DRACHMAS ο μοναδικός δίσκος ενός ελληνικού συγκροτήματος από το 1983

Θυμάμαι τους Drachmas από τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Βασικά τους θυμάμαι να εμφανίζονται στην τηλεόραση σε διάφορες εκπομπές (στον Χρήστο Οικονόμου π.χ.) και να παίζουν τα τραγούδια τους, όπως θυμάμαι και τον δίσκο που είχαν κυκλοφορήσει τότε (1983) στην Music-box, υπό τον τίτλο “Make It”. Εν τω μεταξύ και παρότι αυτό το άλμπουμ των Drachmas το έχω συναντήσει άπειρες φορές μπροστά μου, σε ντάνες με δίσκους, ποτέ δεν το αγόρασα – και δεν ξέρω το γιατί. Το λέω, επειδή γενικώς αγόραζα μέσα στα χρόνια «τέτοια» ελληνικά ροκ άλμπουμ, ιδίως όταν τα εύρισκα στις «προσφορές» (τους δίσκους των Plasis, των At Last κ.λπ.).

Τώρα που το σκέφτομαι τούτο πρέπει να οφειλόταν στο ότι είχα σχηματίσει μια συγκεκριμένη εικόνα για τους Drachmas, βλέποντάς τους στην τιβί, που με οδηγούσε κάπου... Μου φαίνονταν, θέλω να πω, κάπως μεγάλοι σε ηλικία, και όχι... νεανικοί και αυτό, επειδή τότε ήμουν μαθητής ακόμη, γενικώς με αποθάρρυνε. Έπειτα και το rock των Drachmas δεν ήταν από αυτά που άκουγα εκείνη την εποχή, οπότε δεν ασχολήθηκα πολύ.
Προσφάτως, όμως, ένα φίλος, ο Nick Kutsarthur (τραγουδιστής στους ακόμη πιο παλαιούς Axis 33, από τις αρχές του ’70, που τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται με τους Old Dixie Band) μου έδωσε ένα πολύ περιποιημένο CD-R των Drachmas (με αντιγραμμένο εκείνο το μοναδικό LP τους από το ’83), έτσι σαν δώρο, οδηγώντας με και να τους ακούσω, με μεγαλύτερη προσοχή, μετά από 40 παρά ένα χρόνια, και να τους εκτιμήσω διαφορετικά... όντας μεγάλος πια.
Να πω λοιπόν πως οι Drachmas αποτελούνταν από τον Νίκο Ακαρέπη κιθάρες, φωνή (παλαιά στους Smile, στους Blue Birds, στο γκρουπ του Πασχάλη, μετά από τους Drachmas στους Μπλα Μπλα κ.λπ. και ο οποίος δεν βρίσκεται στη ζωή από το 2008), τον Αντώνη Πιτσολάντη μπάσο, φωνητικά (πριν στους Persons, στους Blue Birds, αργότερα στους Μπλα Μπλα κ.λπ.), τον Κώστα Κωσταράκη πλήκτρα και τον Νίκο Φραγκούλη ντραμς, κρουστά. Μια τετράδα που όμνυε στο pop rock των Foreigner και των Toto, επιχειρώντας να μεταφέρει στην ελληνική ροκ πραγματικότητα, εκείνων των ετών, το συγκεκριμένο στυλ.
Το ζήτημα ήταν πως το εν λόγω ύφος είχε δύο πολύ βασικά χαρακτηριστικά. Τις φοβερές παραγωγές, που έδιναν έναν όγκο «αρένας» στις συνθέσεις, και ακόμη τους πολύ «δυνατούς» τραγουδιστές «μπροστά», τους ικανούς να «μαζέψουν» όχι μόνο με την φωνή τους, αλλά και με την σκηνική παρουσία τους, τα ακροατήρια.

(1981)

Το pop rock, δηλαδή, έδινε πολύ μεγάλη σημασία στην «εικόνα», και το γενικότερο αμπαλάζ (ηχητικό και οπτικό) και αυτό δεν θα μπορούσε, τότε, να το ακολουθήσει κανένα ελληνικό συγκρότημα – γιατί τα συγκεκριμένα στάνταρντ ήταν άπιαστα από τα στούντιο και τις εγχώριες παραγωγές. Έτσι συνέβη και με τους Drachmas… ένα γκρουπ ορεξάτο, με πολύ καλούς μουσικούς και με αρκετά συμπαθητικές συνθέσεις, που όμως θα «θαβόταν» από την παραγωγή (Γιώργος Μανίκας).
Άκουσα με ενδιαφέρον τους Drachmas. Τους βρήκα δε πολύ μελετημένους και υποψιασμένους, για το είδος του rock που παίζανε και με διάθεση να πούνε και κάτι πέραν του αναμενομένου, ανακατεύοντας σε ορισμένα κομμάτια τους ακόμη και reggae επιρροές, όπως στο “Make it” ή στο “This time”, ενώ σε κάποια άλλα tracks (“Don’t be late”, “Double face”, “Music”), αποδείκνυαν ότι «μετρούσαν» γενικώς (σαν συνθέτες, παίκτες κ.λπ.) και πως αν είχαν την δυνατότητα να ηχογραφήσουν υπό άλλες συνθήκες (αμερικάνικες να πούμε) θα έκαναν γερό σαματά.
Άμα ξανατρακάρω τον δίσκο τους τώρα θα ξέρω γιατί θα τον αγοράσω...