ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 487

28/1/2023
Βαλλάτε, κι εσείς οι υπόλοιποι εκεί στο Pharaoh, να βρείτε και κάποιον να σας παίξει από βινύλιο Ανδρέα Αναγνώστου ή Andrea Rayder ή André Ryder, που έγραφε μουσικές για τις ελληνικές ταινίες του Λογοθετίδη, που γυρίζονταν στο Κάιρο, στις αρχές του ’50 («Δεσποινίς ετών 39 κ.λπ.») και μετά φουλ για αιγυπτιακό σινεμά. Εγώ δεν είμαι DJ, αλλιώς θα ’ρχόμουνα...
https://www.youtube.com/watch?v=Tuig0js7B9w

28/1/2023
Δηλαδή καταλαβαίνεις εδώ πέρα τι σου λένε; Πως άμα γράψεις πως η τάδε διασκευή προσβάλλει το τραγούδι ή το έργο ενός συνθέτη υπάρχει έδαφος από κάτω για να σε τρέξουν στα δικαστήρια, επειδή υπάρχουν άδειες και τα ρέστα!

Έχουμε φθάσει σε φοβερά, σε πρωτοφανή σημεία ποινικοποίησης και της άποψης, και της γλώσσας, και της γνώμης, και της έκφρασης, και όλων αυτών, με αποτέλεσμα, εγώ τουλάχιστον, άμα συνεχιστεί και εκτραχυνθεί αυτή η κατάσταση... το σκέφτομαι σοβαρά, τους τελευταίους μήνες ... ν’ αφήσω γεια στις έμορφες και γεια στις μαυρομάτες.
Αλήθεια τώρα. Άμα κινδυνεύουμε, γράφοντας πως μια «διασκευή» είναι προσβλητική για τους χι ψι λόγους, τότε να τους κάνουμε τη χάρη να πατάμε μόνο like-dislike στο ΥouTube, νομίζοντας πως έχουμε και «ελευθερία γνώμης» (στη μεταδημοκρατία τους).

27/1/2023
Είχα γράψει προχθές... >>Δηλαδή είσαι 80-90 χρονώ και δίνεις τα τραγούδια σου σ’ έναν 60χρονο, για να τους δώσει μια καινούρια αύρα, έναν άλλο αέρα, και όχι σ’ έναν 25χρονο;<<... και βγήκαν κάποιοι και είπαν... ξέρεις πολλούς ταλαντούχους 25άρηδες;
Ε, άμα ψάξεις σε YouTube, bandcamp και soundcloud όλο και κάτι θα βρεις...
https://www.youtube.com/watch?v=J8hhqT-TwzM

27/1/2023
Χοντρικά θα είχε πιο ενδιαφέρον να διασκεύαζε ο Μαρκόπουλος Παυλίδη, παρά ο Παυλίδης Μαρκόπουλο. Θα αποτελούσε μεγαλύτερη έκπληξη θέλω να πω, και ως κίνηση θα μας φόρτωνε με άλλες, ανεξακρίβωτες προσμονές.
Γενικά, εγώ γουστάρω πιο πολύ οι γέροι να διασκευάζουν νεότερους, παρά οι νεότεροι γέρους...
https://www.youtube.com/watch?v=9dbHcdLTw1I

27/1/2023
Δεν θα μείνω στα ελληνικά που παραείναι... πανεπιστημιακά για τα γούστα μου, αλλά στο ότι ο αρθρογράφος δεν θυμάται ούτε καν τη φράση «για τη φουκαριάρα τη μάνα μου».

Ενίσταμαι δε και ως προ το viral, που λέει, και ρωτώ ευθέως τώρα, αν ακούγονταν οι λέξεις “viral video” (γιατί τα βίντεο γίνονταν viral και όχι οι φράσεις) στο τέλος του 2008, όταν παίζονταν στην τιβί οι διαφημίσεις του «11880». Εγώ πάντως δεν τις θυμάμαι (τις λέξεις "viral video" το 2008).

27/1/2023
Αν νομίζετε ότι τα πράγματα είναι καλύτερα εδώ μέσα απατάσθε...

27/1/2023
Εντάξει ρε παιδιά, το αντιγράψατε γιατί σας άρεσε, και συγκινηθήκατε κιόλας, και καλά κάνατε, αλλά πείτε πού το βρήκατε (LiFO.gr) ή και ποιος το ανακάλυψε και κάθισε και το «χτύπησε»... δεν είναι ντροπή. Άνεση δείχνει.

Ο γραφιάς πρέπει, πρώτον απ’ όλα, να είναι άνετος και ακομπλεξάριστος. Ε, μετά αν έχει και καμιά «Γυναίκα» του ’70 στη βιβλιοθήκη του κακό δεν κάνει... όλο και κάπου μπορεί να χρειαστεί...

26/1/2023
Ξαναβγαίνει η Απογευματινή. Πάντα κοντά στον πολίτη και στην προστασία του...

26/1/2023
Δηλαδή, γιατί να δώσει τώρα αυτό τον ύμνο στη Μαράντη και όχι στη Μοσχολιού;
Δεν λέω ότι δεν το λέει τέλεια η Μαράντη (μην παρεξηγηθώ πάλι). Λέω... τι είδε στη μια, που δεν το είδε στην άλλη.
Εκτός αν κάτι του στράβωσε, που δεν μπορούμε να το βάλουμε τώρα εμείς με το μυαλό μας, κι αποφάσισε έτσι κι όχι αλλιώς.
Άγνωσται αι βουλαί του υψίστου...
https://www.youtube.com/watch?v=EsoOoDPIsss

25/1/2023
Στενοχωριέμαι όταν κάνω ποστ και αυτά δεν γίνονται κατανοητά, με αποτέλεσμα ορισμένοι να γράφουν από κάτω άσχετα θέματα και μάλιστα με τρόπο αναίτια προκλητικό ή και προσβλητικό συνάμα.
Στο πρωινό ποστ εγώ δεν αναφέρθηκα καθόλου στον Παύλο Παυλίδη. Έγραψα μόνο το εξής:
>>Δηλαδή είσαι 80-90 χρονώ και δίνεις τα τραγούδια σου σ’ έναν 60χρονο, για να τους δώσει μια καινούρια αύρα, έναν άλλο αέρα, και όχι σ’ έναν 25χρονο; Θα μου πεις, με μια τέτοια κίνηση, αν την έκανες, θα μπορούσε να «κάψεις» τον 25χρονο, ενώ με τον 60χρονο δεν υπάρχει θέμα... μπορεί να είναι ήδη «καμένος».<<
Αν ήθελα να αναφερθώ στον Παυλίδη πιστεύουν ορισμένοι ότι θα κώλωνα; Ότι κάτι με εμποδίζει να πω το όνομά του και μιλάω γενικόλογα; Αν είναι δυνατόν!
Εγώ το μόνο που εξέφρασα, το πρωί, ήταν μια απορία. Πώς είναι δυνατόν ένας 90χρονος ας πούμε να δίνει τραγούδια του σ’ έναν 60χρονο, για να του τα φτιάξει αλλιώς και όχι σ’ έναν 25χρονο...
Ε αυτό ήταν αρκετό, ως φαίνεται, για κάποιους «παυλιδικούς» να μου κηρύξουν τον πόλεμο, να αρχίσουν να λένε διάφορα άκυρα, περνώντας στο τέλος σε ειρωνείες και προσωπικούς χαρακτηρισμούς.
Φυσικά, τα σχόλια τα έσβησα, όπως κάνω πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις, όταν ο άλλος εκτραχύνεται, ενώ τους μπλόκαρα κιόλας. Το μπλοκάρισμα, όμως, είναι περιστασιακό... κάπως παιδευτικό (έτσι τουλάχιστον θέλω να το αντιλαμβάνομαι εγώ) και στο επόμενο διάστημα θα τους ξεμπλοκάρω.
Εν τω μεταξύ είναι τρελό, ρε φίλε, να σου λέει ο άλλος πως υπάρχουν 60άρηδες, που έχουν νέες ιδέες και 25άρηδες με σκουριασμένες. Χαίρω πολύ... Φώντας Τρούσας! Αυτό εννόησα εγώ; Ρε, γιατί δεν βάζετε το μυαλό σας λίγο να δουλέψει, για να αντιληφθείτε τι λέω;
Λέω λοιπόν, για να το κάνω τελείως φραγκοδίφραγκα, πως εγώ αν ήμουνα 90χρονος συνθέτης κι ήθελα να διασκευάσει τα τραγούδια μου κάποιος νεότερος θα αδιαφορούσα για τους 60χρονους (ας ήταν και εκπληκτικοί) και θα πήγαινα κατ’ ευθείαν στους 25χρονους – και θα έψαχνα να βρω ανάμεσα σ’ αυτούς κάποιον με όρεξη και με απόψεις, για να μου πειράξει τα τραγούδια.
Δηλαδή ρε μάγκες δεν θα πήγαινα στον χειρότερο 25χρονο, απορρίπτοντας τον δημιουργικό 60άρη. Θα πήγαινα στον δημιουργικό 25χρονο. Θα έψαχνα να βρω έναν τέτοιο. Τόσο δύσκολο είναι αυτό να το αντιληφθείτε;
Και κάτι ακόμη. Εγώ δεν εξέφρασα καμία γνώμη για τον δίσκο του Παυλίδη. Πρώτον γιατί έχω ακούσει μόνο ένα τραγούδι –και δεν θα πω τι γνώμη αποκόμισα απ’ αυτό εδώ και τώρα– και δεύτερον, γιατί δεν μ’ ενδιαφέρει να εκφράσω γνώμη, αν δεν πάρω τον δίσκο στα χέρια μου.
Αν ο καλλιτέχνης μου τον στείλει ή η εταιρεία του τότε θα γράψω. Δεν καίγομαι να γράψω για κανέναν δίσκο a priori. Καίγομαι να γράψω μόνο γι’ αυτά που μου στέλνουν. Σ’ αυτά δίνω προτεραιότητα και μ’ αυτά ασχολιέμαι. Ξεκάθαρα πράγματα.
Όποιος, δε, θέλει να διαβάσει τι είχα γράψει για τον προηγούμενο δίσκο του Παυλίδη, τον οποίον είχα λάβει, εδώ είναι το κείμενο και μπορεί να το διαβάσει. Δείτε το στα σχόλια...

25/1/2023
Δηλαδή είσαι 80-90 χρονώ και δίνεις τα τραγούδια σου σ’ έναν 60χρονο, για να τους δώσει μια καινούρια αύρα, έναν άλλο αέρα, και όχι σ’ έναν 25χρονο;
Θα μου πεις, με μια τέτοια κίνηση, αν την έκανες, θα μπορούσε να «κάψεις» τον 25χρονο, ενώ με τον 60χρονο δεν υπάρχει θέμα... μπορεί να είναι ήδη «καμένος».

24/1/2023
Στην ταινία «Φτωχογειτονιά Αγάπη μου» (1969) του Απόστολου Τεγόπουλου, ο Νίκος Ξανθόπουλος υποδύεται σε όλο το έργο έναν παλαιοβιβλιοπώλη του Μοναστηρακίου, που μπλέκεται σε διάφορες περιπέτειες.
Κάποια στιγμή σκάει στο μαγαζί του ένας δημοσιογράφος ονόματι Φράγκος, όνομα της εποχής (παίζει ο Ορφέας Ζάχος), ο οποίος ψάχνει στα παλιά λόγω δουλειάς...
Ψάχνει λοιπόν να βρει έναν τόμο χρονογραφημάτων του Σπύρου Μελά υπό τον τίτλο «Κουβέντες του Φορτούνιο» (αληθινό βιβλίο, εν τω μεταξύ, που είχε κυκλοφορήσει το 1936 από τον Σαλίβερο), το οποίο ο παλαιοβιβλιοπώλης Ξανθόπουλος το έχει.
«Πόσο κάνει;» του λέει ο δημοσιογράφος. «70» του λέει ο Ξανθόπουλος. «Πολλά είναι» του λέει ο δημοσιογράφος. «Ε όχι» του λέει ο Ξανθόπουλος «είναι σπάνιο». Για να ακολουθήσει στη συνέχεια ο εξής διάλογος (με πρώτο τον δημοσιογράφο).
– Διάβασες το χθεσινό μου άρθρο για τους επαρχιώτες, που θαμπώνονται από την Αθήνα;
– Ναι, αλλά το έχω ξαναδιαβάσει όμως αυτό...
– Πού;
– Σ’ ένα παλιό περιοδικό. Eίχε γράψει κάτι τέτοιο πριν από 50 περίπου χρόνια ο Μπάμπης ο Άννινος
– Δηλαδή...
– Ακριβώς το ίδιο.
– ... δανείστηκα ορισμένα πράγματα από τον Μπάμπη τον Άννινο
– Ε τώρα, αν μου επιτρέπετε την έκφραση κύριε Φράγκο, δεν ήτανε απλώς ένα δάνειο…
– Ε τώρα τι τα θες... Είναι δύσκολο να βρίσκεις πάντα θέματα. Για δοκίμασε να γράψεις και θα δεις ...
– Ωρέ άσε με μένα. Εγώ αν αποφάσιζα να γράψω θα έπαιρνα ό,τι έχει κατασταλάξει μέσα μου η ζωή.
– Λόγια… Λόγια, λόγια, λόγια, λόγια... Η ζωή θέλει μπίζνες αγαπητέ μου. Μπίζνες...

Στην πραγματική ζωή, τώρα, ο Νίκος Ξανθόπουλος είχε γράψει όντως βιβλίο εκείνη την εποχή με τον τίτλο «Φτωχογειτονιά αγάπη μου» (όπως λεγόταν και η ταινία δηλαδή) και φυσικά με θέματα βγαλμένα μέσα από τη ζωή, όπως έλεγε και στην ταινία.
Όμως η φάση με τον δημοσιογράφο είναι καταπληκτική και εντελώς αποκαλυπτική γύρω από το πώς δουλεύουμε πολλοί από εμάς σ’ αυτό το επάγγελμα (λειτούργημα το λένε κιόλας).
Και είναι όντως μεγάλη κουβέντα αυτή που λέει ο δημοσιογράφος στον Ξανθόπουλο ότι «είναι δύσκολο να βρίσκεις πάντα θέματα» και όποιος δεν το πιστεύει αυτό (αυτό το λέω τώρα εγώ), ας κάτσει να γράψει μόνος του (όχι ένα κείμενο, αλλά χιλιάδες), για να δει τη γλύκα (για να επαναλάβω τα λόγια του Ορφέα Ζάχου).
Η σκηνή είναι καταπληκτική, τέλος πάντων, γιατί θέτει, εκτός των άλλων, επί τάπητος το καυτό για εμάς ζήτημα της κειμενογραφίας.
Γράφεις γι’ αυτά που έζησες, με άξονα τις εμπειρίες σου από τη ζωή, μ’ ένα ρεαλιστικό τρόπο (κάπως σαν τον... Hunter S. Thompson ή τον Νίκο Ξανθόπουλο), αλλά μπορείς να γράφεις και περισσότερο διανοητικά, ψάχνοντας μέσα στο χάος της βιβλιογραφίας για θέματα, για να βρεις κάτι που μπορεί να σε κεντρίσει... βουτώντας από Μπάμπη Άννινο και Σπύρο Μελά, μέχρι περιοδικά τύπου «Γυναίκα» (απ’ όπου ψάρεψα κι εγώ, εχθες, την συνέντευξη του Ξανθόπουλου).
Εντάξει, εγώ έγραψα ότι είναι από τη «Γυναίκα», δεν την παρουσίασα για δική μου τη συνέντευξη, όπως θα έκανε ενδεχομένως ο Φράγκος στην ταινία (ή όπως γίνεται σωρηδόν, σήμερα, στην πραγματική δημοσιογραφική ζωή).