ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΚΟΥΤΑΡΑΣ κατα-κάλτ… εικονοκλάστης

Ο blogger BlackCatBone άφησε μερικά σχόλια στην ανάρτηση τής 16 Απριλίου 2010, που αφορά στον Σωτήρη Κοματσιούλη (http://diskoryxeion.blogspot.com/2010/04/strange-stories.html), θυμίζοντάς μου έναν άλλο Λαρισαίο της εποχής (ο Κοματσιούλης δεν ήταν Λαρισαίος, αλλά έκανε καριέρα στη Λάρισα), τον Κώστα Κουκουτάρα. Με αφορμή την επανέκδοση του άλμπουμ του, που είχε συμβεί στα τέλη του 2006, από την Anazitisi Records, είχα γράψει ένα μικρό κομμάτι στο J&T, το οποίον εδώ επαναλαμβάνω…Το όνομα του λαρισαίου… εικονοκλάστη τραγουδοποιού Κώστα Κουκουτάρα το γνωρίζουν ελάχιστοι στην Ελλάδα. Πρόκειται για μία μοναδική ροκόβια περσόνα, από 'κείνες που σπανίως (διεθνώς και ελληνικώς) δρασκελούν την πόρτα κάποιου στούντιο προκειμένου να ηχογραφήσουν. Στην αλλοδαπή, βεβαίως, εκεί όπου τα πράγματα είναι περισσότερο σοβαρά και οι μουσικόφιλοι ξέρουν να εκτιμούν ακόμη και τα... z-τραγούδια τους, υπάρχει ένα κίνημα, το οποίο έχει βαλθεί να αποκαταστήσει το όνομα των πιο απροσάρμοστων songwriters στην ιστορία του δίσκου, τοποθετώντας τους σε θέση… ισάξια μ’ εκείνους που αναγνωρίζουμε όλοι μας ως «σπουδαίοι καλλιτέχνες». Μάλιστα, ένας από τους πρώτους επωνύμους που έσκυψε με συμπάθεια και αληθινό ενδιαφέρον πάνω από την z-κλάση ήταν ο Frank Zappa, ο οποίος είχε μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για τον χειρότερο δίσκο όλων των εποχών, το “Philosophy of the World” των Αμερικανίδων Shaggs. Στην Ελλάδα, εννοείται, κανείς «επώνυμος», δεν επέδειξε ποτέ κάτι από την μεγαλοθυμία του θείου Frank, να πει δηλαδή δύο κουβέντες παραπάνω, γι’ αυτόν τον απίθανο τύπο από τον θετταλικό κάμπο, τον Κώστα Κουκουτάρα, που πρώτος έκανε πράξη την… ψυχο-τονωτική διδαχή κάν’το όπως-όπως, αλλά κάν’το μόνος σου. Ο Κώστας Κουκουτάρας και οι Azite’i’sions [sic] – ήτοι οι Κώστας Παραβάνος κιθάρες, αργότερα στους blues-rockers Pax, όπως με πληροφόρησε ο BlackCatBone, Παντελής Κλεισάρης κιθάρες, Δημήτρης Παπαευαγγέλου μπάσο, Αντρέας Φούλιας ντραμς – ηχογράφησαν το μοναδικό τους άλμπουμ (βγήκε κι ένα 45άρι από 'κει) στην εταιρία Belphon, το 1974. Εξώφυλλο, τίτλος («Από που και που…»), και βεβαίως μουσική (rock 'ο θεός να τις κάνει' μπαλάντες), στίχοι και ερμηνεία δεν αντέχουν σε κριτική. Αλλά εδώ βρίσκεται και η ουσία. Αν κριθεί ο Κουκουτάρας με τα μέτρα που κρίνονται ο Σαββόπουλος ή ο Χατζής (που φαίνεται να τον έχουν επηρεάσει) τότε το παιγνίδι έχει χαθεί. Αν όμως κριθεί ο φίλος μας, ως κάποιος που νομίζει ότι πάτησε στο φεγγάρι, δίχως να έχει προλάβει να πατήσει ούτε στο απέναντι πεζοδρόμιο, τότε ναι. Το «άριστα», έστω και με αρνητικό πρόσημο, το αξίζει.(όσο νά'ναι τραβούσαν κι οι λογοκριτές τα ζόρια τους...)
Η Anazitisi Records έψαξε λοιπόν και βρήκε πριν από μερικά χρόνια τον Κώστα Κουκουτάρα… και τον έπεισε να ξανατυπωθεί το «Από πού και που…» σε βινύλιο 100(!) αριθμημένων αντιτύπων, τα οποία - περιττό να το πω - εξαφανίστηκαν αυτοστιγμεί. Άψογη κίνηση και όσον αφορά στην επιλογή, αλλά και για την εκατοντάδα. Καθότι έπρεπε, δια της μικροποσότητας, να προστατευθεί, πάση θυσία, η κατά-κάλτ «κουκουτάρειος» φιγούρα – μοναδική σχεδόν στα εγχώρια δισκογραφικά χρονικά. (Ο όρος cult, που χρησιμοποιείται χωρίς φειδώ και συνήθως απ’ όσους δεν γνωρίζουν τι σημαίνει, ταιριάζει απολύτως σ’ αυτόν τον τύπο. Δεν μπορεί να είναι ποτέ cult κάποιος, π.χ. ο Φλωρινιώτης, όταν τον ξέρει όλη η Ελλάδα).
Φίλε αναγνώστη, αν δεν γουστάρεις το downloading (κατεβαίνει από το Mutant Sounds), το μόνο που ελπίζω για 'σένα είναι να μην ήσουν ο 101…