ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 204

2/12/2012

Ο Άκης Χανδρινός (1961-2000) παραμένει ακόμη ένας «άγνωστος» ποιητής, ευτυχώς θα έλεγα, από το σινάφι των Εξαρχείων. Ίσως κάποιοι να τον ξέρουν, αλλά να μην βολεύει η ποίησή του, έτσι όπως εκείνη παρουσιάστηκε στα πέντε τουλάχιστον βιβλία, που πρόλαβε να τυπώσει (όλα δυσεύρετα σήμερα). 

Μελοποιήθηκε κιόλας ο Χανδρινός (από τον Ηρακλή Τριανταφυλλίδη) και στη σύντομη ζωή του πέρασε από αφόρητα ζόρια (εγκλεισμοί σε ψυχιατρεία κ.λπ.), πριν βρεθεί νεκρός στα 39 του.
Προσέξτε αυτό το πεζο-ποίημα.... πόσες αλήθειες εξαπολύει, προς πάσα κατεύθυνση.
[Από το βιβλίο του «Η μνήμη ενός νάρκισσου», Ελεύθερος Τύπος, 1983 - το σκίτσο του εξωφύλλου είναι από τον πρώτο δίσκο του Ian Hunter, από το 1975]

ΑΠ’ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΣΤΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ
Εμείς τους φορέσαμε τους τίτλους τιμής.
Εμείς τους γλύψαμε και τους γλύφουμε
τα παραφουσκωμένα τους αρχίδια που έγιναν
έτσι, απ’ το πολύ γαμήσι που μας κάνανε.
Ανοίγουμε καθημερινά τον κώλο μας
στον κάθε μασκοφορούντα ελιτ-ισμένο
που είτε είναι underground εκδότης και
δεν εξυπηρετεί καμιά ιδέα απλώς
κερδοσκοπεί εις βάρος ιδεών, είτε είναι
beat αυτοαποκαλούμενος ποιητής (του κώλου),
που τώρα έχει μαγαζί ευρωπαϊκού επιπέδου,
είτε καλλιτέχνης που είναι
καυλι-τέχνης στρατευμένος πονηρά και αναίσχυντα,
είτε τέλος πάντων αστέρι του ροκ
που έγινε γνωστό σκανδαλοθηρικά
και με χοντρές καβάντζες και τα μασάει
εφ’ όρου ζωής χάρις στην ετικέτα.
Περιττό αλλά θα το πω, πολλοί
απ’ αυτούς αποδεδειγμένα είναι
άτομα με θέσεις περίοπτες σε τέτοιες business
και οργανισμούς, που θα ’τανε επιείκεια
να τους ονομάσω απλώς αντιδραστικούς.
Είναι καθάρματα του μπατσικού
είδους και χειρότερα γιατί στο κάτω-κάτω
ο μπάτσος φοράει και τη στολή
και σου λέει εδώ είμαι μάγκα, κόπιασε.
Αυτοί όμως είναι χαφιέδες άσχετα με κυβερνήσεις
και πολιτικές ιδεολογίες με μόνο
κίνητρο να μένουν στην επιφάνεια
ό,τι και να συμβαίνει πολιτικά
πάντα σαν αντικαθεστωτικοί
με συμβάσεις «που δεν διαισθάνονται
καμιά άλλη απειλή» εκτός απ’
το ένστικτο και την καλλιέργεια κάθε
σκλάβου τους που προσπαθεί ν’ απελευθερωθεί.
Εγώ προσωπικά υπήρξα τέτοιος τους
αλλά τώρα αν κάποιος από δαύτους τολμήσει να
διαταράξει την ανταλλακτική ζυγαριά μου
θα αποθηκεύσει τη μασέλα μου στην καρωτίδα του.

1/12/2019

Λοιπόν, ο Τάκης Σούκας είναι πολύ μεγάλος λαϊκός συνθέτης, με ιδιαίτερο βυζαντινό χρώμα στα τραγούδια του. Μπορεί επίσης να παίζει τέλεια καμιά 20αριά όργανα, ενώ γράφει και λόγια. Τον εκτιμώ αφάνταστα και περιμένω αύριο να διαβάσω τη συνέντευξή του στον Μποσκοΐτη.
Ένα τραγούδι του από κάτω, με την Χαρούλα Λαμπράκη. Για μένα η κορυφαία Χαρούλα του τραγουδιού μας, που αν δεν έκανε, τέλος πάντων, την καριέρα που έπρεπε να κάνει... ε κάποιοι λόγοι θα υπήρχαν...
[Πολύ μεγάλο βίντεο, που το γ@μ@ει όμως ο τύπος που το ανέβασε – τον έχω τρακάρει και σε άλλα βίντεο να κάνει την ίδια μαλακία, να κάνει cut στον ήχο μήπως και τον αντιγράψουνε]

1/12/2019

Έχω γράψει για διάφορα ζητήματα που αφορούν στη μουσική άπειρες φορές. Αλλά, όταν έγραψα κάποια πράγματα για τον Jazz FM, όπως και για μια εκπομπή για την τζαζ στην Ελλάδα, που γυρίστηκε για τη σειρά της ΕΡΤ «Τα Στέκια», με σβήσανε πολλοί από «φίλο» (να αναφέρω τον σκηνοθέτη της εκπομπής Κυριάκο Αγγελάκο, τον Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη κ.ά.), ενώ ορισμένοι με μπλόκαραν κιόλας (Ilan Solomon). Δεν παραπονιέμαι φυσικά, κι ούτε με νοιάζει (εννοείται). Απλά, δεν είχα από παλιά ουδεμία σχέση με την τζαζ-ομάδα που κατηύθυνε ο μακαρίτης ο Γιαννουλόπουλος, δεν ένοιωθα ποτέ άνετα σ’ ένα χώρο «φανατικών της τζαζ», που αντιμετώπιζαν την τζαζ με μια στρεβλή για μένα επαγγελματική αφοσίωση. Και δεν επεκτείνομαι.
Σήμερα διάβασα στην Εφ.Συν για μια ταινία για τον Jazz FM, που έχει ήδη γυριστεί και που θα προβληθεί οσονούπω (εξ όσων κατάλαβα), έναν ραδιοφωνικό σταθμό τέλος πάντων, για τον οποίον αποφάσισα να μην τον ξανακούσω (από τότε που τον άκουσα μια-δυο φορές).
Δεν πιστεύω στα ειδικά ραδιόφωνα, ποτέ δεν πίστευα. Κι έχω την βεβαιότητα πως κάνουν κακό. Πιστεύω μόνο σε παραγωγούς, στην ικανότητα των παραγωγών να μπορούν στήσουν ένα «παραμύθι» στο ραδιόφωνο (αν μπορούν), με μουσικές all around. Χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς περιχαρακώσεις. Σαν αυτό που κάναμε στο περιοδικό Jazz & Τζαζ, στο οποίο γράφαμε για «τα πάντα».
Τέλος πάντων, δεν προτίθεμαι να γράψω κάτι για την ταινία για τον Jazz FM... μπας και μας μείνει και κανας τζαζόφιλος στο facebook τελικά (γέλια).

1/12/2019

Βγήκε ο καθηγητής Στάθης Καλύβας να υπερασπιστεί, με ανόητο τρόπο, Δοξιάδη και Αγαπηδάκη, κάτι μέρες μετά, δίχως να έχει να προσθέσει τίποτα ουσιώδες.
Δύο tips:
1. >>Επειδή τόσο ο Απόστολος Δοξιάδης όσο και η Ειρήνη Αγαπηδάκη (την οποία δεν γνωρίζω) άσκησαν στο παρελθόν οξεία (και ορθή) κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ<<
Το να γράφεις, δηλαδή, απ’ όποια θέση, ανοησίες και γελοιότητες για τους γονείς ενός ανθρώπου (δες παρακάτω), που δεν τους γνωρίζεις, που δεν είχαν δημόσια παρουσία, αποτελεί για κάποιους «ορθή κριτική» προς τον ΣΥΡΙΖΑ! Τι να πει κανείς, για την κατάντια ορισμένων...
>>Ήταν ένα μικρό Πολάκι...: Φαντάσου τον Πολάκη πιτσιρίκο, να του ζητάει η μαμά του να κάνει τα κακάκια του στο γιο-γιο. Κάθεται εκείνος και σκέφτεται «για να τα ζητάει αυτή, θα είναι πολύτιμα!(…)<<
[η «ορθή κριτική» της Αγαπηδάκη]
2. >>Ομως ένας από αυτούς, δημοσιογράφος στα ΝΕΑ και με έντονη παρουσία στα κοινωνικά δίκτυα, εξύβρισε με χυδαίο τρόπο την Ειρήνη δημόσια.<<
Γιατί ο Καλύβας δεν μας λέει τι ακριβώς έγραψε ο δημοσιογράφος των ΝΕΩΝ για την Αγαπηδάκη; Πού είναι αυτές «χυδαίες ύβρεις» επιτέλους, ώστε να τις μάθουμε κι εμείς; Γιατί ο Δοξιάδης, η Αγαπηδάκη, ο Καλύβας ή όποιος άλλος δεν δημοσιοποιούν ολόκληρα τα σχόλια ή τους διαλόγους;

Απ’ αυτά τα δύο tips και μόνον η... αγανάκτηση του Καλύβα είναι τρύπια και δεν πιάνει φράγκο. Για να μην πως είναι για γέλια.