GUY WARREN OF GHANA African Soundz

Η ιστορία του γκανέζου ντράμερ και percussion player Guy Warren (1923-2008) είναι τρανή και δεν καλύπτεται από τα λίγα λόγια που θα γράψω με αφορμή το βρετανικό LP του “The African Soundz of” από το 1972 – που βγήκε στο Νησί βεβαίως από την EMI/ Regal Zonophone [SLRZ 1031], αλλά και σε ετικέτα Fiesta [FLPS 1646] στην Αμερική. Εν συντομία πάντως…
Ο Guy Warren απέκτησε φήμη πρώτα στην πατρίδα του (την Γκάνα) μέσα από τη συνεργασία του με τον E.T. Mensah, τον άρχοντα του γκανέζικου highlife, στην μπάντα του οποίου, τους ακρογωνιαίους Tempos, μπαίνει το 1947. Προς τα μέσα της δεκαετίας του ’50 (πιθανώς το 1954), όπως διαβάζω στο www.ghanaweb.com, μεταβαίνει αρχικώς στη Βρετανία και εν συνεχεία στις ΗΠΑ, όπου προλαβαίνει να γνωρίσει τον Charlie Parker (πέθανε τον Μάρτιο του ’55), αλλά και τους Thelonious Monk, Billie Holiday, Billy Strayhorn, Max Roach κ.ά., μπαίνοντας παραλλήλως στις ηχογραφήσεις (π.χ. το “Guy Warren with Red Saunders Orchestra under the direction of Gene Esposito: Africa Speaks, America Answers” στην Decca το 1957 ή το “The Guy Warren Sounds: Themes for African Drums” στην RCA το 1958…).
Όντας στη Βρετανία, στο μεγαλύτερο μέρος των sixties και τις αρχές των seventies, o Guy Warren θα αποκτήσει τις πρέπουσες επαφές εντός του τοπικού jazz-circuit γράφοντας ένα πρώτο προσωπικό LP στην Columbia το 1963 (“Emergent Drums”), ένα δεύτερο επίσης στην Columbia το 1969 (“Afro-Jazz”), στο οποίο συνεργάστηκε με την αφρόκρεμα των british jazzmen της περιόδου (Amancio D’Silva, Don Rendell, Ian Carr, Michael Garrick, Trevor Tomkins, Dave Green), θα προτείνει μία σειρά κρουστών ηχογραφήσεων στο library label KPM (τα “Native Africa Volume 1 & 2”) επίσης το ’69, φθάνοντας έτσι μέχρι το “The African Soundz of” του ’72, λίγο πριν ολοκληρώσει την παρουσία του στο Νησί με τη συμμετοχή του στο “Stratavarious” [Polydor, 1972] του Ginger Baker…To άλμπουμ –μια παραγωγή του Denis Preston, ίσως της πιο σημαντικής πίσω φιγούρας της british jazz (το όνομά του αναφέρθηκε πριν λίγες μέρες και στην ανάρτηση για τον Shawn Phillips)– ξεκινά με το “African dance No. 1”, μία σύνθεση βασισμένη, ρυθμικώς, σε παραδοσιακό θέμα των Tuareg, με τον κιθαρίστα Les Philips να παραθέτει τους πρώτους αρπισμούς, τον Amancio D’Silva να παίζει μπάσο και τον Dick Heckstall-Smith (από τους Alexis Korner’s Blues Incorporated, The Graham Bond Organization, Colosseum κ.ά.) να παρεμβαίνει με αντιστικτικό τρόπο, προβάλλοντας μελωδικά soli στο σαξόφωνο. Στο “African dance No. 2” ο Warren προβάρει ήχους από τον Νίγηρα, τη βοηθεία talking drums, φλάουτου και, εν συνεχεία, στρατοσφαιρκών soli στο τενόρο και το σοπράνο από τον Heckstall-Smith, τοποθετημένων πάνω στο γειωμένο rhythm-section (συμβάλλει και η κιθάρα του D’Silva). Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με το “African sunset”. Οι Heckstall-Smith και D’Silva παίρνουν πάνω τους το κομμάτι (δεν ακούγονται καθόλου ντραμς-κρουστά)· μία εισαγωγή κατά έναν τρόπο στο “African dance No. 3”, που αποτελεί τη συνέχεια του “No. 2” μιας και η ρυθμική του βάση παραμένει ίδια. Το έσχατο “African dance No. 4” στηρίζεται σε μία οργιαστική μπασογραμμή του Amancio D’Silva, επί της οποίας ο Warren γεμίζει περιγράφοντας, με τον Heckstall-Smith ν’ αλλάζει διαρκώς ταχύτητες, περνώντας από την “Rhapsody in blue” και καταλήγοντας ν’ αναπαράγει τις… σειρήνες του περιπολικού. Burn baby! Burn!