17/5/2024
Με κάλεσε ο Γιώργος Μητράκης να μιλήσω για το βιβλίο μου «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], στην ραδιοφωνική «Ενημερωτική Εκπομπή του Σαββατοκύριακου» στον 102 FM της ΕΡΤ3, που θα μεταδοθεί αύριο Σάββατο, στις 11 με 1 το πρωί. Γύρω στις 11:30 θα ξεκινήσει η συζήτηση...
Με κάλεσε ο Γιώργος Μητράκης να μιλήσω για το βιβλίο μου «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], στην ραδιοφωνική «Ενημερωτική Εκπομπή του Σαββατοκύριακου» στον 102 FM της ΕΡΤ3, που θα μεταδοθεί αύριο Σάββατο, στις 11 με 1 το πρωί. Γύρω στις 11:30 θα ξεκινήσει η συζήτηση...
16/5/2024
Από τη μεγάλη εποχή του νεολαϊκού, στην αρχή της δεκαετίας του '80.
Τραγουδάρα των Νικολόπουλου-Χαψιάδη-Νταλάρα. Και με εξώφυλλο σε στυλ Κυριτσόπουλου....
https://www.youtube.com/watch?v=dCVLV58BTug
Από τη μεγάλη εποχή του νεολαϊκού, στην αρχή της δεκαετίας του '80.
Τραγουδάρα των Νικολόπουλου-Χαψιάδη-Νταλάρα. Και με εξώφυλλο σε στυλ Κυριτσόπουλου....
https://www.youtube.com/watch?v=dCVLV58BTug
16/5/2024
Τα πρόσωπα που με απασχολούν στο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] και που σχετίζονται με το ελληνικό ροκ, είναι δεκάδες. Και όχι μόνο τα πασίγνωστα, σαν τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου π.χ., αλλά και τα εντελώς αγνοημένα.
Σε κανένα άλλο βιβλίο δεν θα βρεις, ας πούμε, να γράφονται
λόγια (περισσότερα από 3 σελίδες) για τον Νίκο Παπαθανασίου, τον αδελφό του
Βαγγέλη Παπαθανασίου (απόντες και οι δύο από τη ζωή πια), σε σχέση πάντα με τις
ποπ-ροκ δραστηριότητές του, σε Ελλάδα και Ιταλία, στις δεκαετίες του ’60 και
του ’70. Μέχρι και για τα δύο τελείως άγνωστα στην Ελλάδα άλμπουμ του από τα
early seventies (άγνωστα υπό την έννοια πως δεν έχω διαβάσει ποτέ κάτι γι’
αυτά) γράφω μέσα...
Τα πρόσωπα που με απασχολούν στο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] και που σχετίζονται με το ελληνικό ροκ, είναι δεκάδες. Και όχι μόνο τα πασίγνωστα, σαν τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου π.χ., αλλά και τα εντελώς αγνοημένα.
15/5/2025
Πάνε να ξανακάνουνε μόδα τα προγλωσσικά; Όμως τούτο εδώ είναι πανεπιστήμιο μπροστά στις σημερινές σαχλίτσες...
(με... Μπρίλη και Τόλη κάποια στιγμή στο κόλπο)
A-well-a bird, bird, b-bird's the word
A-well-a bird, surfing bird, brr, brr, ah, ah
Ah, bap-a-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pap
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-ma-ma, ma-ma-mow
Ma-ma-ma-ma, ma-ma-mow
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow
https://www.youtube.com/watch?v=styV-fdt4dE
Πάνε να ξανακάνουνε μόδα τα προγλωσσικά; Όμως τούτο εδώ είναι πανεπιστήμιο μπροστά στις σημερινές σαχλίτσες...
(με... Μπρίλη και Τόλη κάποια στιγμή στο κόλπο)
A-well-a bird, bird, b-bird's the word
A-well-a bird, surfing bird, brr, brr, ah, ah
Ah, bap-a-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pa-pap
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-ma-ma, ma-ma-mow
Ma-ma-ma-ma, ma-ma-mow
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow, pa-pa
Ma-ma-mow, pa-pa, ma-ma-mow
https://www.youtube.com/watch?v=styV-fdt4dE
15/5/2024
Από τότε έψαχνα να μάθω για τους Axis, αλλά όλη τη δεκαετία του ’80 δεν είχε γράψει κανένας γι’ αυτούς (στα βασικά μουσικά περιοδικά), έτσι νομίζω. Και βεβαίως στα δισκάδικα, όταν έλεγα για Axis κουνούσαν όλοι το κεφάλι τους – στο στυλ «τι μας λες τώρα». Δεν είχε κυκλοφορήσει ποτέ δίσκος ή δισκάκι των Axis στην Ελλάδα, και γι’ αυτό ήταν εντελώς αγνοημένοι.
Αγοράζω δίσκο των Axis, τον δεύτερό τους, στο τέλος των 80s από τον γαλλικό κατάλογο του Franck Luinaud, ενώ στις αρχές των 90s αγοράζω από τον ίδιο, πάντα σε λογικές τιμές, και το τρίτο LP τους, τα φανταστικό Canterbury-sound progressive – εκεί όπου ο Κατακουζηνός, που δεν ήταν τότε μέλος του γκρουπ, θα έχωνε μέσα και το βυζαντινό «Αι γενεαί πάσαι»–, ενώ στα 2000s πια, θα αγόραζα από το eBay και το πρώτο άλμπουμ τους (που έχει δύο άλλα σπουδαία τραγούδια, στη θέση των επιτυχιών “Ela ela”, “Osanna”).
Για τους Axis έγραψα για πρώτη φορά στο “Jazz & Τζαζ», στο τεύχος #60, τον Μάρτιο του 1998, και θα ήταν τότε η πρώτη φορά στην Ελλάδα, που θα γραφόταν ένα πλήρες και αναλυτικό κείμενο γι’ αυτούς, ενώ νωρίτερα, τον Νοέμβριο του 1996, στο τεύχος #44 (το επονομαζόμενο και “Lady Jazz”), θα έκανα συνέντευξη και με τον ντράμερ τους Χρήστο Στασινόπουλο, που επίσης θα μιλούσε για πρώτη φορά σε περιοδικό, για το παρελθόν του με τους Axis κ.λπ.
Φυσικά γράφω πολλά για τους Axis και στη νέα έκδοση του
βιβλίου μου «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που υπάρχει τώρα στα κανονικά
και ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία και σας περιμένει...
Από τότε έψαχνα να μάθω για τους Axis, αλλά όλη τη δεκαετία του ’80 δεν είχε γράψει κανένας γι’ αυτούς (στα βασικά μουσικά περιοδικά), έτσι νομίζω. Και βεβαίως στα δισκάδικα, όταν έλεγα για Axis κουνούσαν όλοι το κεφάλι τους – στο στυλ «τι μας λες τώρα». Δεν είχε κυκλοφορήσει ποτέ δίσκος ή δισκάκι των Axis στην Ελλάδα, και γι’ αυτό ήταν εντελώς αγνοημένοι.
Αγοράζω δίσκο των Axis, τον δεύτερό τους, στο τέλος των 80s από τον γαλλικό κατάλογο του Franck Luinaud, ενώ στις αρχές των 90s αγοράζω από τον ίδιο, πάντα σε λογικές τιμές, και το τρίτο LP τους, τα φανταστικό Canterbury-sound progressive – εκεί όπου ο Κατακουζηνός, που δεν ήταν τότε μέλος του γκρουπ, θα έχωνε μέσα και το βυζαντινό «Αι γενεαί πάσαι»–, ενώ στα 2000s πια, θα αγόραζα από το eBay και το πρώτο άλμπουμ τους (που έχει δύο άλλα σπουδαία τραγούδια, στη θέση των επιτυχιών “Ela ela”, “Osanna”).
Για τους Axis έγραψα για πρώτη φορά στο “Jazz & Τζαζ», στο τεύχος #60, τον Μάρτιο του 1998, και θα ήταν τότε η πρώτη φορά στην Ελλάδα, που θα γραφόταν ένα πλήρες και αναλυτικό κείμενο γι’ αυτούς, ενώ νωρίτερα, τον Νοέμβριο του 1996, στο τεύχος #44 (το επονομαζόμενο και “Lady Jazz”), θα έκανα συνέντευξη και με τον ντράμερ τους Χρήστο Στασινόπουλο, που επίσης θα μιλούσε για πρώτη φορά σε περιοδικό, για το παρελθόν του με τους Axis κ.λπ.
14/5/2024
Τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου τον θυμάμαι από τα χρόνια του Δημοτικού ακόμη, στην πρώιμη μεταπολίτευση, να τραγουδάει «Του ’παν θα βάλεις το χακί» και «Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς» και όταν άκουσα στο ραδιόφωνο το τραγούδι του «Με νικοτίνη δυνατή και τον Μπομπ Ντύλαν» (1978) αγόρασα τον πρώτο εντελώς προσωπικό δίσκο του (που σήμερα τον θεωρώ «τομή» στο ελληνικό τραγούδι, και θα εξηγήσω άλλη φορά «γιατί»), επειδή μου άρεσε και το συγκεκριμένο τραγούδι (του Βαρδή) και γιατί είχα αρχίσει τότε να ακούω Bob Dylan (να διαβάζω τους μεταφρασμένους στίχους της Συριώτη κ.λπ.).
To 1981 τον είχα δει live τον Βασ. να ροκάρει με Λοΐζο, Μικρούτσικο και Λεοντή, ενώ το 1982 θα αγόραζα και το «Φοβάμαι». Θυμάμαι δε πως εκείνη την εποχή είχα μάθει πως ο Βασ. έπαιζε ροκ στα νειάτα του, με τους Crosswords και πως δεν ήταν όψιμος ρόκερ – και το έλεγα αυτό σε κάποιους φίλους, τότε, που τον κατηγορούσαν για γιαλαντζί ροκά. Τη «Διαίρεση» δεν την αγόρασα ποτέ, γιατί μου την έσπαγαν κάποια τραγούδια από ’κει μέσα, ούτε άλλους δίσκους του αργότερα. Το «Όλα από χέρι καμένα» μόνο, του Μικρούτσικου, είχα αγοράσει κάποτε στα 90s από τις προσφορές.
Τέλος πάντων, άλλη γνώμη είχα στα late 70s-early 80s για τον Βασ., άλλη στα 90s και άλλη σήμερα.
Και φυσικά ο Βασ., με τους δύο πρώτους προσωπικούς δίσκους
του, με απασχολεί και στο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που κυκλοφορεί
τώρα στα βιβλιοπωλεία – κανονικά και ηλεκτρονικά.
Τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου τον θυμάμαι από τα χρόνια του Δημοτικού ακόμη, στην πρώιμη μεταπολίτευση, να τραγουδάει «Του ’παν θα βάλεις το χακί» και «Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς» και όταν άκουσα στο ραδιόφωνο το τραγούδι του «Με νικοτίνη δυνατή και τον Μπομπ Ντύλαν» (1978) αγόρασα τον πρώτο εντελώς προσωπικό δίσκο του (που σήμερα τον θεωρώ «τομή» στο ελληνικό τραγούδι, και θα εξηγήσω άλλη φορά «γιατί»), επειδή μου άρεσε και το συγκεκριμένο τραγούδι (του Βαρδή) και γιατί είχα αρχίσει τότε να ακούω Bob Dylan (να διαβάζω τους μεταφρασμένους στίχους της Συριώτη κ.λπ.).
To 1981 τον είχα δει live τον Βασ. να ροκάρει με Λοΐζο, Μικρούτσικο και Λεοντή, ενώ το 1982 θα αγόραζα και το «Φοβάμαι». Θυμάμαι δε πως εκείνη την εποχή είχα μάθει πως ο Βασ. έπαιζε ροκ στα νειάτα του, με τους Crosswords και πως δεν ήταν όψιμος ρόκερ – και το έλεγα αυτό σε κάποιους φίλους, τότε, που τον κατηγορούσαν για γιαλαντζί ροκά. Τη «Διαίρεση» δεν την αγόρασα ποτέ, γιατί μου την έσπαγαν κάποια τραγούδια από ’κει μέσα, ούτε άλλους δίσκους του αργότερα. Το «Όλα από χέρι καμένα» μόνο, του Μικρούτσικου, είχα αγοράσει κάποτε στα 90s από τις προσφορές.
Τέλος πάντων, άλλη γνώμη είχα στα late 70s-early 80s για τον Βασ., άλλη στα 90s και άλλη σήμερα.
13/5/2024
Όταν γίνονταν οι Ολυμπιάδες Τραγουδιού της Αθήνας, επί χούντας, από το 1968 έως το 1973, καμία χώρα από τις δεκάδες που συμμετείχαν –όλη η Δυτική Ευρώπη, χώρες του κομμουνισμού, ακόμη και η σοσιαλιστική Χιλή του Salvador Allende–, κανένας εκπρόσωπός τους δεν διανοήθηκε να πει κάτι, είτε σε συνέντευξη Τύπου, είτε μέσω τραγουδιών, δηλώσεων κ.λπ., για τους εξόριστους στα ξερονήσια, τα βασανιστήρια, τα εγκλήματα, για την κατάργηση των κομμάτων, των εκλογών, την απαγόρευση των τραγουδιών του Θεοδωράκη κτλ.
Τεράστιοι καλλιτέχνες, που θα εμφανίζονταν στις Ολυμπιάδες, μπροστά στους οποίους οι σημερινοί της Eurovision είναι απλά τσίχλες, σαν τους Gilbert Becaud, Charles Aznavour, Ivan Rebroff, Amalia Rodrigues, Josephine Baker, Al Bano, Sandie Shaw, Carmen Sevilla, Johnny Hallyday, Golden Gate Quartet δεν διανοήθηκαν να πουν κάτι για όσα συνέβαιναν στη χώρα ή έξω από αυτή (γιατί και τότε υπήρχαν τα εγκλήματα στο Βιετνάμ, υπήρχαν οι αντιπαραθέσεις των Ισραηλινών με τους Άραβες κ.λπ.).
Ήταν προσκεκλημένοι, όλοι αυτοί, ενός διεθνούς διαγωνισμού τραγουδιού, που στόχο είχε να προβάλλει το καλό ελαφρό και ποπ τραγούδι, και βεβαίως τη συμφιλίωση των λαών, αφού στις Ολυμπιάδες συμμετείχαν χώρες της Δύσης (ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία κ.λπ.), μαζί με τον «μισητό κομμουνισμό» (Ουγγαρία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία κ.λπ.), ο οποίος για τη χούντα αποτελούσε τον υπ’ αριθμόν 1 δημόσιο κίνδυνο, συμμετείχε η Αίγυπτος, το Ισραήλ, η Συρία και ο Λίβανος (που είχαν πολεμήσει μεταξύ τους στον πόλεμο των Έξι Ημερών), φυσικά η Τουρκία κ.ο.κ.
Ο καλλιτέχνης δεν έχει κανένα λόγο, από τη στιγμή που συμμετέχει σ’ έναν καλλιτεχνικό διαγωνισμό να λέει το μακρύ του και το κοντό του. Έχει χαθεί το μέτρο. Δεν μπορεί να κάνει πολιτική η Σάττι και η κάθε Σάττι. Άμα θες να πας κόντρα σ’ έναν καλλιτεχνικό διαγωνισμό τύπου Eurovision, επειδή συμμετέχει μια χώρα που δεν γουστάρεις, είτε δεν συμμετέχεις εσύ, είτε σαν χώρα μποϋκοτάρεις. Αυτό είναι μια τίμια δράση.
Από τη στιγμή όμως που λες ναι, αφήνεις τα χασμουρητά και τις ψευτομαγκιές στην άκρη, και κοιτάς μόνο το τραγούδι σου. Υπάρχουν άλλοι για να διαμαρτυρηθούν, να ασκήσουν πιέσεις, να αντιδράσουν κ.λπ. Εσύ είσαι εκεί για το φαν, για τη χαρά, το τραγούδι και τη συναδέλφωση. Αλλιώς αν δεν γουστάρεις δεν πας.
Τώρα προσέξτε όμως... πώς αλλάζουν τα πράματα.
Όταν διαβάζεις αυτό: >>«Όταν κάποιος εκπροσωπεί μια χώρα ακόμα και σε έναν μουσικό διαγωνισμό και ταξιδεύει με έξοδα του Έλληνα φορολογούμενου, πρέπει να προσέχει τη συμπεριφορά του, τη δημόσια εικόνα του και τη συμπεριφορά του γενικότερα», ήταν η απάντηση του κυβερνητικού εκπροσώπου Παύλου Μαρινάκη για όλα αυτά.<< λες όπα... μπάστα.
Γιατί. το να βγαίνουν αυτοί οι τελεμέδες, οι πολιτικοί, και να λένε πως ενδιαφέρονται για τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου, όταν έχουν διαλύσει τη χώρα, όταν έκλεψαν το 25% του ΑΕΠ της, εν καιρώ ειρήνης, όταν διέλυσαν τα ασφαλιστικά ταμεία μας, που τα χτίσαμε με το υστέρημά μας, όταν καταδίκασαν ένα λαό να ψωνίζει από τις προσφορές ή να αγοράζει ό,τι χειρότερο ποιοτικά υπάρχει για να ζήσει, όταν διέλυσαν τα νοσοκομεία μας, τα σχολεία μας κ.λπ., μην αφήνοντας τίποτα όρθιο, τότε το χασμουρητό της Σάττι είναι πταίσμα.
Εγώ, αν ήμουνα Σάττι, θα έριχνα σε όλους αυτούς που επικαλούνται, με τέτοια αναίδεια, τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου πριν από το χασμουρητό μια κλανιά για απεριτίφ κι αμέσως μετά ένα χèσιμο, για τη χώνεψη.
Όταν γίνονταν οι Ολυμπιάδες Τραγουδιού της Αθήνας, επί χούντας, από το 1968 έως το 1973, καμία χώρα από τις δεκάδες που συμμετείχαν –όλη η Δυτική Ευρώπη, χώρες του κομμουνισμού, ακόμη και η σοσιαλιστική Χιλή του Salvador Allende–, κανένας εκπρόσωπός τους δεν διανοήθηκε να πει κάτι, είτε σε συνέντευξη Τύπου, είτε μέσω τραγουδιών, δηλώσεων κ.λπ., για τους εξόριστους στα ξερονήσια, τα βασανιστήρια, τα εγκλήματα, για την κατάργηση των κομμάτων, των εκλογών, την απαγόρευση των τραγουδιών του Θεοδωράκη κτλ.
Τεράστιοι καλλιτέχνες, που θα εμφανίζονταν στις Ολυμπιάδες, μπροστά στους οποίους οι σημερινοί της Eurovision είναι απλά τσίχλες, σαν τους Gilbert Becaud, Charles Aznavour, Ivan Rebroff, Amalia Rodrigues, Josephine Baker, Al Bano, Sandie Shaw, Carmen Sevilla, Johnny Hallyday, Golden Gate Quartet δεν διανοήθηκαν να πουν κάτι για όσα συνέβαιναν στη χώρα ή έξω από αυτή (γιατί και τότε υπήρχαν τα εγκλήματα στο Βιετνάμ, υπήρχαν οι αντιπαραθέσεις των Ισραηλινών με τους Άραβες κ.λπ.).
Ήταν προσκεκλημένοι, όλοι αυτοί, ενός διεθνούς διαγωνισμού τραγουδιού, που στόχο είχε να προβάλλει το καλό ελαφρό και ποπ τραγούδι, και βεβαίως τη συμφιλίωση των λαών, αφού στις Ολυμπιάδες συμμετείχαν χώρες της Δύσης (ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία κ.λπ.), μαζί με τον «μισητό κομμουνισμό» (Ουγγαρία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία κ.λπ.), ο οποίος για τη χούντα αποτελούσε τον υπ’ αριθμόν 1 δημόσιο κίνδυνο, συμμετείχε η Αίγυπτος, το Ισραήλ, η Συρία και ο Λίβανος (που είχαν πολεμήσει μεταξύ τους στον πόλεμο των Έξι Ημερών), φυσικά η Τουρκία κ.ο.κ.
Ο καλλιτέχνης δεν έχει κανένα λόγο, από τη στιγμή που συμμετέχει σ’ έναν καλλιτεχνικό διαγωνισμό να λέει το μακρύ του και το κοντό του. Έχει χαθεί το μέτρο. Δεν μπορεί να κάνει πολιτική η Σάττι και η κάθε Σάττι. Άμα θες να πας κόντρα σ’ έναν καλλιτεχνικό διαγωνισμό τύπου Eurovision, επειδή συμμετέχει μια χώρα που δεν γουστάρεις, είτε δεν συμμετέχεις εσύ, είτε σαν χώρα μποϋκοτάρεις. Αυτό είναι μια τίμια δράση.
Από τη στιγμή όμως που λες ναι, αφήνεις τα χασμουρητά και τις ψευτομαγκιές στην άκρη, και κοιτάς μόνο το τραγούδι σου. Υπάρχουν άλλοι για να διαμαρτυρηθούν, να ασκήσουν πιέσεις, να αντιδράσουν κ.λπ. Εσύ είσαι εκεί για το φαν, για τη χαρά, το τραγούδι και τη συναδέλφωση. Αλλιώς αν δεν γουστάρεις δεν πας.
Τώρα προσέξτε όμως... πώς αλλάζουν τα πράματα.
Όταν διαβάζεις αυτό: >>«Όταν κάποιος εκπροσωπεί μια χώρα ακόμα και σε έναν μουσικό διαγωνισμό και ταξιδεύει με έξοδα του Έλληνα φορολογούμενου, πρέπει να προσέχει τη συμπεριφορά του, τη δημόσια εικόνα του και τη συμπεριφορά του γενικότερα», ήταν η απάντηση του κυβερνητικού εκπροσώπου Παύλου Μαρινάκη για όλα αυτά.<< λες όπα... μπάστα.
Γιατί. το να βγαίνουν αυτοί οι τελεμέδες, οι πολιτικοί, και να λένε πως ενδιαφέρονται για τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου, όταν έχουν διαλύσει τη χώρα, όταν έκλεψαν το 25% του ΑΕΠ της, εν καιρώ ειρήνης, όταν διέλυσαν τα ασφαλιστικά ταμεία μας, που τα χτίσαμε με το υστέρημά μας, όταν καταδίκασαν ένα λαό να ψωνίζει από τις προσφορές ή να αγοράζει ό,τι χειρότερο ποιοτικά υπάρχει για να ζήσει, όταν διέλυσαν τα νοσοκομεία μας, τα σχολεία μας κ.λπ., μην αφήνοντας τίποτα όρθιο, τότε το χασμουρητό της Σάττι είναι πταίσμα.
Εγώ, αν ήμουνα Σάττι, θα έριχνα σε όλους αυτούς που επικαλούνται, με τέτοια αναίδεια, τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου πριν από το χασμουρητό μια κλανιά για απεριτίφ κι αμέσως μετά ένα χèσιμο, για τη χώνεψη.
13/5/2024
Roger Corman "The Trip" (1967). Ένα από τα πιο συγκλονιστικά κομμάτια, που γράφτηκαν ποτέ για ηλεκτρική κιθάρα. Electric Flag, Mike Bloomfield, Nick Gravenites, Barry Goldberg κ.λπ. Όποιος έχει δει την ταινία δεν μπορεί να έχει ξεχάσει τη σκηνή στο κλαμπ, λίγο μετά τη μέση, όταν ακούγεται αυτό το ανεπανάληπτο ψυχεδελικό κομμάτι...
https://www.youtube.com/watch?v=pLrcLRGRbYE
Roger Corman "The Trip" (1967). Ένα από τα πιο συγκλονιστικά κομμάτια, που γράφτηκαν ποτέ για ηλεκτρική κιθάρα. Electric Flag, Mike Bloomfield, Nick Gravenites, Barry Goldberg κ.λπ. Όποιος έχει δει την ταινία δεν μπορεί να έχει ξεχάσει τη σκηνή στο κλαμπ, λίγο μετά τη μέση, όταν ακούγεται αυτό το ανεπανάληπτο ψυχεδελικό κομμάτι...
https://www.youtube.com/watch?v=pLrcLRGRbYE
13/5/2023
Χθες έμαθα εδώ μέσα πως πέθανε ο αμερικανός σκηνοθέτης Roger Corman, στα 98 του – ο βασιλιάς των b-movies. Είδα διάφορα κείμενα σήμερα στα σάιτ, αλλά δεν είδα πουθενά να αναφέρεται ένα πολύ βασικό, για εμάς τους Έλληνες, πως ο Corman είχε γυρίσει ταινίες στην Ελλάδα – σίγουρα μία, αλλά μάλλον και δεύτερη. Λέω για το ψευδοϊστορικό “Atlas”, το 1960 (προβλήθηκε την επόμενη χρονιά), στο οποίο έπαιζαν ο Ανδρέας Φιλιππίδης (τον βλέπετε στη φωτό με το μούσι), ο Θεόδωρος Έξαρχος, η Μιράντα Κουνελάκη, ο Θεόδωρος Δημήτριεφ και άλλοι. Επίσης πίσω από τις κάμερες είχε ρόλο και ο πολύ γνωστός ποιητής αργότερα Τάσος Δενέγρης!
Εντάξει, εμείς που ακούμε ροκ ξέρουμε τον Corman από τα
θρυλικά “The Trip”, “Gas!” κ.λπ. Φυσικά τον ξέρουμε και από τις ταινίες του τις
βασισμένες στα διηγήματα του Poe και άλλα τινά. Αλλά ρε μάγκες μου, όταν
γράφουμε στην Ελλάδα για τον Roger Corman, να λέμε πως ο άνθρωπος είχε έρθει
και στην πατρίδα μας και γύρισε ταινίες – δεν είναι δα και επιλήψιμο.
Χθες έμαθα εδώ μέσα πως πέθανε ο αμερικανός σκηνοθέτης Roger Corman, στα 98 του – ο βασιλιάς των b-movies. Είδα διάφορα κείμενα σήμερα στα σάιτ, αλλά δεν είδα πουθενά να αναφέρεται ένα πολύ βασικό, για εμάς τους Έλληνες, πως ο Corman είχε γυρίσει ταινίες στην Ελλάδα – σίγουρα μία, αλλά μάλλον και δεύτερη. Λέω για το ψευδοϊστορικό “Atlas”, το 1960 (προβλήθηκε την επόμενη χρονιά), στο οποίο έπαιζαν ο Ανδρέας Φιλιππίδης (τον βλέπετε στη φωτό με το μούσι), ο Θεόδωρος Έξαρχος, η Μιράντα Κουνελάκη, ο Θεόδωρος Δημήτριεφ και άλλοι. Επίσης πίσω από τις κάμερες είχε ρόλο και ο πολύ γνωστός ποιητής αργότερα Τάσος Δενέγρης!
Σχόλια από το fb στο ποστ "Χθες έμαθα εδώ μέσα πως πέθανε ο αμερικανός σκηνοθέτης Roger Corman, στα 98 του"...
ΑπάντησηΔιαγραφήAlexander Pallis
https://youtu.be/MQ4M_9ZmLoM?si=fWYJ15naN5tvYqwv
Atlas (1961) - US Trailer A
Vassilis Konstandopoulos
Στα ζενερίκ ο Θόδωρος Έξαρχος αναφέρεται ως Χρήστος Έξαρχος κι ο Δημήτριεφ ως Δημητρίου. Εμφανίζεται και η Σάσα Ντάριο (πρίμα μπαλαρίνα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, τότε). Διευθυντής Φωτογραφίας ο Βασίλης Μάρος. Ο Δενέγρης αναγράφεται ως Location Manager. Στους τίτλους μάλιστα η παραγωγή (ο Κόρμαν δηλαδή) ευχαριστεί την Ελληνική κυβέρνηση για τις άδειες κινηματογράφησης σε αρχαιολογικούς χώρους. Ο Φέρρης ή ο Κωνστανταράκος μπορεί να θυμούνται πιο πολλά.
Φώντας Τρούσας
Οι αλλαγές ονομάτων συνέβαιναν ακόμη και σε ελληνικές ταινίες. Θες από λάθος, θες γιατί υπήρχε λόγος.. πάντως συνέβαιναν,
Ferris Costas
Ο Γιώργος Σταμπουλόπουλος ξέρει σίγουρα περισσότερα.
John D. Carnessiotis
Πάντα γνώστης, πάντα καίριος!
Jim Aret
τα ίδια έγιναν και με τον θάνατο του αλμπίνι αφού κανένας στην ελλάδα δεν αναφέρθηκε στην παραγωγή που είχε κάνει σε δίσκο των Bocomolech
Σχόλια από το fb στο ποστ "Roger Corman "The Trip" (1967). Ένα από τα πιο συγκλονιστικά κομμάτια, που γράφτηκαν ποτέ για ηλεκτρική κιθάρα"...
ΑπάντησηΔιαγραφήChristos Nastos
Και ταινια, σημειο αναφορας για το "ψυχεδελικο" κινηματογραφο ως ιδιωμα...
Fotis Palamiotis
και χωρίς να εξωραΐζει το παραμικρό. Όπως και το Psych Out αντίστοιχα.
Vagelis Avgidis
Πολύ καλή ταινία, νομίζω αρκετά αντιπροσωπευτική εκείνης της εποχής…
Nikos Athanassiu
Bloomfield συγκλονιστικός.....
Chris Veliouras
μουσικαρα ο μιχαλης, πολυ αγαπημενος
Σχόλια από το fb στο ποστ για τον Βασ. Παπακωνσταντίνου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦώντας Τρούσας
https://www.youtube.com/watch?v=Z4rRY7o3uW8
Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Με το Bob Dylan | Vasilis Papakonstantinou - Me to Bob Dylan
Ιωσήφ Μιχαηλίδης
δισκάρα!
Kwstas Agas
όταν άκουσα για πρώτη φορά το συγκεκριμένο τραγούδι, αυτό που με συγκλόνισε πιο πολύ, πέρα από την υπέροχη μελωδία του και την ερμηνεία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ήταν το στιχουργικό μέρος του. Ολόκληρη η ιστορία μιας γενιάς σε τρεις στροφές.... Πάνος Φαλάρας, μέγας στιχουργός, τι να λέμε....
Yanis Bitsakis
Όντως τομή αυτός ο δίσκος!
Για τον δίσκο της Εξορίας, του Θεοδωράκη, τι λες;
Φώντας Τρούσας
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid02bTuCHtpWYVLoNpHFsPKL15DWBH5hPHb4ZvBwKqUm8ycrSYxcUBqFEQB3Zk3rD4eAl&id=100014406333349&locale=el_GR
Yanis Bitsakis
Δεν το είχα δει, σε ευχαριστώ!
Βέρα Βασιλείου-Πέτσα
Για τα Αγροτικά " του Μπακαλάκου- Τζεφρόνη;
Φώντας Τρούσας
Πολύ καλό. Και αυτό άκουγα σαν μαθητής, από δω κι από κει, κι έπρεπε να το γράψω στο ποστ. Το είχα αγοράσει μάλιστα την ίδια εποχή, που αγόρασα και το πρώτο άλμπουμ του Βασ.
Andreas Sourounis
Για την ιστορία και μόνο στη Διαίρεση έχει δύο καλά τραγούδια (αυτά από την ταινία του Τσιλιφώνη). Το βιβλίο εννοείται θα το λιώσω στο διάβασμα όπως και το πρώτο. Καλό θα είναι να κάνεις και μία παρουσίαση στην Πάτρα.
Karameros Christos
Πολύ ωραία πράγματα!!! Πρώτη φορά ακούω πολλά πράγματα ...από άλλη οπτική!! Μπράβο Φώντας Τρούσας !!!!!
Billy Dalipis
το 'Όλα από χέρι καμμένα' είναι από τους πλέον υποτιμημένους δίσκους..και πρώτα από όλα από τον ίδιο...
Diamond Pr
Δεν θα καταλάβω ποτέ (επειδή δεν το έζησα μάλλον), το κοινωνικό πλαίσιο και τις συνθήκες που γιγαντώθηκε ως ερμηνευτής. Πέραν των δίσκων μεγάλων συνθετών στους οποίους συμμετέχει ή τραγουδάει εξ ολοκλήρου, οι προσωπικές του δουλειές με αφήνουν στην καλύτερη αδιάφορο, στην χειρότερη τις θεωρώ cringe. Ουδεμία σχέση με το ροκ βεβαίως. Καθαρά για εύπεπτη εγχώρια κατανάλωση. Ως folk τραγουδιστής στα αγροτικά και τον Σταυρό του Νότου, είναι θεσπέσιος και θεωρώ πως η ειλικρινής κατεύθυνση θα έπρεπε να ήταν αυτή.
Nickos Ventouras
Για το cringe, αυτό είναι προσωπικό θέμα.
Εγώ π.χ. βρίσκω κριντζ τους Led Zeppelin και τις σχετικές πόζες που υιοθετούσαν συχνά (αποκρυφισμός, μυθολογία, μεσαίωνας, κλπ), ή τα θεατρικά επί σκηνής των Genesis της εποχής Gabriel.
Αλλά το αν είναι "ροκ" ή όχι, αυτό είναι μια ελληνική προκατάληψη. Το ροκ σαν κάτι φοβερό, που πρέπει είτε να το ζήσεις σαν "τρόπο ζωής" ή στο περιθώριο (λες και οι μεγάλοι σταρς, από πεντάστερο σε πεντάστερο ξενοδοχείο έτσι το ζήσανε) ή απαιτεί κάτι φοβερό για να είναι άξιο του ονόματος (να σου παραδόσει τη σκυτάλη ο Τσακ Μπέρι ας πούμε ή να πουλήσεις την ψυχή σου στα crossroads).
Ένα μουσικό είδος είναι, και συχνά το μόνο που το διαφοροποιεί από άλλα πιο "ποπ" ή μπαλαντοειδή είναι η ενοργάνωση και η παραγωγή, όχι κάτι φοβερό ιδιαίτερο.
Άπειρες μπαλάντες σε κλασσικούς ροκ δίσκους θα μπορούσαν να είναι (δεν λέω για ποιότητα, λέω ως άκουσμα) μια χαρά και σε έντεχνους δίσκους Ελληνικούς, ιταλών τραγουδοποιών, κλπ.
Οπότε όπως είναι στο ροκ οι Eagles, οι ELO, ο James Taylor, ο Jackson Browne, και άπειροι ακόμα, εδώ στα Ευρώπας ο Herman Brood π.χ. που δεν είναι "βαριά πεπόνια" κατά τη σχετική μυθολογία, γιατί δεν είναι και (οι σχετικές δουλειές) του Βασ. Παπακωνσταντίνου;
Diamond Pr
Δεν μιλάω για το ροκ ως στάση ζωής. Αυτό είναι προσωπικό θέμα του καθενός. Αναφέρομαι αποκλειστικά στη μουσική, η οποία θεωρώ πως είναι μια αδιάφορη ποπ της εκάστοτε δεκαετίας ('80s - '90s κυρίως) με φτωχό στίχο, ντυμένη με τον μανδύα του ροκ, για να πιάσει το zeitgeist της εποχής χωρίς να "κουράζει". Κι εξηγούμαι: Ενώ μιλάμε για ακριβά ηχογραφήματα ο ήχος είναι κάτω του μετρίου, με μια φωνή να καλύπτει τα πάντα (νοοτροπία σκυλάδικου), τύμπανα και μπάσο τελείως soft, και μια κιθάρα wannabe shredder που ακούγεται σαν να βγαίνει από χαλασμένο ραδιόφωνο, χωρίς συχνοτικό εύρος, προφανώς για να μην ενοχλεί στο ανεκπαίδευτο αυτί. Εν συντομία υπολείπεται παραγωγικά στο grit κάτι που ορίζει αν είναι ροκ ή όχι.
Nickos Ventouras
ΔιαγραφήΤο θέμα είναι αν τον κρίνουμε με την ίδια συνέπεια που κρίνουμε τους ξένους. Ή ας πουμε κοιτάμε αν δεν είναι σαν τις παραγωγές των Floyd, ή τον Dire Straits, ή δεν ξέρω τι, αλλά δεν μας πειράζει όταν αγγλοσάξωνες επίσης δεν είναι έτσι.
Π.χ. αν το "συχνωτικό εύρος" και τα λοιπά ήταν κριτήριο, οι μισές φθηνές παραγωγές του ροκ, που όμως είναι κορυφαίες δισκάρες indie κλπ, θα ήταν άχρηστες.
Ή για τον ήχο "ποπ της εκάστοτε δεκαετίας" ― στα 80ς πόσοι και πόσοι μεγαλόσχημοι ροκάδες δεν βγάλανε δίσκους με τα κλισέ της εποχής στην παραγωγή, σύνθια, gated reverb snare (που έκανε μόδα ο Phil Collins), pads και DX 7 πιανάκια και pads, το γνωστό ήχο 80ς κιθάρας με distortion+delay εξίσου "wannabe shredder", κλπ;
Ας πούμε το Tunnel of Love, αλλά τα παραδείγματα είναι άπειρα.
Andreas Knps
Αυτο λετε και για το "Φοβάμαι"-δίσκο;Οπου Γανωσελης και Ζηκογιαννης παιζουν απίστευτα θέματα; Ο Κουρσάρος ειναι μαλλον prog rock...
Nickos Ventouras
ειδικά το άταστο μπασσο του Ζηκ
Christos Sideris
Τα παιξιματα μεχρι και τα " Χαιρετισματα " δεν τα λες και ευπεπτα για εγχωρια καταναλωση, μην τα ισοπεδωνουμε ολα..
Gregory Pap
Μετά την Διαίρεση ισχύουν λίγο-πολύ τα παραπάνω. Όχι για τους πρώτους δίσκους όμως, για τους οποίους νομίζω οτι η παραπάνω κριτική είναι λίγο άδικη...
Diamond Pr
εννοείται κρίνω κάτι σαν ολοκληρωμένο έργο. Αισθητικά λοιπόν όταν τα υπόλοιπα όργανα ακούγονται τέλεια κι η κιθάρα όπως τέλος πάντων ακούγεται, σημαίνει πως είναι επιτηδευμένο. Κοινωνιολογικά με βάση την εποχή ο λόγος είναι το μη εκπαιδευμένο αυτί του μέσου Έλληνα στο συγκεκριμένο μουσικό όργανο. Είτε ξένο είτε ελληνικό δεν μου αλλάζει το πρίσμα. Ακούω έναν δίσκο ως αυθύπαρκτο έργο. Αν η παραγωγή είναι καλή ή κακή δεν με ενοχλεί αν κρύβεται αλήθεια μέσα. Εδώ έχουμε να κάνουμε (με βάση τα παραπάνω) με επιτηδευμένο έργο, οπότε δεν με αγγίζει.
Diamond Pr
δεν μιλάω για παιξίματα, αλλά για ήχο.
Christos Sideris
Φάσκεις και αντιφάσκεις. Δεν μπορείς να κρίνεις κάτι σαν ολοκληρωμένο έργο όπως λες και δίπλα να βάζεις την λέξη cringe και μετά να λες ότι δεν μιλάς για παιξίματα. Και αυτά μέσα στο έργο είναι και κάποια άνετα τα λες και σεμινάρια.
Το να μην σου αρέσει η αισθητική το καταλαβαίνω όπως και να μην τον παλεύεις ( όλοι έχουμε τα κολλήματα μας ) αλλά αυτό απέχει από το να χαρακτηριστουνε cringe...
Ανδρέας Φουρλας
Καλημέρα Φώντα.Καποια στιγμή θα ήθελα να κάνεις μια <> στον Δημήτρη Ξανθακη,αν τον έχεις μελετήσει βέβαια....
Alexis Giannoukos
Φώντα όταν αγόρασα αυτό το συγκεκριμένο Album το 1987 σε κασσέτα (σε ηλικία μόλις 11 χρονών) δεν τον πολυκατάλαβα, ίσως γιατί δεν είχα καλή μουσική παιδεία.. Μετά όμως απο λίγα χρόνια θεώρησα (κατ'εμε πάντα) πως είναι ο καλύτερος και ο πιο ώριμος δίσκος του Βασίλη και σε στίχους και σε μουσική! Με εκφράζει απόλυτα!
Dimitrios Kambakos
ΓΕΙΆ ΣΟΥ ΡΕ ΑΛΕΞΗ~! Μαζί τα ακούσαμε κ αυτό κ τόσα άλλα
Konstantinos Kottis
Σπουδαία περίπτωση, σπουδαία φωνή, πολλά σπουδαία τραγούδια, όχι πάντα αυτά που έγιναν άμεσα επιτυχίες!
Vagelis Avgidis
Πάντα το έλεγα ότι μέχρι τη διαίρεση αξίζει ο Παπακωνσταντίνου!
Δημοσθένης Ταχταλίδης
ΔιαγραφήΑπό τις πολύ καλές στιγμές του πρώτου του δίσκου https://www.youtube.com/watch?v=SAU36zQdjd8
Επαρχία 1978 - Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Φώντας Τρούσας
https://www.youtube.com/watch?v=Gv15MYUheq8
Νίκος Θωμάς – Επαρχία
Δημοσθένης Ταχταλίδης
Με τους αγαπημένους Πάνο Φαλάρα και Αντώνη Βαρδή
Costas Papaoikonomou
https://youtu.be/8ftGJss2zi4?si=xvNhxl5Blibeq0Vb
Αγνοούμε τα 4 τραγούδια που ηχογράφησε στην Λίνδος;
Φώντας Τρούσας
Εσύ τα αγνοείς? Κατάλαβες για ποιο λόγο έγινε εδώ το ποστ?
Costas Papaoikonomou
κατάλαβα απόλυτα. Εγώ τα έχω και τα 2 45αρια, έτσι για την ιστορία. Αλλά, αυτή την εποχή που αναφέρεις, υπάρχουν ΚΑΙ ΑΥΤΑ...
Φώντας Τρούσας
Φίλε μου, εμένα στο βιβλίο μου με ενδιαφέρει ο ροκ Παπακωνσταντίνου μέχρι το 1982. Στο λέω αν δεν το έπιασες. Δεν με ενδιαφέρει η Λίνδος, ούτε τα "της εξορίας", ούτε τα "αγροτικά". Για το βιβλίο μου γίνεται η ανάρτηση, όχι για τον Βασ.
Ilias Papavlopoulos
Όλα από χέρι καμένα ο πιο παραγνωρισμενος του δίσκος. Δεν νομίζω ότι έχει παίξει κομμάτι από αυτόν τα τελευταία 20 κ βάλε χρόνια.
Tatiana Iordanidou
Το "Μπουμ" το λέει ανελλιπώς πάντως τουλάχιστον τα τελευταία πέντε χρόνια...
Costas Papaoikonomou
από ποιον; Από τα ραδιόφωνα εννοείς; Μικρούτσικος Τριπολίτης και αποτέλεσμα μαπα; Δύσκολο. Αναφέρω όποια θυμάμαι τώρα: κοντρόλ, ηλεκτρικο πρόβατο, γενέθλια, καντιλακ (εξαιρετικό), πρωταθλητής, ένα μπλουζ...
Dimitris Platamonas
Συμφωνω νε την αναρτυση..μια καινοτομια για εκεινα τα χρονια ο πρωτος του προσωπικος...ωραιες ενορχησυρωσεις,εκπληκτικο ηχο,ειναι αλλοι που δεν ακουγαν ροκ τους αρεσαν τα Αγροτικα του Μπακαλακου που ακομα παιζονται σε καθε Αγροτικη κινητοποιηση..και ο δισκος τις Εξοριας του Μικη θεοδωρακη...ροκ ειναι ολα αυτα χωρις ηλεκτρικες κιθαρες....ειχε τον καλητερο μπασιστα που εχει η χωρα μας για ροκ...Βαγγελης Πατερακης...σολαρη παντου με το μπασο του που εχει ιδιαιτερο ηχο....απο την στιγμη που βιοποριζεσαι απο το τραγουδι..εισαι και σε μεγαλη εταιρια...θα εχει απο ολα η δισκογραφια σου...ο Ματσας λεει στην συναντεξη του για τον Βασιλη και ηταν πολυ επικερδης για την εταιρια του αλλα και οτι ειναι πολυ κριμα που δεν ξανοιχτηκε σε αλλες χωρες,περιοριστηκε μονο Ελλαδα. οι scorpions οταν παιξαν μαζι του στην Λαρισα το 2009 του ειχαν πολυ σεβασμο.ειπαν και το.Holiday μαζι στο τελος
Vagelis Avgidis
Για το δίσκο με Θεοδωράκη σε στίχους του Καρυωτάκη τι γνώμη έχετε;
Σχόλια από το fb στο ποστ για τους Axis...
ΑπάντησηΔιαγραφήMaria Pappa
τρομερό γκρουπ από σένα τους έμαθα
Φώντας Τρούσας
https://www.youtube.com/watch?v=RDocbdgC7Fw
Axis - The Planet Vavoura (1973)
https://www.youtube.com/watch?v=Pc44tfu-duI
Axis - Bad Trip [1972]
https://www.youtube.com/watch?v=7v5QucAcmw8
Axis " Ela Ela" TOP Ambiance!!! (1972) HQ Audio
Thanasis Kremasmenos
Eχω αγοράσει, νομίζω στο Παρίσι το single με το ela, ela. Ωραίοι!
Φώντας Τρούσας
Τώρα να αγοράσεις και το βιβλίο...
Thanasis Kremasmenos
εννοείται αγαπητέ!!?
Ferris Costas
Είχα την τιμή ν' ακούσω πρώτος το Βυζαντινό progressive Αι γενεαί Πάσαι, την πρώτη του μορφή, demo. Αμέσως μετά την άκουσε κι ο Βαγγέλης, κι από τότε άρχισε ν' ασχολείται (κάπως) και με τις υμνωδίες και άλλα παρεμφερή. Ο Κατακουζηνός ήταν Αιγυπτιώτης, και εξάδελφος του σκηνοθέτη Γιώργου Κατακουζηνού. Μαζί τους ήταν και ο Αλέξης Καρακαντάς, επιζών των Τζούνιορς, που παρά τον ακροτηριασμό του χεριού του, είχε καταφέρει να ξαναπαίζει κιθάρα καλύτερα παρά ποτέ. Η ιστορία του Έλα-Έλα, είναι ξεκαρδιστική, αλλά νομίζω πως την έχω πει παλιά.
Φώντας Τρούσας
Αφού λέμε ονόματα να πούμε και για τον σπουδαίο μουσικό Ντέμη Βισβίκη (αιγυπτιώτης και αυτός), γιο του μαέστρου Λουκά Βισβίκη. που κάνει τρανή καριέρα στη Γαλλία ως σύγχρονος-κλασικός συνθέτης και ακόμη για τους Γιώργο Χατζηαθανασίου ντραμς και Αλέξανδρο Φάντη μπάσο.
Φώντας Τρούσας
Να πω επίσης πως το 1972 υπήρχαν στην Ελλάδα άλλοι Axis, που όταν έμαθαν για τους πολύ επιτυχημένους συμπατριώτες στη Γαλλία, άλλαξαν το όνομά τους σε Axis 33 (Νίκος Κουτσοθανάσης κ.ά.).
Θεοδουλος Παρασκευαιδης
ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΩ ΤΟΝ ΕΞΑΙΡΕΤΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΤΑΚΟΥΖΗΝΟ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΕΞΤΡΑ......ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ,ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΕΙΑ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΟΡΟΥ....!!!
Ferris Costas
Αυτοί οι Γερμανοί AXXIS δεν ήσαν άσχετοι με το Ελληνικό στοιχείο. Θυμάμαι, όταν μου ζήτησαν πολύ ευγενικά την άδεια για να κάνουν την cover version των Horsemen από το 666, με διαβεβαίωσαν πως... θα μείνουν πολύ πιστοί στο πρωτότυπο! https://www.youtube.com/watch?v=c5CLhTbDS7M
Δημήτρης Κοκκωνης
Αγαπητό γκρουπ, τους πρωτοείδα στην Ελληνική τηλεόραση γύρω 1972 ίσως ήταν και στην εκπομπή κάθε Πέμπτη Δισκοθήκη για νεολαία με Γωγω Ατζολετακη τραγούδησαν το, Έλα Έλα και το 1972ψπου πήγα στο Μόντρεαλ αγόρασα το πρώτο τους LP, Πολυ ωραίο lp
Φώντας Τρούσας
Είχε γράψει και το Φαντάζιο τότε για τους Axis, τους ήξεραν στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια, αλλά το πολύ περίεργο είναι πως δεν είχε βγει τίποτα δικό τους σε ελληνική κοπή.
Δημήτρης Κοκκωνης
Πάντως το 1972 εδώ στην Ελλάδα εμείς οι μουσικόφιλοι τους γνωρίζαμε, απλώς δεν έκαναν καριέρα στην Ελλάδα και έκαναν στο εξωτερικό, το Φανταζιο ήταν το αγαπημένο μου περιοδικό το αγόραζα παντα διότι είχε όλα τα μουσικά θέματα που μου αρεσαν
Alexis Giannoukos
Αριστουργηματική μπάντα, έχω το LP κάμποσα χρόνια!
Νίκος Σούρσος
Είχε γράψει η Όλγα Μπακομάρου αρχές του '70 στο Φαντάζιο
Φώντας Τρούσας
Τι να το κάνω τότε? Έβαλα το Φαντάζιο παραπάνω σε σχόλιο.
Chris Stassinopoulos
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
https://www.youtube.com/watch?v=aAJK_eacPYA
Axis(Greece) - Waiting A Long Time(1973)
Axis(Greece) - Waiting A Long Time(1973)
Σχόλια από το fb στο ποστ "Πάνε να ξανακάνουνε μόδα τα προγλωσσικά;"...
ΑπάντησηΔιαγραφήVagelis Avgidis
Ενταξει! Κορυφαίο το surfin bird!
Anastasios Babatzias
απιαστο ξεβιδωμα
Sakis Bwanas
Ζινώντας αποβίδονο σαβίνι
κι απονιβώντας ερομιδαλιό,
κουμάνισα το βίρο τού λαβίνι
με σάβαλο γιδένι τού θαλιό.
Κι ανέδοντας έν' άκονο λαβίνι
που ραδαγοσαλούσε τον αλιό
σινέρωσα τον άβο τού ραβίνι,
σ' έν' άφαρο δαμένικο ραλιό.
Σούβεροδα στ' αλίκοπα σουνέκια•
μεσ' στ' άλινα που δεν εσιβονεί
βαρίλωσα σ' ακίμορα κουνέκια.
Και λαδαμποσαλώντας την ονή,
καράμπωσα το βούλινο διράνι,
σαν άλιφο τουνέσι που κιράνει... (γαλαξίες ανώτερο, βέβαια...)
Φώντας Τρούσας
Εντάξει, λέμε για τραγούδια. Αυτό δεν είναι και προγλωσσικό. Μια χαρά λέξεις έχει μέσα
Sakis Bwanas
γιαυτό κι έγραψα "γαλαξίες ανώτερο"
Patritsopoulos Nikos
τελικα τι θετε?
Λαφτατζής Χρήστος
ποια η αφορμή του ποστ γιατί το έχασα;
Φώντας Τρούσας
Τίποτα ιδιαίτερο
Σχόλια από το fb στο ποστ για τον Νίκο Παπαθανασίου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαραντης Κλωναρας
Respect
Φώντας Τρούσας
Ψυχεδελικό εξώφυλλο του Νίκου Παπαθανασίου...
George Ioakeimidis
Το έχω! Από τούς Μονδέρνους Ρυθμούς: "Προκολ Χάρουμ" 1968
Φώντας Τρούσας
Να αγοράσεις και το βιβλίο μου τώρα - για να το έχεις και αυτό.
Σχόλια από το fb στο ποστ "Με κάλεσε ο Γιώργος Μητράκης να μιλήσω για το βιβλίο μου «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024]"...
ΑπάντησηΔιαγραφήAeipote Panta
Με το Καλό!
Maria Pappa
μπορείς να την ανεβάσεις Φώντα μετά; εκείνη την ώρα δεν θα είμαι σπίτι
Φώντας Τρούσας
Μαρία μου μάλλον εγώ δεν έχω τέτοια δυνατότητα. Δεν έχω καν ραδιόφωνο πια και δεν ξέρω αν η εκπομπή ακούγεται και ιντερνετικά - θα τα ψάξω σήμερα όλα αυτά. Αν οι εκπομπές καταγράφονται από την ΕΡΤ3 θα ανεβάσω μετά το λινκ.
Ferris Costas
Ναι, παρακαλούμε.
Δημητρης Γλετζακος
Η ΕΡΤ γενικά ανεβάζει σχεδόν όλες τις ραδιοφωνικές παραγωγές αλλά δεν ξέρω πόσο γρηγορα
Vasilis Aslamatzidis
Τον Μητρακη τον άκουγα στις αρχές τις δεκαετίας του 90 στην εκπομπή "Τα τραγούδια είναι μόνο η αφορμή" που έπαιζε κάθε μεσημέρι. Ωραία χρόνια!