ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΣΤΟΓΙΩΡΓΗΣ τα άνανθα χρόνια μου

Τραγουδοποιός από τη Θεσσαλονίκη, ο Γιώργος Κωστογιώργης έδωσε ένα CD στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς, που αποκαλείται «Τα Άνανθα Χρόνια μου» [Ανεξάρτητη Παραγωγή / Music Corner, 2023]. Το CD αυτό περιλαμβάνει δεκατέσσερα τραγούδια του Κωστογιώργη, που είναι βασισμένα σε ποιήματα των Μήτσου Παπανικολάου, Ρήγα Γκόλφη, Κωνσταντίνου Θεοτόκη, Κωνσταντίνου Χατζόπουλου, Ρώμου Φιλύρα και Έμιλυ Ντίκινσον. Ποιήματα γραμμένα τον περασμένο αιώνα, πριν από εκατό χρόνια, χοντρικά, ή και περισσότερα, από ποιητές, που επανέρχονται, ανά τακτά διαστήματα, στη δισκογραφία (μέσα από τις σύγχρονες μελοποιήσεις). Γιατί συμβαίνει αυτό; Ίσως, γιατί τα ποιήματά τους είναι έμμετρα, έχοντας «εντός τους» έτσι κι αλλιώς μια μουσικότητα, που προκαλεί τους συνθέτες να την αποκαλύψουν, ίσως γιατί ελκύουν ως ποιήματα, γραμμένα από ανθρώπους που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, με τη ζωή τους, με τις πράξεις τους, βάδισαν σε αντίθετους δρόμους, από εκείνους που τους επιβάλλονταν κ.λπ. Εντάξει... δεν έχουν πολλή σημασία όλα τούτα, σημασία έχουν τα τραγούδια του Κωστογιώργη – αν είναι τραγούδια που «στέκονται» εννοώ, που να μπορείς να τα τραγουδήσεις κι εσύ μαζί του, που να μπορούν να σε παρασύρουν.

«Τα Άνανθα Χρόνια μου» είναι ένας καλός έντεχνος-ροκ δίσκος, με τους βασικούς μουσικούς που ακούγονται εδώ, δηλαδή τους Γιώργο Κωστογιώργη πιάνο, πλήκτρα, Πάνο Βουλγαράκη μπάσο και Γρηγόρη Οικονόμου ντραμς (υπάρχουν και βοήθειες από guests σε έγχορδα, πνευστά και κιθάρες) να προσφέρουν, σε επίπεδο ενοργάνωσης, το καλύτερο δυνατό. Ηχητικά, εννοώ, ο δίσκος είναι πολύ καλός και φαίνεται πως ο Κωστογιώργης έχει «άποψη», για το πώς πρέπει να ακούγονται τα τραγούδια του.
Ως ερμηνευτής ο Κωστογιώργης υπολείπεται σε εκφραστικότητα, και ίσως θα έπρεπε να βρει κάποια άλλη φωνή, για τον ρόλο του βασικού τραγουδιστή. Και δεν εννοώ τον Φοίβο Δεληβοριά και τον Αργύρη Μπακιρτζή (που συμμετέχουν στον δίσκο), αλλά κάποιον άλλον. Η άγνωστη προς εμένα Κατερίνα Σισίννι, ας πούμε, είναι αληθινή τραγουδίστρια και τα τραγούδια που λέει, το blues «Σονέτο 17» (Θεοτόκης) και το jazz «Πέρασες» (Χατζόπουλος) είναι από τα καλύτερα του δίσκου.
Είπαμε blues και jazz; Ναι, ο δίσκος έχει τέτοια ηχοχρώματα, και ένα άλλο blues είναι το «Πώς τραγουδάς παθητικά» (Γκόλφης) ας πούμε – αν και το ωραιότερο τραγούδι του δίσκου είναι το «Σκάλες ΙΙ» (Γκόλφης), που έχει κόλπα στην αρχή, και μια πολύ ενδιαφέρουσα μελωδία στην πορεία, με τον Κωστογιώργη να πιάνει το peak του, σαν ερμηνευτής.
Πολύ καλό τραγούδι είναι και το «Madona mia» (Φιλύρας) (τραγουδά ο Δεληβοριάς μαζί με τον Κωστογιώργη), με το πιάνο και τα έγχορδα να προσφέρουν ιδανικές υπηρεσίες.
Δεν είναι τυχαίος τραγουδοποιός ο Κωστογιώργης και νομίζω πως αν είχε βρει για τα τραγούδια του κάποια άλλη φωνή, μία φωνή, το συνολικό αποτέλεσμα θα ήταν πολύ καλύτερο. Ακόμη κι έτσι, πάντως, το ταλέντο του δεν κρύβεται.
Επαφή: www.musiccornerstore.gr