MANEL FORTIÀ ένας καταλανός συνθέτης και κοντραμπασίστας της jazz, σ’ ένα εξαιρετικό άλμπουμ

Καταλανός συνθέτης και κοντραμπασίστας, ο Manel Fortià είναι μία υπολογίσιμη δύναμη της ευρύτερης ισπανικής σκηνής. Αυτό το λέμε έχοντας κατά νου και την δισκογραφία του, μα και την επικοινωνία του στο πάλκο με μουσικούς σαν τους Dave Liebman, Chris Cheek, Ari Hoenig, Arturo O'Farrill, Stéphane Belmondo κ.ά.
Το πιο πρόσφατο άλμπουμ, προσωπικό, του Manel Fortià αποκαλείται “Despertar”[SEGELL MICROSCOPI, 2022], περιέχει εννέα δικές του συνθέσεις, είναι ηχογραφημένο στην πόλη Girona (βόρεια Καταλονία) και βασικά περιστρέφεται, με πολλούς τρόπους, γύρω από την αμερικανική εμπειρία του Καταλανού, ο οποίος από το 2016 έως το 2020 ζούσε στην Νέα Υόρκη.
Σ’ αυτό το πολύ ενδιαφέρον CD, δίπλα στον Manel Fortià θα βρεθούν ο πιανίστας Marco Mezquida και ο ντράμερ Raphaēl Pannier. Και είναι αυτοί οι τρεις μουσικοί, που συγκροτούν ένα συναρπαστικό piano-trio, που εμφανίζει στο “Despertar” πολλές αμερικανικές, μα ακόμη περισσότερες ευρωπαϊκές αναφορές.

Τα οκτώ από τα εννέα tracks του CD, εν τω μεταξύ, έχουν υπότιτλους ή μάλλον δεύτερους τίτλους (όλα δηλαδή πλην του φερώνυμου “Despertar”) κι έτσι κάτω από τους κύριους τίτλους, που είναι λατινικοί βασικά, διαβάζεις “(to JFK AirTrain)”, “(to Astoria)”, “(to Harlem)”, “(to Grand Central)”, “(to Jackson Heights)” κ.λπ.
Αυτό το λέμε, για να δείξουμε πως η αμερικάνικη εμπειρία του Fortià υπήρξε ακρογωνιαία, για την δημιουργία του άλμπουμ – δίχως αυτό να σημαίνει πως και ευρωπαϊκές-μεσογειακές αναφορές δεν είναι ανιχνεύσιμες στο “Despertar”.
Κατ’ αρχάς εκείνο που πρέπει να σημειώσουμε είναι πως ο Manel Fortià είναι σπουδαίος συνθέτης, πέρα από κοντραμπασίστας.
Όλα τα κομμάτια του CD του είναι εκπληκτικά, το ένα ωραιότερο του άλλου, με τις ποικίλες αναφορές να είναι τέλεια αφομοιωμένες, φανερώνοντας (από την μεριά του) και ταλέντο, μα και μελέτη.
Τον βοηθούν, βεβαίως, με αποφασιστικό τρόπο πρώτα-πρώτα ο πιανίστας του Mezquida, όμως και ο ντράμερ του Pannier δεν είναι λιγότερο καθοριστικός στην ολοκλήρωση του δίσκου.
Ξεκινώντας λοιπόν από τον ντράμερ ας πούμε πως «κρατάει» γερά το πιο «αμερικάνικο» κομμάτι του CD, το “Espiritual (to Harlem)”, που είναι αφιερωμένο στο Χάρλεμ φυσικά, και τα οποίο διακρίνεται για τα «μαύρα» χαρακτηριστικά του, με σαφείς υπαινιγμούς από gospel, blues και κάπου-κάπου piano-rolling. Ένα απολαυστικό, σε κάθε περίπτωση, track.
Όμως οι εκπλήξεις καραδοκούν σε κάθε κομμάτι αυτού του άλμπουμ με τις latin flavours να κυριαρχούν σε κομμάτια σαν το “Circular (to JFK AirTrain)” και με το τοπικό, ισπανικό στοιχείο να κάνει πιο εμφανή την παρουσία του σε συνθέσεις σαν την “El día después (to La Rambla de Barcelona)”, που περιλαμβάνει και άκρως εντυπωσιακό παίξιμο στο κοντραμπάσο, από τον πρώτο τη τάξει.
Εκπληκτικό κομμάτι είναι και το υπ’ αριθμόν 6, το “Crescente (to Grand Central)”, με τον πιανίστα Mezquida να «ζωγραφίζει» και με τον ντράμερ Pannier να «γεμίζει», με πολλούς και ποικίλους τρόπους.
Το “Aires de libertad (to Prospect Park)” είναι ένα μικρό κομψοτέχνημα (καθώς διαρκεί λιγότερο από τέσσερα λεπτά), και θα μπορούσε υπό άλλες συνθήκες να είναι τραγούδι, με το εύθυμο “Simple (to Jackson Heights)” να διακρίνεται και πάλι για το παίξιμο στο κοντραμπάσο από τον Manel Fortià (έξοχο σόλο) και με το έσχατο “Despertar”, μία αργή μπαλάντα που γίνεται εκρηκτική από ένα σημείο και μετά, να κλείνει με τον καλύτερο τρόπο αυτό τo θαυμάσιο και κάπως αναπάντεχο (για τον τρόπο που έφθασε τελικώς στα χέρια μας) CD.
Επαφή: www.microscopi.cat