραγιάννης πράττει κάτι απλό. Παρουσιάζει 22 συνεντεύξεις με μουσικούς της jazz (ξένους και Έλληνες), εννιά εκ των οποίων είχαν δημοσιευθεί για πρώτη φορά στο Jazz & Τζαζ. Οι συνεντεύξεις είναι το ένα, αλλά το καθοριστικό για το βιβλίο είναι οι 22 δίσκοι, ένας για κάθε χρονιά από το 2001 έως το 2022 και οι οποίοι προϋπαντούν τις συνεντεύξεις.
Τα πρόσωπα με τα οποία ασχολείται ο Βαγγέλης Αραγιάννης είναι από πολύ γνωστά, δηλαδή μεγάλα ονόματα, με τεράστια παρουσία στα τζαζ δρώμενα (Wadada Leo Smith, Bill Frisell, Greg Osby…), μέχρι μουσικούς ή γκρουπ αρκετά γνωστούς και γνωστά στους ρέκτες (The Necks, Carolyn Hume, Jean-Michel Pilc…) ή και λιγότερο γνωστούς (μουσικούς), της πιο νέας γενιάς, ας το πούμε έτσι, που έχουν όμως πολλά πράγματα να προτείνουν (Neil Cowley, James Brandon Lewis, David Helbock…).
Βασικά, προηγείται μια τοποθέτηση του Βαγγέλη Αραγιάννη σε σχέση με τον μουσικό και τον δίσκο του, ενώ μετά ακολουθεί η συνέντευξη.
Αυτό είναι το μοτίβο πάνω-κάτω, που επαναλαμβάνεται 22 φορές, για 22 διαφορετικά ονόματα (ανάμεσά τους και οι έξι Έλληνες Τάκης Μπαρμπέρης, Δημήτρης Βασιλάκης, Γιάννης Κασέτας, Τάνια Γιαννούλη, Ιωάννης Βαφέας και Γιώργος Κοντραφούρης).
Και αυτά που γράφει ο Βαγγέλης Αραγιάννης και αυτά που ρωτάει και αυτά που απαντούν οι 22 μουσικοί έχουν ασυζητητί ενδιαφέρον. Για τον fan της jazz πρώτα-πρώτα. Όχι πως και κάποιοι άλλοι μουσικόφιλοι δεν θα βρουν, εδώ, πράγματα ενδιαφέροντα, αλλά οι jazz fans θα βρουν πολλά. Βασικά, θα ευχαριστηθούν και θα απολαύσουν το βιβλίο.
Υπάρχουν διάφορα, που μπορείς να σημειώσεις, στο πλαίσιο μιας παρουσίασης του βιβλίου, όπως τούτη εδώ που επιχειρούμε. 

Για παράδειγμα εκείνο που λέει ο Greg Osby, ότι «η τζαζ επηρεάζεται και οφείλει να επηρεάζεται από την πλειάδα των πηγών, που υπάρχουν στον κόσμο. Όπως όλες οι σπουδαίες μορφές τέχνης δεν πρέπει να μένει προσκολλημένη σε ό,τι υπαινίσσεται ο όρος θεμελιώδη στοιχεία. Όταν γίνεται κάτι τέτοιο περιορίζεται η εγγενής δυναμική στην εξέλιξη της μουσικής».
Ή εκείνο που λέει η καναδή σαξοφωνίστρια Chelsea McBride ότι «πέρα από τις προσωπικές προτιμήσεις και το τι ταιριάζει στη μουσική, δεν υπάρχει τίποτα εγγενώς καλύτερο ή χειρότερο ανάμεσα στα είδη».
Αλλού τώρα θα βρεις τον Bill Frisell να μιλάει για την εμπειρία τού να βλέπεις ζωντανά τον Thelonious Monk και τον Jimi Hendrix, την κιθαρίστρια Janet Feder να λέει πως την έχει επηρεάσει ο πολύ σπουδαίος, αλλά όχι τόσο αναγνωρισμένος στην Ελλάδα, Leo Kottke, τον Wadada Leo Smith να θυμάται την εμπειρία του στην Ελλάδα (επί Μπαράκου Τζαζ Κλαμπ), την πιανίστρια Carolyn Hume να μιλάει για τον Dudley Moore και τον John Martyn, τον πιανίστα David Helbock να αναφέρεται στον George Crumb ή τον ντράμερ Ιωάννη Βαφέα να μας περιγράφει όψεις της κυπριακής τζαζ σκηνής.
Τι άλλο να πεις για ένα βιβλίο, που είναι γραμμένο με μεράκι από έναν άνθρωπο, τον Βαγγέλη Αραγιάννη, με σοβαρές γνώσεις πολλών διαστάσεων γύρω από το αντικείμενο που τον ενδιαφέρει;
Επαφή: https://www.facebook.com/vangelis.aragiannis.92