Τραγουδοποιός με κάποιαν ιστορία πίσω του και με τρεις έως
ώρας δίσκους, τους «Ένας Ξανθομάλλης Ήλιος» (1994), “Hellas as Hell” (2008) και «Αγοραίο»
(2020), ο Νάσος Ματράκας αποτελεί μία ιδιάζουσα περίπτωση, την οποία αξίζει να
μελετήσουμε και ν’ αποτιμήσουμε, γράφοντας, τώρα, για το πιο πρόσφατο άλμπουμ
του, και ρίχνοντας μια ματιά και στο προηγούμενό του...
ΝΑΣΟΣ ΜΑΤΡΑΚΑΣ:
Αγοραίο [Καθρέφτης Ήχων Αληθινών, 2020]
Δεν θα πούμε πολλά, εν αντιθέσει με τον Ν. Ματράκα που λέει πολλά, αλλά όχι αδιάφορα. Θα είμαστε σύντομοι λοιπόν και επί της ουσίας.
Το «Αγοραίο» είναι ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ, που κινείται στο χώρο του... εντεχνορόκ. Θα μπορούσε δηλαδή να αφορά ακροατές που γουστάρουν Σ. Μάλαμα, Θ. Παπακωνσταντίνου, Μ. Πασχαλίδη, Χ. Θηβαίο και όλους τους άλλους «ανάλογους» τραγουδοποιούς.
Εγώ, έτσι όπως ακούω τον Νάσο Ματράκα στο «Αγοραίο» θεωρώ πως έχει κάνει τελευταίο δίσκο καλύτερο απ’ όλους τους τελευταίους δίσκους των... συνοδοιπόρων του. Τόσο καλό είναι το «Αγοραίο»!
Ο Ματράκας δεν υποκρίνεται τον ριζοσπάστη και καινοτόμο τραγουδοφτιάχτη. Πατάει πάνω σε κλασικά πρότυπα –σε όλους τους μεγάλους έλληνες τραγουδοποιούς, και ορισμένους ξένους, από το ’60 και μετά– αλλά με μέτρο και με γνώση. Δεν ξεπατικώνει, δεν αντιγράφει, δεν σφετερίζεται το στυλ άλλων. Έχει δικό του. Και του φτάνει αυτό.
Ο Ματράκας γουστάρει το ροκ, αλλά γουστάρει και το ρεμπέτικο-λαϊκό τραγούδι, θα προσέθετα δε ακόμη και το κρητικό, έχοντας ισχυρές προσλαμβάνουσες από τη ζωή στην επαρχία – τις οποίες προσλαμβάνουσες τις μετατρέπει σε λόγια και μουσικές, μ’ έναν τρόπο που δείχνει και ταλέντο και ευαισθησίες. Το να είσαι ευαίσθητος δεν είναι δύσκολο, δύσκολο είναι να φτιάχνεις τραγούδια που να στέκονται αγέρωχα και αυτοδύναμα. Και ο Ματράκας αυτή την τέχνη την κατέχει όσο λίγοι (στον παρόντα χρόνο και τόπο). Οι μουσικές του είναι «ζωντανές» και τα λόγια του απλά και σίγουρα, «μπλεγμένα» με μαστόρικο τρόπο.
Έτσι λοιπόν αυτά που ακούω εγώ, στο «Αγοραίο», στέκονται και με το παραπάνω. Στέκονται δηλαδή ψηλά – όχι όπου κι όπου.
Εν τω μεταξύ η μαγκιά του Ματράκα (μαγκιά με την σωστή έννοια), δεν φαίνεται μόνο στην πρώτη ύλη, στις μελωδίες και τα λόγια του εννοώ, μα ακόμη στον τρόπο που τραγουδάει όλα τα τραγούδια του (σημειώστε το αυτό – όλα τα τραγούδια του, δίχως «συμμετοχές») και ακόμη στον τρόπο που ενορχηστρώνει, μα και στον τρόπο που ακούγονται τα τραγούδια του (μαζί με τους μουσικούς του φυσικά όλα αυτά, μα και με τον ηχολήπτη του). Ήχος, που, το ξαναλέμε, δίχως να διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, είναι γερά δομημένος, πακτωμένος, με εσωτερική ένταση, και με εντελώς δημιουργική χρήση των midi-οργάνων. Φοβάμαι δε πως αν είχε όλα τα όργανα «κανονικά» μπροστά του ο Ματράκας δεν θα έφθανε στο ίδιο αποτέλεσμα – πιθανώς να ακουγότανε περισσότερο κοινότοπος ή και «σβηστός».
Κάτι συνέβη, δηλαδή, εδώ πέρα –δεν ξέρω αν προέκυψε και τυχαίως, εδώ που τα λέμε– και ο ήχος κάνει στράκες.
Ξαναλέω, όμως, πως το πρωτογενές υλικό είναι εκείνο που αριστεύει, στο «Αγοραίο», γιατί χωρίς αυτό, χωρίς την καθαρή ματιά του Ματράκα, όλα τα υπόλοιπα θα ήταν άνευ νοήματος.
Ο δίσκος ακούγεται «νεράκι», περιττό να το πω, με όλα τα τραγούδια να είναι από καλά και πάνω (δεν υπάρχει μέτριο κομμάτι στο CD), με πολλά πολύ καλά, και δυο-τρία έξοχα. Σ’ αυτά θα κατέτασσα τα «Στην επαρχία», «Ομφάλιος λώρος», «Η αγάπη», ακόμη και το «Άγρια μανιτάρια».
Άξιος δίσκος, ενός χώρου που υποφέρει...
ΝΑΣΟΣ ΜΑΤΡΑΚΑΣ: Hellas as Hell [Καθρέφτης Ήχων Αληθινών, 2008]
Ακούω το “Hellas as Hell” από το 2008 κι ενώ έχω ακούσει πολλές φορές το «Αγοραίο».
Είναι σίγουρο πως ακόμη και αν δεν το ξέρεις αντιλαμβάνεσαι πως πρόκειται για δίσκο του ίδιου ανθρώπου. Και το λέω τούτο παρότι η φωνή του Ματράκα δεν είναι η ίδια – και δεν θα μπορούσε να ήταν η ίδια, μετά από 12 χρόνια.
Τα τραγούδια, θέλω να πω, εμφανίζουν τις ίδιες πάνω-κάτω ποιότητες, τις ίδιες πάνω-κάτω αναφορές, παρουσιάζοντας την ίδιαν απλότητα και την ίδια άνεση σε λόγια και μελωδίες.
Γενικώς, το “Hellas as Hell” μπορεί να μην φθάνει στο ύψος του «Αγοραίο» και αυτό το θεωρώ «σωστό» κατά μίαν έννοια, καθώς η τραγουδοποιία του Ματράκα από ένα σημείο «άλφα» έχει μετατοπιστεί στο «δύο επί άλφα», αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι αδιάφορος δίσκος. Ίσα-ίσα!
Το μεγαλύτερο ζήτημα εδώ το εντοπίζω κυρίως στα θέματα των ενορχηστρώσεων / ήχου κ.λπ., που είναι περισσότερο αναμενόμενα, αν και σε κάθε περίπτωση επιμελημένα, ενώ δεν απολείπουν και από το “Hellas as Hell” οι τραγουδάρες – και τέτοιες θα χαρακτήριζα το «Έκλεισα την πόρτα», το «Hacker των ψυχών» και τη «Νύχτα» (με το πρώτο να είναι ένα έξοχο ροκ-ζεϊμπέκικο και με μπουζούκι, το δεύτερο ένα το ίδιο δυνατό ελληνορόκ τραγούδι και το τρίτο μια λαϊκή μπαλάντα, χωρίς μπουζούκι).
Ένα αρκετά ενδιαφέρον άλμπουμ ήταν / είναι το “Hellas as Hell”, που έδειχνε / δείχνει το δρόμο.
(Αμφότερα τα CD είναι τυπωμένα από τον Καθρέφτη Ήχων Αληθινών του Μωυσή Ασέρ).
Επαφή: www.musicmirror.gr
Δεν θα πούμε πολλά, εν αντιθέσει με τον Ν. Ματράκα που λέει πολλά, αλλά όχι αδιάφορα. Θα είμαστε σύντομοι λοιπόν και επί της ουσίας.
Το «Αγοραίο» είναι ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ, που κινείται στο χώρο του... εντεχνορόκ. Θα μπορούσε δηλαδή να αφορά ακροατές που γουστάρουν Σ. Μάλαμα, Θ. Παπακωνσταντίνου, Μ. Πασχαλίδη, Χ. Θηβαίο και όλους τους άλλους «ανάλογους» τραγουδοποιούς.
Εγώ, έτσι όπως ακούω τον Νάσο Ματράκα στο «Αγοραίο» θεωρώ πως έχει κάνει τελευταίο δίσκο καλύτερο απ’ όλους τους τελευταίους δίσκους των... συνοδοιπόρων του. Τόσο καλό είναι το «Αγοραίο»!
Ο Ματράκας δεν υποκρίνεται τον ριζοσπάστη και καινοτόμο τραγουδοφτιάχτη. Πατάει πάνω σε κλασικά πρότυπα –σε όλους τους μεγάλους έλληνες τραγουδοποιούς, και ορισμένους ξένους, από το ’60 και μετά– αλλά με μέτρο και με γνώση. Δεν ξεπατικώνει, δεν αντιγράφει, δεν σφετερίζεται το στυλ άλλων. Έχει δικό του. Και του φτάνει αυτό.
Ο Ματράκας γουστάρει το ροκ, αλλά γουστάρει και το ρεμπέτικο-λαϊκό τραγούδι, θα προσέθετα δε ακόμη και το κρητικό, έχοντας ισχυρές προσλαμβάνουσες από τη ζωή στην επαρχία – τις οποίες προσλαμβάνουσες τις μετατρέπει σε λόγια και μουσικές, μ’ έναν τρόπο που δείχνει και ταλέντο και ευαισθησίες. Το να είσαι ευαίσθητος δεν είναι δύσκολο, δύσκολο είναι να φτιάχνεις τραγούδια που να στέκονται αγέρωχα και αυτοδύναμα. Και ο Ματράκας αυτή την τέχνη την κατέχει όσο λίγοι (στον παρόντα χρόνο και τόπο). Οι μουσικές του είναι «ζωντανές» και τα λόγια του απλά και σίγουρα, «μπλεγμένα» με μαστόρικο τρόπο.
Έτσι λοιπόν αυτά που ακούω εγώ, στο «Αγοραίο», στέκονται και με το παραπάνω. Στέκονται δηλαδή ψηλά – όχι όπου κι όπου.
Εν τω μεταξύ η μαγκιά του Ματράκα (μαγκιά με την σωστή έννοια), δεν φαίνεται μόνο στην πρώτη ύλη, στις μελωδίες και τα λόγια του εννοώ, μα ακόμη στον τρόπο που τραγουδάει όλα τα τραγούδια του (σημειώστε το αυτό – όλα τα τραγούδια του, δίχως «συμμετοχές») και ακόμη στον τρόπο που ενορχηστρώνει, μα και στον τρόπο που ακούγονται τα τραγούδια του (μαζί με τους μουσικούς του φυσικά όλα αυτά, μα και με τον ηχολήπτη του). Ήχος, που, το ξαναλέμε, δίχως να διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, είναι γερά δομημένος, πακτωμένος, με εσωτερική ένταση, και με εντελώς δημιουργική χρήση των midi-οργάνων. Φοβάμαι δε πως αν είχε όλα τα όργανα «κανονικά» μπροστά του ο Ματράκας δεν θα έφθανε στο ίδιο αποτέλεσμα – πιθανώς να ακουγότανε περισσότερο κοινότοπος ή και «σβηστός».
Κάτι συνέβη, δηλαδή, εδώ πέρα –δεν ξέρω αν προέκυψε και τυχαίως, εδώ που τα λέμε– και ο ήχος κάνει στράκες.
Ξαναλέω, όμως, πως το πρωτογενές υλικό είναι εκείνο που αριστεύει, στο «Αγοραίο», γιατί χωρίς αυτό, χωρίς την καθαρή ματιά του Ματράκα, όλα τα υπόλοιπα θα ήταν άνευ νοήματος.
Ο δίσκος ακούγεται «νεράκι», περιττό να το πω, με όλα τα τραγούδια να είναι από καλά και πάνω (δεν υπάρχει μέτριο κομμάτι στο CD), με πολλά πολύ καλά, και δυο-τρία έξοχα. Σ’ αυτά θα κατέτασσα τα «Στην επαρχία», «Ομφάλιος λώρος», «Η αγάπη», ακόμη και το «Άγρια μανιτάρια».
Άξιος δίσκος, ενός χώρου που υποφέρει...
Ακούω το “Hellas as Hell” από το 2008 κι ενώ έχω ακούσει πολλές φορές το «Αγοραίο».
Είναι σίγουρο πως ακόμη και αν δεν το ξέρεις αντιλαμβάνεσαι πως πρόκειται για δίσκο του ίδιου ανθρώπου. Και το λέω τούτο παρότι η φωνή του Ματράκα δεν είναι η ίδια – και δεν θα μπορούσε να ήταν η ίδια, μετά από 12 χρόνια.
Τα τραγούδια, θέλω να πω, εμφανίζουν τις ίδιες πάνω-κάτω ποιότητες, τις ίδιες πάνω-κάτω αναφορές, παρουσιάζοντας την ίδιαν απλότητα και την ίδια άνεση σε λόγια και μελωδίες.
Γενικώς, το “Hellas as Hell” μπορεί να μην φθάνει στο ύψος του «Αγοραίο» και αυτό το θεωρώ «σωστό» κατά μίαν έννοια, καθώς η τραγουδοποιία του Ματράκα από ένα σημείο «άλφα» έχει μετατοπιστεί στο «δύο επί άλφα», αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι αδιάφορος δίσκος. Ίσα-ίσα!
Το μεγαλύτερο ζήτημα εδώ το εντοπίζω κυρίως στα θέματα των ενορχηστρώσεων / ήχου κ.λπ., που είναι περισσότερο αναμενόμενα, αν και σε κάθε περίπτωση επιμελημένα, ενώ δεν απολείπουν και από το “Hellas as Hell” οι τραγουδάρες – και τέτοιες θα χαρακτήριζα το «Έκλεισα την πόρτα», το «Hacker των ψυχών» και τη «Νύχτα» (με το πρώτο να είναι ένα έξοχο ροκ-ζεϊμπέκικο και με μπουζούκι, το δεύτερο ένα το ίδιο δυνατό ελληνορόκ τραγούδι και το τρίτο μια λαϊκή μπαλάντα, χωρίς μπουζούκι).
Ένα αρκετά ενδιαφέρον άλμπουμ ήταν / είναι το “Hellas as Hell”, που έδειχνε / δείχνει το δρόμο.
(Αμφότερα τα CD είναι τυπωμένα από τον Καθρέφτη Ήχων Αληθινών του Μωυσή Ασέρ).
Επαφή: www.musicmirror.gr
Εκπληκτικό!
ΑπάντησηΔιαγραφή