MIKΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 80

22/2/2018
Κι ένα τρίτο στη σειρά κινηματογραφικό ποστ, για πολύ γερούς φίλους του ελληνικού σινεμά αυτή τη φορά.

Πρόκειται… «για την ιστορία ενός νέου, επιληπτικού, μοναχικού ανθρώπου, που η μόνη του συντροφιά ήταν τα περιστέρια. Κάποτε μπαίνει στη ζωή του μια παντρεμένη γυναίκα. Μετά από μια πορεία, εκεί όπου αναλύονται όλα τα προβλήματα της τότε κοινωνίας, καταλήγει στο να σκοτώσει με τα ίδια του τα χέρια ό,τι αγάπησε περισσότερο: τα περιστέρια και τη γυναίκα».

Ξέρετε για ποια ταινία (μεγάλου μήκους) πρόκειται; Την έχετε δει μήπως; [Γιάννης Κοκκόλης]

22/2/2018 

Δεν ξέρω πόσοι έχουν πάρει χαμπάρι την ελληνική ταινία «Έτερος Εγώ», παραγωγής 2016. Η ταινία, που είναι θρίλερ, με σίριαλ κίλερ και με αναφορές στον Πυθαγόρα, σαρώνει στο YouTube, καθώς έχει κοντά στις 700 χιλιάδες θεάσεις σε λιγότερο από δυο μήνες. Διθυραμβικά είναι δε και τα σχόλια, κάτω από την ταινία, από ανθρώπους που τονίζουν τα… ευρωπαϊκά ή τα αμερικάνικα τεχνικά χαρακτηριστικά της κ.λπ. Σε κάθε περίπτωση η ταινία είναι ψυχαγωγική, χωρίς να είναι φτηνοκωμωδία ή επιδεικτικά αλλόκοτη, όπως οι ταινίες του Λάνθιμου πι χι.  

Είδα λοιπόν την ταινία και δεν το μετάνιωσα. Είναι όντως καλογυρισμένη, αλλά χάνει σε πολλά. Κατ’ αρχάς δεν έχει ανατροπές, καθώς από πολύ νωρίς καδράρεις το δολοφόνο. Δεύτερον, έχει γενικά άνευρους πρωταγωνιστές. Στο YouTube χύνουν για τον Δαδακαρίδη (εγκληματολόγος), αλλά εμένα μου φάνηκε λίγος και χωρίς να πείθει, όπως λίγος ήταν και ο Καταλειφός (εντελώς έξω από τα νερά του ως πρύτανης) και όλοι οι υπόλοιποι βασικοί πλην του Μάνου Βακούση (αστυνόμος) – ένας εξαιρετικός έλληνας ηθοποιός, που τον έχω δει ξανά και στο σινεμά και στο θέατρο να διαπρέπει, και για τον οποίον δεν γράφονται πολλά. Η ταινία χάνει και στη μουσική, που ακολουθεί συμβατικούς κανόνες, προεξοφλώντας την αφήγηση κ.λπ., ενώ έχει και ψεύτικους / γυαλισμένους χώρους. Τέλος και ο πυθαγόρειος «μύθος», έτσι όπως αποκαλύπτεται, εντελώς άνευρα και συμβατικά, απεμπολεί, και αυτός, τη γοητεία του. Μπορώ να πω κι άλλα, αλλά δεν υπάρχει λόγος. Εξάλλου, πολλοί μπορεί να μην έχουν δει το φιλμ και να τους τη σπάω…  

(Την ταινία όποιος θέλει τη "χτυπάει" στο YouTube και τη βλέπει) 

22/2/2018 

Επειδή οι Αμερικάνοι χωρίζουν τον κινηματογράφο σ’ εκείνον που φέρνει πίσω λεφτά, πολλά λεφτά, και σ’ εκείνον που δεν φέρνει τίποτα, επινόησαν τα Όσκαρ, στην προσπάθειά τους να πουσάρουν τον πρώτο. Τα Όσκαρ, δηλαδή, είναι τα μόνα κινηματογραφικά βραβεία που έχουν υπαρκτό νόημα (κάτι «Φοίνικες», κάτι «Λιοντάρια» και κάτι «Αρκούδες» είναι απλώς… γυφτοαριστοκρατισμοί των λιγούρηδων Ευρωπαίων), αφού εξαργυρώνονται κατ’ ευθείαν, παγκοσμίως, και όπως πρέπει, στα ταμεία. 

Απ’ αυτό το σημείο, όμως, έως την γελοιότητα της οσκαρολογίας –το να γλείφει δηλαδή όλος ο γλόμπος ένα «σύστημα» κακογουστιάς, χειραγώγησης, δολοπλοκιών και ίντριγκας, συστατικά στοιχεία όλα τούτα της πιο χυδαίας αμερικανίλας– υπάρχει σίγουρα απόσταση.

21/2/2018 

Τράβα-τράβα, όλο και κάτι θα βγει… είναι ο νέος δίσκος του Θανάση Παπακωνσταντίνου με τραγουδιστή το Μάλαμα. Δεν είναι μόνο η χειρότερη εισαγωγή σε ελληνικό δίσκο που έχω ακούσει εδώ και κανα-δυο δεκαετίες, είναι πως με το ζόρι θα βρεις ένα-δυο τραγούδια που να έχουν κάτι να προτείνουν, κάτι που να μη μοιάζει με το χθεσινό και το ξαναειπωμένο. Όλα ίδια κι απαράλλαχτα, τόσα χρόνια τώρα, με τις κιθάρες να στριγγλίζουν σαν υστερικές μανάδες (παραπάλιωσε κι αυτό το «κολπάκι», μέχρι και ο Thurston Moore το σιχάθηκε), με τα ίδια ανακατεματάκια σε σιγανή φουφού για να… χυλώσει η παράδοση, με τις ίδιες στιχουργικές ακριτομυθίες, που δεν περιγράφουν πλέον τίποτα και δεν απαντούν σε τίποτα.  

Μάγκες μου μετά από οκτώ χρόνια διάλυσης των πάντων το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι τραγούδια που δεν τραγουδιούνται και που ακούγονται... σαν τους χρησμούς της Πυθίας. Βαρεθήκαμε. Πείτε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, αν δεν κωλώνετε, αλλιώς αφήστε το… για τ’ απομνημονεύματά σας.  

Μελοποίηση σε Τάσο Λειβαδίτη είναι αυτό...

21/2/2018 

46 χρόνια μετά οι παπάδες, στην Ελλάδα, εξακολουθούν να κυνηγάνε το Jesus Christ Superstar (για το θεατρικό λέμε - η ταινία είναι άλλο κεφάλαιο). Δε βαρέθηκαν; 

Η πρώτη φορά (δεν το ξέρουν πολλοί αυτό) ήταν το 1971-72 (πιθανώς στις αρχές του ’72) και δεν είχε σχέση με τους Πλέσσα-Μαλαβέτα (αυτοί το είχαν ανεβάσει τη σεζόν 1978-79). Να τι είχε πει ο Κώστας Τουρνάς στη Μανίνα στα μέσα του ’70: 

«Εκείνες τις ημέρες στο καλλιτεχνικό σχήμα του Ελατηρίου είχε προσχωρήσει μια περίεργη καλλιτεχνική ομάδα. Αυτή η ομάδα ήταν με επικεφαλής τον Γιάννη Πετρίτση, τον συνθέτη που τον ακούσαμε αργότερα με τον Τρωικό Πόλεμο(…). Με τον Πετρίτση λοιπόν, την Δέσποινα Γλέζου, η οποία απεχώρησε από το Ελατήριο, επανήλθε στο Ελατήριο, αλλά δεν έχει έρθει ακόμη μαζί μας, τον Άρη τον Τασούλη που έπαιζε, αργότερα, πιάνο μ’ εμάς, ένα μπασίστα, τον Θόδωρο –δεν θυμάμαι το επίθετό του– είχε έρθει από την Αμερική. Έλληνας όμως. Μια Αγγλίδα που αργότερα τραγούδησε με τους Morka, τον Μιχάλη Ορφανίδη στα τύμπανα που κοινά τον ξέρουμε ως ‘Ζάππα’ στον μουσικό χώρο. Αυτοί θα παρουσίαζαν το Jesus Christ Superstar στα ελληνικά. Μια πολύ όμορφη και ζεστή δουλειά, η οποία πήγε χαμένη. Πήγε χαμένη γιατί ο παπάς της ενορίας, περνώντας έξω από το Ελατήριο, βλέποντας την αφίσα που το διαφήμιζε, έκανε ολόκληρο σκάνδαλο, με αποτέλεσμα να μη παιχτεί το Jesus Christ Superstar πάνω από μία βδομάδα».  

Υπάρχει και βιβλιαράκι με το λιμπρέτο στα ελληνικά από ’κείνα τα χρόνια, λογικά από την αρχή της Μεταπολίτευσης, χωρίς εκδότη (για το… φόβο των Ιουδαίων), που πουλιόταν, όπως διαβάζουμε στις πρώτες σελίδες του, στα «κάγκελα του Πολυτεχνείου». 

20/2/2018

Είναι λογικό να κόπτεται και ο Μητσοτάκης, που αλλάζει κάθε μέρα τρία λεωφορεία για να πάει στη δουλειά του. (γέλια)

Κυριάκο, πρέπει να έχεις ούμπαλα ακόμη και για να λαϊκίσεις. Δεν είναι τόσο απλό. Άσε να μιλήσει κανας άλλος…

19/2/2018

Πέθανε ο Didier Lockwood, βιολιστής των Magma, ZAO, Gong κ.λπ. στα 62 του. Όσοι ακούμε (και) progressive πολύ τον αγαπήσαμε από τις ηχογραφήσεις του - όχι μόνο με τα γκρουπ, αλλά και από τις προσωπικές του. RIP.