ο ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ στον Τσίμα

Την Τρίτη το βράδυ… ας πούμε ότι στήθηκα στο MEGA για να δω την Έρευνα του Παύλου Τσίμα, την σχετική με τον Διονύση Σαββόπουλο. Ο υπότιτλος της εκπομπής ήταν κάπως έτσι, ή ακριβώς έτσι: «50 χρόνια κομμάτια: Ο Διονύσης Σαββόπουλος αυτοβιογραφείται». 
Να το πω από την αρχή; Ας το πω… 
Επρόκειτο για μία από τις πιο βαρετές εκπομπές με θέμα τον Σαββόπουλο, που μετέδωσε ποτέ τηλεοπτικός σταθμός. Έρευνα; Ανύπαρκτη. Καίριες ερωτήσεις; Ανύπαρκτες. Επί της ουσίας διάλογος; Ανύπαρκτος. Βεβαίως θα πει κάποιος πως ο Σαββόπουλος έπαιζε σχεδόν μόνος του στο γήπεδο, καθότι… αυτοβιογραφείτο. Δεν είναι όμως έτσι. Ο δημοσιογράφος ήταν εκείνος που καθόριζε την πορεία και την εξέλιξη της συζήτησης. Εκείνος ήταν υπεύθυνος για το πολυ-χρησιμοποιημένο και πενιχρό αρχειακό υλικό, ο ίδιος έθετε το πλαίσιο της συνολικής τηλεοπτικής διαδρομής. Βεβαίως και ο Σαββόπουλος δεν βοήθησε καθόλου προς την θετική κατεύθυνση. Κουρασμένος και σαν να βαριόταν έλεγε μονίμως πράγματα που τα έχει ξαναπεί, και μάλιστα με τα ίδια ακριβώς λόγια! 
Είμαι, δηλαδή, σχεδόν σίγουρος πως το 90% όσων ακούστηκαν στην εκπομπή τού Τσίμα έχουν ξανακουστεί αλλού. Ακόμη κι εκείνη την παραφθορά (δυστυχώς) του τελευταίου στίχου από την «Παράγκα»… κι ο χαφιές που μας ακολουθεί… την είχα ακούσει στην συναυλία του Σαββόπουλου με την Ορχήστρα των Κυκλάδων, στο Θέατρο Απόλλων της Ερμούπολης πριν λίγο καιρό (ενώ είχε ακουστεί και στο Gagarin 205). Κι είναι αυτή η παραφθορά που μου προξένησε αλγεινή εντύπωση.
Εξομολογούμαι κάτι. Δεν θα έγραφα ούτε δυο λόγια για την εκπομπή του Τσίμα, αν δεν χτυπούσε μέσα μου τόσο άσχημα εκείνη η στιχουργική αλλαγή. Περί τίνος ακριβώς επρόκειτο;

Όλοι γνωρίζουμε το τετράστιχο… Όχι, όχι αυτό δεν είναι τραγούδι/ είναι η τρύπια στέγη μιας παράγκας/ είναι η γόπα που μάζεψε ένας μάγκας/ κι ο χαφιές που μας ακολουθεί.
Στην… νεότερη εκδοχή του τραγουδιού η συγκεκριμένη στροφή είναι διαμορφωμένη ως εξής… Όχι, όχι αυτό δεν είναι τραγούδι/ είναι η τρύπια στέγη μιας παράγκας/ είναι η γόπα που μάζεψε ένας μάγκας/ κι ο μπαχαλάκης, κι ο χρυσαυγίτης που μας ακολουθεί…
Δεν ξέρω αν χαϊδεύει άλλα αυτιά, πέραν των δικών του, ο Σαββόπουλος (δεν θέλω να το υποθέσω, ούτε να το δεχθώ, παρότι το «πακέτο» ταιριάζει γάντι με την εκπεφρασμένη άποψη της lead δημοσιογραφικής ομάδας του μεγκαλοκάναλου), όμως είναι προφανές πως κανένα τραγούδι δεν αποκτά a priori επικαιρική όψη επειδή ο δημιουργός του θ’ αποφασίσει, εν μία νυκτί, ν’ αλλάξει έναν ιστορικό στίχο, κλείνοντας το μάτι του στην επαίσχυντη θεωρία των… δύο άκρων.
Ο μπαχαλάκης δεν έχει ουδεμία σχέση με την Αριστερά –πόσες φορές θα πρέπει να το πούμε δηλαδή;–, είναι εχθρός της Αριστεράς και αδελφός του χρυσαυγίτη. Και οι μεν και οι δε υφίστανται μόνο για να πλήξουν κάθε διεκδικητικό αγώνα, να τρομοκρατήσουν και να συκοφαντήσουν τον κόσμο, είτε πλαγίως (οι του μπάχαλου) είτε με άμεσο τρόπο (οι χρυσαυγίτες).
Να μας διευκρινίσει, λοιπόν, ο Διονύσης Σαββόπουλος τι εννοεί όταν τραγουδά «κι ο μπαχαλάκης, κι ο χρυσαυγίτης που μας ακολουθεί». Είναι τα… δύο άκρα που φοβίζουν με τον ίδιο τρόπο τον φιλήσυχο νοικοκύρη και την… καλοσυνάτη νοικοκυρά, ή είναι το μακρύ χέρι των ελίτ, που θέλουν τον άνθρωπο ξεκατινιασμένο, φοβισμένο, ικανό μόνο να διασύρεται για 2-3 κατοστάρικα (αν τα βρίσκει και αυτά) ή να σκαρφαλώνει στο ικρίωμα;

Αν η «Παράγκα» έχει μιαν αξία ως διαχρονικό άσμα είναι ακριβώς γιατί θίγει (ήδη από το ’65) ζόρικα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Και αν ο χαφιές ήταν διαρκώς πίσω από την ανάσα του αριστερού Σαββόπουλου των sixties (οργανωμένος ή εν πάση περιπτώσει κοντά στην ΕΔΑ να υπενθυμίσω), τώρα δεν φαντάζομαι κανέναν μπαχαλάκη και κανέναν χρυσαυγίτη που να του κάνει τη ζωή δύσκολη, παίρνοντάς τον στο κατόπι. Και αν τότε ο χαφιές αντιπροσώπευε την καθημερινή τυραννία του αριστερού Έλληνα (των μισών Ελλήνων δηλαδή), τώρα οι μισοί Έλληνες υποφέρουν από την προτεσταντική / τιμωρητική οικονομική βία που επιβάλλουν οι ελίτ, υποφέρουν από την ύφεση (την μακρύτερη καταγραμμένη σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου εν καιρώ ειρήνης, ου μην αλλά και πολέμου), υποφέρουν από την ανεργία, την απόδραση των νέων από τα πάτρια, υποφέρουν από την απέλπιδα προσπάθεια να διασώσουν την πατρογονική περιουσία τους, από την αγωνία να φανούν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους προς το ψευδοκράτος, από το τσαλάκωμα κάθε τιμής και κάθε αξιοπρέπειας.
Πότε θα τραγουδήσεις γι’ αυτά Διονύση Σαββόπουλε;
Κι επειδή δεν έχεις πλέον τον τρόπο να βάζεις λέξεις την μία δίπλα στην άλλη, κι όλες μαζί σ’ ένα πεντάγραμμο (όπως έκανες κάποτε), προτείνω να προσέξουμε, κι εσύ, κι εμείς, κι οι άλλοι, τα λόγια ενός σοφού έλληνα συναδέλφου σου, γραμμένα πέρυσι το καλοκαίρι λίγες ημέρες πριν φύγει απ’ τη ζωή… 
«(…)Βλέποντας τους ανθρώπους αυτούς που μας κυβερνούσαν και μας φέρανε στο σημείο που είμαστε να ευαγγελίζονται αναβαθμίσεις, εξυγιάνσεις και αναπτύξεις, είναι να σκάσεις! Η δικαιολογία ότι χρειάζονται βαθιές τομές για να θεραπευτούνε τα διάφορα έστω νοσήματα από τα οποία πάσχει σήμερα η χώρα δεν είναι σίγουρο ότι είναι σωστή. Έχουμε ήδη υποστεί τόσες βαθιές ‘τομές’, τόσες μαχαιριές που δεν αντέχουμε άλλο. Εν ονόματι λοιπόν των χειρονομιών αυτών, των βαθέων ‘τομών’ (κατά τη γνώμη των κυβερνώντων) έχει καταστραφεί ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού και το μόνο που επιτυγχάνεται από τις διάφορες εξαγγελίες και δηλώσεις των είναι ότι προσθέτουν στον ελληνικό λαό και διαιωνίζουν μια βαθιά θλίψη. Φτάνουνε πια οι θλίψεις και οι ‘τομές’. Δεν αντέχουμε άλλο(…)».

Νίκος Μαμαγκάκης, 13/6/2013