η κοινωνία δεν είναι χωρισμένη σε ομοφοβικούς ή όχι, αλλά σε νουνεχείς ή όχι

Διάβασα κι εγώ τις δηλώσεις του συγγραφέα Αυγούστου Κορτώ (στο facebook), τις σχετικές με το αν πολιτεύεται τελικώς ή όχι με το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη. Περιττό να πω πως τέτοιες δηλώσεις την προ ιντερνέτ εποχή, όχι απλώς θα έπεφταν στο καλάθι των αχρήστων, αλλά ούτε καν θα γίνονταν. Φαντάζεστε κάποιον την δεκαετία του ’80 π.χ. (να μην πάω πιο πίσω) να απασχολούσε σχετικώς τον τότε Τύπο, διαχωρίζοντας τοιουτοτρόπως τη θέση του από την ΕΔΗΚ του Γιάννη Ζίγδη, ή το ΚΟΔΗΣΟ του Γιάγκου Πεσμαζόγλου; Θα έβρισκε μονόστηλο στις εφημερίδες, τι λέτε; Δεν υπήρχε περίπτωση. Αφήνω, δε, το γεγονός πως εκείνα ήταν κόμματα με μιαν ιστορική διαδρομή, οπότε μπορεί και να είχε νόημα ένα κάποιο δούναι και λαβείν. Το Ποτάμι τι ακριβώς είναι; Τι σημαίνει για την ελληνική κοινωνία; Tι αντιπροσωπεύει; Αφήστε να ψηφιστεί (να μετρηθεί στην κάλπη) και να δούμε. Σπεύδει λοιπόν κάποιος να διαχωρίσει τη θέση του, με τον συγκεκριμένο τρόπο, από κάτι που σχεδόν δεν υπάρχει. Τι θα έπρεπε να πράξει; Μα να έπαιρνε τηλέφωνο, ο κύριος Κορτώ, τον ιδρυτή του κόμματος ζητώντας του να επανορθώσει, δίχως να απασχολεί (ο ίδιος) δημοσίως. Να βγει και να πει ο Θεοδωράκης… λάθος μου, στην ιδρυτική διακήρυξη συμπεριέλαβα και το εξής πρόσωπο, αλλά δεν… Έτσι πράττει ο ενοχλημένος, έτσι αντιπράττει εκείνος που ενοχλεί. Τι συμβαίνει τώρα; Βγαίνει ο πας τις φόρα παρτίδα στο facebook ή στο twitter, και χωρίς να έχει έλθει προηγουμένως σε καμμία συνεννόηση με τον φίλο ή τον γνωστό του τέλος πάντων –και σε κάθε περίπτωση άμεσα ενδιαφερόμενο–, πετάει το δικό του και απασχολεί όλο τον γλόμπο. Αυτό, πρωτίστως, δηλώνει αγένεια, όπως και άγνοια λεπτών και σεβαστών χειρισμών. (Μπορώ να σκεφθώ και άλλα χειρότερα, αλλά δεν υπάρχει λόγος). Πρόκειται, ολοφάνερα, για έναν αντικοινωνικό τρόπο συμπεριφοράς. Προσωπικώς, αν μου επιτρέπετε, δεν θα ήθελα ποτέ να είχα φίλο έναν τέτοιον άνθρωπο. Δεν με φαντάζομαι σε καμμία περίπτωση, και για όποιο θέμα, να διαμαρτύρομαι σε φίλο ή γνωστό μου δημοσίως, δίχως πριν να έχω επιχειρήσει να συνεννοηθώ μαζί του (δια ζώσης ή μέσω τηλεφώνου). Τις πιο απλές και ουσιώδεις κινήσεις τις έχουμε λησμονήσει νομίζω…

Ο Κορτώ, όντας πεπεισμένος πως το μέσον είναι το μήνυμα, πέφτει συν το χρόνω και σε άλλη λούμπα. Θεωρώντας το θέμα του ως κάτι που υπερβαίνει την σφαίρα τού προσωπικού, κοινωνώντας το στον ηλεκτρονικό κόσμο, δράττεται της ευκαιρίας –λες και τα 15 λεπτά της «διασημότητάς» του ολοκληρώνονταν οσονούπω (μα δεν είναι έτσι αγαπητέ)– για να μας πληροφορήσει σε τι είναι αφοσιωμένος και πως, εκ τούτου, δεν υπάρχει χώρος για τίποτ’ άλλο στην καθημερινότητά του. Μ’ αυτόν τον τρόπο, κατ’ ουσίαν, μεταχειρίζεται τον φίλο ή γνωστό του και την όποια σχέση τους μέσα ή έξω απ’ το Ποτάμι, εκμεταλλευόμενος μία διαπροσωπική κατάσταση και πληροφορώντας, περαιτέρω, το… αποσβολωμένο ακροατήριό του για κάτι εντελώς προσωπικό. Δείχνει, δηλαδή, πως εκείνο που τον ενδιέφερε περισσότερο, την δεδομένη στιγμή, δεν ήταν να διαχωρίσει τη θέση του από το κόμμα Θεοδωράκη, αλλά να κάνει λόγο για ορισμένα ζητήματα που αφορούσαν σε συγκεκριμένες επιλογές του. Η στιγμιαία απόφαση μιας τέτοιας δήλωσης υπαγορεύτηκε, ξεκάθαρα, από την εγγενή δολιότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ο Αύγουστος Κορτώ υπήρξε, απλώς, ένα ακόμη θύμα τους.