4/9/2021
Την διασκευή των Beatles στο τραγούδι του Θεοδωράκη την
βρίσκω πολύ μέτρια, συνολικά, για να μην πω της πλάκας (σε σχέση με τον «όγκο» του
τραγουδιού). Έως τότε που ηχογράφησαν το “The honeymoon song” ζωντανά στο BBC
(6 Αυγούστου 1963), οι Beatles είχαν μόλις ένα νούμερο 1 στη Βρετανία, ενώ δεν
είχε ξεσπάσει ακόμη και η Beatlemania. Θέλω να πω πως η μπάντα δεν είχε
αποκτήσει ακόμη το στάτους, που απέκτησε πιο μετά (τους επόμενους μήνες) κι
έχει μέχρι και σήμερα. Αφήνω κατά μέρος το γεγονός πως το τραγούδι ήταν άγνωστο
έως τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και άρα δεν προσέθεσε σε χρόνο πρώτο καμία
αίγλη στον Θεοδωράκη.
Απεναντίας, όταν η μέγιστη Edith Piaf τραγούδησε έξοχα Θεοδωράκη το 1962 (και σε δίσκους της εποχής εννοείται) είναι ένα γεγονός αυτό απείρως μεγαλύτερης σημασίας.
Και το ότι η πολύ μεγάλη ορχήστρα του Oliver Nelson, που το 1963 είχε ήδη δώσει μερικά αριστουργήματα της τζαζ, όπως το θρυλικό “The Blues and the Abstract Truth” (1961), έκανε ένα ολάκερο LP πάνω στην «Φαίδρα» (1962), με Phil Woods στα σαξόφωνα και λοιπούς, είναι κι αυτό πολύ πιο σημαντικό από την παντελώς αδιάφορη εκτέλεση των Beatles…
https://www.youtube.com/watch?v=ypxRNZlE-nM
Απεναντίας, όταν η μέγιστη Edith Piaf τραγούδησε έξοχα Θεοδωράκη το 1962 (και σε δίσκους της εποχής εννοείται) είναι ένα γεγονός αυτό απείρως μεγαλύτερης σημασίας.
Και το ότι η πολύ μεγάλη ορχήστρα του Oliver Nelson, που το 1963 είχε ήδη δώσει μερικά αριστουργήματα της τζαζ, όπως το θρυλικό “The Blues and the Abstract Truth” (1961), έκανε ένα ολάκερο LP πάνω στην «Φαίδρα» (1962), με Phil Woods στα σαξόφωνα και λοιπούς, είναι κι αυτό πολύ πιο σημαντικό από την παντελώς αδιάφορη εκτέλεση των Beatles…
https://www.youtube.com/watch?v=ypxRNZlE-nM
3/9/2021
Ήδη από τις αρχές του ’71 τα μεγάλα
ελληνικά περιοδικά της εποχής δημοσίευαν συνεντεύξεις του Μίκη Θεοδωράκη –
μπορεί και πιο πριν. Μάλιστα σε μία απ’ αυτές μιλάει για το ροκ, για Bob Dylan,
Joan Baez, Beatles, Woodstock, Isle of Wight κ.λπ. Από το 1972 και μετά δεν
υπήρχε πρόβλημα να τον είχαν ακόμη και στο εξώφυλλο, όπως «Ο Ταχυδρόμος» για
παράδειγμα, τον Οκτώβριο του ’72 και τον Σεπτέμβριο του ’73, με τίτλους «Η φωνή
του χρέους θα με φέρη πίσω» και «Θα επιστρέψω κι ας με πιάσουν»...
«Το Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού», η λαϊκή όπερα, η λαϊκή
τραγωδία του Μίκη Θεοδωράκη, αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά έργα του, για
πολλούς και διαφόρους λόγους – εφάμιλλο με το «Ένας Όμηρος» της ίδιας εποχής.
Το έργο ανεβαίνει στις 15 Οκτωβρίου 1962 από το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη, στο Θέατρο Καλουτά στην Αθήνα, με σκηνοθεσία Πέλου Κατσέλη, σκηνικά και κοστούμια Νίκου Νικολάου και χορογραφίες Ζουζούς Νικολούδη.
Σε ανοιχτή επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη, με ημερομηνία 1 Οκτωβρίου 1962, που τυπώθηκε σε χιλιάδες αντίτυπα και μοιράστηκε σε συνοικίες και σωματεία, διαβάζουμε πως στόχος του πολιτικού εκείνου έργου ήταν η «εθνική συμφιλίωση».
Ο Θεοδωράκης έγραφε για «ενότητα», σημειώνοντας πως «είμαι έτοιμος να δώσω το χέρι και να ξεχάσω για πάντα τα μαρτύρια και τις εξορίες, αν πρόκειται να συμφωνήσουμε γύρω από ένα πλατύ πρόγραμμα, που θα εξασφαλίζει την αναγέννηση της πατρίδος».
Αυτά τα λόγια δεν άρεσαν στην ΕΔΑ, και ευρύτερα στην Αριστερά της εποχής, η οποία, δεν ήταν έτοιμη να αποδεχθεί πως θύτες και θύματα θα μπορούσε να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσουν, «θάβοντας» ουσιαστικά το έργο μέσα από τα έντυπά της. Βέβαια δεν είχε τεθεί το θέμα ακριβώς έτσι, καθώς είχαν προβληθεί τα αισθητικά ζητήματα ως διαφωνίες, εκείνα για τα οποία το «γούστο» του καθενός μπαίνει πάνω από οποιαδήποτε σοβαρή κοινωνικοπολιτική ανάλυση (ο Μάρκος Δραγούμης π.χ. από το περιοδικό «Δρόμοι της Ειρήνης» είχε μιλήσει για «κακή πρόζα»). Τέλος πάντων... ας μην το τραβήξουμε τώρα.
Κάποτε είχα βρει ένα αντίτυπο από το βιβλίο του Μίκη Θεοδωράκη με το λιμπρέτο (ας το πούμε έτσι) από την παράσταση «Το Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού» [εκδόσεις Γκόνη, 1963], στο οποίο ήταν κομμένο με μαχαίρι (!) το όνομα του Μίκη Θεοδωράκη (στο πάνω μέρος) και οι «εκδόσεις Γκόνη» στο κάτω μέρος.
Δεν ξέρω αν αυτό είχε συμβεί στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας, όταν το κυνήγι στον Μίκη Θεοδωράκη ήταν πολυμέτωπο και αφορά σε μεμονωμένο γεγονός, ούτε αν ήταν γενικότερο (αφορώντας σε κάποιο αριθμό αντιτύπων, που είχαν ξεμείνει, ας πούμε, σε αποθήκες). Πάντως μοιάζει με λογοκριτική επέμβαση και σε κάθε περίπτωση, ως εικόνα, είναι ύποπτη...
Στις φωτογραφίες βλέπετε το πλήρες εξώφυλλο του βιβλίου αριστερά και το κομμένο δεξιά...
Το έργο ανεβαίνει στις 15 Οκτωβρίου 1962 από το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη, στο Θέατρο Καλουτά στην Αθήνα, με σκηνοθεσία Πέλου Κατσέλη, σκηνικά και κοστούμια Νίκου Νικολάου και χορογραφίες Ζουζούς Νικολούδη.
Σε ανοιχτή επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη, με ημερομηνία 1 Οκτωβρίου 1962, που τυπώθηκε σε χιλιάδες αντίτυπα και μοιράστηκε σε συνοικίες και σωματεία, διαβάζουμε πως στόχος του πολιτικού εκείνου έργου ήταν η «εθνική συμφιλίωση».
Ο Θεοδωράκης έγραφε για «ενότητα», σημειώνοντας πως «είμαι έτοιμος να δώσω το χέρι και να ξεχάσω για πάντα τα μαρτύρια και τις εξορίες, αν πρόκειται να συμφωνήσουμε γύρω από ένα πλατύ πρόγραμμα, που θα εξασφαλίζει την αναγέννηση της πατρίδος».
Αυτά τα λόγια δεν άρεσαν στην ΕΔΑ, και ευρύτερα στην Αριστερά της εποχής, η οποία, δεν ήταν έτοιμη να αποδεχθεί πως θύτες και θύματα θα μπορούσε να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσουν, «θάβοντας» ουσιαστικά το έργο μέσα από τα έντυπά της. Βέβαια δεν είχε τεθεί το θέμα ακριβώς έτσι, καθώς είχαν προβληθεί τα αισθητικά ζητήματα ως διαφωνίες, εκείνα για τα οποία το «γούστο» του καθενός μπαίνει πάνω από οποιαδήποτε σοβαρή κοινωνικοπολιτική ανάλυση (ο Μάρκος Δραγούμης π.χ. από το περιοδικό «Δρόμοι της Ειρήνης» είχε μιλήσει για «κακή πρόζα»). Τέλος πάντων... ας μην το τραβήξουμε τώρα.
Κάποτε είχα βρει ένα αντίτυπο από το βιβλίο του Μίκη Θεοδωράκη με το λιμπρέτο (ας το πούμε έτσι) από την παράσταση «Το Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού» [εκδόσεις Γκόνη, 1963], στο οποίο ήταν κομμένο με μαχαίρι (!) το όνομα του Μίκη Θεοδωράκη (στο πάνω μέρος) και οι «εκδόσεις Γκόνη» στο κάτω μέρος.
Δεν ξέρω αν αυτό είχε συμβεί στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας, όταν το κυνήγι στον Μίκη Θεοδωράκη ήταν πολυμέτωπο και αφορά σε μεμονωμένο γεγονός, ούτε αν ήταν γενικότερο (αφορώντας σε κάποιο αριθμό αντιτύπων, που είχαν ξεμείνει, ας πούμε, σε αποθήκες). Πάντως μοιάζει με λογοκριτική επέμβαση και σε κάθε περίπτωση, ως εικόνα, είναι ύποπτη...
Στις φωτογραφίες βλέπετε το πλήρες εξώφυλλο του βιβλίου αριστερά και το κομμένο δεξιά...
Υπάρχουν δύο ειδών κείμενα, που μπορείς να γράψεις για τον
Μίκη Θεοδωράκη. Εκείνα που δεν απαιτούν κόπο, χρόνο, σκέψη, χιλιόμετρα
ακροάσεων, διαβασμάτων κ.λπ. –πασαλείβεις με δυο-τρεις περισπούδαστες κοτσάνες του
τύπου «Ο Μίκης που δεν έλυσε ποτέ τον οιδιπόδειο γρίφο του: Aγαπούσε να μισεί
τον Ανδρέα ή μισούσε το ότι αγαπούσε τον Ανδρέα» και ξεμπερδεύεις– και άλλα που
επιχειρούν να δουν πίσω από το προφανές και το κοινό, προάγοντας τη γνώση και
το διάλογο. Προσπαθούμε να γράφουμε από τα δεύτερα...
>>Ο Μίκης Θεοδωράκης τις ημέρες του Πολυτεχνείου: το παράδοξο της απαγόρευσης των τραγουδιών, αλλά όχι του βιβλίου του<<
https://www.lifo.gr/arxeio/o-mikis-theodorakis-tis-imeres-toy-polytehneioy-paradoxo-tis-apagoreysis-ton-tragoydion-alla
>>Ο Μίκης Θεοδωράκης τις ημέρες του Πολυτεχνείου: το παράδοξο της απαγόρευσης των τραγουδιών, αλλά όχι του βιβλίου του<<
https://www.lifo.gr/arxeio/o-mikis-theodorakis-tis-imeres-toy-polytehneioy-paradoxo-tis-apagoreysis-ton-tragoydion-alla
2/9/2021
Η ιστορία του Μίκη Θεοδωράκη είναι μαζί και η ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα, τα τελευταία 80 χρόνια.
Ο Θεοδωράκης είχε αντιταχθεί στην εισβολή του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία, τον Αύγουστο του 1968, και μετά την διάσπαση του ΚΚΕ είχε προσχωρήσει στο ΚΚΕ (εσωτ.), από το οποίο θα αποχωρούσε μία κρίσιμη, για την αντιδικτατορική πάλη, στιγμή, τον Μάρτιο του 1972.
Η υπόθεση είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις, με εκατέρωθεν ανακοινώσεις, στα παράνομα τότε έντυπα του ΚΚΕ (εσωτ.) – και αυτά τα δύο τεύχη, της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης» (που τότε δεν ανήκε στο ΚΚΕ, αλλά στο «εσωτερικό») και του «Διαλόγου για την Ενότητα των Ελλήνων Κομμουνιστών» εμπεριέχουν όλη τη φάση της σύγκρουσης.
Ο Μίκης Θεοδωράκης διαπίστωνε πως το ζήτημα της αντίστασης απέναντι στη χούντα είχε βαλτώσει και πάνω σ’ αυτή τη βάση διαφωνούσε με το ΚΚΕ (εσωτ.) σε ιδεολογικά και εσωτερικά-διαδικαστικά θέματα, σχετικά με την μη-δημοκρατικοποίηση του κέντρου των αποφάσεων – με το «εσωτερικό» να απαντά πως «η αστάθεια και οι απότομες μεταπτώσεις» είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του Μίκη Θεοδωράκη.
Βασικά ο Θεοδωράκης θεωρούσε πως το ΚΚΕ (εσωτ.) είτε θα έπρεπε να υπάρξει μέσα στο πλαίσιο ενός ενιαίου ΚΚΕ είτε θα έπρεπε να αποσπαστεί από το κομμουνιστικό κίνημα, καθώς ταυτιζόταν όλο και περισσότερο με την σοσιαλδημοκρατία.
Το πώς θα εξελισσόταν το ΚΚΕ (εσωτ.) στην τελευταία περίοδο της δικτατορίας (θεωρώντας π.χ. το αγώνα ενάντια στη χούντα απλά αντιδικτατορικό και όχι πρωτίστως αντιιμπεριαλιστικό) δείχνει την ορθότητα των απόψεων του Μίκη Θεοδωράκη την δεδομένη συγκυρία.
Η ιστορία του Μίκη Θεοδωράκη είναι μαζί και η ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα, τα τελευταία 80 χρόνια.
Ο Θεοδωράκης είχε αντιταχθεί στην εισβολή του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία, τον Αύγουστο του 1968, και μετά την διάσπαση του ΚΚΕ είχε προσχωρήσει στο ΚΚΕ (εσωτ.), από το οποίο θα αποχωρούσε μία κρίσιμη, για την αντιδικτατορική πάλη, στιγμή, τον Μάρτιο του 1972.
Η υπόθεση είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις, με εκατέρωθεν ανακοινώσεις, στα παράνομα τότε έντυπα του ΚΚΕ (εσωτ.) – και αυτά τα δύο τεύχη, της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης» (που τότε δεν ανήκε στο ΚΚΕ, αλλά στο «εσωτερικό») και του «Διαλόγου για την Ενότητα των Ελλήνων Κομμουνιστών» εμπεριέχουν όλη τη φάση της σύγκρουσης.
Ο Μίκης Θεοδωράκης διαπίστωνε πως το ζήτημα της αντίστασης απέναντι στη χούντα είχε βαλτώσει και πάνω σ’ αυτή τη βάση διαφωνούσε με το ΚΚΕ (εσωτ.) σε ιδεολογικά και εσωτερικά-διαδικαστικά θέματα, σχετικά με την μη-δημοκρατικοποίηση του κέντρου των αποφάσεων – με το «εσωτερικό» να απαντά πως «η αστάθεια και οι απότομες μεταπτώσεις» είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του Μίκη Θεοδωράκη.
Βασικά ο Θεοδωράκης θεωρούσε πως το ΚΚΕ (εσωτ.) είτε θα έπρεπε να υπάρξει μέσα στο πλαίσιο ενός ενιαίου ΚΚΕ είτε θα έπρεπε να αποσπαστεί από το κομμουνιστικό κίνημα, καθώς ταυτιζόταν όλο και περισσότερο με την σοσιαλδημοκρατία.
Το πώς θα εξελισσόταν το ΚΚΕ (εσωτ.) στην τελευταία περίοδο της δικτατορίας (θεωρώντας π.χ. το αγώνα ενάντια στη χούντα απλά αντιδικτατορικό και όχι πρωτίστως αντιιμπεριαλιστικό) δείχνει την ορθότητα των απόψεων του Μίκη Θεοδωράκη την δεδομένη συγκυρία.
2/9/2021
Στις 4 Οκτωβρίου 1983 το μέγιστο βραβείο του λαού της Σοβιετικής Ένωσης, το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη, απονέμεται στον Μίκη Θεοδωράκη (μετά τους Κώστα Βάρναλη, Μανώλη Γλέζο και Γιάννη Ρίτσο – αργότερα θα βραβευόταν και ο Χαρίλαος Φλωράκης).
Στο τεύχος 87-88 (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1983) του δίμηνου περιοδικού «Ελληνοσοβιετικά Χρονικά» υπάρχει πλήρες ρεπορτάζ με φωτογραφικό υλικό από την βράβευση του Μίκη Θεοδωράκη στην Μόσχα...
Στις 4 Οκτωβρίου 1983 το μέγιστο βραβείο του λαού της Σοβιετικής Ένωσης, το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη, απονέμεται στον Μίκη Θεοδωράκη (μετά τους Κώστα Βάρναλη, Μανώλη Γλέζο και Γιάννη Ρίτσο – αργότερα θα βραβευόταν και ο Χαρίλαος Φλωράκης).
Στο τεύχος 87-88 (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1983) του δίμηνου περιοδικού «Ελληνοσοβιετικά Χρονικά» υπάρχει πλήρες ρεπορτάζ με φωτογραφικό υλικό από την βράβευση του Μίκη Θεοδωράκη στην Μόσχα...
2/9/2021
Παρατηρώ πως έχει ανοίξει μια πολιτικολογία, από αριστερογιάπιδες, μέχρι και φασίστες, με αφορμή το θλιβερό γεγονός του θανάτου του Μίκη Θεοδωράκη, με αιχμή βασικά το «μακεδονικό», την τελευταία οριακή παρέμβασή του στα πολιτικά μας πράγματα.
Πέραν του ότι θεωρώ άκαιρη τούτη τη στιγμή τη φτηνή πολιτικολογία, όταν παρά πολλοί απ’ αυτούς που λένε διάφορα αγνοούν το καλλιτεχνικό έργο του Μίκη Θεοδωράκη (τους συμβουλεύω να πάνε στο YouTube και ν’ ακούσουν για πρώτη έστω φορά στη ζωή τους –ποτέ δεν είναι αργά– ολάκερο «Το Άξιον Εστί»), η δική μου άποψη είναι –και είχα την ευκαιρία να την εκφράσω αυτήν με διάφορα ποστ και αναρτήσεις, όλα τα προηγούμενα χρόνια–, πως όσα είχε πει δημοσίως, όλη την τελευταία δεκαετία (ας μείνουμε σ’ αυτήν), ο Μίκης Θεοδωράκης, πάνω στα βασικά πολιτικά ζητήματα (μνημόνια, ξένη κυριαρχία στη χώρα, μακεδονικό κ.λπ.) ήταν πολύ σωστά, κινούμενα προς την ορθή πατριωτική κατεύθυνση, αδιαφορώντας ο ίδιος για το ποιοι ήταν, κάθε φορά, το ακροατήριό του.
Αλίμονο, δηλαδή, αν ο Θεοδωράκης, στα 90 του, σκεφτόταν ποιοι θα έπαιρναν κάθε φορά τα λόγια του, για να τα κάνουν κομφετί... Είναι αστείοι μερικοί...
(σε συζήτηση δεν θα μπω, το λέω, διατηρώντας το δικαίωμα να σβήνω σχόλια, τα οποία θα κρίνονται από άκαιρα έως άκυρα)
Παρατηρώ πως έχει ανοίξει μια πολιτικολογία, από αριστερογιάπιδες, μέχρι και φασίστες, με αφορμή το θλιβερό γεγονός του θανάτου του Μίκη Θεοδωράκη, με αιχμή βασικά το «μακεδονικό», την τελευταία οριακή παρέμβασή του στα πολιτικά μας πράγματα.
Πέραν του ότι θεωρώ άκαιρη τούτη τη στιγμή τη φτηνή πολιτικολογία, όταν παρά πολλοί απ’ αυτούς που λένε διάφορα αγνοούν το καλλιτεχνικό έργο του Μίκη Θεοδωράκη (τους συμβουλεύω να πάνε στο YouTube και ν’ ακούσουν για πρώτη έστω φορά στη ζωή τους –ποτέ δεν είναι αργά– ολάκερο «Το Άξιον Εστί»), η δική μου άποψη είναι –και είχα την ευκαιρία να την εκφράσω αυτήν με διάφορα ποστ και αναρτήσεις, όλα τα προηγούμενα χρόνια–, πως όσα είχε πει δημοσίως, όλη την τελευταία δεκαετία (ας μείνουμε σ’ αυτήν), ο Μίκης Θεοδωράκης, πάνω στα βασικά πολιτικά ζητήματα (μνημόνια, ξένη κυριαρχία στη χώρα, μακεδονικό κ.λπ.) ήταν πολύ σωστά, κινούμενα προς την ορθή πατριωτική κατεύθυνση, αδιαφορώντας ο ίδιος για το ποιοι ήταν, κάθε φορά, το ακροατήριό του.
Αλίμονο, δηλαδή, αν ο Θεοδωράκης, στα 90 του, σκεφτόταν ποιοι θα έπαιρναν κάθε φορά τα λόγια του, για να τα κάνουν κομφετί... Είναι αστείοι μερικοί...
(σε συζήτηση δεν θα μπω, το λέω, διατηρώντας το δικαίωμα να σβήνω σχόλια, τα οποία θα κρίνονται από άκαιρα έως άκυρα)
Σχόλια από το fb στο ποστ >>Παρατηρώ πως έχει ανοίξει μια πολιτικολογία, από αριστερογιάπιδες, μέχρι και φασίστες<<
ΑπάντησηΔιαγραφήGiorgos Zervos
Πέσ τα
Εύα Αθανασοπούλου
Ο Μίκης ήταν ανθρωπος του πάθους και εζησε, αγωνίστηκε για τα πιστεύω του και δημιουργησε σε βαθμό υπερθετικό!
Τζιμ Μπανανας
Τα είπατε όλα !
Chris Karamanidou
Δεν ειναι αστείοι. Πάσχουν απο "αθέραπευτη ασθένεια"....
Nikitas Kakavas
Δάσκάλε, σε έχω σεβαστεί πολλές φορές στη ζωή μου. Σήμερα είναι μια τέτοια ακόμη στιγμή
Dimitris Platamonas
Απο τα ποιο ωραια που διαβασα σημερα για τον Μικη....εγω την δεκαετια 90 που του εσφιξα το χερι και τον χαιρετησα του ειπε....Εισαι μεγαλος ροκας!...το δεχτηκε το φτηνο σχολιο μου με μεγαλο χαμογελο....ακομα δεν γνωριζα τοτε ποιον ειχα μπροστα μου
Ναταλία Ρασούλη
Επιτέλους!
Antonis Boskoitis
Μπράβο σου, Φώντα
John Drake
Τον κράζανε όσο ήταν ζωντανός και ούτε που τον ακούμπησαν... Νομίζουν θα τον αγγίξουν τώρα που ανεβαίνει την σκάλα της αθανασίας;;;
Αλλά, ελέγχουμε και κρίνουμε τα ίνδαλμα μας...
Ίσως λίγο πιο σκληρά από ότι τους εαυτούς μας, εινσι ζήτημα προόδου...
Μαίρη Δαλάκου
Πες τα Φώντα !!!
Tina Mandilara
πες τα ντε γιατί αυτή η γκρίνια δείχνει απλώς έλλειψη κατανόησης του μεγέθους, της Ιστορίας, της στιγμής.
Stylianos Gabriel
Πολλές φορές στην πορεία του ο Μίκης βρέθηκε σε ανακολουθία με τον Θεοδωράκη αλλά αυτό δεν μειώνει στο ελάχιστο την εν γένει πολιτιστική και πολιτική του προσφορά ολα αυτά τα χρόνια οπου το έργο του εγινε εμπνευση και ταυτίστηκε με όλους τους λαικούς αγώνες.Αιωνία του η μνήμη.
Ισίδωρος Πάτερος
Συμφωνούμε κ.Φώντα!
Nelli Martinou
Συγνώμη που κοινοποίησα χωρίς άδεια, αλλά ταυτίστηκα με το σχόλιό σας, αν υπάρχει πρόβλημα να μου πείτε!
Konstantin Mixos
Σωστός. Και όσο για την περίφημη συγκέντρωση για το Μακεδονικό, επειδή είχα πάει για να δω τι θα πει, είναι απίστευτη η λασπολογία και η πλαστογραφία που έκαναν απο την αριστερά και πέρα εναντίον του, από την επιμονή να μην ακούνε την φανερή ειρωνεία στο "Αδέλφια μου φασίστες" μέχρι το κομμένο καρέ από το βίντεο στο οποίο ο άνθρωπος με το καροτσάκι δίπλα του χαιρετάει τον κόσμο και οι αντίπαλοί του στην ομοσπονδία αναπήρων το είχαν επιλέξει επίτηδες για να τον παρουσιάσουν οτι χαιρετάει φασιστικά
Nelli Martinou
Μονταζιέρα έπεσε, καθαρά. Και τι ασήμαντη για την Ιστορία είναι η λάσπη που ρίξανε κάτι ανθρωπάκια, για το Μίκη που ο αντιφασισμός ήταν η ίδια του η ύπαρξη με όλο του το είναι, ψυχή και σώμα σε όλη τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Το έργο του και οι πράξεις του το αποδεικνύουν.
Vassilis Serafimakis
Αυτό που κρατάω στα πολιτικά του πάνω απ'όλα είναι το θάρρος του να λέει πάντα ό,τι πιστεύει - αδιαφορώντας γιά δημοτικότητα, γραμμή κόμματος, και τα τοιαύτα. Γι'αυτό και το κόμμα ποτέ δεν τον έκανε ζάφτι. Ούτε σιώπησε, ούτε κρύφτηκε. Δικά του όλα τα σωστά, κι όλα τα (θεαματικά) λάθη. Αντίο, Μίκη.
Γιωργος Βουδουρης
Διαγραφή..δεν ήταν "αφελής" ο Μίκης για να λέει πάντα μόνον "αυτά που πιστεύει" ..ήταν ενεργό μέλος της πολιτικής σκηνής, όπως όφειλε και του επέβαλε η ευρύτατη εμβέλειά του μέσα κι έξω. Με τις θέσεις και τα μηνύματα συμμετείχε στην ωρίμανση των κινήσεων και των προτεραιοτήτων της λαϊκής δράσης... ας μας μείνει το .."για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ"!!!
Dimitrios Kambakos
Συμφωνώ με το ΄΄πνεύμα΄΄ του κειμένου εκτός του κομματιού περί ''ξένης κυριαρχίας'' - μια χαρά τα καταφέρνει η Ντόπια Ελίτ κ χωρίς εξωτερική βοήθεια,το Αστικό Κράτος κ η Λαική Ανοχή έχει διασφαλίσει την απρόσκοπτη ευημερία τους (προς το παρών έστω)
Nikos Markakis
όταν μπαίνει η λέξη «αστικό κράτος» τον 21ο αιώνα, μένω ενεός!
Ανδρεας Μπικουβαρακης
επειδή δεν είμαι πολιτικός επιστήμονας, μου δημιουργήσατε απορία. Δεν είναι αστικό το κράτος; Υπάρχουν διαφορετικά είδη κράτους (π.χ. λαϊκό ή κομουνιστικό ή φασιστικό ή φονταμενταλιστικό ή δεν ξέρω εγώ τι) ή είναι ένα και αναλλοίωτο σε όλες τις εποχές και τα μέρη της γης;
Nikos Markakis
το επίθετο "αστικό" μπροστά από το κράτος είναι στοχοποιημένος πλεονασμός, με σκοπό την αντιπαραβολή με κάποιο "φαντασιακό" κράτος, σύμφωνα με την μαρξιστική θεώρηση. Αν όλα τα κράτη είναι αστικά, προς τι ο επιθετικός προσδιορισμός? Τώρα ως προς την ουσία του θέματος, μου φαίνεται ίδιας αξίας με την αντιπαράθεση Δαρβινιστών - Δημιουργιστών. Γνώμη μου! και πάλι καλημέρα σας!
Stelios Sioulas
Δεν θα μακρηγορησω καθως ειμαι ηδη αρκετα φορτωμενος με όλα οσα εχω διαβασει απο το πρωί,ευτυχως στην πλειοψηφια οχι απο facebook-ικους μου φιλους (τα περισσοτερα τα ειδα σε ''μεταλ'' ομαδες) , ουτε φυσικα απο ανθρωπους που ειχαν καμια ιδιατερη γνωση πανω στο συνθετικο εργο του Μικη .Απλα ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ για το σχόλιο,για ακομα μια φορα ο τοιχος σας αποτελει όχι μονο μουσικό αλλά και νοητικό φάρο στη μολυσμενη με λυματα μουσικα-ιδεολογικα τυχαρπαστων θαλασσα του facebook
Ανδρεας Μπικουβαρακης
Μα τι λένε στις μέταλ ομάδες για τον Θεοδωράκη;
Stelios Sioulas
τα πιο ''λαιτ'' ηταν τα κλασικα ''ναι μεν αλλα...'' , ''τα στερνα τιμουν τα πρωτα'' και τα λοιπα.Απο εκει και περα ειχαμε απειρα ποσταρισματα και απαντησεις με το μικυ μαους του Σιδηροπουλου και φυσικα αισχροτητες που δεν θελω ν'αναπαραγω.Το εκνευριστικό ειναι και αυτο που τονιζει ο φωντας στη δημοσιευση,τα περισσοτερα απ'αυτα τα σχολια-δημοσιευσεις προερχονται φυσικα απο ατομα που αγνοούν το καλλιτεχνικό έργο του Μίκη Θεοδωράκη , απλα γνωριζουν οσα τραγουδια του ξερει και ο μεσος (μη μουσικοφιλος) ελληνας,αντε 1-2 ακομα.Πραγματικα ελαχιστα ποστ ειδα που δεν εβαλαν αστερισκο με την αποψαρα τους.Βρηκαν καλλιτεχνη και ανθρωπο να το κανουν.Βρηκαν και τη μερα...
Σχόλιο από το fb στο ποστ >>Η ιστορία του Μίκη Θεοδωράκη είναι μαζί και η ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα, τα τελευταία 80 χρόνια.<<
ΑπάντησηΔιαγραφήKonstantin Mixos
Το κείμενό του προς το ΚΚΕ εσωτερικού κατα την αποχώρηση του είναι πολύ ενδιαφέρον διότι είναι σαν να περιγράφει την κατάληξη του Συριζα
Αποχαιρετώντας τον μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη, αυτόν που με τη ζωή, τους αγώνες και τα έργα του έδωσε αξία στη έννοια άνθρωπος και την έννοια Έλληνας, διαβάσαμε προσεκτικά τα κείμενά σου, νέα και παλαιότερα, για να μάθουμε σε βάθος πτυχές άγνωστες και εξαιρετικά σημαντικές, που μόνο επιφανειακά έως καθόλου γνωρίζαμε. (Τι ενδιαφέρον άρθρο, αυτό στις 16.11.2016! Πόσα μάθαμε και για τα "Δεκαοχτώ Λιανοτράγουδα", αυτό τον υπέροχο δίσκο που, συν τοις άλλοις, μας κατακλύζει με μαγευτικές εικόνες!)
ΔιαγραφήΠάντοτε τα γραπτά σου εμπεριέχουν σοβαρή μελέτη, κόπο, υψηλή ποιότητα και ψυχή. Οι αναγνώστες σου, το αναγνωρίζουμε και το εκτιμάμε.