Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2019

THE TELESTONS οι πειραιώτες surfers τού... δίνουν και καταλαβαίνει

Το τρίτο άλμπουμ των Telestons, μετά το φερώνυμο του 2011 και το προπέρσινο “Poseidon Knows”, είναι γεγονός. Λέμε για το Summer Licks (2019), που είναι διπλό LP με τρεις πλευρές, τυπωμένο από την Ikaros Records.
Για τους Πειραιώτες Telestons έχουμε γράψει και στο παρελθόν (με αφορμή το “Poseidon Knows”) κι εκεί είχαμε αναφερθεί στην... τρέλα που έχουν με το ορχηστρικό surf, το twang κ.λπ. To «κ.λπ.» μπορεί να σημαίνει πως ο ακροατής θα βρει κι άλλες αναφορές στα ορχηστρικά τους – αναφορές που μπορεί να κινούνται από τις παρυφές του rock nroll, το frat-rock και το garage, μέχρι και τα όρια τού psychedelic sound, όλες και όλα άψογα τοποθετημένα μέσα στο γενικότερο πλάνο.
Οι Telestons, που είναι πεντάδα (Kaptain Fil κιθάρες, artwork, Georg Pin κιθάρες, Fotis Mason σαξόφωνα, African Alex μπάσο, Leandros Fratnik ντραμς – και οι Varavas μπάσο, George Tirouris ντραμς, εναλλακτικά, σε τρία tracks), είναι μια μπάντα, που έχει σκύψει για τα καλά σ’ αυτό το είδος της μουσικής, το οποίο προβάλλει με πίστη, δεξιοτεχνία και χιούμορ. Γιατί είναι και τα τρία βασικά, στην περίπτωσή τους. Φτιάχνουν μια μυθολογία οι Telestons, που στρέφεται γύρω από τη θάλασσα και το καλοκαίρι και αυτό δεν το βλέπεις μόνο στα εξώφυλλά τους, στα ένθετα και γενικότερα στο weird γραφιστικό-φωτογραφικό υλικό τους, αλλά το ακούς κιόλας περιστασιακά στις μουσικές τους, διαβάζοντάς το, περαιτέρω, και στους τίτλους των κομματιών τους (“Im not a human, Im an ice scream”, “Bourneli surf” κ.λπ.).
Μέσα όμως απ’ αυτή την πλάκα, απ’ αυτό το παράξενο σκηνικό που στήνεται πάντα με καλό γούστο, οι Telestons προβάλλουν τη βασική διάσταση των συνθέσεων τους, που δεν είναι άλλη από την διασκέδαση. Η μουσική τους, εννοούμε, σκοπεύει πρωτίστως στο χορό, στο ταρακούνημα, προβάλλοντας την (καλοκαιρινή) έξαψη και αναδεικνύοντας ταυτοχρόνως ήχους και χρώματα οικεία προς εμάς – καθότι, όπως το έχουμε ξαναγράψει, το ορχηστρικό surf είναι άμεσα επηρεασμένο από τον οριενταλισμό, με το “Misirlou” και το “Hava nagila” να αποτελούν, διαχρονικώς, δύο από τις πιο στέρεες βάσεις του.
Πασπαλισμένο με διάφορα εφφέ και με ηχητικές παραδοξότητες, το “Summer Licks” είναι τρεις πλευρές βινυλίου, που θα σε κάνουν να νοιώσεις όμορφα, απολαμβάνοντας αληθινά κομμάτια σαν τα “From California to Greece” και “Black medusa” (με hints από το θρυλικό “Pipeline” των Chantays) [πρώτη πλευρά], “The lonesome surfman” (άκρατοι οριενταλισμοί), “Bourneli surf”, “Always summer” (ψυχεδελικές διαστάσεις, εφφέ) [δεύτερη πλευρά], “Jacks day off”, “Christ craft”, «Γοριλάτο» (αγγίζει ακόμη και το punk) και άλλα τινά.
Μην σας απασχολεί η ποσότητα, τα πολλά μικρής διάρκειας θέματα ή οι τρεις πλευρές. Όλα εδώ κυλάνε σαν γάργαρο (θαλασσινό) νεράκι.

4 σχόλια:

  1. Έχω παρατηρήσει ότι χρησιμοποιείς την λέξη "φερώνυμος" για τους δίσκους. Το ορθό για ν' αποδοθεί ο ίδιος τίτλος δίσκου είναι "ομώνυμος". Κακώς σε πολλά, διαδυκτιακά κυρίως λεξικά το "φερώνυμος" εξηγείται ως ο φέρων το ίδιο όνομα. Η ορθή σημασία είναι αυτός που φέρει το όνομα αυτού, κυρίως αφορά συλλογικά ουσιαστικά, για να προσδιορίσει το όνομα και τον χαρακτήρα του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ομώνυμες πόλεις είναι η Αθήνα, της Ελλάδας και η Αθήνα της Τζώρτζια(ς). Έχουν το ίδιο όνομα δηλαδή.

      Ο δίσκος "Black Sabbath" φέρει όνομα ληφθέν από κάτι άλλο (από το συγκρότημα Black Sabbath εν προκειμένω), άρα είναι φερώνυμος.

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα, με όλο το σεβασμό, αυτό που περιγράφεις στο παράδειγμά σου είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κατά την γνώμη μου συμβαίνει με τις δύο αυτές λέξεις. Επειδή όμως εδώ δεν είμαστε για να επιβάλλουμε ή να "δείξουμε" τον σωστό δρόμο, ούτε είμαστε βοηθοί του Μπαμπινιώτη, νομίζω ότι θέλει λίγο παραπάνω ψάξιμο, γιατί οι τοποθετήσεις του καθενός διαφέρουν ανάλογα με τον τρόπο σκέψης και ερμηνείας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>Επειδή όμως εδώ δεν είμαστε για να επιβάλλουμε ή να "δείξουμε" τον σωστό δρόμο<<

      Εγώ δεν θέλω να επιβάλλω τίποτα σε κανέναν. Ούτε κάθομαι να ασχοληθώ με το πώς γράφει κάποιος (αν κάνει λάθη, αν χρησιμοποιεί "σωστές" εκφράσεις), αλλά με το τι θέλει να πει μ' αυτά που γράφει.
      Δεν μ' ενδιαφέρει καθόλου το σημαίνον. Μόνο το σημαινόμενο.
      Δηλαδή, για να το πω απλά. Εγώ ποτέ δεν θα έκανα μια τέτοια παρατήρηση σε κάποιον γραφιά. Τη θεωρώ ασήμαντη. Αντιθέτως θεωρώ σημαντικό το "ζουμί" εκείνων που γράφει και σ' αυτό αντιπαρατίθεμαι (όταν κρίνω ότι πρέπει να το κάνω).

      Διαγραφή