ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 338

20/1/2021
ΖΗΤΩ Η ΑΜΕΡΙΚΗ (AMERICA HURRAH)
Το «Ζήτω η Αμερική» ή «Αμέρικα Ουρρά!» του Jean-Claude van Itallie (ο τίτλος είναι ειρωνικός φυσικά) είναι ένα κλασικό θεατρικό του underground από την δεκαετία του ’60, που είχε ανεβεί και στην Ελλάδα από το Θέατρο Τέχνης του Κουν, το 1972, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λαζάνη.
Το έργο αποτελείτο από τρία ξεχωριστά μικρότερα «κεφάλαια», τη Συνέντευξη, την Τηλεόραση και το Μοτέλ.

Στο πρώτο, την Συνέντευξη, κάποιοι ζητούν εργασία, αλλά ταπεινώνονται μέσα από μια απάνθρωπη και απρόσωπη διαδικασία (συνέντευξη) που τους αντιμετωπίζει ως ανώνυμους αναλώσιμους και όχι ως ευδιάκριτα πρόσωπα.
Στην Τηλεόραση προβάλλεται, αλλά και βάλλεται, η μαζική ενημέρωση μέσω τριών κριτών τηλεοπτικών προγραμμάτων. Πίσω από τις λαμπερές εικόνες των πρωταγωνιστών, μα και των διαφημιστικών προϊόντων, αναδύεται η Αμερική τού πολέμου (στο Βιετνάμ) και οι απάνθρωπες σφαγές των αμάχων. Τελικά η αποχαύνωση θα αποδειχθεί ισχυρότερη της χειραφέτησης.
Το Μοτέλ, σαν χώρος, αντιπροσωπεύει την καταναλωτική κοινωνία. Η υδροκεφαλική ανάπτυξη του τεχνικού / τεχνολογικού εξοπλισμού οδηγεί στην αποξένωση και την αυτοκαταστροφή.
Μισόν αιώνα πίσω το «Αμέρικα Ουρρά!», αλλά και πάντα επίκαιρο...

20/1/2021
Άρχισαν τα όργανα, αυτογελοιοποιούνται οι «πρόθυμοι»...

20/1/2021
Είδα τις προάλλες ξανά, μετά από πολλά χρόνια, το Προξενιό της Άννας (1972) του Παντελή Βούλγαρη. Εξαιρετικό. Κρίμα που δεν έκανε καλύτερη ταινία, όλα τα επόμενα χρόνια, έως και σήμερα, ο Βούλγαρης. Τόσο γρήγορα ξεφούσκωσε; Είναι ν’ απορείς...
Τρομερή η Βαγενά, εξαιρετική η γριά, η Σμάρω Βεάκη, και καλοί όλοι οι υπόλοιποι ρόλοι, ακόμη και ο «υποψήφιος» Σταύρος Καλάρογλου (που απ’ όσο είδα έχει παίξει μόνο σε ταινίες του Βούλγαρη).
Μια πολύ κακή Ελλάδα βλέπουμε στην ταινία... μίζερη, μισερή, αποτρόπαια, καταπιεστική, χωρίς ίχνος ειλικρινούς συγκίνησης, δίχως μιαν άνεση απέναντι στη χαρά και την ευτυχία...

Υπήρξε αυτή η Ελλάδα. Και τώρα, βέβαια, τα πράγματα σκ@τά είναι, αλλά ίσως λίγο καλύτερα από τότε...

19/1/2021
Φαν του Πορτοκάλογλου δεν ήμουν ποτέ. Κατά καιρούς βέβαια μου άρεσαν κάποια, λίγα, τραγούδια του, αλλά αυτό δεν λέει τίποτα. Δυο-τρία τραγούδια μπορεί να μου αρέσουν από τον οποιονδήποτε. Οι Φατμέ μου άρεσαν, βασικά στα δύο πρώτα LP τους και κυρίως στο δεύτερο, στα «Ψέμματα», που το θεωρώ σημαντικό άλμπουμ. Στο πρώτο ήταν σφόδρα επηρεασμένοι από τους Police, αλλά στο δεύτερο είχαν βρει τα δικά τους πατήματα, τον δικό τους ήχο.
Συνδέω τους Φατμέ όχι με τον Πορτοκάλογλου (δεν υποτιμώ την προσφορά του στην αρχική τους φάση), αλλά με τον μπασίστα τους, τον Δημήτρη Καλατζή. Όταν ο Καλατζής φεύγει από το γκρουπ, μετά τα δύο πρώτα LP, το γκρουπ αλλάζει, γίνεται περισσότερο Πορτοκάλογλου, παρά Φατμέ, κι εγώ σταδιακά τους εγκαταλείπω.
Ποτέ έναν καλλιτέχνη δεν τον κρίνω από τα τραγούδια του μόνο, από την στιγμή που μπορώ να γνωρίζω και τις ευρύτερες απόψεις του. Φυσικά, ένα καλό ερωτικό τραγούδι π.χ. είναι πάντα ένα καλό ερωτικό τραγούδι (άμα είναι) και ας το τραγουδάει και φασίστας, αλλά έναν καλλιτέχνη συνολικά τον κρίνεις και από το έργο του, και από αυτά που λέει ή κάνει και που βγαίνουν κι αυτά στην δημοσιότητα.
Ο Πορτοκάλογλου για μένα είναι εδώ και... αιώνες «πεθαμένος» καλλιτεχνικά. Σχεδόν πάντα ήταν χλιαρός, άνευρος, χωρίς ψυχή, προβλέψιμος, χωρίς βάθος, ενώ τα τελευταία κάμποσα χρόνια, με την προσχώρησή του στη συντήρηση, στον νεοφιλελευθερισμό, λέγοντας «ναι» σε όλες τις καίριες επιλογές τής άρχουσας τάξης (πολιτικής, μεγαλοαστικής, οικονομικής κ.λπ.), που μας έφερε σ’ αυτό το χάλι, της χρεοκοπίας και του εξανδραποδισμού, της καθημερινής υποδούλωσης, είναι οριστικά πλέον διαγραμμένος (από μένα). Άμα γράψει κανα καλό τραγούδι, θα το πω, άμα είναι καλό, αλλά ούτε επ’ αυτού υπάρχει φως...
Ο Πορτοκάλογλου σε μια συνέντευξή του στον Δανίκα, που την διάβασα σήμερα, λέει πως είναι «ανένταχτος», πως «ποτέ δεν προσχώρησε σε κάποιο κόμμα» και πως... «σε όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης, αν δεν ήσουν αριστερός, δεν είχες καμία τύχη, το ίδιο και πριν από τη χούντα, αν δεν ήσουν εθνικόφρων, δεν είχες τύχη».
Φαιδρότητες. Ασυναρτησίες. Από πότε το «ανένταχτος» και η «μη προσχώρηση σε κάποιο κόμμα» θεωρείται θέσφατο υγιούς πολιτικού σκεπτικού; Υπάρχουν «ανένταχτοι» που είναι ηλίθιοι, φασίστες, κουμάσια, όπως υπάρχουν και «ενταγμένοι» σε κόμματα, που είναι «σωστοί». Που πήγαν εκεί, επειδή πίστεψαν σε κάποιες ιδέες και παλεύουν γι’ αυτές. Εγώ δεν μπορώ να ξεχωρίσω τους ανθρώπους σε «ενταγμένους» και σε «ανένταχτους», αλλά σε ανθρώπους που λένε και πράττουν σωστά πράγματα ή όχι. Εξάλλου τα κόμματα είναι ο πυλώνας της αστικής δημοκρατίας, και ο Πορτοκάλογλου που ορκίζεται σ’ αυτό το σύστημα, με νύχια και με δόντια (και καλά κάνει από την μεριά του), θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός, γιατί εδώ φάσκει και αντιφάσκει.
Φυσικά, κι αυτό ισχύει από παλιά, όταν κάποιος λέει πως... δεν ανήκω σε κόμματα, είμαι υπερκομματικός κ.λπ. το πιο πιθανό είναι να είναι δεξιός, αλλά αυτό το αφήνω (γιατί είναι δική μου, προσωπική, διαπίστωση κατ’ αρχάς).
Ο Πορτοκάλογλου θα ήθελε πολύ να είχε την συστημικά... υπερκομματική θέση του Σαββόπουλου, στην κοινωνικοπολιτική σφαίρα, στο μέλλον. Κατά κει το πάει, αλλά δεν έχει την αύρα τού Σαββό, καθώς θα είναι πάντα... ανθυποΣαββό σαν εκτόπισμα. Μέσα σ’ αυτό το σαββοπουλικό νεφέλωμα που ζει λοιπόν, ο Πορτοκάλογλου, δεν παύει να λέει αυτά που έχει πει παλιότερα ο Σαββόπουλος, αλλάζοντας απλώς τις λέξεις.
Παλιότερα ο Σαββόπουλος είχε πει πως «στη Μεταπολίτευση άμα δεν ήσουν αριστερός, δεν έβγαζες ούτε γκόμενα» και ο Πορτοκάλογλου, που τον αντιγράφει και τον ακολουθεί κατά πόδας λέει τώρα πως «σε όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης, αν δεν ήσουν αριστερός, δεν είχες καμία τύχη το ίδιο και πριν από τη χούντα, αν δεν ήσουν εθνικόφρων, δεν είχες τύχη».
Σαββόπουλος και Πορτοκάλογλου θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως στην Μεταπολίτευση κυβερνούσε η αριστερά(!) και όχι η ακροδεξιά, με ψευτοδημοκρατικό προσωπείο.
Όλη η πρώτη περίοδος της Μεταπολίτευσης, και μέχρι να έρθει το ΠΑΣΟΚ, στην πράξη, στην καθημερινότητα, ήταν ένα από τα ίδια με τη χούντα. Μπορεί να είχε κλείσει η Γυάρος και να είχε συντελεστεί το αφαλοκόψιμο του ΚΚΕ (δια της νομιμοποίησής του), αλλά υπήρχε η ίδια ανελευθερία, ο ίδιος χαφιεδισμός, η ίδια κρατική βία και τρομοκρατία, τα ίδια αντιδημοκρατικά νομοσχέδια (που είχαν αντικαταστήσει τα χουντικά νομοθετικά διατάγματα), ενώ στην κρατική μηχανή μόνον εθνικόφρονες μπορούσε να τρυπώσουν, καθώς τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων καταργήθηκαν μετά το ’81.
Ο πλήρης αποπροσανατολισμός, που καθοδηγείται από το ακραίο κέντρο, στο οποίο ομνύουν οι διάφοροι... σκεπτόμενοι «ανένταχτοι» (οι μη σκεπτόμενοι απαρτίζουν απλώς τους φασίστες και την ακροδεξιά), στο μόνο που στοχεύει είναι στη συκοφαντική δυσφήμιση της αριστεράς. Θεωρούν το κράτος διαχρονικά δικό τους, φέουδό τους, αναπαλλοτρίωτο δικαίωμά τους, επιχειρώντας δια των ψεμάτων και των συκοφαντιών να κλείσουν και τις τελευταίες χαραμάδες, από τις οποίες θα μπορούσε να εισχωρήσουν τα... μιάσματα.
Πάμε τώρα ν’ ακούσουμε κανα Led Zeppelin από το κρατικό Μουσικό Κουτί, σαν γνήσιοι ροκάδες...

18/1/2021
Τρέμετε βατραχάνθρωποι! Βγήκε ο... Κώστας Κακκαβάς από τα gym και diet, για να τον εμβολιάσουνε. Πού πας ρε τζόβενο της πυρκαγιάς, χωρίς φανέλα χειμωνιάτικα;

18/1/2021
Πάνε κάποιοι να γράψουνε σήμερα topical songs, τραγούδια που δανείζονται στοιχεία από κοινωνικά / πολιτικά γεγονότα της εποχής μας, και γράφουνε κάτι σαχλαμάρες άνευ προηγουμένου. Ούτε χιούμορ, ούτε ουσία, ούτε τίποτα. 

Πού να βρεθεί Μητσάκης, που έφτιαχνε τραγούδια για... κρουαζιέρες στη Σελήνη, την εποχή όπου έσκιζαν τον ουρανό ο Σπούτνικ και η Λάικα; Space song...
https://www.youtube.com/watch?v=73uqfFozH1M