ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 470

27/10/2022
Ελέγξτε μέχρι και αν έκλεβε στη Monopoly, με πειραγμένες κάρτες, ζάρια κ.λπ., όταν ήταν παιδί. Πρέπει να είχε ξεσπιτώσει τους μισούς συμμαθητές του και τους άλλους μισούς να τους είχε στείλει στη φυλακή.

27/10/2022
Τους διαγράφουνε όχι όταν πέφτει κάτι, το παραμικρό, στην αντίληψή τους, αλλά όταν έχει φουσκώσει τελείως το ποτάμι, και δεν μπορούν πια να κάνουν αλλιώς. Κι έτσι θα τους δεις -υπάρχει άπειρο σχετικό υλικό, τι να πρωτοεξαφανίσεις;- να τρωγοπίνουν μαζί, να φωτογραφίζονται, να παρακολουθούν τις παραστάσεις τους, τα πάντα... Μετά, βέβαια, κάνουν πως δεν τους ξέρουν... Τέτοιοι φίλοι είναι... (γέλιο)

25/10/2022
Κανονικά θα έπρεπε να είχε λιποθυμήσει η κριτική επιτροπή τού Να η Ευκαιρία, όταν έσκασε μπροστά της η θεία φωνή του Θέμη. Θα έπρεπε να κουβαλάνε τη Ροζίτα και τον Κατσαρό με τα φορεία. Τι να κρίνεις; Χάνει κάθε νόημα η κριτική μπροστά στο θαύμα της φύσης.
Τον Πάριο, το 1980, θα πρέπει να τον έλουζε κρύος ιδρώτας. Ο Θέμης ήταν νεότερος, ομορφότερος κι είχε καλύτερη φωνή από εκείνον. Ο Θέμης ήταν ο νέος Πάριος, αλλά δεν υπέγραψε στη Mίνως, για να μπει σφήνα ανάμεσα στα τότε «θηρία» Πάριο και Πουλόπουλο και να τα δαγκώσει θανάσιμα (θα έπεσε... φερμπότεν), μα στην ψιλοδιαλυμένη Εμιάλ, που προσπαθούσε να την ξαναστήσει στα πόδια της, μόνος του σχεδόν, ο Γιώργος Πετσίλας.
Ο Θέμης άργησε μια δεκαετία. Αν είχε βγει στις αρχές του ’70, αντί για αρχές ’80, θα είχε γράψει μεγαλύτερη ιστορία από τον Πάριο και από τον Κόκοτα μαζί. Θα έλεγε τις καλύτερες τραγουδάρες, του Σπανού και άλλων, και θα τις απογείωνε. Αλλά στα έιτις γδάρθηκε σε ξέρα.
Η ελληνική αστική και ψευτοαστική τάξη, που θα μπορούσε να συντηρήσει το ελαφρό ερωτικό τραγούδι στα έιτις, έβλεπε την πλάτη των πρασινορουφιάνων, που σε χρόνο μηδέν είχαν καταφέρει να χώσουν όλο το ερωτικό τραγούδι του ’70 στο χρονοντούλαπο της ιστορίας (μαζί με την επάρατο), βγάζοντας μπροστά τούς τζουράδες, τα ντέφια και τις... μπουζουκομάνες.
Ο Θέμης έχασε τον μπούσουλα. Ξώκειλε. Άλλαξε στρατόπεδο, για να επιβιώσει και από εν δυνάμει στρατηγός κατέληξε φαντάρος.... Δεν ξέρω τι έχασε εκείνος, αλλά εμείς χάσαμε πολλά. Δεν ξέρω τι κέρδισε εκείνος, αλλά εμείς μείναμε στον άσσο...
https://www.youtube.com/watch?v=AqDWg1UvnWc&t=553s

25/10/2022
Πες μου μια λεξ, αυτή τη μόνη λεξ...
(μας έχετε ζαλίσει με τα ντεμέκ κοινωνικά τραγούδια)
(το ’χε πει παλιά ο Γιαννάκης, πως οι Κνίτες κάτω από τον Οδηγητή κρύβανε τους δίσκους του – με τούτους εδώ τους καινούριους δεν ξέρω τι γίνεται...)
https://www.youtube.com/watch?v=ZIcdbDEF7-4

25/10/2022
>>Οι δύο χώρες (σ.σ. η Ουκρανία και η Ελλάδα) έχουν μεγάλους και επιθετικούς γείτονες στα ανατολικά τους. Γείτονες που υποστηρίζουν ότι τα εδάφη μας κακώς αποσπάστηκαν από αυτοκρατορίες του παρελθόντος, τη ρωσική, την οθωμανική. Για τους ανατολικούς γείτονες της Ελλάδας και της Ουκρανίας τα σύνορα δεν υφίστανται. Είναι τεχνητά. Αμφισβητούνται ευθέως. Τόσο η Ελλάδα όσο και η Ουκρανία δήθεν κατέχουμε «ξένα εδάφη». Την Κριμαία, το Ντονμπάς, τα νησιά του Αιγαίου. Στην καλύτερη περίπτωση, οι χώρες μας πρέπει να ασκούν μειωμένη κυριαρχία στα εδάφη, μέσω της αποστρατιωτικοποίησής τους. Οι χώρες μας, σύμφωνα με το αναθεωρητικό αφήγημα, καταπατούν τα δικαιώματα των «εθνικών» μειονοτήτων.<<
[O Δένδιας στην «Καθημερινή»]
Απίστευτα γελοίες, εντελώς απαράδεκτες και βασικά επικίνδυνες δηλώσεις του ΥΠΕΞ, ο οποίος παραλληλίζει την Ελλάδα με την Ουκρανία (νομίζοντας ότι με κάτι τέτοια θα μας λυπηθεί το ΝΑΤΟ) και τους Ρώσους της Κριμαίας και του Ντονμπάς, με τις ανύπαρκτες «εθνικές» μειονότητες στα νησιά του Αιγαίου.
Κάθε τι που λένε και κάνουν είναι, απλώς, για να μας μπλέξουν χειρότερα...

21/10/2022
Μεγάλο μέρος του καταλόγου της παλιάς Polydor τον έχει σήμερα η Cobalt, η οποία ζήλεψε κι αυτή κι είπε να επανεκδώσει ξανά τα άλμπουμ του ελληνικού ροκ, από τον παλιό κατάλογό της (Poll-ταγάρι, Socrates-πρώτο, Ακρίτας, Τουρνάς-Απέραντα Χωράφια, P.L.J Band). Άμα πουλήσουν αυτά μπορεί να βγάλει και τα υπόλοιπα των Socrates, το δεύτερο Poll, τα υπόλοιπα του Τουρνά, Blue Birds, πιθανώς να βγάλει και κανα Πάνο Σαββόπουλο...

Πόσες φορές έχουν βγει και ξαναβγεί αυτά τα πράματα, σε βινύλιο και CD, ούτε που θυμάμαι (κάποια έχουν βγει ακόμη και στο εξωτερικό, και όχι μόνο μια φορά).
Μου κάνει δε εντύπωση πως όλοι τρέχουν σαν τρελοί πίσω από το ελληνικό ροκ εκείνης της εποχής, που ήταν μετρημένα κουκιά, ενώ κανείς δεν ασχολείται με άλλα φοβερά άλμπουμ, που τα τρώει το σκοτάδι.
Δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί οι νέοι... 300 του Λεωνίδα, στους οποίους απευθύνονται, σήμερα, αυτοί οι δίσκοι. Γιατί εμείς οι παλιότεροι δεν είμαστε, αφού τα συγκεκριμένα άλμπουμ τα έχουμε αγοράσει και ξαναγοράσει ουκ ολίγες φορές τις τελευταίες δεκαετίες.
Υπάρχουν κάποιοι πιο νέοι, που ενδιαφέρονται, σήμερα, γι’ αυτές τις... παλιατζαρίες; Αμφιβάλλω. Οι νεότεροι δεν ξέρουν Χατζιδάκι-Θεοδωράκη, για τον Ακρίτα θα νοιαστούν... Άρα ποιοι; Δεν ξέρω...
Πάντως, για μένα πίσω από το ελληνικό ροκ κυριαρχεί μια κοντόφθαλμη λογική, που αγγίζει την γελοιότητα. Ξεκολλάτε ρε. Βγάλτε τίποτ’ άλλο. Γιατί εμείς αγοράζουμε δίσκους ακόμη. Δεν αγοράζουν ελληνικό ροκ οι 20χρονοι και οι 25χρονοι.

Βγάλτε ξανά το «Για μια σταγόνα αλάτι» του Πλέσσα, που είναι δισκάρα κι έχει να επανεκδοθεί από τα έιτις. Βγάλτε τους Διαλόγους του Λουκιανού, ξανά του Πλέσσα, βγάλτε το δίσκο της Μαίρης Δαλάκου, τον πρώτο δίσκο του Γιώργου Μαρίνου, κανα δίσκο του Δημήτρη Μηλιού (κάτι λένε κι αυτοί). Είναι τόσα πράματα, που δεν έχουν επανεκδοθεί... κολλήσατε με τους Socrates και με τους Poll. Έχει καταντήσει αηδία η κατάσταση...
Αν ήξερα πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα, σε σχέση με το ελληνικό ροκ, όταν έγραφα το «Ραντεβού στο Κύτταρο», στις αρχές της δεκαετίας του ’90, δεν θα είχα ασχοληθεί καθόλου. Θα προτιμούσα να έγραφα για το Νίκο Ξανθόπουλο και τη Ρίτα Σακελλαρίου (κι αυτοί στην Polydor ήσαν). Μα τω Θεώ δηλαδή.

20/10/2022
Διαβάζεις και ό,τι να ’ναι. Κυρίως ό,τι να ’ναι...
>>Νομίζω ότι δεν ήταν πάντα έτσι. Η βία πλέον προβάλλεται ως trend. Αν θέλεις σήμερα να δεις βίαιους εγκληματίες, δεν πηγαίνεις στη φυλακή. Πηγαίνεις στο Netflix. Εκεί λειτουργεί 24/7 ένα τσίρκο τεράτων. Serial killers, βιαστές, είναι όλοι στην πρώτη γραμμή, στους τίτλους που διακρίνονται για τη δημοφιλία τους. Βλέπεις την ιστορία του τέρατος και μετά, αν θέλεις και άλλο, μπορείς να ακούσεις και την αυθεντική κατάθεσή του. [Κώστας Γιαννακίδης, Πηγή: Protagon.gr]<<
Εμένα μου θύμισε αυτό...
>>Προ 32 ετών (σ.σ. δηλαδή το 1930) συνήντησα εις την Αιδηψόν λίαν γνωστόν μου έμπορον των Αθηνών, όστις συνωδεύετο υπό του δωδεκαετούς υιού του. Κάθε βράδυ μέχρι της 1ης ώρας μετά το μεσονύκτιον επήγαιναν, πατήρ και υιός, εις τον κινηματογράφον. Όταν δε εγώ συνέστησα εις τον πατέρα να μη ξαναπάρη μαζί του τον υιόν του, έλαβον την απάντησιν ότι κυρίως ο υιός απήτει την φοίτησιν εις τον κινηματογράφον, εις τον οποίον εύρισκε μεγίστην ηδονήν. Διηγήθην τον μύθον του Αισώπου περί της γαλής, ήτις υπό της ηδονής ωθούμενη έτριβε την γλώσσαν της επί λίμας, μέχρις ότου αύτη εκ της συνεχούς τριβής εχάθη εντελώς (σ.σ. η γλώσσα της γαλής, ουχί η λίμα). Προσέθηκα δε «τον έχασες τον υιόν σου εντελώς, αν συνεχίση ούτος την μετάβασιν εις τον κινηματογράφον». Ίνα δε κατανοήση πλήρως την βλάβην συνεβούλευσα αυτόν, μετά την επάνοδον εις το ξενοδοχείον εκ του κινηματογράφου, να παρακολουθήση τον ύπνον του υιού του. Την επομένην έντρομος μου διηγείτο ότι ο υιός του καθ’ όλην την νύκτα κατείχετο από σπασμούς του προσώπου, των χειρών και ποδών, περιεστρέφετο διαρκώς και εστέναζε<<
[Θέαμα και Νεότης, 25 Νοε. – 2 Δεκ. 1962]