ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΓΙΑΛΙΚΟΣ – ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΝΤΖΟΣ μυστικές γιορτές

Το ένατο(;) άλμπουμ του συνθέτη Γιώργου Καγιαλίκου τιτλοφορείται «Μυστικές Γιορτές» [Μετρονόμος, 2022] και περιλαμβάνει δέκα τραγούδια σε στίχους Δημήτρη Λέντζου, που αποδίδονται από δέκα διαφορετικές φωνές (Πολυξένη Καράκογλου, Θανάσης Χουλιαράς, Κώστας Θωμαΐδης, Πάνος Μπούσαλης, Δώρος Δημοσθένους, Απόστολος Ρίζος, Νεοκλής Νεοφυτίδης, Ανδρέας Καρακότας, Ιωάννα Φόρτη, Γιώργος Καγιαλίκος). 

Οι Γ. Καγιαλίκος και Δ. Λέντζος δεν συνεργάζονται για πρώτη φορά στην δισκογραφία, φυσικά, καθώς έχουν προηγηθεί τα άλμπουμ τους «Αιώνια Μέθη» (2018) και «Μισοφέγγαρο Κυδώνι» (2018), με το παρόν CD «Μυστικές Γιορτές» να προτείνει τώρα κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό.

Το άλμπουμ αυτό έχει να αντιμετωπίσει ένα βασικό θέμα, μια δυσκολία, που δεν είναι εύκολο να διευθετηθεί στο πλαίσιο της συγκρότησης ενός long-play.
Η δυσκολία σχετίζεται με τους ποικίλους τεχνοτροπιών και νοηματοδοτήσεων στίχους του Δ. Λέντζου. Μία τέτοια «απλωμένη» στιχουργική δεν είναι εύκολο να «ελεγχθεί» ούτε συνθετικά, ούτε ερμηνευτικά. 

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ακούμε τις «Μυστικές Γιορτές» κάπως σαν συλλογή και όχι σαν ένα δίσκο, μ’ ένα κεντρικό νόημα ή έστω με μία κεντρική συνθετική αντιμετώπιση.
Βλέποντας αυτό το ποικίλων διαθέσεων και προτάσεων στιχουργικό υλικό είναι πιθανόν ο Γ. Καγιαλίκος να οδηγήθηκε σχεδόν μοιραία στην επιλογή τόσο πολλών διαφορετικών φωνών –μία για κάθε τραγούδι!–, αφού πολύ δύσκολα τα συγκεκριμένα τραγούδια θα μπορούσε να τα ενώσουν ένας ή δύο τραγουδιστές.
Πάντως, προσωπικώς, εντοπίζω εδώ ένα θέμα με τους στίχους του Δημήτρη Λέντζου, εξαιτίας της χρήσης πολλών, πάρα πολλών, κυρίων ονομάτων (και των συνακόλουθων νοηματοδοτήσεών τους). Βαρύνεται, έτσι, η στιχουργική του, αποκτώντας δύσκολα προσπελάσιμες διαστάσεις, που, νομίζω, τελικώς, ότι δυσκολεύουν και αυτή καθ’ αυτήν την μελοποίηση. 

Έτσι, και στο πρώτο τραγούδι («Αιδώς Αργείοι»), χρησιμοποιούνται οι κύριες ονομασίες Αργείοι, Αγαμέμνονας, Αυλίδα, Δούρειος Ίππος, Εθνικός Κήπος και Ιφιγένεια, ενώ στο δεύτερο («Κόκκινο πουλάρι») διαβάζουμε και ακούμε τις ονομασίες Θήβα, Τροιζήνα, Αθήνα, Τρωάδες, Ελένη και Ελευσίνα. Υπάρχουν κι άλλα τέτοια τραγούδι, χωρίς να είναι όλα.
Και ίσως δεν είναι τυχαίο, τελικώς, πως σε δύο από τα ωραιότερα τραγούδια του δίσκου, το «Ανασκαφή» με τον Πάνο Μπούσαλη και το «Η φυλακή» με την Ιωάννα Φόρτη, δεν καταγράφεται κανένα κύριο όνομα στους στίχους.
Δεν θέλω να είμαι απόλυτος, καθότι μου άρεσαν κι άλλα τραγούδια από το άλμπουμ, όπως το τελευταίο («Παλιά σφραγίδα»), που ερμηνεύει ο Γιώργος Καγιαλίκος στους στίχους του οποίου διακρίνονται τα κύρια Βαβυλώνα και Ελαιώνας, θα πω όμως, και με αφορμή αυτό το τελευταίο κομμάτι, πως ίσως μόνον ο Γιώργος Καγιαλίκος, ως τραγουδιστής πλέον, θα μπορούσε να αμβλύνει την ποικιλομορφία του στιχουργικού λόγου, χρωματίζοντας περαιτέρω εκείνα τα σημεία, εκείνες τις λέξεις, που αποτελούν νοηματικές και εκφραστικές αιχμές.
Ένα κάπως «δύσκολο» άλμπουμ λοιπόν, από τους Γιώργο Καγιαλίκο και Δημήτρη Λέντζο, που περιέχει οπωσδήποτε καλά και πολύ καλά τραγούδια, που μπορούν, όμως, να ακουστούν καλύτερα αυτονομημένα, παρά σαν σύνολο.
Επαφή: www.metronomos.gr