ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ένας ηθοποιός της παλιάς γενιάς, που βρέθηκε ξανά στην επικαιρότητα ταράζοντας τα νερά –μια συνέντευξή του από το 1972 δείχνει πώς σκεφτόταν, από νεαρός, ο Χρήστος Πολίτης

Η παρουσία του Χρήστου Πολίτη σε κινηματογραφική ταινία μετά από 47 χρόνια (όπως ειπώθηκε από τον ίδιο), στο “Broadway” του Χρήστου Μασσαλά, τα λόγια του μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα, στην πρεμιέρα της ταινίας, όπως και μια συνέντευξή του στο news247.gr (στον Θεοδόση Μίχο) έφεραν ξανά στο προσκήνιο τον παλαιό ηθοποιό – κάτι που συνέβη, επίσης, μετά από αρκετά χρόνια, από την εποχή της σειράς «Η Λάμψη» (1991-2005), στην οποία είχε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ο Χρήστος Πολίτης, εξαφανισμένος από την δημόσια σφαίρα, θα βγει με δύναμη στο τώρα, μιλώντας για πολλά και διαφορετικά θέματα, με γλώσσα έξω από τα δόντια, δείχνοντας να μην υπολογίζει προσωπικό κόστος, όπως και παλιές σχέσεις και φιλίες, εκθέτοντας τα σημερνά πολιτικά πιστεύω του, τις απόψεις του γύρω από τα θέματα που βασανίζουν εσχάτως το θέατρο, αναφερόμενος και στη σχέση του με το παρελθόν, για όλα εκείνα, τέλος πάντων, που έχει ζήσει και για τα οποία δείχνει να έχει, λίγο πριν από τα 80 του, μιαν άποψη άτεγκτη και σίγουρη.

Έκαναν εντύπωση όσα είπε ο καλός ηθοποιός, βασικά για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί ο κόσμος δεν γνώριζε ποιος είναι ο Χρήστος Πολίτης πέρα από τους ρόλους του (σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση) και δεύτερον γιατί δεν μάσησε τις κουβέντες του – για κανέναν και για κανέναν λόγο. Είπε εκείνα που ήθελε να πει, εκείνα που πίστευε, χωρίς να ενδιαφερθεί για τις αντιδράσεις που αυτά θα προκαλούσαν.
Και προκάλεσαν αντιδράσεις πολλές και από διαφόρους χώρους. Και έδωσαν και τροφή στις σχετικές τηλεοπτικές εκπομπές και στα ανάλογα σάιτ, που κατοπτεύουν την καθημερινότητά μας, με πολλές δόσεις κακόγουστης ελαφρότητας, συχνά ανεξέλεγκτου κοινωνικού σχολιασμού και βασικά με την τελείως εσφαλμένη πεποίθηση πως όλα αυτά τα ζητήματα αποτελούν τον προνομιακό τους χώρο. Ουδέν αναληθέστερον.
Κατ’ αρχάς, και σε σχέση με τον Χρήστο Πολίτη, να πούμε πως το «μετά από 47 χρόνια αποχής» που είπε για την επανεμφάνισή του στο σινεμά, δεν είναι απόλυτα ακριβές, πόσο μάλλον όταν αυτό το συνδέει ο ίδιος με την ταινία «Αστερισμός της Παρθένου» της Finos Films, που είναι ταινία του 1973 – άρα τα χρόνια θα ήταν 49.
Ο Χρήστος Πολίτης είχε εμφανισθεί σε ταινία και πιο μετά, το 1974 («Ο Γιος μου ο Στέφανος» του Μάριου Ρετσίλα), ενώ τη σεζόν 1974-75 είχε προβληθεί στις αίθουσες και η ταινία «Ο Τρόμος (Στα Δίχτυα του Τρόμου)» (σκ. Ντίμης Δαδήρας-Βαγγέλης Σερντάρης), στην οποία πρωταγωνιστούσε, που όμως αποτελούσε μονταρισμένη περίληψη ενός σίριαλ με τον ίδιο τίτλο, από το 1973.
Και βεβαίως στα χρόνια του βίντεο ο Χρήστος Πολίτης είχε πρωταγωνιστήσει επίσης σε κάποιες ελάχιστες ταινίες (ανάμεσά τους και η αξιόλογη «Οι Αδίστακτοι» του Νίκου Παπαμαλή από το 1988), που και αυτές είναι κινηματογράφος φυσικά.
Υπάρχουν κάποιοι που συνδέουν την κινηματογραφική πορεία του Χρήστου Πολίτη με την χούντα, με το στρατιωτικό καθεστώς. Και βασικά με το γεγονός πως ο Χ. Πολίτης είχε πρωταγωνιστήσει σε ουκ ολίγες εθνικοπατριωτικές ταινίες («Στη Μάχη της Κρήτης», «Ο Τελευταίος των Κομιτατζήδων», «28η Οκτωβρίου, Ώρα 5.30», «Ολοκαύτωμα», «Δώστε τα Χέρια», «Οι Τελευταίοι του Ρούπελ» κ.λπ.).
Πολλών καλλιτεχνών (και όχι μόνον ηθοποιών) συνέπεσε να ξεκινήσει ή να ξετυλιχτεί η διαδρομή τους στην επταετία και αυτό δεν μπορεί να λογίζεται ως κάποιου είδους μομφή. Πόσο μάλλον για τον Χρήστο Πολίτη, που πρωταγωνιστεί το 1970 στην ταινία «Ο Λιποτάκτης» του Χρήστου Κεφάλα, με συμπρωταγωνίστρια την πολύ γνωστή, λίγο αργότερα, τραγουδίστρια Αλεξάνδρα.
Εντάξει, στο τέλος ο λιποτάκτης, αφού έχει αναστατώσει ερωτικά δύο γυναίκες, παραδίδεται από τον σύζυγο της μιας στις αρχές (κάθε άλλο τέλος θα ήταν αδιανόητο εκείνη την εποχή), όμως η θέληση του στρατιώτη να ζήσει ελεύθερος (έξω από την καταπιεστική δομή του στρατού) και το γεγονός πως συνεγείρεται από τον έρωτα, κινούμενος έξω από τον νόμο, προηγούνται αμφότερα της παράδοσής του – και πάνε κόντρα, αν θέλετε, και σε βασικά ιδεώδη από τα οποία εμφορείτο το στρατιωτικό καθεστώς.
Φυσικά τον καλύτερο Χρήστο Πολίτη, στην οθόνη, θα τον βλέπαμε στην ταινία τού Πέτρου Λύκα «Το Κορίτσι του 17» (1969). Το ωραίο και κάπως άγουρο παίξιμό του είχε κάνει εντύπωση, τότε, με αποτέλεσμα ο ίδιος να λάβει βραβείο Β Ανδρικού Ρόλου, στο 10ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Μεγάλη καμπή στην καλλιτεχνική πορεία του Χρήστου Πολίτη θα αποτελούσε η εμφάνισή του στην Επίδαυρο, το 1972. Ο ηθοποιός το υπενθυμίζει και τώρα, αυτό, με καμάρι, και καλά κάνει.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/theatro/hristos-politis-enas-ithopoios-poy-brethike-xana-stin-epikairotita-tarazontas-ta