ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 405

6/10/2021

>>«Εγώ δεν γνωρίζω, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ποιος παρέστη στην εκδήλωση για το Βίτσι. Ο πατέρας μου παρέστη στο Βίτσι».(...) Και με ακόμη μεγαλύτερη διάθεση καταδίκης της συμπεριφοράς Μπογδάνου συνέχισε: «Η συμπαράταξη με τον Κασιδιάρη είναι πάντοτε απαράδεκτη, διαχρονικά απαράδεκτη. Και η κατάθεση στεφάνου από τη Χρυσή Αυγή στο αίμα νεκρών για τη δημοκρατία δεν είναι επίσης παραδεκτή».<<
Ακόμη και το 2013, λίγο πριν την δολοφονία Φύσσα, η ελληνική Βουλή, υπό τον Μεϊμαράκη, είχε στείλει εκπρόσωπο στις γιορτές μίσους στον Γράμμο. Είχε πάει η Αντωνίου, βουλευτίνα τότε της ΝΔ, την οποίαν είχαν κράξει οι χρυσαυγίτες, που διεκδικούσαν από την ΝΔ ολάκερη την πίτα των εθνικοφρόνων. Ο υπουργός τότε Δημόσιας Τάξης Δένδιας (για πριν 8 χρόνια λέμε) δεν είχε αντιδράσει σ’ εκείνα τα αίσχη (της παρουσίας της ελληνικής Βουλής στο Γράμμο). Τώρα τον έπιασε ο πόνος, κάνοντας κιόλας τον ανήξερο, πως δεν γνώριζε ποιοι πήγανε εφέτος στο Βίτσι, επαιρόμενος όμως για τον πατέρα του που, επί Εμφυλίου προφανώς, «παρέστη στο Βίτσι» (αν και δεν μας είπε ως τι ακριβώς «παρέστη», παρότι όλοι φανταζόμαστε).
Κατά τα λοιπά τις γιορτές μίσους δεν τις αποκηρύττει, καθότι έχουμε να κάνουμε με «αίμα νεκρών για τη δημοκρατία» όπως λέει. Απλώς δεν θεωρεί παραδεκτή την κατάθεση στεφανιών από την Χ.Α. Θέλει να πηγαίνει να καταθέτει μόνος του, μόνο με το κόμμα του...

6/10/2021
Πλέον θα παρίσταται στα «εθνικά μνημόσυνα» με τας... παττακιάδας, χωρίς την ανάγκην να απολογείται στους... αδωνο-πλευρο-βορίδηδες. Μία υψίστη δημοκρατική κατάκτησις.

5/10/2021

Δένδιας. Ο χειρότερος μνημονιακός υπουργός Δημόσιας Τάξης (κυβέρνηση Σαμαρά). Επί των ημερών του 21 Ιουνίου 2012 - 10 Ιουνίου 2014 το υπουργείο ξαναέγινε Δημόσιας Τάξης (και Προστασίας του Πολίτη), για να μην ξεχνάμε την παράδοση του Μπάλκου.
Για δυο χρόνια έπεφτε το ξύλο της αρκούδας, πλάκωσε ο «Ξένιος Ζευς» ο φόβος και ο τρόμος των μεταναστών, ξιφούλκησε η Χρυσή Αυγή, την οποίαν αποφάσισαν να μαζέψουν μόνο μετά την δολοφονία του Φύσσα, με τον ίδιον να εμφανίζεται, το 2016, υπεραμυνόμενος του τεταρτο-αγουστιανού φασίστα Μεταξά, τον οποίον δεν ήθελε να τον χαρίσει στην Χ.Α.! Τον ήθελε για πάρτη του! Άκουσον-άκουσον!
Τώρα, στην κατεύθυνση της οικοδόμησης προφίλ μελλοντικού αρχηγού στην δεξιά πολυκατοικία, διαγράφει ο ίδιος επί της ουσίας το σκυλί τού... τετάρτου υπογείου. Ok… καταλάβαμε...

5/10/2021
Κάπως έγινε και ορισμένοι ακούνε μουσική από την Γουαδελούπη, την Μαρτινίκα, την Αντίγκουα, την Μοντσεράτ, την Αρούμπα, τα Virgin Islands κ.λπ. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί θέλουν να το παίξουν ψαγμένοι, να εντυπωσιάσουν άλλους (και το πλήθος) με τους οποίους ανταγωνίζονται σε ακούσματα από τις… πινέζες του χάρτη.
Το ν’ ακούς μουσική, όμως, χωρίς να κατέχεις γρι από την ιστορία του τόπου, τις συνθήκες που την γέννησαν, τα κοινωνικοπολιτικά κ.λπ., είναι δώρον άδωρον. Μένεις στην ζελατίνα και αγνοείς όλο το «από κάτω», που είναι το παν.
Καλύτερα ν’ ακούς Θέμη Ανδρεάδη και Άινα Μάουρερ, θέλω να πω, δηλαδή Νινή Ζαχά, που τους καταλαβαίνεις καλύτερα. Και δεν αναφέρομαι στη γλώσσα, αλλά σε όλα τα «από κάτω»...
https://www.youtube.com/watch?v=cgDal5eZeEc

5/10/2021
>> Και τι κάνεις χωρίς social; Μείναμε χωρίς Facebook και Instagram και δεν ξέραμε πώς να διαχειριστούμε τον ελεύθερο χρόνο που μας προέκυψε. Αν αύριο ο Ζάκερμπεργκ έκλεινε τα μαγαζιά και πετούσε τα κλειδιά στη θάλασσα, οι ψυχολογικές επιπτώσεις στον παγκόσμιο πληθυσμό θα ήταν τεράστιες, αντίστοιχες των οικονομικών / Κώστας Γιαννακίδης Πηγή: Protagon.gr<<
Μ’ ενοχλούν αφόρητα οι γενικεύσεις και οι υπερβολές. Επίσης ενοχλούμαι, όταν κάποιος, σε κείμενα κ.λπ,. δεν εκφράζει απλώς την ηλικία του (και τους ανθρώπους της ηλικίας του), επιθυμώντας να εκφράσει άλλους, 30 και 40 χρόνια μικρότερους.
Ώστε ένας άνθρωπος που είναι γεννημένος το 1966, και όχι το 2000 και το 2005 ας πούμε, δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί τον «ελεύθερο χρόνο», που προέκυψε από το ολιγόωρο κλείσιμο του facebook και του instagram;
Όταν υπάρχουν τα σάιτ, το youtube, η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τα έντυπα, οι εφημερίδες, τα περιοδικά και τα βιβλία, οι βόλτες έξω από το σπίτι και χίλια-δυο άλλα πράγματα, που μπορεί να κάνει κάποιος, συζητάμε για το πώς ένας 55άρης μπορεί να νοιώσει ξαφνικά ξεκρέμαστος και ανήμπορος;
Δεν ξέρω πως νοιώσανε οι πιτσιρικάδες –νομίζω πως δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα–, αλλά να διαβάζω τους ημίγερους, να χαϊδεύονται, με κείμενα 300 λέξεων της πλάκας, γίνομαι έξω φρενών.

4/10/2021
Διαβάζω για κάποιο αφιέρωμα στον Φεντερίκο Φελίνι στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος (11-19 Οκτ.), με πολλές ταινίες του, και θυμήθηκα ένα κείμενο, που είχα γράψει παλιότερα για το συναρπαστικό «Φελίνι-Σατυρικόν» (1969).
Αξίζει να το δείτε, γιατί καταγράφονται πολλά (όχι γνωστά) στοιχεία σε σχέση με την ταινία και την ελληνική πραγματικότητα της εποχής...
https://www.lifo.gr/san-simera/satyrikon-50-hronia-apo-ti-thryliki-tainia-toy-felini-me-aformi-tin-epeteio-gennisis-toy

3/10/2021
Άκουγα Radha Krsna Temple και κάτι άλλα βουδιστικά και το θυμήθηκα... (1981)

3/10/2021
Έβγαλε δεύτερο δίσκο, 33 χρόνια μετά από τον πρώτο λέει. Δεν τον πήρε κανένας χαμπάρι. Θα τον μοίρασε μόνος του σε τίποτα διάσελα, στα βοσκόπουλα και τις βοσκοπούλες... Βαγγέλης Τζαμτζής...
https://www.youtube.com/watch?v=qEO2fn3IUxU

2/10/2021
>>Νέα κόντρα: «Ο Σφήνος γελοιοποιεί μια εποχή», είπε ο Πασχάλης, οργισμένη αντίδραση από τον Τόνι<<
Ψιλογελοία ήτανε εδώ που τα λέμε... Δεν πειράζει κανέναν ο Τόνι...

2/10/2021
Μας έχουν ζαλίσει τα @@ οι DJs με τα groovy, με τα organs, με τα acid, με τα dance, προσανατολίζοντας τα (τζαζ) ακούσματα μεγάλης μερίδας του κοινού προς μια κατεύθυνση. Εντάξει, επαγγελματίες είναι, την τσέπη τους κοιτάζουν...
Τέλος πάντων εγώ βαρέθηκα ν’ ακούω τις τελευταίες μέρες Dr. Lonnie Smith κτλ. –σε τελική ανάλυση όλα αυτά «ίδια» μου φαίνονται, και από ένα σημείο και μετά εντελώς βαρετά– βρίσκοντας την υγειά μου, ούτως ειπείν, με κάτι τέτοια πραγματάκια.
Κάπως έτσι πρέπει να αισθάνονταν κι εκείνοι που τα δημιούργησαν πριν από 50 και βάλε χρόνια...
https://www.youtube.com/watch?v=hxTZ2qA4brE

1/10/2021
Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος. Γιός του ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου. Πέθανε 30 ετών, το 1873. Σχεδόν μαθητής ακόμη έγραψε ένα αφήγημα, το «Σκέψεις ενός ληστού ή η καταδίκη της κοινωνίας», το οποίο έπεσε σαν βόμβα στην εποχή του, καθώς ο Παπαρρηγόπουλος δικαίωνε κατά έναν τρόπο τους λήσταρχους, βάζοντάς τα αγρίως με την εξουσία (πολιτική, οικονομική κ.λπ.).
Έγραψε και ποιήματα, και θεατρικά ο νομικός Δ. Παπαρρηγόπουλος, πάντα στην καθαρεύουσα, για να πεθάνει από τις επιπτώσεις απεργίας πείνας(!), την οποίαν είχε ξεκινήσει για να υποστηρίξει φυλακισμένους εργάτες, που διαβίωναν αθλίως – τους οποίους προηγουμένως είχε υπερασπιστεί στις δίκες των Λαυρεωτικών. Μάλιστα λένε πως ήταν το πρώτο θύμα απεργίας πείνας στην Ελλάδα.
Ως άτομο έπασχε από μελαγχολία, ήταν περίεργη προσωπικότητα, δύσκολα ανοιγόταν σε τρίτους, ενώ ως ποιητής, με ύφος που τον κατέτασσε στο ρομαντικό κλίμα της εποχής, έγραψε μερικά καταπληκτικά ποιήματα (κάποιοι τον αποκαλούσαν «Έλληνα Μποντλέρ», αν και η ποίησή του είχε περισσότερο σχέση με άλλους ξένους ποιητές), ενώ λένε πως υπήρξε, επίσης, μεγάλη επιρροή για τον Κώστα Καρυωτάκη, ο οποίος κυκλοφορούσε (έτσι λένε πάλι) πάντα με μια φωτογραφία του Παπαρρηγόπουλου στο πορτοφόλι του.

Ο Λεωνίδας Χρηστάκης τύπωσε τουλάχιστον δύο φορές τις «Σκέψεις ενός ληστού», πίνοντας νερό στ’ όνομά του, καθώς έγραφε συνέχεια γι’ αυτόν (σε Ιδεοδρόμια κ.λπ.), ενώ το εν λόγω βιβλίο βγήκε κάποια στιγμή και από τον Ελεύθερο Τύπο (γνωστόν εκδοτικό οίκο του «χώρου»).
Τέλος πάντων ας μην πούμε άλλα και ας δημοσιεύσουμε ένα ποίημα του Δημητρίου Παπαρρηγόπουλου...