THEE HOLY STRANGERS ο Αλέξης Καλοφωλιάς και οι υπόλοιποι, επτά χρόνια μετά

Επτά χρόνια πέρασαν από το πρώτο άλμπουμ των Thee Holy Strangers, αλλά η μπάντα είναι ακόμη εδώ. Και όχι μόνον είναι εδώ, με νέα μέλη, αλλά ηχογραφεί κιόλας καινούρια τραγούδια, που αποτελούν το πιο νέο LP της, που αποκαλείται “Diary of the Shadow” [Inner Ear, 2022]. Όλα τα τραγούδια, και τα επτά, είναι του Αλέξη Καλοφωλιά, ενώ οι ενοργανώσεις ανήκουν σε όλα τα μέλη του γκρουπ, που είναι ποια;

Υπάρχει λοιπόν η βασική πεντάδα, δηλαδή οι Φλώρα Ιωαννίδη φωνή, Ανδρέας Λάγιος μπάσο, Κώστας Χρυσόγελος ντραμς, κρουστά, Αλέξης Καλοφωλιάς κιθάρα, φυσαρμόνικα, φωνή και Κλέων Αντωνίου ηλεκτρικές, ακουστικές κιθάρες, ενώ υπάρχουν και οι guests, δηλαδή οι Νίκος Φυσάκης κιθάρες, Νίκος Γιούσεφ ηλεκτρικό πριόνι, John Hardy pedal steel κιθάρα και Costinho πιάνο. Αν όχι όλα τα ονόματα σίγουρα τα περισσότερα εξ αυτών έχουν την δική τους ιστορία στο χώρο του rock στην Ελλάδα, και όχι μόνον του rock, με την μπάντα να εμφανίζεται άψογη σ’ αυτόν τον νέο-παλιό της ρόλο, υποστηρίζοντας με γνώση και ουσία αυτά τα νέα της τραγούδια.
Μάλιστα και καθώς κυλάει το “Diary of the Shadow” έχουμε την αίσθηση πως γενικώς διαφέρει από το, ούτως ή άλλως, πολύ καλό ντεμπούτο τους, καθώς εμφανίζει ακόμη πιο κατασταλαγμένο ύφος και ακόμη πιο πυκνή δόμηση. Ίσως να ευθύνεται γι’ αυτό και το γεγονός πως εδώ υπάρχουν μόλις επτά τραγούδια, άρα και μια συμπύκνωση μελωδιών και στιχουργικού περιεχομένου, που δρα ακόμη πιο ουσιαστικά και εν τέλει «ανεβαστικά».
Πέραν αυτών είναι και η φωνή της Φλώρας Ιωαννίδη (συμμετείχε και στο πρώτο άλμπουμ), που προβάλλει ακόμη πιο πολλά lead χαρακτηριστικά, με τις κιθάρες να κάνουν πολύ καλή δουλειά (Κλέων Αντωνίου είναι αυτός), και με τους guests να γεμίζουν, πότε εδώ και πότε εκεί, με τα «σωστά» χρώματα τα κομμάτια. Την φωνή του Α. Καλοφωλιά ακούω μόνον κάπως διαφορετική, ακόμη και σε σχέση με το πιο πρόσφατο παρελθόν, αλλά και αυτό φυσικό είναι, έχουν περάσει τα χρόνια... δεν είμαστε παιδιά, τέλος πάντων, όπως ήμασταν στα έιτις, αλλά ούτε και... μικρομέγαλοι.
Αν λοιπόν η φωνή ακούγεται «πιο κάτω» και όχι τόσο αυθάδικη όπως παλιά, καθόλου «πιο κάτω» δεν στέκεται η τραγουδοποιία του Α. Καλοφωλιά, που είναι πάντα αυτή που πρέπει να είναι.
Το έχω ξαναγράψει. Εκτιμώ σαν μουσικό τον Αλέξη Καλοφωλιά. Ο άνθρωπος σαράντα χρόνια τώρα δεν έχει αλλάξει στυλ χοντρικά, και αυτό είναι προς τιμήν του. Γουστάρει το αμερικάνικο rock στην διαχρονία του, και μέσα σ’ αυτές τις δεκαετίες έχει περάσει απ’ όλες τις εκφάνσεις του. Από το garage punk, το acid rock και το country rock, μέχρι το desert rock, το paisley underground, την americana κ.λπ.
Όλα αυτά δεν είναι άμοιρα το ένα του άλλου. Όλα βγαίνουν από την ίδια μήτρα, όλα ακολουθούν μιαν εξέλιξη, που δεν είναι μόνον στον ήχο, αισθητική να πούμε, αλλά αφορούν και στην κοινωνία, καθώς σε κάθε εποχή (αυτά τα... όλα) μπολιάζονται με τα νέα δεδομένα, εκφράζοντας τις νέες ανάγκες και τις νέες ελπίδες, πάντα όμως μέσα από ένα πνεύμα αγνότητας και ανεξαρτησίας. Αυτά τα βασικά χαρακτηριστικά της λαϊκής, με την ευρεία έννοια, αμερικάνικης μουσικής τα διατηρεί ακόμη στην τραγουδοποιία του ο Α. Καλοφωλιάς – κάτι που το ακούς σε κάθε τραγούδι του θαυμάσιου, αυτού, ροκ δίσκου, το νοιώθεις σε κάθε στροφή, το αντιλαμβάνεσαι σε κάθε μικρό ή μεγαλύτερο σόλο, «γέμισμα», τραγούδισμα κ.λπ.
Όχι πρωτοπορίες εδώ. Όχι ρηξικέλευθες ιδέες. Όχι πειράματα. Όχι κάτι «δήθεν», «επί τούτου» ή τραβηγμένο. Μόνον αληθινή ηλεκτρική μουσική, αληθινό rock, από μια ομάδα μουσικών, που δεν είναι τυχαίοι και που ξέρουν πως αυτό που κάνουν, στην Ελλάδα του 2022 (ας μείνουμε στα καθ’ ημάς), δεν είναι ούτε hip, ούτε must, ούτε in, ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά. Είναι απλώς το γούστο τους. Σίγουρο, ξεκάθαρο κα πάνω απ’ όλα υψηλό. Θα σέβεστε.
Επαφή: www.inner-ear.gr