ο ΠΑΥΛΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ και οι ταινίες του από την δεκαετία του ’70 «Οι Εκβιασταί» και «Οι Απάνθρωποι» με Λάκη Κομνηνό, Ανδρέα Μπάρκουλη κ.ά. – ο αξιόλογος σκηνοθέτης, οπερατέρ, διευθυντής φωτογραφίας και μοντέρ έφυγε από την ζωή πριν από λίγες μέρες

Μαχητής του κινηματογράφου. Να μια ωραία λέξη (ο μαχητής) για να περιγράψει την πορεία του Παύλου Φιλίππου στα κινηματογραφικά μας πράγματα, στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 βασικά. (Ας αφήσουμε την πορεία του στο βίντεο, στο δεύτερο μισό του ’80, που είναι επίσης τεράστια, αλλά κάτι άλλο).
Ο Παύλος Φιλίππου, που έφυγε από την ζωή πριν από λίγες ημέρες, στις 28 Σεπτεμβρίου 2021, καταχωρίζεται στην βάση IMDb με πάμπολλες ιδιότητες (ως cinematographer, editor, director, producer, production manager, music department, writer, camera and electrical department, actor, composer, editorial department, sound department κ.λπ.), κάτι που φανερώνει την μεγάλη εμπειρία που διέθετε σε πολλά και διαφορετικά τμήματα της παραγωγής μιας ταινίας – ένα γεγονός που τον έφερε να συνεργαστεί με εκατοντάδες σκηνοθέτες, ηθοποιούς, παραγωγούς κ.λπ. από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 έως και τα πιο πρόσφατα χρόνια.
Και αν ως κινηματογραφιστής εμφανίζεται σε 76 ταινίες και σαν μοντέρ σε 47, με πολλές πασίγνωστες ανάμεσά τους («Υπάρχει και Φιλότιμο», «Ραντεβού στον Αέρα», «Βοήθεια! Ο Βέγγος Φανερός Πράκτωρ 000» κ.λπ.), ως σκηνοθέτης του κινηματογράφου (όχι του βίντεο), στα χρόνια του ’60 και του ’70, ο Παύλος Φιλίππου σκηνοθετεί μόλις έξι ταινίες μεγάλου μήκους. Για μία απ’ αυτές, την «Μαύρη Αφροδίτη» (1977) με την Ajita Wilson, έχουμε ήδη γράψει παλαιότερα, ενώ για ακόμη δύο θα γράψουμε τώρα.

Πρόκειται για δύο κοινωνικές-αστυνομικές περιπέτειες που γύρισε ο Φιλίππου σχεδόν ταυτόχρονα, και που προβλήθηκαν στις αίθουσες το 1972 και το 1973 (και όχι το 1976, όπως γράφει η IMDb). Λέμε για τις ταινίες «Οι Εκβιασταί» και «Οι Απάνθρωποι», που έχουν πολλά κοινά, και που καταγράφονται μεταξύ των ωραιότερων αυτού του τύπου, που έχουν γυριστεί ποτέ στην Ελλάδα.
Είδος με βαθιά ιστορία μέσα στις δεκαετίες, η κοινωνική-αστυνομική περιπέτεια εμφανίστηκε σχεδόν σε κάθε χώρα του κόσμου – και πάντως σε όλες που είχαν αναπτυγμένη κινηματογραφία, στις δεκαετίες του ’60 και του ’70.
Φυσικά, οι ρίζες αυτών των ταινιών εντοπίζονται στις προηγούμενες δεκαετίες, στο κλασικό φιλμ-νουάρ ας πούμε ή και πιο πίσω ακόμη, σε ταινίες του γερμανικού εξπρεσιονισμού π.χ., όμως στα χρόνια του ’60 και του ’70 απέκτησαν άλλο «κύρος», περισσότερο λαϊκό, επενδύοντας κυρίως (όχι πάντα) στην διαφθορά που άρχιζε να εξαπλώνεται στην πραγματική ζωή, από την μεγαλοαστική τάξη κατ’ αρχάς, και που βαθμιαία απλωνόταν προς τα κάτω, έως τα στρώματα των μη προνομιούχων και των φουκαράδων.
Τέτοιες ταινίες προβάλλονταν κατά κόρον τότε στην Ελλάδα επηρεάζοντας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τους έλληνες κινηματογραφιστές και στα σενάρια και στην αισθητική. Ας θυμηθούμε μερικούς τίτλους από την σεζόν 1971-72, που συνέπεσε ή προηγήθηκε των ταινιών του Φιλίππου,:
“Sans Mobile Apparent” του Philippe Labro (ε.τ. «Δολοφόνος Χωρίς Αιτία»), “Le Part des Lions” του Jean Larriaga (ε.τ. «Η Τελευταία Ώρα των Γκάγκστερς»), “Kill” του Romain Gary (ε.τ. «Βία στη Βία»), “Les Aveux les Plus Doux” του Édouard Molinaro (ε.τ. «Ανάκρισις Τρίτου Βαθμού»), “Juste Avant la Nuit” του Claude Chabrol (ε.τ. «Λίγο Πριν Νυχτώσει»), “Concerto per Pistola Solista” του Michele Lupo (ε.τ. «Το Σαββατοκύριακο των Δολοφόνων»), “Get Carter” του Mike Hodges (ε.τ. «Συλλάβετε τον Κάρτερ»), “Le Casse” του Henri Verneuil (ε.τ. «Οι Διαρρήκτες») και άλλες πολλές.
Οι Γάλλοι, τέλος πάντων, διέπρεψαν σ’ αυτού του τύπου τις ταινίες, και από κοντά τους οι Ιταλοί, μα και οι Βρετανοί, για να ακολουθήσουν και άλλοι διάφοροι (Τούρκοι κ.ά.), «προτείνοντας» κάποια βασικά σενάρια, τα οποία μετέτρεπαν σε «δικά τους» κινηματογραφιστές σε κάθε χώρα.
Στην Ελλάδα πολύ καλές κοινωνικές-αστυνομικές περιπέτειες γύρισε ο Σταύρος Τσιώλης («Η Ζούγκλα των Πόλεων», «Κατάχρησις Εξουσίας»), ο Πέτρος Λύκας («Το Κορίτσι του “17”», «Θέμα Συνειδήσεως»), ο Βαγγέλης Σερντάρης («Ληστεία στην Αθήνα») και ακόμη ο Κώστας Καραγιάννης («Ταγκό 2001»), ο Όμηρος Ευστρατιάδης («Κυνηγημένοι Εραστές»), ο Ηλίας Μυλωνάκος («Ισχυρή Δόση... Σεξ») και ορισμένοι ακόμη. 
Ανάμεσα σ’ αυτού του τύπου τις περιπέτειες δύο που ξεχωρίζουν, ασυζητητί, είναι και οι ταινίες του Παύλου Φιλίππου «Οι Εκβιασταί» (1972) και «Οι Απάνθρωποι» (1973).
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/prosopa/apolies/o-paylos-filippoy-kai-oi-tainies-toy-apo-tin-dekaetia-toy-70-oi-ekbiastai-kai-oi