MAJOR PARKINSON: Valesa – Chapter I: Velvet
Prison [Apollon Records, 2022]
Πολύ παράξενη μπάντα αυτοί οι Major Parkinson (μερικά από τα μέλη είναι οι Linn Frøkedal, Jon Ivar Kollbotn, Lars Christian Bjørknes και Eivind Gammersvik) από την πόλη Bergen της Νορβηγίας.
Ακούγοντας “Bergen”, σήμερα, και σε σχέση πάντα με
την μουσική, το μυαλό μας πάει κατ’ ευθείαν στην ακμάζουσα prog rock σκηνή της πόλης, με τα
πάμπολλα συγκροτήματα (για πολλά εξ αυτών υπάρχουν reviews στο δισκορυχείον), και κάτι
τέτοιο δεν είναι άστοχο οπωσδήποτε. Δεν είναι άστοχο, αν θέλετε, και σε σχέση
με τους Major Parkinson
– μια μπάντα, που αν και δεν μπορείς να την πεις ακραιφνώς progressive, κατακρατεί, σε κάθε
περίπτωση, πολλά στοιχεία και από εκεί.
Ας πούμε, λοιπόν, πως οι Major Parkinson δεν είναι καινούριοι στον χώρο. Υπάρχουν σχεδόν 20 χρόνια, ενώ, βάσει discogs, έχουν κυκλοφορήσει, μέχρι σήμερα, έξι άλμπουμ, με το τελευταίο τους να είναι το “Valesa – Chapter I: Velvet Prison”, που τώρα θα μας απασχολήσει.
Οι επιρροές των Major Parkinson θα μπορούσε να σχετίζονται με τους Queen ας πούμε, τους ύστερους Yes ή ακόμη και με το οπερατικό rock του Andrew Lloyd Weber. Τα σύνθια, βασικά, πρωταγωνιστούν, όπως πρωταγωνιστούν και οι φωνές – ανδρικές και γυναικείες, με τις συνθέσεις να διατηρούν μια κάποια πολυπλοκότητα, στην αποτύπωσή τους, η οποία όμως μετριάζεται από το γεγονός πως στο άλμπουμ καταγράφονται 17 tracks συνολικώς (πολλά δηλαδή), με διάρκειες από 1:12 έως 6:57 (με αρκετά τρίλεπτα και τετράλεπτα κομμάτια ανάμεσα).
Στο “Valesa – Chapter I: Velvet Prison” έχουμε έναν ήχο με πολλούς mid-seventies art-rock υπαινιγμούς, μα και με κάποια eighties ποπ στοιχεία (Madonna π.χ.), και βασικά ακούμε να «απλώνεται» ένα concept, που περιστρέφεται γύρω από την δεκαετία του ’80, το zeitgeist των eighties.
Ενδιαφέρουσα οπωσδήποτε η απόπειρα να επενδυθεί ηχητικά και στιχουργικά, το όραμα μιας ολάκερης δεκαετίας, που φαίνεται να επηρεάζει περισσότερο το σήμερα, απ’ όσο τα sixties ή τα seventies, και τολμηρή η πρόταση των Νορβηγών, να δώσουν σ’ αυτή την απόπειρα μιαν αίσθηση «έργου», που να ρέει και που να συναρπάζει (τουλάχιστον κατά τόπους).
Επαφή: www.majorparkinson.com, www.apollonrecords.no
BRENNENSTUHL: No [Tonzonen Records, 2022]
Οι Brennenstuhl παίζουν ένα είδος rock, που δανείζεται στοιχεία από το krautrock και το γερμανικό progressive, έχοντας την jazz και το rhythm n’ blues κάπως ως βασικές αναφορές τους.
Είναι πολλά τα μέτωπα, που ανοίγουν οι Γερμανοί. Γιατί ναι μεν τα ορχηστρικά κομμάτια τους, ή τα μέρη από τα ορχηστρικά τους είναι άκρως ενδιαφέροντα, αλλά τα τραγούδια κάπως αποπροσανατολίζουν το άκουσμα, δίνοντάς του μιαν «αμερικανίλα», που δεν κολλάει, που δεν του πάει.
Αν και η φωνή της Eva Welz είναι καλή και κάπως «μαύρη» (ελαφρώς έστω), και πλασάρεται ως το πρωταρχικό προσόν των Brennenstuhl, νομίζουμε πως τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα γι’ αυτούς, χωρίς τις λοξοδρομήσεις προς μιαν αφήγηση κάπως r&b, με την πιο σύγχρονη έννοια (τύπου Erykah Badu ας πούμε), διατηρώντας τα πιο seventies στοιχεία σε πρώτη ζήτηση.
Θέλουμε να πούμε πως κομμάτια σαν το “Xpress yourself” τα θεωρούμε κάπως «έξω» από το κυρίαρχο, εδώ, πλαίσιο – που είναι, χοντρικά, ένα «υγιές» ανακάτεμα της jazz με το rock – υπό ροκ όρους όμως. Παράξενοι... τουλάχιστον.
HAVEN OF ECHOES: The Indifferent Stars [Private
Pressing, 2022]
Ντουέτο είναι οι Haven of Echoes, καθώς αποτελούνται από τον Paul Sadler (στίχοι, φωνή, κιθάρες σ’ ένα track) και τον Andreas Hack (συνθέσεις, ενορχήστρωση, παραγωγή, διάφορα όργανα). Οι μουσικοί δεν είναι άγνωστοι. Ο Sadler προέρχεται από τους βρετανούς «μεταλλικούς» Spires, ενώ ο Hack από τους γερμανούς προγκρεσιβάδες Frequency Drift. Αυτοί οι δύο, ως βασικοί, ενώνονται με την Nerissa Schwarz (συνθέτει ένα track, παίζοντας ηλεκτρική άρπα, πλήκτρα) και με τον Wolfgang Ostermann, που χειρίζεται ντραμς. Έτσι, το “The Indifferent Stars”, που είναι ανεξάρτητη παραγωγή, είναι ένα πλήρες άλμπουμ (CD και digital), από κάθε άποψη – ένα άλμπουμ, που, όμως, δεν είναι εύκολο να περιγραφεί.
Αν και, χοντρικά, μπορείς να το εντάξεις (με αστερίσκους) στο περιβάλλον του σύγχρονου progressive, στην πράξη εκείνο που ακούς είναι κάτι άλλο, κάτι ιδιαίτερο.
Κατ’ αρχάς δίνεται μεγάλο βάρος στα φωνητικά, που διαθέτουν μια «μεταλλική» χροιά στο βάθος –αυτό περισσότερο το νοιώθεις–, αλλά εδώ ακούγονται πιο θεατρικά, με τις μουσικές να ηχούν και κάπως rock-ambient, cinematique και τα ανάλογα.
Και ναι, ενδιαφέρονται γι’ αυτό που αποκαλούμε «ατμόσφαιρα» οι Haven of Echoes, παρότι τα high-pitched vocals του Sadler σε προσγειώνουν πάραυτα σε κάτι περισσότερο... φθαρτό.
Σίγουρα το “The Lord Giveth”, με την πιο ενεργή παρουσία της Nerissa Schwarz, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον track, κάπως σκοτεινό στο άπλωμά του, αλλά το... σκότος, γενικώς, είναι και αυτό ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του “The Indifferent Stars”, οπότε δεν γεννάται θέμα.
Το μακρύ στο χρόνο “Let them in” (διαρκεί πάνω από δώδεκα λεπτά) συνοψίζει τα χαρίσματα αυτού του γκρουπ, που είναι επικά και λυρικά-υποβλητικά στον αυτό βαθμό, σχεδόν μαθηματικώς μοιρασμένα.
Επαφή: www.havenofechoes.com
Πολύ παράξενη μπάντα αυτοί οι Major Parkinson (μερικά από τα μέλη είναι οι Linn Frøkedal, Jon Ivar Kollbotn, Lars Christian Bjørknes και Eivind Gammersvik) από την πόλη Bergen της Νορβηγίας.
Ας πούμε, λοιπόν, πως οι Major Parkinson δεν είναι καινούριοι στον χώρο. Υπάρχουν σχεδόν 20 χρόνια, ενώ, βάσει discogs, έχουν κυκλοφορήσει, μέχρι σήμερα, έξι άλμπουμ, με το τελευταίο τους να είναι το “Valesa – Chapter I: Velvet Prison”, που τώρα θα μας απασχολήσει.
Οι επιρροές των Major Parkinson θα μπορούσε να σχετίζονται με τους Queen ας πούμε, τους ύστερους Yes ή ακόμη και με το οπερατικό rock του Andrew Lloyd Weber. Τα σύνθια, βασικά, πρωταγωνιστούν, όπως πρωταγωνιστούν και οι φωνές – ανδρικές και γυναικείες, με τις συνθέσεις να διατηρούν μια κάποια πολυπλοκότητα, στην αποτύπωσή τους, η οποία όμως μετριάζεται από το γεγονός πως στο άλμπουμ καταγράφονται 17 tracks συνολικώς (πολλά δηλαδή), με διάρκειες από 1:12 έως 6:57 (με αρκετά τρίλεπτα και τετράλεπτα κομμάτια ανάμεσα).
Στο “Valesa – Chapter I: Velvet Prison” έχουμε έναν ήχο με πολλούς mid-seventies art-rock υπαινιγμούς, μα και με κάποια eighties ποπ στοιχεία (Madonna π.χ.), και βασικά ακούμε να «απλώνεται» ένα concept, που περιστρέφεται γύρω από την δεκαετία του ’80, το zeitgeist των eighties.
Ενδιαφέρουσα οπωσδήποτε η απόπειρα να επενδυθεί ηχητικά και στιχουργικά, το όραμα μιας ολάκερης δεκαετίας, που φαίνεται να επηρεάζει περισσότερο το σήμερα, απ’ όσο τα sixties ή τα seventies, και τολμηρή η πρόταση των Νορβηγών, να δώσουν σ’ αυτή την απόπειρα μιαν αίσθηση «έργου», που να ρέει και που να συναρπάζει (τουλάχιστον κατά τόπους).
Επαφή: www.majorparkinson.com, www.apollonrecords.no
Οι Brennenstuhl παίζουν ένα είδος rock, που δανείζεται στοιχεία από το krautrock και το γερμανικό progressive, έχοντας την jazz και το rhythm n’ blues κάπως ως βασικές αναφορές τους.
Είναι πολλά τα μέτωπα, που ανοίγουν οι Γερμανοί. Γιατί ναι μεν τα ορχηστρικά κομμάτια τους, ή τα μέρη από τα ορχηστρικά τους είναι άκρως ενδιαφέροντα, αλλά τα τραγούδια κάπως αποπροσανατολίζουν το άκουσμα, δίνοντάς του μιαν «αμερικανίλα», που δεν κολλάει, που δεν του πάει.
Αν και η φωνή της Eva Welz είναι καλή και κάπως «μαύρη» (ελαφρώς έστω), και πλασάρεται ως το πρωταρχικό προσόν των Brennenstuhl, νομίζουμε πως τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα γι’ αυτούς, χωρίς τις λοξοδρομήσεις προς μιαν αφήγηση κάπως r&b, με την πιο σύγχρονη έννοια (τύπου Erykah Badu ας πούμε), διατηρώντας τα πιο seventies στοιχεία σε πρώτη ζήτηση.
Θέλουμε να πούμε πως κομμάτια σαν το “Xpress yourself” τα θεωρούμε κάπως «έξω» από το κυρίαρχο, εδώ, πλαίσιο – που είναι, χοντρικά, ένα «υγιές» ανακάτεμα της jazz με το rock – υπό ροκ όρους όμως. Παράξενοι... τουλάχιστον.
Ντουέτο είναι οι Haven of Echoes, καθώς αποτελούνται από τον Paul Sadler (στίχοι, φωνή, κιθάρες σ’ ένα track) και τον Andreas Hack (συνθέσεις, ενορχήστρωση, παραγωγή, διάφορα όργανα). Οι μουσικοί δεν είναι άγνωστοι. Ο Sadler προέρχεται από τους βρετανούς «μεταλλικούς» Spires, ενώ ο Hack από τους γερμανούς προγκρεσιβάδες Frequency Drift. Αυτοί οι δύο, ως βασικοί, ενώνονται με την Nerissa Schwarz (συνθέτει ένα track, παίζοντας ηλεκτρική άρπα, πλήκτρα) και με τον Wolfgang Ostermann, που χειρίζεται ντραμς. Έτσι, το “The Indifferent Stars”, που είναι ανεξάρτητη παραγωγή, είναι ένα πλήρες άλμπουμ (CD και digital), από κάθε άποψη – ένα άλμπουμ, που, όμως, δεν είναι εύκολο να περιγραφεί.
Αν και, χοντρικά, μπορείς να το εντάξεις (με αστερίσκους) στο περιβάλλον του σύγχρονου progressive, στην πράξη εκείνο που ακούς είναι κάτι άλλο, κάτι ιδιαίτερο.
Κατ’ αρχάς δίνεται μεγάλο βάρος στα φωνητικά, που διαθέτουν μια «μεταλλική» χροιά στο βάθος –αυτό περισσότερο το νοιώθεις–, αλλά εδώ ακούγονται πιο θεατρικά, με τις μουσικές να ηχούν και κάπως rock-ambient, cinematique και τα ανάλογα.
Και ναι, ενδιαφέρονται γι’ αυτό που αποκαλούμε «ατμόσφαιρα» οι Haven of Echoes, παρότι τα high-pitched vocals του Sadler σε προσγειώνουν πάραυτα σε κάτι περισσότερο... φθαρτό.
Σίγουρα το “The Lord Giveth”, με την πιο ενεργή παρουσία της Nerissa Schwarz, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον track, κάπως σκοτεινό στο άπλωμά του, αλλά το... σκότος, γενικώς, είναι και αυτό ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του “The Indifferent Stars”, οπότε δεν γεννάται θέμα.
Το μακρύ στο χρόνο “Let them in” (διαρκεί πάνω από δώδεκα λεπτά) συνοψίζει τα χαρίσματα αυτού του γκρουπ, που είναι επικά και λυρικά-υποβλητικά στον αυτό βαθμό, σχεδόν μαθηματικώς μοιρασμένα.
Επαφή: www.havenofechoes.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου