«ΕΔΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΥΛΟ» ουδείς προφήτης στο χρόνο του

Είδα την τελευταία μέρα του Μάη, σε «οικογενειακή» προβολή στο Μικρόκοσμο, την ταινία του Μιχάλη Καφαντάρη, σε σενάριο Θανάση Γιαννόπουλου «Εδώ δεν υπάρχει άσυλο», μια ταινία αφιερωμένη στο αθηναϊκό new wave και το punk των eighties.

Να πω κατ’ αρχάς, και εξ όσων εσχάτως διαπίστωσα, πως η ταινία ή... τα της ταινίας καλύτερα έχουν κάνει ήδη διαδικτυακή εντύπωση πριν ακόμη αυτή προβληθεί κανονικά, κάτι που αποδεικνύεται και από την πραγματικότητα. Όχι μόνο από τη συναυλία, το Μάρτιο του ’14 στο Gagarin 205, όταν έγινε ο σχετικός πανικός (τα έσοδα θα πήγαιναν στην ολοκλήρωσή της), αλλά, όπως έμαθα, και από τις φισκαρισμένες προβολές στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο του «17ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ» τον προηγούμενο Μάρτιο.

Τα συγκεκριμένα eighties, το αθηναϊκό punk και new wave εννοώ –δύο είδη που εν πάση περιπτώσει δεν ταυτίζονταν, όπως δεν ταυτίζονταν και οι θιασώτες τους– για όσους τα έζησαν και νοιάζονται να τα ανασυνθέσουν, αποτελούν πια «παρελθόν», που σημαίνει πως δεν έχουν απλώς περατώσει τον κύκλο τους, αλλά και πως έχει μεσολαβήσει από τότε όλο εκείνο το απαιτούμενο διάστημα ώστε να καταστούν… ιστορία, εσωτερικώς ανεξιχνίαστη στην ολότητά της. Να ανασύρονται δηλαδή από τη λήθη άπαντα τα σχετικά υλικά και άυλα παραφερνάλια και να τοποθετούνται σε μια τάξη, συμπληρώνοντας το ψηφιδωτό.

Θολές αναμνήσεις, περισσότερο ή λιγότερο ξεθωριασμένες εντυπώσεις, κιτρινισμένα αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών, τσαλακωμένα προγράμματα και αφίσες συναυλιών, φθαρμένοι δίσκοι και φαγωμένες κασέτες και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε, τέλος πάντων, να βάλει σε μια σειρά εκείνο που συνέβη.

Η συνέχεια εδώ… http://www.lifo.gr/team/music/58104