EXCELSIOR, THE DOGHUNTERS, WE LOST THE SEA progressive κ.λπ. από Δανία, Γερμανία και Αυστραλία

EXCELSIOR: O Horizon [Big Oil Recording Company, 2019]

Οι Excelsior είναι Δανοί, αλλά δεν ξέρω αν πρόκειται για γκρουπ ή για το προσωπικό project της συνθέτριας-τραγουδοποιού Anja Tietze Lahrmann. Η Lahrmann (γνωστή, όσο, από τους Ice Cream Cathedral) λογικά συνθέτει όλο το υλικό, παίζοντας πλήκτρα ή και άλλα όργανα, ενώ επιμελείται και την παραγωγή (με τη βοήθεια του Miccel Mohr). Επίσης, όπως συχνά συμβαίνει σε διάφορες τέτοιες δουλειές, υπάρχουν και έξτρα συνεργάτες, πότε εδώ και πότε εκεί, σε κάποια όργανα (Liam Amner ντραμς, Nanna Schannong κιθάρες, Kristian Paulsen κρουστά, Simon Brinck ακουστικές κιθάρες).

Το “O Horizon” τώρα, που κυκλοφορεί σε CD και σε digital, είναι ένα παράξενο ημι-electro άλμπουμ, με πολλά αβαντ-γκαρντίστικα στοιχεία. Έχει οπωσδήποτε αναφορές στα eighties, τόσο στο «συνθετητικό» κομμάτι του, όσο και στο «προχωρημένο», με την τραγουδοποιία της Lahrmann να θυμίζει κατά τόπους εκείνη της Anne Clark.

Το αποτέλεσμα είναι συμπαθές. Κάποιες στιγμές, θέλω να πω, δεν μοιάζουν απλώς, αλλά είναι εμπνευσμένες (“Alba/The high of a surrender”), ενώ κάποιες άλλες παραείναι ερμητικές, για να τις εντάξεις έστω και από σπόντα στην avant-pop.

Επαφή: www.thebigoilrecordingcompany.bandcamp.com/album/oil035-o-horizon

THE DOGHUNTERS: Splitter Phaser Naked [Tonzonen Records, 2019]

Από την Κολωνία προέρχονται οι DogHunters, ένα σχήμα που το αποτελούν οι Schäng Anakonda, Peter Silie, Marquito Ferrero, Miami Vince και Theo Van Heuss. Λέμε, λοιπόν, για μια πενταμελή ροκ μπάντα και για το πρόσφατο LP/CD της, το “Splitter Phaser Naked”.

Οι DogHunters είναι προγκρεσιβάδες περισσότερο, και πολύ λιγότερο στονεράδες ή ψυχεδελικοί. Εμένα μου θυμίζουν τα συγκροτήματα του κλασικού γερμανικού ροκ των seventies, όπως τους Epitaph να πούμε, και πάνω εκεί χτίζουν τα μοτίβα τους. Πού είναι τι ακριβώς; Είναι μοτίβα σκληρού ροκ, που οδηγούνται από ωραία και αποτελεσματικά riffs, καλές μελωδίες και γερό ρυθμικό τμήμα. Ναι, κιθαριστικό συγκρότημα είναι οι DogHunters, με ελάχιστα ή και καθόλου πλήκτρα, αλλά με παράλληλη ποικίλη χρήση των κιθαρών, που επεκτείνονται πέρα από τους ρυθμικούς και lead ρόλους τους, καλύπτοντας με άνεση και με φαντασία όλα τα μουσικά μέτρα. Εξάλλου, τα τραγούδια των DogHunters δεν είναι εκτενή (το πιο μακρύ στο χρόνο διαρκεί λιγότερο από πέντε λεπτά), με αποτέλεσμα το συγκρότημα να εμφανίζεται και πολύ διαβασμένο, όσον αφορά στη μέση και μικρή φόρμα, και με πυκνά παιξίματα (όχι σολιστικές καταχρήσεις και τέτοια), που αναδεικνύουν όλες τις συνθέσεις.

Γιατί, τώρα μόλις ερχόμαστε στην ουσία. Στις συνθέσεις, στα τραγούδια των DogHunters, που, παρά τις όποιες αναφορές τους, έχουν τον τρόπο να σε ελκύουν και να σε παρασύρουν. Κομμάτια σαν τα “Hitchhiker”, “Make it happen (Love ain’t in vain)”, “Beat me up”, “Blue remix” κ.λπ. φανερώνουν περίτρανα τις αρετές αυτού του γκρουπ – ενός γκρουπ, που θέλει να ξεχωρίσει στο είδος του, μετερχόμενο απλές συνταγές, και το καταφέρνει.

Επαφή: www.tonzonen.de

WE LOST THE SEA: Triumph & Disaster [Bird’s Robe Records / dunk!records, 2019]

Οι We Lost The Sea είναι μια μπάντα έξι ατόμων από την Αυστραλία (Σίδνεϋ). Έχουν ηχογραφήσει κάποια άλμπουμ μέχρι σήμερα (στο discogs καταγράφονται πέντε, μαζί με το πιο πρόσφατο που τώρα μας απασχολεί), ενώ μέλη τους είναι οι Matt Harvey κιθάρες, Mark Owen κιθάρες, Carl Whitbread κιθάρες, Kieran Elliott μπάσο, Mathew Kelly πιάνο, σύνθια και Nathaniel D’Ugo ντραμς. (Τούτα είναι τα κύρια μέλη, γιατί υπάρχουν και guests σε τρομπέτα και μέλοτρον). Το “Triumph & Disaster” είναι το νέο άλμπουμ τους, ένα concept 2LP, CD και digital, που κυκλοφορεί τώρα στην Αυστραλία (και αλλού) βασικά από την Bird’s Robe Records.

Είναι δόκιμος ο χαρακτηρισμός post-apocalyptic rock, τον οποίο διαβάζω στο διαδίκτυο σε σχέση με τους We Lost The Sea και το “Triumph & Disaster”. Γιατί το “post” κολλάει μ’ αυτή την αέναη κιθαρωδία (τα πλήκτρα είναι λες και δεν υπάρχουν), που χρωστά βεβαίως αρκετά στους Mogwai για παράδειγμα, όπως και το “apocalyptic” εξάλλου, που έχει να κάνει με το «θέμα» τους – μιαν άποψη σχετική με την καταστροφή της Γης, καθώς τούτη απεικονίζεται μέσα από τα μάτια μιας μητέρας και του γιου της, λίγο πριν από το «αποκαλυπτικό» τέλος.

Ναι, οι We Lost The Sea μπορεί να είναι μια instrumental μπάντα, αλλά παρά ταύτα ξέρει να αρθρώνει την ιστορία, που θέλει να μας πει, τόσο μέσα από την κιθαριστική αφήγηση, με τα επικά και τα λυρικά στοιχεία να εναλλάσσονται, αλλά και με τους προγραμματικούς τίτλους, όπως και με κάποια σύντομα κείμενα, μαζί με τα εξαιρετικά σκίτσα (ο κιθαρίστας Matt Harvey), που απολαμβάνεις στο booklet.

Ωραία δουλειά, με πολυποίκιλο ενδιαφέρον.

Επαφή: www.welostthesea.bandcamp.com