SEGELL MICROSCOPI μια ισπανική εταιρεία με πολύ δυνατές κυκλοφορίες, σε jazz, folk, fusion και ethnic κατευθύνσεις

Η Segell Microscopi είναι μια ισπανική εταιρεία, που έχει την έδρα της στην πόλη Banyoles της Girona, στα ΒΑ της χώρας. Στο παρελθόν έχουμε γράψει και για άλλα άλμπουμ της ετικέτας (Feliu Gasull, Manel Fortià), που κινείται σε jazz, folk και fusion κατευθύνσεις, παρουσιάζοντας πολύ ενδιαφέρον υλικό. Τέτοιο είναι και αυτό που ακολουθεί...

TRADIFUSIÓ: Empeltant Arrels [Segell Microscopi, 2022]
Οι Tradifusió είναι ένα νέο συγκρότημα (σχηματίστηκαν πέρυσι), που επιχειρεί να συνδέσει τα φολκλορικά τραγούδια, διαφόρων περιοχών της Ισπανίας, με το flamenco. Μέλη του είναι δε οι: David Valera dolçaines (διπλοκάλαμο πνευστό, που ανήκει στην οικογένεια των όμποε), tarota (επίσης πνευστό), bawu (κινέζικο πνευστό), ενορχηστρώσεις, Alba Asensi φωνή, άρπα, Abraham Lojo κιθάρα φλαμένκο, Pau Barberà διατονικό ακορντεόν, Josep Alós κλαρινέτα, Daniel Vallejo ηλεκτρικό μπάσο, Pepe Alepuz κρουστά και Aitor Sáez de Jauregui κρουστά. Μια ομάδα οκτώ μουσικών δηλαδή, που γνωρίζει και βαθαίνει στις τοπικές παραδόσεις αποδίδοντας τραγούδια από την Valencia, την Castilla και την Καταλονία, μέσα από ρυθμούς jota, alegrías (flamenco), fandango (από την Valencia) και fandango (flamenco).
Το αποτέλεσμα, έτσι όπως το ακούμε εμείς στο “Empeltant Arrels” είναι εντυπωσιακό.
Και στα τραγούδια και στα ορχηστρικά εντοπίζουμε μιαν απλότητα και μια συγκίνηση, που προέρχονται και απ’ αυτά καθ’ αυτά τα θέματα, που πραγματεύονται εδώ οι Tradifusió, μα και από τον τρόπο που τα παρουσιάζουν και τα ηχογραφούν. Ένας τρόπος «καθαρός», χωρίς ιδιαίτερες επεξεργασίες και στουντιακές προσαρμογές, που συνάδει με την γενικότερη υφή των παραδοσιακών σκοπών.
Δεν είμαστε βαθείς γνώστες του ισπανικού φολκλόρ και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε 100% πώς ακριβώς επιτυγχάνεται η μείξη των παραδοσιακών σκοπών, που δεν σχετίζονται με το flamenco, με το ίδιο το flamenco, όμως, και σε κάθε περίπτωση, δεν γίνεται να μην ακούμε τους Tradifusió, όπως ακούμε τους Βρετανούς Gryphon ας πούμε (για κάποιο λόγο ανακαλέσαμε, κατά τόπους, το πρώτο άλμπουμ τους), ή τα παλαιότερα και ιστορικά συγκροτήματα της πατρίδας τους, σαν τους Milladoiro, τους Taburiente ή τους Fuxan Os Ventos.
Μαγικό άκουσμα!

JULIVERT: A Tamarit! [Segell Microscopi, 2022]
Καινούριο (ισπανικό) φολκ συγκρότημα οι Julivert, έχουν τώρα και αυτοί ένα πρώτο άλμπουμ τους στις αγορές που αποκαλείται “A Tamarit!”. Οι Julivert είναι βασικά κουαρτέτο (Jordi Suñé κιθάρα, φωνή, Gerard Torres διατονικό ακορντεόν, bombo, pandereta, φωνή, Sergi Clofent βιολί, φωνή, David Morlà ηλεκτρικό μπάσο φωνή), ενώ στο βοηθητικό προσωπικό ανήκουν (και) οι Pau Duran κιθάρα, Jordi Torrents κρουστά, φωνή και Xavi Barrero φωνή.
Αυτό που χαρακτηρίζει τις μουσικές των Julivert, πέρα από την αυθεντικότητά τους, στον τρόπο παρουσίασης, είναι η... ζωτικότητα που εκπέμπουν. Γρήγορα tempi, χορευτική διάθεση, εξωστρέφεια, συμμετοχή, γλέντι, χαρά, έρωτας, μα ταυτοχρόνως και κοινωνική συνείδηση, με διάθεση για ανατροπή κ.λπ. Μαρτυρά γι’ αυτό το ρεπερτόριό τους, που είναι και πρωτότυπο, και παραδοσιακό, και επώνυμο (με διασκευές τραγουδιών επωνύμων εννοούμε) και που διπνέεται, στιχουργικώς, απ’ όλα τα προηγούμενα.
Έτσι, στο “A Tamarit!” ακούς και Lluis Llach (“La gallineta”), και José Antonio Labordeta (“Canto a la libertad”) και Los De Nadau (“De cap tà l'immortèla”) και Sabin López de Guereño (“Ikusi mendizalek”), ιστορικό «έντεχνο» folk δηλαδή από διάφορες περιοχές της Ισπανίας, μαζί με φολκλορικά της Οσιτανίας, “Bella ciao” κ.λπ.
Όλα ανακατωμένα με νόημα, και όλα τακτοποιημένα εις τρόπον ώστε και η διασκέδαση να παραμένει αμείωτη και η σκέψη να παραμένει ζωντανή και σε εγρήγορση.
Ωραίοι και ανεπιτήδευτοι μαζί.

MOMI MAIGA: Nio [Segell Microscopi, 2022]
Ο 25χρονος Momi Maiga μπορεί να είναι γεννημένος στην Γκάμπια, αλλά θεωρείται και είναι Σενεγαλέζος (και όχι μόνον γιατί ζει στην Σενεγάλη από τεσσάρων ετών). Ο βασικός λόγος είναι ότι σχετίζεται με το γένος των Cissokho, καθώς θείος του ήταν ο Solo Cissokho (1963-2019), ο οποίος και τον μύησε στην kora.
Τέλος πάντων από πολύ μικρός ο Momi Maiga έδειξε την κλίση του στην μουσική και κάπως έτσι, το 2015, στα 18 του, ήταν ήδη μέλος της σουηδικής Ale Möller Band. Πιο μετά θα ανακατευθεί και με hip hop σχήματα, θα ταξιδέψει προς διάφορες κατευθύνσεις, θα μαζέψει μουσικές εμπειρίες, για να εγκατασταθεί τελικώς(;) στην Βαρκελώνη – ΒΑ της Βαρκελώνης, στην Canovelles, είναι ηχογραφημένη και το πρώτο άλμπουμ του. Πού λέγεται πώς; “Nio”, που στην γλώσσα των Mandinka σημαίνει «ψυχή».
Ναι, όπως καταλάβατε, ο Momi Maiga είναι ένας σύγχρονος griot, που λέει τις δικές του ιστορίες, με την συνοδεία της kora του, ενώ τον συντρέχουν και άλλοι μουσικοί σε διάφορα όργανα και φωνές.
Πιο συγκεκριμένα στο άλμπουμ του ακούγονται και οι: Aleix Tobias Sabater ντραμς, κρουστά, Carlos Montfort βιολί, ηλεκτρικό μπάσο, φωνή, ηλεκτρική κιθάρα, Meléndez Torres τσέλο, Seckou Keita φωνή, Silvia Pérez Cruz φωνή, Pau Figueres ισπανική κιθάρα, Rusó Sala Koperdraat φωνή, chorus vocals. Μαζί δε με τους προηγούμενους και μια εξαμελής χορωδία, σε κάποια tracks.
Το άκουσμα είναι ήσυχο, χαλαρό, ταξιδιάρικο, αβίαστο, απλό στην παρουσίασή του, αλλά ουσιαστικό. Παρότι νεαρός ο Momi Maiga δεν επιδιώκει να εντυπωσιάσει με φτηνή και στείρα επιδειξιομανία, ερμηνεύοντας μ’ ένα στυλ που δεν προδίδει την ηλικία του, κατορθώνοντας να παρουσιάσει αληθινά εντυπωσιακά κομμάτια, όπως είναι το “Ocean” για παράδειγμα ή το “Dadjé – Gathering”.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που παρουσιάζεται στο “Nio” δεν είναι ένα αμιγώς σενεγαλέζικο άκουσμα, μα ένα ανακάτεμα σενεγαλέζικης μουσικής, με jazz, ethnic και acoustic folk στοιχεία, που κατά τόπους είναι συναρπαστικό και που σε κάθε περίπτωση δεν ξεπέφτει, ποτέ, στο κοινότοπο και το αναμενόμενο.
Μια πολύ καλή προσπάθεια ενός νέου μαύρου μουσικού, που θα μπορούσε να είναι ακραιφνής χιπχοπάς, αλλά δεν είναι.
Επαφή: cmoreno@microscopi.cat