Είναι γνωστές, πάνω-κάτω, οι εκδόσεις-επανεκδόσεις με υλικό του αιθίοπα συνθέτη, βιμπραφωνίστα και band-leader Mulatu Astatke, από τα sixties και τα seventies. Μπορώ να θυμηθώ τα πειρατικά(;) βινύλια της Worthy, το κλασικό πλέον “Ethiopiques 4” της γαλλικής Buda, το μπλε “Ethio Jazz” της επίσης γαλλικής L’Arome Productions, το 10ιντσο της βρετανικής Soundway… δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι ακόμη (ίσως). Εκείνο που ξέρω είναι πως η παρούσα “New York - Addis - London, The story of ethio jazz 1965-1975” [Strut, 2009] είναι η σημαντικότερη όλων. Κι αυτό γιατί δειγματίζει, κάτι, απ’ όλες τις περιόδους δράσης του άψογου μουσικού (εννοώ τη δεκαετία 1965-75). Υπάρχουν δηλαδή αποσπάσματα και από τα τρία LP της αμερικανικής Worthy (τα δύο “Afro-Latin Soul” του ’66 και το “Multu of Ethiopia” του ’72), υπάρχει ένα κομμάτι (“Asiyo bellema”) από το ιστορικό 45άρι του ’69 “Mulatu In London” και, βεβαίως, αιθιοπικό υλικό που εμφανίστηκε στα CD της Buda, αλλά και ανέκδοτο στη ψηφιακή φόρμα (π.χ. το “Fikratchin” με τα, σαν προσευχή, φωνητικά του Menelik Wossenatchew). Ο Miles Cleret που επιμελήθηκε το άλμπουμ έκανε, όντως, εξαιρετική δουλειά. Εκείνο που αντιλαμβάνεται ο καθείς ακούγοντας το παρόν είναι, κατ’ αρχάς, η διαχρονικότητα, το hip, όπως θα λέγαμε, των μουσικών του Mulatu, δεύτερον, τo εντελώς προσωπικό του ύφος (ένα δυσεύρετο υβρίδιο folk-jazz-cine-psych-latin, συνδυασμένο με τους βασικούς «τρόπους» της αιθιοπικής μουσικής, την tezeta κυρίως) και τρίτον – ως επέκταση του προηγούμενου – η εντελώς «τριπαριστή» περιγραφή τους, είτε πρόκειται για τα «γρήγορα», είτε για τα mid, είτε για τα θρηνητικά κομμάτια (αν κι ένα είδος θρήνου και μελαγχολίας – δεν μπορώ να αντιληφθώ, πώς μεταφράζεται, επακριβώς, στην αιθιοπική ψυχή – είναι, πάντα, πανταχού παρόν). Αφού εμπεριέχεται ακόμη και το “Netsanet” (από το μπλε LP του ’74), αντιλαμβάνεστε πως η συλλογή ξεπερνάει το «δέκα».
Τρίτη 6 Απριλίου 2010
ΣΤΟ ΠΕΝΘΗΜΕΡΟ… 1: MULATU ASTATKE
Ξεκούραση άνευ μουσικής δεν υφίσταται. Μερικά LP λοιπόν, και κάποια CD, που άκουσα στο πενθήμερο, και για τα οποία θα γράφω… μέχρι αύριο. Είναι γνωστές, πάνω-κάτω, οι εκδόσεις-επανεκδόσεις με υλικό του αιθίοπα συνθέτη, βιμπραφωνίστα και band-leader Mulatu Astatke, από τα sixties και τα seventies. Μπορώ να θυμηθώ τα πειρατικά(;) βινύλια της Worthy, το κλασικό πλέον “Ethiopiques 4” της γαλλικής Buda, το μπλε “Ethio Jazz” της επίσης γαλλικής L’Arome Productions, το 10ιντσο της βρετανικής Soundway… δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι ακόμη (ίσως). Εκείνο που ξέρω είναι πως η παρούσα “New York - Addis - London, The story of ethio jazz 1965-1975” [Strut, 2009] είναι η σημαντικότερη όλων. Κι αυτό γιατί δειγματίζει, κάτι, απ’ όλες τις περιόδους δράσης του άψογου μουσικού (εννοώ τη δεκαετία 1965-75). Υπάρχουν δηλαδή αποσπάσματα και από τα τρία LP της αμερικανικής Worthy (τα δύο “Afro-Latin Soul” του ’66 και το “Multu of Ethiopia” του ’72), υπάρχει ένα κομμάτι (“Asiyo bellema”) από το ιστορικό 45άρι του ’69 “Mulatu In London” και, βεβαίως, αιθιοπικό υλικό που εμφανίστηκε στα CD της Buda, αλλά και ανέκδοτο στη ψηφιακή φόρμα (π.χ. το “Fikratchin” με τα, σαν προσευχή, φωνητικά του Menelik Wossenatchew). Ο Miles Cleret που επιμελήθηκε το άλμπουμ έκανε, όντως, εξαιρετική δουλειά. Εκείνο που αντιλαμβάνεται ο καθείς ακούγοντας το παρόν είναι, κατ’ αρχάς, η διαχρονικότητα, το hip, όπως θα λέγαμε, των μουσικών του Mulatu, δεύτερον, τo εντελώς προσωπικό του ύφος (ένα δυσεύρετο υβρίδιο folk-jazz-cine-psych-latin, συνδυασμένο με τους βασικούς «τρόπους» της αιθιοπικής μουσικής, την tezeta κυρίως) και τρίτον – ως επέκταση του προηγούμενου – η εντελώς «τριπαριστή» περιγραφή τους, είτε πρόκειται για τα «γρήγορα», είτε για τα mid, είτε για τα θρηνητικά κομμάτια (αν κι ένα είδος θρήνου και μελαγχολίας – δεν μπορώ να αντιληφθώ, πώς μεταφράζεται, επακριβώς, στην αιθιοπική ψυχή – είναι, πάντα, πανταχού παρόν). Αφού εμπεριέχεται ακόμη και το “Netsanet” (από το μπλε LP του ’74), αντιλαμβάνεστε πως η συλλογή ξεπερνάει το «δέκα».
Είναι γνωστές, πάνω-κάτω, οι εκδόσεις-επανεκδόσεις με υλικό του αιθίοπα συνθέτη, βιμπραφωνίστα και band-leader Mulatu Astatke, από τα sixties και τα seventies. Μπορώ να θυμηθώ τα πειρατικά(;) βινύλια της Worthy, το κλασικό πλέον “Ethiopiques 4” της γαλλικής Buda, το μπλε “Ethio Jazz” της επίσης γαλλικής L’Arome Productions, το 10ιντσο της βρετανικής Soundway… δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι ακόμη (ίσως). Εκείνο που ξέρω είναι πως η παρούσα “New York - Addis - London, The story of ethio jazz 1965-1975” [Strut, 2009] είναι η σημαντικότερη όλων. Κι αυτό γιατί δειγματίζει, κάτι, απ’ όλες τις περιόδους δράσης του άψογου μουσικού (εννοώ τη δεκαετία 1965-75). Υπάρχουν δηλαδή αποσπάσματα και από τα τρία LP της αμερικανικής Worthy (τα δύο “Afro-Latin Soul” του ’66 και το “Multu of Ethiopia” του ’72), υπάρχει ένα κομμάτι (“Asiyo bellema”) από το ιστορικό 45άρι του ’69 “Mulatu In London” και, βεβαίως, αιθιοπικό υλικό που εμφανίστηκε στα CD της Buda, αλλά και ανέκδοτο στη ψηφιακή φόρμα (π.χ. το “Fikratchin” με τα, σαν προσευχή, φωνητικά του Menelik Wossenatchew). Ο Miles Cleret που επιμελήθηκε το άλμπουμ έκανε, όντως, εξαιρετική δουλειά. Εκείνο που αντιλαμβάνεται ο καθείς ακούγοντας το παρόν είναι, κατ’ αρχάς, η διαχρονικότητα, το hip, όπως θα λέγαμε, των μουσικών του Mulatu, δεύτερον, τo εντελώς προσωπικό του ύφος (ένα δυσεύρετο υβρίδιο folk-jazz-cine-psych-latin, συνδυασμένο με τους βασικούς «τρόπους» της αιθιοπικής μουσικής, την tezeta κυρίως) και τρίτον – ως επέκταση του προηγούμενου – η εντελώς «τριπαριστή» περιγραφή τους, είτε πρόκειται για τα «γρήγορα», είτε για τα mid, είτε για τα θρηνητικά κομμάτια (αν κι ένα είδος θρήνου και μελαγχολίας – δεν μπορώ να αντιληφθώ, πώς μεταφράζεται, επακριβώς, στην αιθιοπική ψυχή – είναι, πάντα, πανταχού παρόν). Αφού εμπεριέχεται ακόμη και το “Netsanet” (από το μπλε LP του ’74), αντιλαμβάνεστε πως η συλλογή ξεπερνάει το «δέκα».
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Χρονια πολλά Φώντα!Πραγματικά η συλλογή φυσάει!Για το Netsanet τι να πεις,δεν υπάρχουν λόγια,ασύλληπτο track!Ελπίζω να το ξαναπαίξουν στο Fuzz με τους Heliocentrics.Αλλωστε το έπαιξαν και πέρυσι στο Synch.Και το καινούριο του Mulatu ειναι πολυ καλό.Ειναι απο τα καινούρια που ακούω πολυ,μαζι με αυτό του Mose Allison και των Chieftains με Ry Cooder.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘοδωρης
Γεια σου Θοδωρή. Χρόνια πολλά και σ' εσένα. Το καινούριο Mulatu δεν το έχω ακούσει ακόμη, θα το κάνω όμως μέσα στο μήνα. Ελπίζω τώρα, στο Fuzz εννοώ, όλο το project να κυλήσει καλύτερα απ' ό,τι στο Synch.
ΑπάντησηΔιαγραφή