Από κάποια συμφραζόμενα λόγων, που καταγράφονται σ’ ένα
μικρό σημείωμα στο booklet,
ο Γιάννης Ζαχαρέλλης πρέπει να είναι γύρω στα 35 με 40. Το λέμε αυτό για να δείξουμε
πως δεν πρόκειται για κάποιον νέο ή πρωτοεμφανιζόμενο τραγουδοποιό και πως τα
τραγούδια που καταγράφονται εδώ, στο CD «Κείνο που μένει τελικά» [Μουσική
Βαλίτσα, 2022], δεν μπορεί να είναι τα παρθενικά του.
Να πούμε, λοιπόν, πως και τα εννέα tracks τούτου του άλμπουμ έχουν μουσικές του Γ. Ζαχαρέλλη, στίχους των Γιώργου Κ. Καραγιάννη (έξι) και Γ. Ζαχαρέλλη (3) και ερμηνείες από τους Γ. Ζαχαρέλλη (τα περισσότερα), ενώ σε κάποια ακούγονται, είτε με φωνές είτε με φωνητικά, και οι Μαρία Λαχανά, Μέλη Χατζηαθανασίου-Καρακάση, Μαρία Κηλαηδόνη και Αθηνά Κοτρίδη.
Στο δίσκο συμμετέχουν επίσης αρκετοί μουσικοί σε όλα τα βασικά όργανα, ενώ ακούγονται επίσης βιολί, μαντολίνο, λίγο μπουζούκι, κρουστά, hammomd κ.λπ.
Το ύφος είναι κάπως... απροσδιόριστο εδώ. Δεν είναι ούτε rock, ούτε «έντεχνο», ούτε
μπαλαντικό, ούτε folk, ούτε
απλώς ηλεκτρικό κ.λπ. Είναι λίγο απ’ όλα και βασικά κάθε τραγούδι, αν
εξαιρέσεις ορισμένες κιθαριστικές σταθερές, διαφέρει από το προηγούμενό του.
Βασικά ο Γ. Ζαχαρέλλης γράφει ενδιαφέρουσες μελωδίες (μερικά τραγούδια του μου θύμισαν Δημήτρη Λάγιο και δεν ξέρω γιατί), ενώ και οι ερμηνείες του, παρότι είναι κάπως «ασταθείς», είναι προτιμότερες από εκείνες των άλλων ερμηνευτών, καθότι είναι οι μόνες που διαθέτουν ένα κάποιο ύφος.
Σε γενικές γραμμές δεν μπορούμε να πούμε πως το «Κείνο που μένει τελικά» μάς «κράτησε» γερά – καθώς ακόμη και μετά από την δεύτερη ή και την τρίτη ακρόαση δυσκολεύεσαι να εντοπίσεις τα ενδεχόμενα χαρίσματά του.
Υπάρχουν δυο-τρία κομμάτια που οπωσδήποτε ξεχωρίζουν, όπως τα «Φέρε», «Άγγελος πεπτωκώς» και «Ο ήχος του ονείρου», αλλά χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια στους στίχους, που παραείναι αναμενόμενοι, και στις ερμηνείες (ίσως ένας επαγγελματίας τραγουδιστής, εδώ, να αποτελεί την λύση).
Επίσης, τα μέρη με τις ακουστικές και τις κλασικές κιθάρες είναι προτιμότερα από τα «πιο βαριά» ενοργανωμένα και ίσως θα άξιζε ο Γ. Ζαχαρέλλης να επενδύσει σε αυτό. Στον ακουστικό ήχο εννοώ.
Να πούμε, λοιπόν, πως και τα εννέα tracks τούτου του άλμπουμ έχουν μουσικές του Γ. Ζαχαρέλλη, στίχους των Γιώργου Κ. Καραγιάννη (έξι) και Γ. Ζαχαρέλλη (3) και ερμηνείες από τους Γ. Ζαχαρέλλη (τα περισσότερα), ενώ σε κάποια ακούγονται, είτε με φωνές είτε με φωνητικά, και οι Μαρία Λαχανά, Μέλη Χατζηαθανασίου-Καρακάση, Μαρία Κηλαηδόνη και Αθηνά Κοτρίδη.
Στο δίσκο συμμετέχουν επίσης αρκετοί μουσικοί σε όλα τα βασικά όργανα, ενώ ακούγονται επίσης βιολί, μαντολίνο, λίγο μπουζούκι, κρουστά, hammomd κ.λπ.
Βασικά ο Γ. Ζαχαρέλλης γράφει ενδιαφέρουσες μελωδίες (μερικά τραγούδια του μου θύμισαν Δημήτρη Λάγιο και δεν ξέρω γιατί), ενώ και οι ερμηνείες του, παρότι είναι κάπως «ασταθείς», είναι προτιμότερες από εκείνες των άλλων ερμηνευτών, καθότι είναι οι μόνες που διαθέτουν ένα κάποιο ύφος.
Σε γενικές γραμμές δεν μπορούμε να πούμε πως το «Κείνο που μένει τελικά» μάς «κράτησε» γερά – καθώς ακόμη και μετά από την δεύτερη ή και την τρίτη ακρόαση δυσκολεύεσαι να εντοπίσεις τα ενδεχόμενα χαρίσματά του.
Υπάρχουν δυο-τρία κομμάτια που οπωσδήποτε ξεχωρίζουν, όπως τα «Φέρε», «Άγγελος πεπτωκώς» και «Ο ήχος του ονείρου», αλλά χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια στους στίχους, που παραείναι αναμενόμενοι, και στις ερμηνείες (ίσως ένας επαγγελματίας τραγουδιστής, εδώ, να αποτελεί την λύση).
Επίσης, τα μέρη με τις ακουστικές και τις κλασικές κιθάρες είναι προτιμότερα από τα «πιο βαριά» ενοργανωμένα και ίσως θα άξιζε ο Γ. Ζαχαρέλλης να επενδύσει σε αυτό. Στον ακουστικό ήχο εννοώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου