COSMIC GROUND: Isolate [Tonzonen Records, 2022]
Πίσω από το όνομα Cosmic Ground «κρύβεται» ο γερμανός μουσικός Dirk Jan Müller. To “Isolate” λοιπόν είναι ένα προσωπικό project του, ηλεκτρονικής φύσεως, το οποίον (project) στοιχειώνεται από τα σέβεντις.
Εννοούμε μ’ αυτό πως ό,τι ακούς στο συγκεκριμένο LP ή CD παραπέμπει κατ’ ευθείαν
στις early days
του electronic / cosmic / krautrock, σε άλμπουμ δηλαδή των Klaus Schulze, Tangerine Dream και τα ανάλογα.
Έχει κάποιο νόημα το ότι... παραπέμπει; Από μόνο του όχι, αλλά εδώ δεν πρόκειται για κάτι παιδαριώδες που θέλει να εκμεταλλευτεί όπως-όπως ήχους του χθες. Πρόκειται για μία απολύτως συναρπαστική electronic πρόταση, με ήχους βγαλμένους μέσα από αναλογικά συνθεσάιζερ, modular systems, φαρφίζες του ’60, αναλογικά string ensembles και τα ρέστα. Ήχος δηλαδή παλαιάς κοπής, με συνθέσεις όμως εφάμιλλες των κλασικών! Τόσο καλές!
Τυχαίο; Με τίποτα. Καθότι ο Dirk Jan Müller είναι γνωστός kraut-άς, με παρουσίες στα early 90s σε γκρουπ όπως οι Octopus’s Garden, Electric Orange κ.λπ.
Κατά τα λοιπά, εδώ, στο “Isolate”, καταγράφονται έξι tracks, με τρία από αυτά (“Engrained”, “Isolate”, “Desolate”) να διαρκούν από δέκα επτά έως δέκα εννέα λεπτά και να είναι σκέτο χάσιμο.
Έξοχο άλμπουμ!
Επαφή: www.tonzonen.de
Πίσω από το όνομα Cosmic Ground «κρύβεται» ο γερμανός μουσικός Dirk Jan Müller. To “Isolate” λοιπόν είναι ένα προσωπικό project του, ηλεκτρονικής φύσεως, το οποίον (project) στοιχειώνεται από τα σέβεντις.
Έχει κάποιο νόημα το ότι... παραπέμπει; Από μόνο του όχι, αλλά εδώ δεν πρόκειται για κάτι παιδαριώδες που θέλει να εκμεταλλευτεί όπως-όπως ήχους του χθες. Πρόκειται για μία απολύτως συναρπαστική electronic πρόταση, με ήχους βγαλμένους μέσα από αναλογικά συνθεσάιζερ, modular systems, φαρφίζες του ’60, αναλογικά string ensembles και τα ρέστα. Ήχος δηλαδή παλαιάς κοπής, με συνθέσεις όμως εφάμιλλες των κλασικών! Τόσο καλές!
Τυχαίο; Με τίποτα. Καθότι ο Dirk Jan Müller είναι γνωστός kraut-άς, με παρουσίες στα early 90s σε γκρουπ όπως οι Octopus’s Garden, Electric Orange κ.λπ.
Κατά τα λοιπά, εδώ, στο “Isolate”, καταγράφονται έξι tracks, με τρία από αυτά (“Engrained”, “Isolate”, “Desolate”) να διαρκούν από δέκα επτά έως δέκα εννέα λεπτά και να είναι σκέτο χάσιμο.
Έξοχο άλμπουμ!
Επαφή: www.tonzonen.de
POLY-MATH: Zenith [Nice Weather for Airstrikes,
2022]
Οι Βρετανοί, από το Brighton, Poly-Math (Timothy Laulik-Walters κιθάρες, Joseph Branton μπάσο, Chris Woollison ντραμς, Joshua Gesner πλήκτρα, σύνθια, Chris Olsen σαξόφωνα) κινούνται, βασικά, στον χώρο του κάπως βαρύγδουπου progressive.
Είναι δύσκολο, πάντως, να περιγράψεις τις αληθινές prog αναφορές των Poly-Math, τις οποίες πάντως, ή έστω κάποιες από τις οποίες, θα μπορούσες να τις αναζητήσεις στους King Crimson – εποχής Earthbound π.χ.
Οι σαξοφωνισμοί είναι συνεχείς και έντονοι στο “Zenith”, με τον Chris Olsen, ως άλλος Mel Collins, να οδηγεί τους Poly-Math στα περισσότερα σύνθετα μονοπάτια τους, που είναι στιβαρά, βαρύγδουπα, riff-οειδή, χτισμένα πάνω σ’ ένα πακτωμένο ρυθμικό τμήμα (φοβερή δουλειά από τους Branton και Woollison) «από κάτω» και με τις κιθάρες, τα πλήκτρα και τα σαξόφωνα να παίζουν στην τσίτα και ενίοτε στα όρια του πανικού και του στριγγλίσματος.
Πάρα πολύ καλό άλμπουμ, εντυπωσιακό θα το λέγαμε, από μια μπάντα, τους Poly-Math, που ναι μεν βασίζεται αισθητικώς στο χθες, έχοντας όμως να προτείνει αληθινά σπουδαίες συνθέσεις, έξω από το τετριμμένο prog-rock, με ήχο δικό τους, γεμάτο, ογκώδη, σπινταριστό, υποβλητικό, με ξεσπάσματα εκρηκτικά, με δαιδαλώδεις μελωδίες και με συνεχείς αλλαγές σε ρυθμούς και τέμπι, δίχως ποτέ να περιαυτολογούν και δίχως να κουράζουν. Άξιοι!
Οι Βρετανοί, από το Brighton, Poly-Math (Timothy Laulik-Walters κιθάρες, Joseph Branton μπάσο, Chris Woollison ντραμς, Joshua Gesner πλήκτρα, σύνθια, Chris Olsen σαξόφωνα) κινούνται, βασικά, στον χώρο του κάπως βαρύγδουπου progressive.
Είναι δύσκολο, πάντως, να περιγράψεις τις αληθινές prog αναφορές των Poly-Math, τις οποίες πάντως, ή έστω κάποιες από τις οποίες, θα μπορούσες να τις αναζητήσεις στους King Crimson – εποχής Earthbound π.χ.
Οι σαξοφωνισμοί είναι συνεχείς και έντονοι στο “Zenith”, με τον Chris Olsen, ως άλλος Mel Collins, να οδηγεί τους Poly-Math στα περισσότερα σύνθετα μονοπάτια τους, που είναι στιβαρά, βαρύγδουπα, riff-οειδή, χτισμένα πάνω σ’ ένα πακτωμένο ρυθμικό τμήμα (φοβερή δουλειά από τους Branton και Woollison) «από κάτω» και με τις κιθάρες, τα πλήκτρα και τα σαξόφωνα να παίζουν στην τσίτα και ενίοτε στα όρια του πανικού και του στριγγλίσματος.
Πάρα πολύ καλό άλμπουμ, εντυπωσιακό θα το λέγαμε, από μια μπάντα, τους Poly-Math, που ναι μεν βασίζεται αισθητικώς στο χθες, έχοντας όμως να προτείνει αληθινά σπουδαίες συνθέσεις, έξω από το τετριμμένο prog-rock, με ήχο δικό τους, γεμάτο, ογκώδη, σπινταριστό, υποβλητικό, με ξεσπάσματα εκρηκτικά, με δαιδαλώδεις μελωδίες και με συνεχείς αλλαγές σε ρυθμούς και τέμπι, δίχως ποτέ να περιαυτολογούν και δίχως να κουράζουν. Άξιοι!
Επαφή: www.poly-math.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου