Ο
Σταμάτης Κόκοτας, που έφυγε σήμερα από την ζωή, πέρα από πολύ μεγάλος τραγουδιστής, ήταν γνωστός και για την
«τρέλα» που είχε με το αγωνιστικό αυτοκίνητο – ένα χόμπυ, που το γνώρισε στα
χρόνια του στην Γαλλία.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 ο Κόκοτας ήταν, μάλιστα, ένας αναγνωρισμένος οδηγός, που συμμετείχε σε αγώνες αυτοκινήτων, επιτυγχάνοντας νίκες και πολύ καλές θέσεις, σε όλα τα διάσημα εγχώρια σιρκουί.
Τον Απρίλιο του ’69 συμμετέχει, ας πούμε, στην ανάβαση της Πάρνηθας, οδηγώντας μια Jaguar E Type 4,2, για να τερματίσει τέταρτος, πίσω από τον Τζώνυ Πεσμαζόγλου, τον Νίκο Καπετανάκη και τον αδικοχαμένο «Μαύρο» (Γιάννης Μεϊμαρίδης), που θα σκοτωνόταν στο σιρκουί της Ρόδου, το 1971 (στα 26 χρόνια του).
Εκείνη
η θέση του Σταμάτη Κόκοτα είχε θεωρηθεί «έκπληξη», με τον Κώστα Καβαθά να
σημειώνει στο περιοδικό «auto ΕΞΠΡΕΣ» (τεύχος
#22, Μάιος 1969):
«Στην τέταρτη
θέση ποιος νομίζετε ότι τερμάτισε, παρά ο άνθρωπος με τις ασημένιες φαβορίτες
και την Τζάγκουαρ. Ο Κόκοτας έκανε 7:16 και ακούστηκαν πολλές κρίσεις από τα
αντίπαλα αυτοκίνητα. Μια απ’ αυτές έλεγε ότι “δεν υπάρχει πια τίποτα να ελπίζει
κανείς στους ελληνικούς αγώνες... αύριο μπορεί να τρέξει ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης
και να έλθει 2ος!”. Κακίες βέβαια, αλλά φαίνεται ότι ο τροβαδούρος έμαθε το
θηρίο του να τραγουδά στον δικό του ρυθμό».
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 ο Κόκοτας ήταν, μάλιστα, ένας αναγνωρισμένος οδηγός, που συμμετείχε σε αγώνες αυτοκινήτων, επιτυγχάνοντας νίκες και πολύ καλές θέσεις, σε όλα τα διάσημα εγχώρια σιρκουί.
Τον Απρίλιο του ’69 συμμετέχει, ας πούμε, στην ανάβαση της Πάρνηθας, οδηγώντας μια Jaguar E Type 4,2, για να τερματίσει τέταρτος, πίσω από τον Τζώνυ Πεσμαζόγλου, τον Νίκο Καπετανάκη και τον αδικοχαμένο «Μαύρο» (Γιάννης Μεϊμαρίδης), που θα σκοτωνόταν στο σιρκουί της Ρόδου, το 1971 (στα 26 χρόνια του).
Τον Οκτώβριο του ’69 διοργανώνεται στο στρατιωτικό
αεροδρόμιο της Δεκέλειας, στο Τατόι, το λεγόμενο «μικρό Τατόι». Όπως διαβάζουμε
στο hitthewave.wordpress.com... «ο χαρακτηρισμός “μικρό” είναι
διττός και έχει να κάνει τόσο με τη διάρκειά του, που ήταν 90 λεπτά και όχι
180, όσο και με τη νέα σχεδίαση που εφαρμόζεται για πρώτη φορά. Η μεγάλη ευθεία
σπάει περίπου στα 2/5 της, δημιουργείται μια καινούργια παρακαμπτήριος με δύο
στροφές θεωρητικά 90 μοιρών, που δεν θα αργήσει να πάρει το όνομα “σικάν” ή
“σηκαίην”».
Η συνέχεια εδώ...
Από το fb...
ΑπάντησηΔιαγραφήZak Famellos
ειχε και στην κατοχη μια υπερσπανια λαμποργκινι που του την ειχε δωσει ο Ωνασης. 176 αντιτυπα σε ολο τον κοσμο. υπαρχει σχετικο αρθρο και γιαυτο
Lefteris Karkas
Πολύ ικανός οδηγός ειδικά στο βρεγμένο. Γι' αυτό τον έλεγαν " κατουρλή" . Είχε πάθος με τα μηχανοκίνητα, τον θυμάμαι στη Λεωφόρο Αθηνών να οδηγάει μια 600άρα Hornet μηχανή σε μεγάλη ήδη ηλικία.
Mitsi Vrasivanopoulou
Πολύ ωραία όλα αυτά, εμένα ποτέ δε μ ' άρεσε η φωνή του και εκείνα τα μακρόσυρτα άσματα. Σαχλαμαρας, για μένα.
Dimitris Konstantis
Ο Σταμάτης Κόκοτας, παρολίγον να σκοτώσει την μάνα μου όταν ήταν έγκυος σε μένα με το αυτοκινητάκι του το γκαζοφονέικο στα στενάκια του Ζωγράφου το 1971.
Την αντίδραση της μάνας μου δεν την περίμενε όταν βγήκε από το αυτοκίνητό του σοκαρισμένος :"Τράβα κουρέψου ρε βλάκα που είσαι σαν τον Κόκοτα!".
Την άκουσα πολλές φορές την ιστορία. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν όταν έμαθα ότι έφυγε!
Κύριε Τρούσα παίρνω το θάρρος να σχολιάσω για πρώτη φορά αν και είμαι τακτικός αναγνώστης του Δισκορυχείου εδώ και αρκετά χρόνια. Ενδιαφέρουσα η ανάρτησή σας σχετικά με τις αγωνιστικές επιδόσεις του Σταμάτη Κόκοτα. Η αλήθεια είναι ότι εξεπλάγην κάπως που δεν παρουσιάσατε ένα άρθρο - αναδρομή στην καλλιτεχνική του πορεία όπως συνηθίζετε να κάνετε με αφορμή την απώλεια σπουδαίων συνθετών/τραγουδιστών. Το αναφέρω διότι είστε ο πλέον κατάλληλος για κάτι τέτοιο με δεδομένη την εκτίμησή σας στο ταλέντο του και την έμφαση που δίνετε στην προσεκτική έρευνα και την επιμελή παρουσίαση τέτοιων κειμένων/αφιερωμάτων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για την φιλοξενία,
Κώστας Κακαβελάκης.
Έχετε απόλυτο δίκιο κ. Κακαβελάκη, αλλά την δεδομένη στιγμή δεν ήταν εύκολο από την μεριά μου να γραφτεί κάτι άλλο. Ένα πλήρες κείμενο για τον Κόκοτα χρειάζεται πολλή δουλειά και πολύ χρόνο, δεν γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη (έτοιμα κείμενα δεν υπάρχουν) και κάτι τέτοιο θα με έβγαζε έξω από τις προθεσμίες της επικαιρότητας. Παρά ταύτα πιστεύω ότι και το συγκεκριμένο κείμενο ήταν κάτι σύντομο μεν, αλλά ουσιαστικό.
ΔιαγραφήΤίμησα τον Σταμάτη Κόκοτα και με διάφορα ποστ στο fb, που έχουν ενδιαφέρον, και τα οποία θα μεταφέρω σύντομα κι εδώ.
Υπόσχομαι δε και για άλλα σχετικά κείμενα στο μέλλον.