ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 467

4/10/2022
Κάποιοι γελοίοι και κάποιες γελοίες επιχειρούν να μας περάσουν τον μπαρμπαΖάχο τον «σωματέμπορα» (έτσι τον αποκαλούσε ο Ζαμπέτας), για ευπατρίδη! Ποιον, αυτόν που σιχαινόταν την μισή ελληνική Ιστορία, αυτήν της καθ’ ημάς Ανατολής, και που αποκαλούσε, έως τα βαθιά γεράματά του, τους μισούς Έλληνες «συμμορίτες».

3/10/2022
Ένα θέμα που δεν εθίγη σε σχέση με τον Κόκοτα είναι το ότι ήδη από τα μέσα του ’68 είχε ευμεγέθεις φαβορίτες και μαλλιά. Ενώ από το ’69, όταν τα μαλλιά του είχαν μακρύνει πλέον αρκετά, είναι σίγουρο πως θα τον ζήλευαν όλοι όσοι έκαναν ροκ τότε στην Ελλάδα.
Φυσικά, ο Κόκοτας, λόγω τεράστιας επιτυχίας και υψηλών γνωριμιών είχε το «ελευθέρας» από το στρατιωτικό καθεστώς, από πολύ νωρίς, να κυκλοφορεί όπως γουστάρει. Και όταν λέω «πολύ νωρίς», λέω από το 1968, όταν το μακρύ μαλλί ήταν κάτι σπάνιο.
Άνοιξε λοιπόν ένα δρόμο ο Κόκοτας και σε σχέση με όσους έπαιζαν ροκ τότε, να πάρουν το θάρρος και ν’ αρχίσουν κι εκείνοι ν’ αφήνουν σιγά-σιγά μαλλιά και φαβορίτες, ώστε το 1971 πια να ήταν έτοιμοι rockers και ροκάδες.
Μεταξύ αστείου και σοβαρού, τώρα, ο Κόκοτας είχε δεχθεί και bullying για την εμφάνισή του, σε πολλαπλά επίπεδα, αλλά δεν μάσαγε.
Χοντρό bulling στο σινεμά (γιατί είχε φάει και στο θέατρο και αλλού) του είχε κάνει ο Βέγγος σε δύο ταινίες.

Στο «Ένα Ασύλληπτο Κορόιδο» (1969) τον έχει φωτογραφία στο κουρείο και γράφει από πάνω «απαράδεκτον», ενώ στο «Διακοπές στο Βιετνάμ» (1971) εμφανίζει φωτογραφία του ως φόβητρο σε «Βιετναμέζους» που πάνε να τον συλλάβουν και που μόλις βλέπουν την φωτό του Κόκοτα το βάζουν στα πόδια.
Ο Βέγγος είχε διάφορα κόμπλεξ, και όχι μόνο γιατί ήταν φαλακρός από νέος, και μέσα στις ταινίες του τα έβγαζε αυτά.
Παλιά είχα ακούσει πως ο Κόκοτας είχε παρεξηγηθεί για τη σκηνή στο «Διακοπές στο Βιετνάμ» και πως του είχε κάνει μήνυση (του Βέγγου). Προσωπικά δεν το νομίζω, αλλά δεν το έψαξα, κιόλας, για να δω μπας και αληθεύει σ’ ένα βαθμό.
[Αυτά είναι ωραία θέματα, για να θίγονται σε κείμενα, αλλά ο κόσμος δεν ξέρει και δεν καταλαβαίνει, με αποτέλεσμα όλοι να γράφουν τα ίδια και τα ίδια]

3/10/2022
Το μεγαλύτερο έγκλημα των κυβερνήσεων του Πασόκ είναι το σβήσιμο των πεντάλεπτων του Ζάχου Χατζηφωτίου. Σύγχρονοι Ηρόστρατοι...

2/10/2022
To στις «16 Μάη μήνα μ’ ένα μάξι η Μαρίνα» το έχουν πει εν τω μεταξύ και ο Γερολυμάτος με τον Πανταζή. Ο Γερολυμάτος κάτι λέει, αλλά όταν μπαίνει ο Λεπά του γ@μεί το κέρατο...
https://www.youtube.com/watch?v=lDGZxgrbQzU&t=7216s

2/10/2022
ΑΘΕΡΙΔΗΣ: Έγραφες στιχάκια...
XATZHΦΩTIOY: Έγραφα στο Σταύρο (Ξαρχάκο) και στον Ζαμπέτα.
ΑΘΕΡΙΔΗΣ: Ποια τραγούδια είναι, που δεν τα ξέρω εγώ; (Για πες ) του Σταύρου ένα τραγούδι...
XATZHΦΩTIOY: Του Σταύρου, ένα, είναι το «Γλυκοχαράζει».
ΑΘΕΡΙΔΗΣ: Α, βέβαια. Το «Γλυκοχαράζει». Α δικά σου είναι τα στιχάκια εκεί (σ.σ. έκπληξη στο στυλ... τι λες, πω πω!).
XATZHΦΩTIOY: Πολλά, διάφορα δικά μου. Και του Ζαμπέτα είναι... οοοο... (σ.σ. στο στυλ... χιλιάδες)
[διάλογος από το τηλεοπτικό «Αργά»]

Ο Αθερίδης δεν είναι ότι είναι ευγενής, είναι ότι είναι άσχετος. Θα του είπε ο Χ’’φωτίου ότι έχει γράψει και κάτι στιχάκια, κι εκείνος νόμισε (ο Αθερίδης), πως θα είχε γράψει κάτι σαν το «Είμαι αητός χωρίς φτερά» ή έστω σαν την «Συννεφιασμένη Κυριακή».
Εκπλήσσεται κιόλας ο αδαής Αθερίδης, όταν ο Χ’’φωτίου του λέει πως έχει γράψει το «Γλυκοχαράζει». Ποιος ξέρει τι θα νόμισε (ο Αθερίδης)... Ότι ο μπαρμπαΖάχος είχε γράψει τα λόγια στο «Γλυκοχαράζουν τα βουνά» του Τσιτσάνη ή στο «Γλυκοχαράζει ο αυγερινός» του Τατασόπουλου!! Ικανό τον έχω (τον Αθερίδη).
Τίποτα δεν έγραφε ο Χ’’φωτίου - κάτι τετριμμένα. Είχε δώσει δυο στιχάκια στον Ξαρχάκο, που ήταν φίλος του, το «Γλυκοχαράζει αρχόντισσα» και το «Τι μας μέλει» (τα είχε πει, αμφότερα, ο Κόκοτας), ενώ, και απ’ όσο το έψαξα, υπάρχει μόνο ένα τραγούδι σε στίχους μπαρμπαΖάχου, που έχει μελοποιήσει ο Ζαμπέτας, το «Η κάμαρη» [Polydor, 1970], που είχε πει ο άγνωστος Σοφούλης Καρατζάς.
Θυμήθηκα έτσι και μια ωραία φάση, σ’ ένα δισκάδικο, πριν από καμιά 20αριά χρόνια, σχετική με το «Τι μας μέλει».
Το τραγούδι αυτό είναι «ψυχεδελικό». Τώρα το ξέρουνε κάποιοι, αλλά τότε δεν το ήξερε κανείς. Βρίσκω λοιπόν μια επανέκδοση του δίσκου «Ξαρχάκος + Κόκοτας» στο δισκάδικο (εκεί υπάρχουν τα τραγούδια) και λέω του δισκά, τάχα μου-τάχα μου, για βάλε μου, του λέω, ένα κομμάτι απ’ αυτό το δίσκο, για να δω πώς παίζει. Και του λέω να βάλει το «Τι μας μέλει».
Το βάζει λοιπόν εκείνος, ήταν Σάββατο πρωί, γεμάτο το μαγαζί από ροκάδες, και μόλις ακούει ο κόσμος το κομμάτι, όπως και ο δισκάς, παθαίνουν όλοι πλάκα. Και τι είναι αυτό! Αριστούργημα! Φοβερό! Ψυχεδέλεια! Και τέτοια...
Εντάξει... του λέω του δισκά... δεν θα τον πάρω τον δίσκο, δεν μου αρέσει. (Εν τω μεταξύ τον δίσκο τον είχα original από παλιότερα ). Οπότε ο δισκάς βγάζει τον δίσκο από το πικάπ και δεν τον ξαναβάζει στα ράφια.
Δύο τινά. Ή θα τον κράτησε για πάρτη του ή θα τον μοσχοπούλησε σε κανα μπεκούνι.

1/10/2022
Σταμάτης Κόκοτας – Νιόβη
https://www.youtube.com/watch?v=ydJ8YIwDFag

1/10/2022
ZHTΩ Η ΡΩΜΕΪΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ!
Τα δυο αστέρια του βορρά, λουλούδια ανθισμένα
ένας ρωμηός και μια ρωμηά από μπαξέ κομμένα
Δύο πλατάνια αψηλά ρίχνουν τα φύλλα στρώμα
κι ο Δίας απ’ τον Όλυμπο φυλάει τον Πλαταμώνα
Πάρε θεέ του έρωτα το δυνατό σου άστρο
και ρίχτο ξημερώματα στο μαγεμένο κάστρο
https://www.youtube.com/watch?v=IEbMDEKLLTE

1/10/2022
Αρχίσανε να γράφουνε μ@λακίες...

Η πλάκα είναι πως η MINOS είχε πλασάρει στα τέλη του ’60 τον Καλατζή για να χτυπήσει την Columbia, που με τον Κόκοτα έσπαγε τα ταμεία. Εντάξει... συμπαθής ο Καλατζής, αλλά η φωνή του Κόκοτα ήταν τότε από άλλο πλανήτη.

30/9/2022
Έχοντας κατά νου βασικές όψεις του Ζάχου Χ’’φωτίου –εγώ έτσι λέω– ο ευφυής Κώστας Πρετεντέρης (πέρασε, αλλά δεν κόλλησε ο γιος του) φαίνεται πως έπλασε, στα σέβεντις, την γελοία περσόνα του Ζάχου Δόγκανου.
Στην αρχή ήταν οι στίχοι σ’ ένα τραγούδι του Δημήτρη Κωνσταντάρα (γιού του Λάμπρου), που τραγούδησε πρώτη η Χριστίνα το 1973 – λέμε για το «Ο κύριος Ζάχος».
Σ’ αυτό το τραγούδι ο κύριος Ζάχος περιγράφεται (από τον Πρετεντέρη) ως μεγάλος και τρανός, και βασικά γραβατοφορεμένος (κάπως σαν αστός δηλαδή), αδυνατώντας να καταλάβει τις αναζητήσεις των νέων, επειδή μεγάλωσε «σφιχτά» και συντηρητικά. Καθώς γερνάει, όμως, αντιλαμβάνεται πως «σπαταλήθηκε», ζώντας ανάμεσα στο «τι θα πει η κοινωνία» και την προσωπική του ατολμία κι έτσι, μεγάλος πια, πετάει τη γραβάτα και αφήνει να μακρύνουν τα μαλλιά του. Τα νιάτα, όμως, έχουν παρέλθει για τον κύριο Ζάχο. Έτσι, ό,τι και να κάνει είναι δώρον-άδωρον πια – πόσο μάλλον, όταν από κοντά παραμονεύει και η γελοιοποίηση.
Το ίδιο τραγούδι θα έλεγε και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, τρία χρόνια αργότερα, το 1976, όταν προβαλλόταν στην ΥΕΝΕΔ το πρώτο «Εκείνες κι Εγώ».
Ο Κώστας Πρετεντέρης έχοντας πλάσει, πλέον, τον χαρακτήρα του Ζάχου Δόγκανου, βρίσκει ως ιδανικό για να τον υποδυθεί τον Λάμπρο Κωνσταντάρα (τον οποίον για χάρη του μετονομάζει κιόλας σε Λάμπρο Δόγκανο).
Βασικά τεμπέλης και καλοπερασάκιας, καθώς άφηνε τα «κορόιδα» τους συνεργάτες του, να δουλεύουν αντί για κείνον, απαράδεκτος και καταστροφικός στις σχέσεις του με τις γυναίκες, τις οποίες υποτιμά και κοροϊδεύει διαρκώς, με πολλούς και διαφόρους τρόπους και ακόμη υπερόπτης, εγωπαθής, γλοιώδης, ρατσιστής και λοιπά και λοιπά, ο Λάμπρος (Ζάχος) Δόγκανος βρίσκει απέναντί του μόνον τη νεαρή φίλη τού ανιψιού του, την Λίλη, το μόνο υγιές άτομο (ως ρόλος) σε όλο το σίριαλ (παλιά η Τέτη Σχοινάκη), που τον ξεμπροστιάζει συνεχώς, βγάζοντάς τον από την βόλεψή του και δείχνοντας σε όλους τους άλλους το πόσο «καραγκιόζης» είναι.
20 χρόνια μετά τον Κωνσταντάρα, κι ενώ ο Κώστας Πρετεντέρης, είχε φύγει από τη ζωή, ο, αυτή τη φορά, Ζάχος και όχι Λάμπρος Δόγκανος θα ξανάβγαινε στην τιβί, με τον Γιάννη Μπέζο ως πρωταγωνιστή (μακράν στον καλύτερο ρόλο της τηλεοπτικής καριέρας του).
Δεν θυμάμαι αν στο παλιό «Εκείνες κι Εγώ» εμφανιζόταν ο Ζάχος Χ’’φωτίου (πολύ πιθανόν), στο δεύτερο όμως έπαιξε σ’ ένα επεισόδιο – σαν να σφράγιζε, με την παρουσία του εκεί, ο αληθινός πλέον Ζάχος, τον εκτρωματικό ήρωα του Πρετεντέρη.

30/9/2022
Έφτιαξε και η ΑΕΚ γηπεδάρα, για να παίζουν τα στειλιάρια.
Ρε αυτό θα έπρεπε να το είχαν ο Νεστορίδης, ο Παπαϊωάννου, ο Μαύρος, ο Αρδίζογλου, ο Τάσος και η ομάδα του 91-94, όχι τούτοι δω.
Να πάτε... Και από την τηλεόραση να δω πέντε λεπτά, αγγαρεία θα κάνω...

30/9/2022
Φαιδρό πρόσωπο ο μακαρίτης. Εν τω μεταξύ, βρίσκω συνέχεια βιβλία του μπροστά μου και δεν έχω αγοράσει ποτέ ούτε ένα – για δείγμα. Έχω δε και μιαν αίσθηση πως τα μισά και παραπάνω απ’ όσα έλεγε, πέρα από μπαρούφες, ήταν και ψέματα. Ξέρω μάλιστα και κάποιους αφελείς, που τον χρησιμοποιούν και ως «πηγή». Το ανέκδοτο της δεκαετίας.

30/9/2022
Βασικά δεν ψάχνω να βρω τι γράφουν οι άλλοι για μένα στο facebook – δεν μ’ ενδιαφέρει. Τυχαία μόνο αν δω κάτι, επειδή μπαίνω και σε «τοίχους» μη-φίλων και διαβάζω.
Έτσι λοιπόν και σε σχέση με μια παλιότερη διαμάχη, επειδή είχα διορθώσει κάποιον σε ανακρίβειες και σε άλλα πολλά θέματα (που και αυτά είναι ανακρίβειες φυσικά), διαπίστωσα, χθες, μια δυσκολία να αποδεχτεί ακόμη και τα πιο οφθαλμοφανή από τα λάθη του.
Λοιπόν, όταν λέω σε κάποιον ότι έχεις λάθος μια ημερομηνία θανάτου ας πούμε, που είναι σημαντική, σημαίνει πως το έχω ψάξει σε σχέση με εφημερίδες και με έντυπα της εποχής. Και πως δεν το έχω αντιγράψει λάθος, όπως εκείνος, από πηγές της πλάκας. Και να μην μου ζητά εμένα αποδείξεις. Τις αποδείξεις να ψάξεις και να τις βρεις μόνος του, σαν... καλός δημοσιογράφος που είναι. Να βρει περιοδικά εκείνου του μήνα που του λέω ή εφημερίδες της επόμενης μέρας και να το πληροφορηθεί. Πάει αυτό.
Και όταν του λέω ότι ο τάδε δίσκος κυκλοφόρησε π.χ. στις 15 Ιανουαρίου του 1969 σημαίνει πως το έχω ψάξει και πως μια τέτοια ημερομηνία δεν θα μου ήρθε ξαφνικά στο κεφάλι. Και δεν θα του πω πού το έχω ψάξει, οφείλει και αυτό να το βρει μόνος του. Δεν θα ξεστραβώνω εγώ τον έναν και τον άλλονε, που είναι γενικότερα άσχετοι και πασαλειμματίες.
Και μετά απ’ όλα αυτά σου λέει πως δεν ξέρεις να ξεχωρίζεις (και) την βιωματική γραφή από την περιαυτολογία. Έλεος κάπου, με όλους αυτούς τους... Hunter S. Thompson, που μας έχουν κατσικωθεί τελευταία.

30/9/2022
(1973)

29/9/2022

Peter Tosh: Instrumental Intro (Live at Sanders Theater, Cambridge, MA - November 1976)
https://www.youtube.com/watch?v=rOZK-yofq8c