10 μεγάλα άλμπουμ του «έντεχνου» ελληνικού τραγουδιού από το 1972 - μισό αιώνα αργότερα φαντάζουν όλο και περισσότερο αξεπέραστα

Πριν από 20 μέρες περίπου, στις 17 Σεπτεμβρίου, γράψαμε για τα «10 + 1 άλμπουμ του ελληνικού ροκ από το 1972». Το κείμενο μπορείτε να το δείτε εδώ... https://www.lifo.gr/culture/music/101-almpoym-toy-ellinikoy-rok-apo-1972.
Σειρά τώρα έχει μία νέα δεκάδα, στην οποία παρουσιάζουμε τους κορυφαίους δίσκους του «έντεχνου» ελληνικού τραγουδιού από την ίδια χρονιά, το 1972. Ακριβώς μισό αιώνα πριν.
Να πούμε μόνο πως το λεγόμενο «έντεχνο τραγούδι» ήταν και είναι (αν και αυτό το τελευταίο σηκώνει συζήτηση – τι είναι σήμερα «έντεχνο») το τραγούδι των συνθετών, των στιχουργών και των ερμηνευτών.
Είναι το τραγούδι που εγκαινίασαν ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζιδάκις, νωρίς στην δεκαετία του ’60, για να ακολουθήσουν, σ’ αυτή την διαδρομή, πλείστοι όσοι συνθέτες (και στιχουργοί, και ερμηνευτές), βασικά στα χρόνια του ’60 και του ’70, και λιγότερο του ’80. Ο Μίκης Θεοδωράκης, εξάλλου, πρέπει να είναι ο πρώτος που μίλησε για «σύγχρονη έντεχνη λαϊκή μουσική» και για «σύγχρονο έντεχνο μουσικό έργο». Για παράδειγμα, σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό «Δρόμοι της Ειρήνης» (τεύχος #35, Οκτώβριος 1960).
Το «έντεχνο» τραγούδι από μουσικής άποψης είναι επηρεασμένο βασικά από την βυζαντινή μουσική, το δημοτικό, το σμυρνέικο-ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι, χωρίς να αρνείται τις δυτικές επιρροές (την αγγλοσαξωνική μπαλάντα, το ροκ, το φολκ-ροκ, την ποπ, τις «μουσικές του κόσμου» κ.λπ.), ενώ στιχουργικά εκφράζεται συχνά μέσα από «κεντρικές ιδέες», από concepts, με αποτέλεσμα πολλοί από τους «έντεχνους» δίσκους, να έχουν μια θεματική ενότητα (φανερή ή λιγότερο φανερή).
Άλλες ιδιότητες του «έντεχνου» μπορεί να είναι η «συνέπεια» των ενορχηστρώσεων, ώστε οι δίσκοι να έχουν κι ένα «χρώμα» από ηχητικής πλευράς, επίσης οι ειδικών απαιτήσεων ερμηνείες, καθώς πολλές φορές τα τραγούδια είναι ιδιόμορφα, απαιτώντας την προσοχή και την ιδιαίτερη προσπάθεια των τραγουδιστών, ενώ, και όσον αφορά στους δίσκους βινυλίου, συνήθως αυτοί είναι κλεισμένοι σε περίτεχνα «διπλά» εξώφυλλα, με έργα γνωστών ζωγράφων στο front cover και φακέλους που περιέχουν, συχνά, κάποιο ένθετο ή booklet.
Γενικώς καταβαλλόταν προσπάθεια, από τις βασικές δισκογραφικές εταιρείες, οι εκδόσεις να πηγαίνουν παράλληλα με το περιεχόμενο, αποτελώντας και αυτές αναπόσπαστο μέρος της συνολικότερης απόλαυσης.

Οι δίσκοι που καταγράφονται στη συνέχεια (όλοι κυκλοφόρησαν το 1972) είναι τοποθετημένοι με αλφαβητική σειρά και με βάση το επώνυμο του συνθέτη (ή του βασικού τραγουδιστή, στην περίπτωση της Νάνας Μούσχουρη).
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/deka-megala-almpoym-toy-entehnoy-ellinikoy-tragoydioy-apo-1972